Ο Θοδωρής Γκόνης είναι ένας σύγχρονος ήρωας. Από το 2009 που
ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ Φιλίππων και στη συνέχεια και
του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας πολεμάει με τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες, με τα θηρία
και τις ύαινες, με τους ατάλαντους και τους ηλίθιους, με τους πολιτικάντηδες
και τις κίτρινες πένες, με την κακομοιριά και τη μιζέρια μας. Και μέσα απ’ αυτή
τη λασπουριά και την μπίχλα, μέσα από τη συνεχή υπονόμευση του έργου του ακόμη
κι απ’ αυτούς που θα έπρεπε να τον στηρίζουν, με ελάχιστα κονδύλια, κατάφερε να
εκτινάξει το Φεστιβάλ Φιλίππων αλλά και την δραστηριότητα του ΔΗΠΕΘΕ τόσο σε
περιεχόμενο όσο και σε ποιότητα που ούτε στον ύπνο μας δεν το είχαμε φανταστεί.
Και με το κύρος αλλά και την διαδρομή του εδώ και τρεις και πλέον δεκαετίες να
το προβάλλει μέσω του Αθηναϊκού τύπου σε όλη την Ελλάδα.
Πρώτη του ενέργεια να φέρει το Φεστιβάλ και μέσα στην πόλη.
Έτσι πέρα από τις παραστάσεις αρχαίου δράματος που είχαμε παραδοσιακά στο
αρχαίο θέατρο, στην Καβάλα αναδείχθηκαν πρώτα απ’ όλα καινούριοι χώροι όπου
παρουσιάστηκαν έργα και πρόσωπα που είχαν σχέση με την πόλη. Το εμβληματικό
Απεντομωτήριο, η Παλιά Μουσική, το λιμάνι, το Ιμαρέτ. Ακόμη το παλιό αεροδρόμιο
του Αμυγδαλεώνα, τα Λασπόλουτρα, ο Προφήτης Ηλίας, η ρίζα του λιμενοβραχίονα
κάτω από την Παναγία, η φυλακή μέσα στο Φρούριο, παλιά παραδοσιακά καφενεία,
αυλόγυροι σχολείων και πολλά άλλα.
Και βέβαια ο Γκόνης προώθησε και ανέδειξε και τους ντόπιους
δημιουργούς και καλλιτέχνες και φυσικά το έργο τους που τις περισσότερες φορές
είχε αναφορές στην πόλη μας. Γιώργος Μοσχίδης, Λυδία Φωτοπούλου, Αργύρης
Μπακιρτζής, Διαμαντής Αξιώτης, Κοσμάς Χαρπαντίδης, Αντώνης και Κωνσταντίνος
Κούφαλης, Γεωργία Τριανταφυλλίδου, Θεόδωρος Γρηγοριάδης, Ηλίας Παπαδημητρακόπουλος
και φυσικά τον μεγάλο Γιώργο Χειμωνά στον οποίο ήταν αφιερωμένο το Φεστιβάλ του
2010.
Ολόκληρα Φεστιβάλ επίσης αφιερώθηκαν στον Παπαδιαμάντη, στον
Καβάφη και σε μεγάλους Έλληνες ποιητές με μια σειρά από πρωτότυπες και
πρωτοποριακές παραστάσεις, δρώμενα και χάπενιγκς. Καλλιτεχνικός οργασμός στην
Καβάλα με μεγάλη ποικιλία εκδηλώσεων και πάντα με υψηλά ποιοτικά κριτήρια.
Ο κόσμος, το ευρύ κοινό στήριξε και αγκάλιασε το νέο
Φεστιβάλ και τον Γκόνη και με την συμμετοχή του στις εκδηλώσεις έδειξε το πόσο
εκτιμά το έργο του. Οι μίζεροι υπονομευτές όμως από την πρώτη στιγμή, είτε λόγω
πολιτικών διαφορών με τον Σιμιτσή είτε από κόμπλεξ και φθόνο άρχισαν τα πυρά
κατά ριπάς εναντίον του.
Εκείνος όμως συνέχιζε απτόητος το έργο του χωρίς να
επηρεάζεται από τον βρώμικο πόλεμο που του γινόταν.
Όταν μάλιστα ανέλαβε στο τέλος του 2012 και το πόστο του
καλλιτεχνικού διευθυντή στο ΔΗΠΕΘΕ, τότε με ακόμη περισσότερη όρεξη υπερέβη την
τυπική δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία που ίσχυε μέχρι τότε (τρεις παραγωγές το
χρόνο και τέλος) και προχώρησε σε οργάνωση πλήρους χειμερινού προγράμματος με
παραγωγές του ΔΗΠΕΘΕ αλλά και πλήθος μετακλήσεων.
Είδαμε και ακούσαμε Μαρία Φαραντούρη, Γιώτα Νέγκα, Ελένη
Τσαλιγοπούλου με Κώστα Λειβαδά, Λυδία Φωτοπούλου, Νένα Μεντή, Υρώ Μανέ, Ελένη
Ουζουνίδου, Ιωάννα Παππά, Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Γεράσιμο Γενατά και πολλούς
άλλους ων ουκ έστι αριθμός.
Είδαμε παραστάσεις που έδρεψαν δάφνες στην Αθήνα και
απέσπασαν βραβεία και γενικά πλούτισαν οι χειμώνες μας με θέατρο, μουσική και
χορό.
Το ευρύ κοινό αγκάλιασε και στήριξε το Γκόνη και την δουλειά
του γεμίζοντας το «Παλλάς» αλλά και όπου αλλού γινόταν κάποια εκδήλωση του
Φεστιβάλ ή του ΔΗΠΕΘΕ.
Οι αρνητές όμως, οι μίζεροι και οι διάφοροι χαλκευμένοι
κονδυλοφόροι εξακολουθούσαν να τον πολεμούν.
Με την αλλαγή της διοίκησης στο δήμο είχαμε και μια επίθεση λαϊκισμού
του στυλ «τι να τον κάνουμε τον καλλιτεχνικό διευθυντή», «κοστίζει ένα κάρο
λεφτά», «μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά και μόνοι μας».
Μια νοοτροπία δηλαδή οπισθοδρομική, που φανερώνει φθόνο για
ό,τι ξεπερνά την ημιμάθειά μας, την ασχετοσύνη μας και το ανύπαρκτο ταλέντο
μας.
Μέσα σ’ αυτό τον πόλεμο που του γίνεται ο Γκόνης όχι απλά
αντιστέκεται αλλά δημιουργεί και μια παράσταση σταθμό στα χρονικά του ΔΗΠΕΘΕ,
τις «Δάφνες και πικροδάφνες» που ξεπερνά τα όρια της Καβάλας, κάνει μια
διαδρομή στην περιοχή μας, περνάει στην Κωνσταντινούπολη και ετοιμάζεται τώρα
και για την Αθήνα μέσα στο Μάιο.
Τώρα άνοιξε νέο κεφάλαιο λαϊκισμού. Πόσο κοστίζει στο ΔΗΠΕΘΕ
ο Γκόνης;
Υπό αυτή την έννοια μπορώ κι εγώ να ρωτήσω. Πόσο στοιχίζει
στο ΔΗΠΕΘΕ η πρόεδρος; Με την αντιμισθία της και το κινητό της που το πληρώνει
το ΔΗΠΕΘΕ. Και γιατί να έχουμε πρόεδρο στο ΔΗΠΕΘΕ; Τη δουλειά μπορεί να την
κάνει το προσωπικό. Άλλωστε μια απλή διαχείριση είναι και τίποτα παραπάνω.
Δηλαδή δεν λέμε τι πραγματικά έχει προσφέρει στο ΔΗΠΕΘΕ, στο
Φεστιβάλ Φιλίππων και γενικότερα στον τόπο μας ο Γκόνης ο οποίος παίρνει 2.100
€ το μήνα δηλαδή 25.200 € το χρόνο αλλά σαν μίζεροι γερολαδάδες προσπαθούμε να
τον απαξιώσουμε χτυπώντας στο θυμικό του κόσμου ότι τάχα κοστίζει ένα κάρο
λεφτά σε εποχές κρίσης και ανέχειας. Ο σύγχρονος Αυριανοτομπρισμός δηλαδή σε
πλήρη εφαρμογή.
Προτείνω σε όλους αυτούς που προσπαθούν να υπονομεύσουν τον
καλλιτεχνικό διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ και το έργο του, να κάνουν λίγη υπομονή. Σε
λίγους μήνες λήγει το συμβόλαιό του και θα φύγει ο άνθρωπος. Να δούμε τότε με
τι θα ασχολούνται…
ΛΕΖΑΝΤΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Όλοι αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τα λεφτά που
κοστίζει τάχα ο Γκόνης στο ΔΗΠΕΘΕ, όχι μόνον δεν είπαν και δεν έγραψαν λέξη για
τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε η παράσταση «Δάφνες και πικροδάφνες» αλλά ούτε
καν πήγαν να την παρακολουθήσουν.
