Όχι κ. Στέφανε, δεν θα πάρουμε

Δεν ξεκίνησε καλά ο νέος μητροπολίτης το τροπάριο. Πήρε λίγο ψηλά τον πλάγιο β και άρχισε να φαλτσάρει και να παραφωνεί.

Η φαραωνική τελετή ενθρόνισής του στην Καβάλα τον περασμένο Νοέμβριο, μας έβαλε σε κάποιες πρώτες σκέψεις, μπήκανε κάτι ψύλλοι στα αυτιά μας αλλά το προσπεράσαμε αποδίδοντάς το σε μια -κατανοητή ως ένα βαθμό- ανθρώπινη επιθυμία (αδυναμία;) να αισθανθεί το μεγαλείο της θέσης που κατέλαβε στην ηγεσία της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας καθώς βάδιζε έμπλεος χαράς και ενθουσιασμού, ευλογώντας τα πλήθη των πιστών ένθεν κακείθεν της οδού Ομονοίας και παρ’ ολίγον «οδού Αποστόλου Παύλου».

Θυμηθήκαμε βέβαια το Ευαγγέλιο και την παράδοση που λέει πως ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα καθισμένος πάνω σε ένα ταπεινό γαϊδουράκι, φορώντας ένα παλιό, φθαρμένο ρούχο και η σύγκριση με την προκλητική βυζαντινή μεγαλοπρέπεια της τελετής ενθρονίσεως του κ. Στεφάνου μας ξενέρωσε. Αλλά τέλος πάντων προσπαθήσαμε να αντιμετωπίσουμε με μια κάποια κατανόηση αυτές τις εικόνες.

Ωστόσο η μέχρι σήμερα σύντομη διαδρομή του ως επικεφαλής της τοπικής μας εκκλησίας, μάς φανερώνει έναν άνθρωπο που τον ενδιαφέρει πολύ, τόσο η δημοσιότητα όσο και το παιχνίδι της επικοινωνίας και των δημοσίων σχέσεων.

Αφού συμμετείχε στο μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για τη Μακεδονία και αφού απηύθυνε και μακρύ χαιρετισμό στο αντίστοιχο της Καβάλας, γνωρίζοντας ότι θα τύχει ευρύτατης προβολής για ένα θέμα όπου η παντός είδους ψηφοθηρία είχε την τιμητική της, έρχεται προσφάτως στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, με την ανοχή της διοίκησης του Δήμου, να αιφνιδιάσει δημοτικούς συμβούλους και τοπική κοινωνία με την πρότασή του για μετονομασία της οδού Μητροπόλεως σε «οδό μητροπολίτου Προκοπίου».

Όχι κ. Στέφανε. Δεν θα πάρουμε. Αυτή η πόλη -αυτοί που σας συμβουλεύουν δεν το ξέρουν;- έχει μακρύ κατάλογο σημαντικών ανθρώπων με ανεκτίμητη προσφορά στον τόπο μας αν θέλει να ονοματοδοτήσει δρόμους. Δεν θα κάνουμε την Καβάλα Ισλαμαμπάντ. Φτάνει πια αυτή η εμμονή. Ασχοληθείτε με το ποιμαντικό σας έργο, αθόρυβα και ταπεινά και αφήστε αυτά τα θέματα να τα συζητήσει –αν υφίσταται τέτοια ανάγκη- η τοπική κοινωνία και η δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποί της.

** Υστερόγραφο για τη δήμαρχο

Έλεος Δήμητρα Τσανάκα. Δεν έχει αυτή η πόλη άλλα προβλήματα να ασχοληθείτε ως διοίκηση; Έχει και πολλά νομίζω. Γιατί μπλέκεστε λοιπόν με τέτοια θέματα και δεν ξεκόβετε εξ αρχής τον βήχα ορισμένων. Εντάξει, καταλαβαίνω, έρχονται εκλογές και η εκκλησία επηρεάζει πολλούς ψηφοφόρους. Ωστόσο, πιστέψτε με, τις καθαρές θέσεις και τις καθαρές λύσεις ο κόσμος τις εκτιμά πολύ περισσότερο από όσο πιθανόν πιστεύετε. Αγαπά και στηρίζει τους ειλικρινείς και αυθεντικούς ανθρώπους και αποστρέφεται την δηθενιά (sic).

Και κάτι άλλο. Αν η αρμόδια επιτροπή, η αρμόδια υπηρεσία, το αρμόδιο υπουργείο τέλος πάντων, απορρίψει το αίτημα αλλαγής της ονομασίας, τι θα κάνετε; Θα αποκαθηλώσετε τις πινακίδες που ετοιμάζεστε να τοποθετήσετε με έξοδα (έστω και μηδαμινά) των Καβαλιωτών; Σαν πολύ δεν πάει αυτή η πρόκληση;

Το «πράσινο μίλι» του Κουρουμπλή στις Σέρρες και της χώρας προς τον εμφύλιο

Όταν μπορείς να δεις, όταν βλέπεις, όταν έχεις την όρασή σου δηλαδή, τότε είσαι κυρίαρχος των αισθήσεών σου και σε περίπτωση που δεχτείς μια επίθεση, η οποία ξεκινάει πιθανόν ως φραστική αλλά μπορεί να εξελιχθεί και σε πιο βίαιη, με ρίψη αντικειμένων εναντίον σου ή και άμεση άσκηση σωματικής βίας σε βάρος σου, τότε έχεις κάποια –ελάχιστα ίσως αλλά πάντως έχεις- περιθώρια να αντιληφθείς και στοιχειωδώς να προφυλαχτείς. Αντιλαμβάνεσαι δηλαδή, βλέπεις, έστω και με την άκρη του ματιού σου, ένα μπουκάλι που εκτοξεύει κάποιος εναντίον σου, ένα ποτήρι καφέ, ένα κομμάτι ξύλο ή σίδερο και έστω στοιχειωδώς, σκύβοντας ή απλώνοντας τα χέρια σου, μπορείς με κάποιον τρόπο να προστατέψεις τον εαυτό σου.

Όταν όμως ζεις στο απόλυτο σκοτάδι, όταν σου λείπει η πολυτιμότερη των αισθήσεων, η όραση, όταν δηλαδή είσαι τυφλός, τότε βιώνεις τον απόλυτο τρόμο. Διότι ακούς τις ύβρεις που εκτοξεύουν εναντίον σου κάποιοι άνθρωποι, νιώθεις τον βρυχηθμό του πλήθους, εισπράττεις κραυγές και υλακές αλλά κυριολεκτικά δεν ξέρεις από πού θα σού ‘ρθει. Ζεις δηλαδή στον απόλυτο τρόμο.

Κάπως έτσι πρέπει να βίωσε την Παρασκευή το πρωί στις Σέρρες ο Παναγιώτης Κουρουμπλής τις έντονες αποδοκιμασίες του πλήθους όταν κατέθετε στεφάνι στο άγαλμα του Εμμανουήλ Παππά αλλά και στη συνέχεια όταν πήγε πεζή από το σημείο εκείνο μέχρι την εξέδρα των επισήμων, διακόσια μέτρα παρακάτω, για να παρακολουθήσει την παρέλαση για την απελευθέρωση της πόλης των Σερρών. Αυτή η μικρή πορεία που έκανε ο τυφλός υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, ήταν ένα «πράσινο μίλι» για τον ίδιο αλλά και μια ακόμη πράξη βίας, από τις εκατοντάδες που ζει ο τόπος μας στα περισσότερα από τα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Όμως αυτή η συγκεκριμένη άσκηση βίας εναντίον ενός ανθρώπου που ζει στο απόλυτο σκοτάδι, εμπεριέχει έντονο και το στοιχείο μιας επιπλέον αγριότητας γιατί ασκείται πάνω σε έναν άνθρωπο που μειονεκτεί έναντι όλων μας.

Πέρα από το πασιφανές ότι οι πολλοί, το πλήθος, ο όχλος υπερτερεί έναντι του ενός, του μόνου, στην περίπτωση Κουρουμπλή έχουμε το γεγονός ότι αυτός ο ένας, ο μόνος είναι και τυφλός. Και από αυτήν την άποψη η επίθεση λαμβάνει την αγριότητα  που περιγράψαμε παραπάνω αλλά και την αθλιότητα που έχουν όλες οι βίαιες πράξεις απέναντι σε ανθρώπους που μειονεκτούν.

Σπεύδω να διευκρινίσω ότι δεν ασχολούμαι καθόλου με την πολιτική διάσταση του θέματος. Με το «αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών σε μια δημοκρατική πολιτεία να διαφωνούν με κυβερνητικές αποφάσεις και να διαμαρτύρονται». Δεν ασχολούμαι επίσης με το ύφος και το περιεχόμενο της συγκεκριμένης διαμαρτυρίας. Της οποίας το φαινόμενο δεν είναι πρόσφατο. Έρχεται από τα χρόνια των «αγανακτισμένων» και ακόμα πιο πίσω στο χρόνο. Ούτε ενδιαφέρομαι να αναλύσω το είδος του ευρέως ευδοκιμούντος εν Ελλάδι πολιτικού τύπου Κουρουμπλή. Αυτό ας το κάνουν οι εμβριθείς αναλυτές των κοινωνικών δικτύων. Που θα σπεύσουν να συνδυάσουν την πολιτική διαδρομή του υπουργού για να δικαιολογήσουν την επίθεση που δέχτηκε στις Σέρρες.

Περισσότερο νοιάζομαι και δεν σας κρύβω ότι τρομάζω, για την άγρια επίθεση σε ένα μειονεκτούντα συνάνθρωπό μας. Για το συναίσθημα που νιώθει κάποιος εξ ημών να βρίζει χυδαία έναν οποιονδήποτε πολιτικό όχι μόνον για τις πολιτικές του ενέργειες με τις οποίες διαφωνεί αλλά και για τις σωματικές του μειονεξίες. «στραβούλιακα», «παχύδερμο», «σούργελο», «αχτένιστη βρωμιάρα» κ.λ.π.

Τελικά, δεν είναι μόνον ότι η χώρα βαδίζει με βήμα ταχύ το πράσινο μίλι της προς το διχασμό και τον εμφύλιο. Περισσότερο ακόμη κι απ’ αυτό είναι που έχουμε ήδη διανύσει το πράσινο μίλι που οδηγεί στην απόλυτη απανθρωπιά μας.