Στο Θοδωρή Γκόνη αφιερώνει το καινούριο του βιβλίο ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Ο Παντελής Μπουκάλας είναι ποιητής, συγγραφέας, βιβλιοκριτικός, δοκιμιογράφος και αρθρογράφος, τακτικός και για πολλά χρόνια συνεργάτης της «Καθημερινής».

Έχει εκδώσει πολλές ποιητικές συλλογές, τρεις τόμους για το δημοτικό τραγούδι και δύο τόμους με τις επιφυλλίδες του στην «Καθημερινή». Έχει μεταφράσει έργα αρχαίου δράματος, έλαβε το 2010 το Κρατικό Βραβείο Ποίησης και το 2017 το Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου ενώ το 2018 έγινε διδάκτορας Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Κύπρου.

Το τελευταίο του βιβλίο που κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες από τις εκδόσεις «Άγρα», έχει τον τίτλο «Το μάγουλο της Παναγίας» και αποτελεί μια αυτοβιογραφική εικασία του Γεωργίου Καραϊσκάκη.

Το βιβλίο αυτό ο Παντελής Μπουκάλας το αφιερώνει στο Θοδωρή Γκόνη και στον εκδότη του Σταύρο Πετσόπουλο.

Ο λόγος αυτής της αφιέρωσης δεν εξηγείται μόνον από τη μακρά φιλία των δύο ανδρών αλλά περιγράφεται από τον ίδιο τον Παντελή Μπουκάλα στον επίλογο του συγκεκριμένου βιβλίου του, ως εξής:

 

«…Πάνε χρόνια που το όνομα Καραϊσκάκης άρχισε να ηχεί μέσα μου οξύτερα και συχνότερα από ό,τι μέχρι τότε. Το 2017 πρέπει να ‘ταν. Λίγο μετά την Πρωτοχρονιά.Σίγουρα μπαίναμε ακόμη στο μετρό -αλλά και στα βιβλιοπωλεία. Προς άγραν βιβλίων είχα βγει, όταν συνάντησα τυχαία στη γωνία Ομήρου και Σκουφά τον Θοδωρή Γκόνη, φίλο καλό από χρόνια, που είχε κατέβει για τις γιορτινές μέρες από την Καβάλα. Κουβέντα στην κουβέντα στο όρθιο και με το κρύο τσουχτερό, φτάσαμε στην Επανάσταση του ‘21 και στην εμβληματική επέτειό της, τα διακόσια χρόνια. «Κάτι πρέπει να κάνουμε» λέει ο Θοδωρής. «Έχω να σου πω μία ιστορία», πιάνω το νήμα. Και του λέω τον θρύλο για το μάγουλο της Παναγίας, στο εικόνισμά της στην εκκλησία του Αιτωλικού, όπου δικάστηκε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Κατακόκκινη από αιδημοσύνη η παρειά της Παναγίας. Αιτία οι βωμολοχίες του αρχικαπετάνιου, που δικαζόταν με την αστήρικτη κατηγορία της προδοσίας, της συνωμοσίας με τους πολέμιους.

Ο Θοδωρής ενθουσιάστηκε. «Αυτό θα κάνουμε θεατρικό. Έκλεισε;» -«Έκλεισε». Βάλαμε μάρτυρες τον Όμηρο και το Σκουφά. Δεν χρειαζόταν. Έτσι κι αλλιώς η δουλειά μου για τη σειρά «Δοκίμια για το δημοτικό τραγούδι» με έχει εγκαταστήσει στους περασμένους αιώνες. Το ίδιο και η εμπλοκή μου στην παραγωγή της σειράς «Κείμενα μνήμης» που εκδίδει το Ίδρυμα της Βουλής με Απομνημονεύματα Αγωνιστών της Επανάστασης. Από τη σειρά αυτή είχε ξεκινήσει άλλωστε και η συζήτηση με τον Θοδωρή, που το συνάντησα έχοντας μόλις φύγει από το Ίδρυμα…»

 

Η ιστορία πάντως έχει και συνέχεια. Η συμφωνία για το ανέβασμα αυτού του θεατρικού όχι μόνον τηρήθηκε αλλά προχώρησε αρκετά, είχαν αρχίσει μάλιστα και οι προετοιμασίες αλλά ο κορονοϊός και οι δυσάρεστες εξελίξεις στο Εθνικό Θέατρο, ματαίωσαν αυτήν την προσπάθεια. Ωστόσο τόσο ο Παντελής Μπουκάλας όσο και ο Θοδωρής Γκόνης έχουν την διάθεση να υλοποιήσουν την «συμφωνία» τους εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα του 2017, στη γωνία Ομήρου και Σκουφά και γιατί όχι η παράσταση που θα προκύψει να έρθει και στην Καβάλα.

Προς το παρόν πάντως ο Παντελής Μπουκάλας θα βρεθεί στην Καβάλα τον προσεχή Αύγουστο συμμετέχοντας στο αφιέρωμα στον Διονύσιο Σολωμό του Φεστιβάλ Φιλίππων.

Τα γράμματα της Κατοχής

 

Η Λιλία, μοναχοπαίδι του Βασίλη και της Αθηνάς, είχε σαν σήμερα τα γενέθλιά της. Το 1941, μέσα σε λίγους μήνες, έχασε και τους δύο γονείς της κι έμεινε, 17χρονο κορίτσι, μόνη κι ορφανή. Ο θείος της, αδελφός του πατέρα της, μαζί με την γλυκιά, αρχόντισσα γυναίκα του, την πήραν και την έκαναν παιδί τους. Στο τέλος του 1941 την έστειλαν σε φιλική οικογένεια στο Βόλο, γιατί η βουλγαρική κατοχή στην Καβάλα ήταν πολύ σκληρή και οι συνθήκες τραγικές. Στο Βόλο είχαν εγκατασταθεί Ιταλικές κατοχικές αρχές και η ζωή ήταν κάπως καλύτερη.

Από εκεί η Λιλία είχε αλληλογραφία με τον αγαπημένο της Κυριάκο που τον γνώρισε τις παραμονές του πολέμου. Εκείνος είχε προσληφθεί ως ειδικός μελισσοκόμος στην Γεωργική Υπηρεσία στην Καβάλα αλλά μετά την πτώση του μετώπου και την εγκατάσταση των κατοχικών δυνάμεων στη χώρα, τοποθετήθηκε στον Πολύγυρο της Χαλκιδικής.

Μακριά και οι δύο από την αγαπημένη τους Καβάλα, αντάλλασσαν τρεις και τέσσερις φορές το μήνα γράμματα μέσα στα οποία φώλιαζαν τον έρωτά τους αλλά και την προσμονή τους να ξανανταμώσουν  στην ελεύθερη Καβάλα. Τα γράμματα της Λιλίας πριν φύγουν από το Βόλο, ανοίγονταν από την Ιταλική διοίκηση για λόγους ασφαλείας και αφού εξετάζονταν, ξανακλείνονταν με μια ειδική ταινία και μια σφραγίδα που έγραφε «Verificato per Censura» (Θεωρηθέν υπό της Λογοκρισίας). Ύστερα έπαιρναν το δρόμο για τον παραλήπτη τους.

Η Λιλία κι ο Κυριάκος ξανάσμιξαν μετά τον πόλεμο στην Καβάλα, παντρεύτηκαν έκαναν δύο παιδιά και έζησαν μαζί 58 ολόκληρα χρόνια.

Όταν το 2005 ο Κυριάκος πέθανε, η Λιλία «ξέθαψε» από ένα ντουλάπι που τά ‘χε καταχωνιασμένα, τα γράμματα της Κατοχής, φυλαγμένα  με τάξη σε ένα παλιό τενεκεδένιο κουτί από γαλλικά σοκολατάκια, και καθισμένη στην πολυθρόνα της τα διάβαζε ώρες ολόκληρες, κάθε μέρα, ξανά και ξανά, καμιά φορά και φωναχτά, όταν νόμιζε ότι δεν την άκουγε κανείς. Το έκανε αυτό επί τέσσερα χρόνια, κλαίγοντας ή και γελώντας, μέχρι που «έφυγε» κι εκείνη για να ξανασμίξει με τον αγαπημένο της Κυριάκο.

Τα γράμματα της κατοχής, τακτοποιημένα με τάξη στο παλιό τενεκεδένιο κουτί από γαλλικά σοκολατάκια, έμειναν παρακαταθήκη στα παιδιά τους για να τους θυμίζουν την αγάπη που πήραν αφειδώλευτα απ’ τους γονείς τους.

Η μάνα μας σαν σήμερα, είχε τα γενέθλιά της.

Ο κ. Καραμανλής ώχετο απιών* Όταν ο «εθνάρχης» εγκατέλειπε την πολιτικήν ως λιποτάκτης

 

Το μεσημέρι της Δευτέρας 9 Δεκεμβρίου 1963, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, εγκατέλειπε την πολιτική και την Ελλάδα, αναχωρώντας μαζί με την σύζυγό του Αμαλία,  αεροπορικώς για το Παρίσι ινγκόγνιτο και καλυπτόμενος υπό το ταξιδιωτικό ψευδώνυμο «Τριανταφυλλίδης».

Είχαν προηγηθεί οι εκλογές της 3^ης Νοεμβρίου 1963 τις οποίες είχε κερδίσει η Ένωσις Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου χωρίς όμως να έχει εξασφαλίσει πλειοψηφία στη Βουλή. Είχε λάβει συγκεκριμένα 138 έδρες έναντι 132 της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Η σύγκληση της Βουλής δεν είχε γίνει ακόμη -επρόκειτο να συγκληθεί τις επόμενες μέρες- και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα αναγκαζόταν να καθίσει για πρώτη φορά ως αρχηγός κόμματος στα έδρανα της αντιπολιτεύσεως. Ένα γεγονός που ο αλαζονικός του χαρακτήρας δεν το ανεχόταν.

Εν τω  μεταξύ το προηγούμενο διάστημα είχε επέλθει μια ψυχρότητα ανάμεσα στον αρχηγό της ΕΡΕ και στο παλάτι τόσο για το θέμα της προίκας της πριγκίπισσας Σοφίας για το γάμο της με τον πρίγκιπα Χουάν Κάρλος της Ισπανίας (9 εκατομ. δραχμές, ποσό εξωφρενικό για την εποχή) όσο και για κάποια ταξίδια της βασιλικής οικογένειας στο Λονδίνο για τα οποία ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ως πρωθυπουργός της χώρας, είχε αντίρρηση.

Μεγάλο πλήγμα επίσης τόσο για την κυβέρνηση της ΕΡΕ όσο και προσωπικά για τον ίδιο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή αποτέλεσε και η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο του 1963. Για τα γεγονότα εκείνα μάλιστα του αποδίδεται η φράση «Ποιος τελικά κυβερνά αυτόν τον τόπο;»

Όλα αυτά λοιπόν αποτελούσαν έναν σοβαρό λόγο για τον Καραμανλή να σκεφτεί την αποχώρησή του από την πολιτική. Εκείνο όμως που κυριάρχησε ήταν τόσο η εικόνα που έφερνε στο μυαλό του να είναι αναγκασμένος να καθίσει στα έδρανα της αντιπολίτευσης όσο και το κλίμα που επικρατούσε στην πολιτική σκηνή αλλά και στην ελληνική κοινωνία γενικότερα, της θριαμβευτικής, δηλαδή, πορείας της Ενώσεως Κέντρου προς την εξουσία της οποίας η δυναμική ήταν φανερό ότι θα την οδηγούσε σε μια οριστική νίκη με απόλυτη πλειοψηφία στη βουλή στις επαναληπτικές εκλογές που επίμονα επιζητούσε ο Γεώργιος Παπανδρέου ώστε να αποκτήσει η χώρα ισχυρή κυβέρνηση. Εκλογές οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στις 16 Φεβρουαρίου του 1964 εξασφαλίζοντας, πράγματι, στην Ένωση Κέντρου άνετη πλειοψηφία στο κοινοβούλιο, 171 εδρών.

Ας μη ξεχνούμε ότι ο Καραμανλής σε όλη την πολιτική του διαδρομή, δεν κάθισε ποτέ στα έδρανα της αντιπολίτευσης. Ακόμη και μετά την μεταπολίτευση, όταν επεβλήθη στην χώρα ως σωτήρας και αφού κέρδισε λόγω του κλίματος της εποχής δια περιπάτου δύο εκλογικές αναμετρήσεις (1974, 1977), αποχώρησε με ελαφρά πηδηματάκια στην επερχόμενη και διαφαινόμενη δια γυμνού οφθαλμού σαρωτική επέλαση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981, εγκαταλείποντας το κόμμα και αφήνοντας να πιει το πικρό ποτήρι της ήττας ο Γεώργιος Ράλλης.

Και με δεδομένο ότι και τις δύο φορές που εισήλθε στην πολιτική σε υψηλό επίπεδο, σ’ αυτό δηλαδή της πρωθυπουργίας, το έκανε ως αλεξιπτωτιστής (την πρώτη φορά τον επέβαλε το παλάτι και την δεύτερη η χούντα) είναι πολύ εύστοχο το παρακάτω απόσπασμα από το κύριο άρθρο της εφημερίδας «Ελευθερία» της 10^ης Δεκεμβρίου του 1963, της επομένης δηλαδή της αναχώρησής του για το Παρίσι που ανέφερε: «Εξήλθεν χθες του δημοσίου βίου από την θύραν της υπηρεσίας όπως ακριβώς είχεν εισέλθη»

 

*Ώχετο απιών: Έγινε Λούης. Έκοψε λάσπη. Έγινε καπνός. Την κοπάνησε.

Ένας απολογισμός

 

Καθώς σε λίγες μέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος που στη διοίκηση του δήμου Καβάλας βρίσκεται η παράταξη του Θόδωρου Μουριάδη, εύλογο είναι να υπάρχει απ’ όλες τις πλευρές η πρόθεση ενός πρώτου απολογισμού.

Είναι αλήθεια ότι ο απολογισμός και η κριτική στη διοίκηση Μουριάδη γίνεται από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα ηνία του δήμου. Και μάλιστα τις περισσότερες φορές –από ορισμένες πλευρές και από συγκεκριμένα πρόσωπα- η κριτική αυτή είναι πολύ σκληρή και αφορά στο πρόσωπο του δημάρχου σε μια ανηλεή προσπάθεια αποδόμησής του.

Φυσικά ο ίδιος ο Θόδωρος Μουριάδης δεν είναι άμοιρος ευθυνών γι’ αυτή την κατάσταση. Δεν είναι μόνον η συμπεριφορά του στην διάρκεια των συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου όπου δεν μπορεί να ελέγξει τα νεύρα του όταν προκαλείται (τις περισσότερες φορές με αισχρό και βάναυσο τρόπο) από επικεφαλής παρατάξεων ή και μεμονωμένους δημοτικούς συμβούλους της αντιπολίτευσης, αλλά και στο πεδίο των έργων και της δουλειάς που έχει να επιδείξει αυτούς τους δώδεκα μήνες στο δήμο, ο απολογισμός είναι σχετικά φτωχός.

Πολλές φορές σου δίνει την αίσθηση ότι πιάνεται με πολλά θέματα και χάνεται στη μετάφραση. Δεν αμφισβητούμε το γεγονός ότι στο κεφάλι ενός δημάρχου πέφτουν όλες οι υποθέσεις του δήμου και ότι όλοι οι δημότες θέλουν να μιλήσουν με τον δήμαρχο και να τους δοθεί λύση στο μικρό ή μεγαλύτερο πρόβλημά τους αποκλειστικά από εκείνον. Αυτό όμως είναι αδύνατο. Δεν μπορεί ο δήμαρχος να ασχολείται με το παραμικρό. Οφείλει να μοιράσει αρμοδιότητες και να μην ασχολείται καθόλου με θέματα που αφορούν τομείς όπου υπάρχουν αντιδήμαρχοι, ή πρόεδροι νομικών προσώπων.

Στο δημοτικό συμβούλιο υπάρχουν ορκισμένοι εχθροί του Θόδωρου Μουριάδη. Ο φανατισμός τους κατά του προσώπου του δημάρχου τούς οδηγεί πολλές φορές να στηρίζουν αποφάσεις που τελικά λειτουργούν σε βάρος του δήμου και της πόλης. Όμως στην αντιπολίτευση υπάρχουν και άνθρωποι, μετριοπαθείς, λογικοί, ρεαλιστές που πολλές φορές έκαναν προσπάθειες προσέγγισης με τη διοίκηση.

Δυστυχώς ο Θόδωρος Μουριάδης δεν ανταποκρίθηκε ουσιαστικά σ’ αυτές τις προσπάθειες. Αυτό είναι άλλο ένα λάθος του. Διότι οι προσεγγίσεις και οι συνεργασίες ποτέ δεν έβλαψαν. Πάντα κάτι θετικό φέρνουν. Και δεν χρειάζεται να εξασφαλίζουν την πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο. Δεν πρέπει να είναι αυτός ο μόνος λόγος για να προχωρήσει κάποιος σε μια συνεργασία. Διότι αλλιώς πορεύεται ο Θόδωρος Μουριάδης τώρα με τους εννέα συμβούλους του μέσα στους σαράντα έναν και αλλιώς αν είχε μια μαγιά δεκαπέντε ή και παραπάνω συμβούλων.

Όλα αυτά πρέπει να τα σκεφτεί ο δήμαρχος. Και καθώς σε δυο τρεις εβδομάδες θα ξεκινήσει η δεύτερη χρονιά της τετραετούς θητείας του να αναθεωρήσει κάποιες από τις πάγιες τακτικές του. Να αναζητήσει άμεσα συνεργασίες, να ακούσει και να αξιοποιήσει για το καλό της παράταξής του αλλά κυρίως για το καλό του δήμου τις σοβαρές, μετριοπαθείς και ήρεμες φωνές στο δημοτικό συμβούλιο και να οργανώσει καλύτερα τη δουλειά με συγκεκριμένο σχέδιο και προγραμματισμό χωρίς αποκλεισμούς και βγάζοντας από πάνω του το ρούχο του κατόχου της μίας και μοναδικής αλήθειας.

Να μη ξεχνά ποτέ ότι είναι ο δήμαρχος του 62%. Ότι οι συνδημότες του τον εμπιστεύθηκαν για το ήθος του και για την μετριοπάθειά του.

Οφείλει αφενός να μην τους διαψεύσει αλλά αφετέρου να προικίσει τον δήμο με έργα. Ακόμη κι αν η γνωστή αθάνατη ελληνική γραφειοκρατία του βάλει εμπόδια εκείνος ας φροντίσει να τα ξεπεράσει. Ή τέλος πάντων να τα βάλει σε μια σειρά και ας τα ολοκληρώσει η επόμενη διοίκηση. Που αν λίγο προσπαθήσει θα είναι πάλι ο ίδιος.

Ένα παλιό δημοσίευμα με δύο σημερινούς αποδέκτες

Δύο αποδέκτες μπορεί να έχει σήμερα αυτό το δημοσίευμα της εφημερίδας «Μακεδονία» από τα μέσα Ιουλίου του 1963*.
Τη Νέα Δημοκρατία για να μη ξεχνά τις ρίζες της, τις καταβολές της και την καταγωγή της αλλά και την βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τάνια Ελευθεριάδου για να προσπαθήσει να αποκτήσει στοιχειώδεις γνώσεις πολιτικής ιστορίας και να μην εκτίθεται η ίδια εκθέτοντας και το κόμμα της.

* Τον Ιούλιο του 1963 με κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή απέχουμε ήδη 14 ολόκληρα χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου πολέμου αλλά τα νησιά και οι φυλακές είναι γεμάτα από πολιτικούς κρατουμένους σε μια χώρα που ήθελε τότε να λέγεται δημοκρατική. Και επίσης βρισκόμαστε μόλις λίγες εβδομάδες μετά την στυγερή δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη από παρακρατικούς που είχαν άμεση συνεργασία με κρατικές υπηρεσίες.


* Η δε βουλευτής της ΕΔΑ Μαρία Σβώλου που αναφέρεται στο δημοσίευμα δεν είναι άλλη από την σύζυγο του Αλέξανδρου Σβώλου που σίγουρα δεν είναι «γνωστός υποστηρικτής της Νέας Δημοκρατίας» κ. Ελευθεριάδου

Το Χαλάνδρι μας δείχνει το δρόμο αλλά εμείς…

Η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου τα ξημερώματα της Τρίτης 10 Δεκεμβρίου 2019, να αρνηθεί την συμμετοχή του Δήμου Καβάλας στην προσπάθεια να ενταχθεί σε ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα από το οποίο θα απορροφούσε περί τα 4,7 εκατομμύρια ευρώ για έργα, παρεμβάσεις και δράσεις στην χερσόνησο της Παναγίας, δεν θα στοιχειώνει απλώς αυτούς που το καταψήφισαν, αλλά θα μας κατατρέχει όλους, όλη την πόλη, που μπροστά στον εγωισμό μας και τα κόμπλεξ που κουβαλάμε, αρνηθήκαμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά και να υπερβούμε όλα εκείνα τα αρνητικά χαρακτηριστικά μας που μας κρατούν καθηλωμένους στα μικρά και τα ασήμαντα.

Το Χαλάνδρι, με τη δικιά του πρόταση και με ομόφωνη παρακαλώ απόφαση του δημοτικού του συμβουλίου, κατάφερε και μπήκε στο πρόγραμμα και θα αξιοποιήσει τα 3,2 εκατομμύρια που εξασφάλισε από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν η δική μας πρόταση θα είχε την ίδια τύχη στην περίπτωση που περνούσε από το δημοτικό συμβούλιο. Όσοι γνωρίζουν, ισχυρίζονται ότι ήταν καλύτερη από αυτή του Χαλανδρίου. Δεν έχει σημασία. Εκείνο που μένει τελικά είναι μια κακία, μια μιζέρια και ένας γουρσούζικος αρνητισμός που δεν φαίνεται να μας δίνει περιθώρια για μεγάλα πράγματα. Διαχείριση θα κάνουμε για άλλη μια τετραετία προσπαθώντας να ρίξει ο ένας τις ευθύνες στον άλλον

Στο μεταξύ το Χαλάνδρι έχει κι άλλη μία μοναδική πρωτιά. Στα σκουπίδια. Σε συνεργασία με το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και τον καθηγητή Γεράσιμο Λυμπεράτο, παράγει βιοντήζελ από τα οργανικά σκουπίδια (υπολείμματα τροφών και πράσινα κήπων) που χρησιμοποιεί για την κίνηση των οχημάτων του Δήμου. Χάρη στο πρόγραμμα κυκλικής οικονομίας Food-for-Think ενταγμένο στο INTERREG εφαρμόζει πρόγραμμα χωριστής συλλογής και επεξεργασίας βιοαποβλήτων. Συμμετείχαν 19 εταίροι από την Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία, τη Δανία, την Γερμανία και την Ελλάδα. Η συνολική χρηματοδότηση του προγράμματος έφτασε στα 10,561,223 ευρώ, εκ των οποίων 456.500 ευρώ απορρόφησε ο Δήμος Χαλανδρίου και τα αποτελέσματα παρουσιάστηκαν τον Ιούνιο φέτος.

Κι εκεί ο, για δεύτερη συνεχή θητεία εκλεγμένος, δήμαρχος, δεν διαθέτει την πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο. Αλλά ο Δήμος προοδεύει γιατί οι παρατάξεις συνεργάζονται. Τόσο απλά…

Είναι προδοτική η συμφωνία των Πρεσπών κ. Λαζαρίδη;

Σε απάντησή του στον ΣΥΡΙΖΑ Καβάλας για την μετονομασία της σήραγγας Συμβόλου της Εγνατίας οδού σε «Σήραγγα Νικόλαος Μάρτης», ο βουλευτής Καβάλας της Νέας Δημοκρατίας Μακάριος Λαζαρίδης αναφερόμενος στην συμφωνία των Πρεσπών την χαρακτηρίζει «προδοτική».

Αναφέρει συγκεκριμένα: «…Άλλωστε, κάθε τι εθνικό και πατριωτικό προκαλεί στον ΣΥΡΙΖΑ “αναφυλαξία”. Πολύ δε περισσότερο, όταν έχεις υπογράψει την προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών…».

Ο χαρακτηρισμός αυτός εκ μέρους του κ. Λαζαρίδη έρχεται σε αντίθεση με τα όσα αναφέρει κατά καιρούς ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης για την συμφωνία των Πρεσπών, την οποία μπορεί να χαρακτηρίζει «επιζήμια» ή «αρνητική» για την χώρα αλλά ποτέ «προδοτική». Και το κυριότερο είναι ότι έχει εμφατικά δηλώσει πολλές φορές, ότι οι κυβερνήσεις έχουν συνέχεια στην Ελλάδα και συνεπώς η κυβέρνησή του θα την σεβαστεί και θα την εφαρμόσει. Προφανώς ο κ. Μητσοτάκης δεν θα είχε σε καμιά περίπτωση την βούληση και την διάθεση να σεβαστεί και να εφαρμόσει μια «προδοτική» συμφωνία.

Στο ίδιο πνεύμα είναι και οι –σχετικές με το θέμα- δηλώσεις του υπουργού εξωτερικών Νίκου Δένδια αλλά και της πρώην υπουργού εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη.

Συνεπώς ο ακραίος αυτός χαρακτηρισμός της συμφωνίας των Πρεσπών εκ μέρους του κ. Λαζαρίδη μοιάζει να είναι εκτός της επίσημης γραμμής του κόμματός του που σε κάθε περίπτωση εκφράζει πάντα ο αρχηγός του και πρωθυπουργός της χώρας Κυριάκος Μητσοτάκης.

Μήπως θα έπρεπε λοιπόν ο Μακάριος Λαζαρίδης, όπως κάθε γενναίος πολιτικός άνδρας θα έκανε, να ανασκευάσει την δήλωσή του και να αποσύρει αυτόν τον ακραίο και εν πολλοίς διχαστικό, χαρακτηρισμό;