Ισίδωρος Ζουργός στην εκδήλωση του ΣΦΓΤ και της Δημοτικής Βιβλιοθήκης: «Είμαι αναγνώστης ελευθέρας βοσκής»

Γέμισε ασφυκτικά η αίθουσα εκδηλώσεων της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» το απόγευμα του Σαββάτου στην εκδήλωση για την παρουσίαση του συνολικού έργου του Θεσσαλονικιού συγγραφέα Ισίδωρου Ζουργού.

Ήταν τόσο μεγάλο το ενδιαφέρον από το καβαλιώτικο βιβλιόφιλο κοινό (κατά μεγάλη πλειοψηφία γυναίκες) που χρειάστηκε να τοποθετηθούν και επί πλέον καρέκλες για να καλύψουν τις ανάγκες των ενδιαφερομένων να παρακολουθήσουν την εκδήλωση.

Η διοργάνωση από το Σύνδεσμο Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Καβάλας σε συνεργασία με τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας ήταν εξαιρετικά προσεγμένη και πολύ πρωτότυπη.

Η κ. Μαρίνα Ζάζαρη που είχε αναλάβει το βασικό ρόλο της παρουσίασης του συγγραφέα και του έργου του δεν ακολούθησε την πεπατημένη της ξερής, και τις περισσότερες φορές πληκτικής και βαρετής ανάγνωσης μιας μακροσκελούς φιλολογικής ανάλυσης αλλά περιορίσθηκε σε πολύ προσεγμένα διατυπωμένες αλλά και περιεκτικότατες σε ουσία και ενδιαφέρον ερωτήσεις προς τον συγγραφέα ο οποίος με τις απαντήσεις του έδινε όλο το περίγραμμα της προσωπικής του πορείας αλλά και της καλλιτεχνικής του δημιουργίας μέσα στο χρόνο και το χώρο της συγγραφικής του παραγωγής.

Έτσι το κοινό, παρά τη σχετικά μακρά σε διάρκεια συζήτηση με τον συγγραφέα, παρακολούθησε με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον την εκδήλωση μέχρι το τέλος της.

Η υπεύθυνη του μορφωτικού τομέα του ΣΦΓΤ κ. Βόνη Καρποζήλου έκανε στην αρχή μια μικρή εισαγωγή ενώ μετά το τέλος των ερωτήσεων της κ. Ζάζαρη, υπέβαλε με τη σειρά της ερωτήσεις στον Ισίδωρο Ζουργό που είχαν θέσει τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης της Στέγης και οι οποίες δεν είχαν στο μεταξύ επικαλυφθεί από τις ερωτήσεις της κ. Ζάζαρη. Η συζήτηση με τον συγγραφέα Ισίδωρο Ζουργό εμπλουτίστηκε με μικρά αλλά πολύ χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα έργα του που διάβασαν απολαυστικά η Μαρία Κολτσακίδου και ο Νάσος Σανσαρίδης.

Ο Ισίδωρος Ζουργός μέσα από τις απαντήσεις που έδινε στην Μαρίνα Ζάζαρη και στην Βόνη Καρποζήλου ξετύλιξε το κουβάρι τόσο της ζωής του όσο και του συγγραφικού του έργου.

Αναφέρθηκε στην παιδική και εφηβική του ηλικία λέγοντας ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και μάλιστα πάνω από την οδό Εγνατία όπου ζούσαν κυρίως άνθρωποι των χαμηλότερων κοινωνικών και οικονομικών στρωμάτων, η λαϊκή τάξη ενώ «κάτω από την Εγνατία ζούσαν οι φλώροι» είπε πως συνήθιζαν να λένε εκείνα τα χρόνια.

Στα δεκαπέντε του, στην έντονα πολιτικοποιημένη εποχή της μεταπολίτευσης, ένα από τα πρώτα βιβλία που αγόρασε και διάβασε ήταν το κομμουνιστικό μανισφέστο το οποίο το έχει ακόμη ενώ διάβασε επίσης και όλον τον Ιούλιο Βερν δηλαδή και τους 50 τόμους των εκδόσεων «Αστήρ».

Στο πανεπιστήμιο είχε έναν πολύ συντηρητικών πεποιθήσεων καθηγητή ο οποίος όμως του έδωσε μια εξαιρετικά χρήσιμη όπως αποδείχθηκε για το συγγραφικό του μέλλον συμβουλή όταν τον ρώτησε ποιό λεξικό να αγοράσει.

-«Τι θέλεις» του είπε, «λεξικό της δημοτικής ή λεξικό της ελληνικής γλώσσας:»

Κι όταν ο Ισίδωρος Ζουργός του απάντησε «της ελληνικής γλώσσας» τότε του σύστησε το Λεξικό της Πρωΐας στο οποίο ο Θεσσαλονικιός συγγραφέας προστρέχει ακόμη και μέχρι σήμερα πολύ συχνά και του είναι απαραίτητο για τη δουλειά του.

Όταν η Μαρίνα Ζάζαρη τον ρώτησε ποια τελικά είναι η σχέση του με τη λογοτεχνία εκείνος απάντησε: «Είμαι αναγνώστης ελευθέρας βοσκής. Δεν μπορώ να είμαι σταυλισμένος»

Είπε και πολλά άλλα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα ο Ισίδωρος Ζουργός. Ότι κολακεύτηκε πολύ από τον Βασίλη Βασιλικό όταν εκείνος χαρακτήρισε το βιβλίο του «Στη σκιά της πεταλούδας» σαν τα 100 χρόνια της ελληνικής μοναξιάς, ότι η εφηβεία είναι μια εποχή μοναχικότητας και τα βιβλία είναι η καλύτερη συντροφιά γιατί στην εφηβεία κάνεις όνειρα και μπορείς να τα κεντήσεις πάνω σε μια σελίδα ενώ αναφέρθηκε διεξοδικά σε κάθε ένα από τα μυθιστορήματά του και πόσο του πήρε για να γράψει αλλά και να εκδώσει το καθένα. Μέχρι και για τα εξώφυλλα των βιβλίων του είπε πως παίζουν πολύ μεγάλη σημασία για τον ίδιο γι’ αυτό και δίνει ιδιαίτερη προσοχή και φροντίδα σ’ αυτά.

Αποκάλυψε ότι κάνει συζητήσεις με την Μιρέλλα Παπαοικονόμου για να κάνουν ταινία το βιβλίο του «Ανεμώλια» ενώ για τα προσεχή του σχέδια και για νέα δουλειά είπε ότι βρίσκεται στην εποχή του μυρμηγκιού όπου απλώς διαβάζει πράγματα μαζεύοντας ιδέες αλλά «δεν σπαρταράει κάτι μέσα μου ακόμη».

Την εκδήλωση στήριξε και το βιβλιοπωλείο «Μερτζιανίδη» ενώ παραβρέθηκαν και οι βουλευτές Γιώργος Παπαφιλίππου και -με λίγη καθυστέρηση- Κώστας Μορφίδης.

Καβάλα, το Μόντε Κάρλο της Ελλάδας!!!

Στην παράγραφο 4 του άρθρου 9 (υποχρεώσεις για εσωτερικά μη ογκώδη αστικά απορρίμματα) ο «Κανονισμός Καθαριότητος και Προστασίας του Περιβάλλοντος» του Δήμου Καβάλας αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Χαρτοκιβώτια, περιοδικά, εφημερίδες, βιβλία, χαρτιά πάσης φύσεως, πλαστικά και μικρά μεταλλικά δοχεία, πρέπει να δένονται στέρεα και να τοποθετούνται στα σημεία που έχουν ορισθεί από την Υπηρεσία, δηλαδή στους ειδικούς κάδους συλλογής κυανού χρώματος.»

Στην παράγραφο 5 δε του ιδίου άρθρου αναφέρει επί λέξει: «Η εναπόθεση των απορριμμάτων στους καθορισμένους χώρους πρέπει να γίνεται μία ώρα περίπου πριν από τη διέλευση του οχήματος καθαριότητας.»

H φωτογραφία τραβήχτηκε την Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015 ώρα 10.45 το πρωί στο κεντρικότερο σημείο της Καβάλας, στην οδό Ίωνος Δραγούμη στην κεντρική πλατεία.

Στο άρθρο 26 (Κυρώσεις), παράγραφος 1 του κανονισμού καθαριότητας και προστασίας του περιβάλλοντος του Δήμου Καβάλας αναφέρονται τα εξής:

«Η εναπόθεση απορριμμάτων σε άλλα από τα οριζόμενα ως σημεία συγκέντρωσης (π.χ. κάδων, απορριμματοκιβωτίων κ.λ.π.) ή έξω από αυτά, καθώς και η ρίψη απορριμμάτων εντός ή εκτός των κάδων, σε ακατάλληλες συσκευασίες ή άδετες σακούλες ή χύμα εντός ή εκτός κάδου ή σε ακατάλληλες ώρες (π.χ. αρκετό χρόνο πριν περάσει το απορριμματοφόρο) τιμωρείται με πρόστιμό από 20 έως 120 € αναλόγως της βαρύτητας της παράβασης.»

Μπορεί να τα γράφω βέβαια όλα αυτά, είναι όμως αυτονόητο ότι όχι μόνον δεν τηρείται από κανέναν ο κανονισμός δηλαδή ούτε από τους πολίτες ούτε από το Δήμο που πρέπει να επιβάλει τις κυρώσεις αλλά το κυριότερο είναι ότι είμαστε τόσο γελοίοι υποκριτές που κομπάζουμε αυτάρεσκα για την όμορφη πόλη μας την οποία βλακωδώς αποκαλούμε το «Μόντε Κάρλο της Ελλάδας» (καμία απολύτως σχέση) και την οποία όμως καθημερινά όχι απλώς πληγώνουμε και καταστρέφουμε με τις ενέργειές μας αλλά βυσσοδομούμε στο κορμί της ενδιαφερόμενοι αποκλειστικά και μόνον για το στενώς εννοούμενο ατομικό μας συμφέρον και για τίποτα άλλο. Η καθημερινή εικόνα της πόλης τα λέει όλα και τα περιγράφει τόσο γλαφυρά που δεν χρειάζεται ούτε σχόλια ούτε φιλολογίες.

Παράνομο παρκάρισμα. Όχι μόνο κατεβάζουμε τα αυτοκίνητά μας στο κέντρο ενώ θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα πόδια μας ή την αστική συγκοινωνία αλλά και τα παρκάρουμε όπου μας βολεύει. Πάνω σε πεζοδρόμια, σε πλατείες, σε διαβάσεις πεζών, σε παρτέρια και σε κήπους μέχρι και μέσα στο δημοτικό κήπο και την κεντρική πλατεία.

Κτίζουμε τα σπίτια μας εκμεταλλευόμενοι και το τελευταίο τετραγωνικό της ιδιοκτησίας μας, πολλές φορές με οφθαλμοφανείς υπερβάσεις, μετατρέπουμε τις πυλωτές σε σπίτια και μαγαζιά, τα μπαλκόνια σε δωμάτια και δεν αφήνουμε λίγο ελεύθερο χώρο να αναπνεύσει η πόλη και να κάνουμε τη ζωή μας μια σταλιά πιο ανθρώπινη.

Βρωμίζουμε με γκράφιτι και συνθήματα κάθε ελεύθερη επιφάνεια, σε σπίτια, σε δημόσια κτήρια, σε πινακίδες του ΚΟΚ ακόμη και σε μνημεία και προτομές ηρώων.

Το πάρκο του Φαλήρου βρωμάει και ζέχνει, ο δημοτικός κήπος το ίδιο, η κεντρική πλατεία έχει γίνει μια απέραντη χωματερή και ο χώρος στο λιμάνι κάτω από τα τείχη της Παναγίας άρχισε κι αυτός να νιώθει στο κορμί του την «περιποίηση» των Καβαλιωτών δηλαδή των Μονεγάσκων της Ελλάδας, όπως θέλουμε να περνιόμαστε πανάθεμά μας.

Στους δρόμους κυκλοφοριακό κομφούζιο και στους πεζόδρομους πλήρης αναρχία.

Πρόσφατα η δημοτική αρχή τοποθέτησε κάγκελα για να περιορίσει στους προβλεπόμενους από τον κανονισμό χώρους την ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων και αμέσως τοποθετήθηκαν τραπεζάκια και σκαμπό έξω από τα κάγκελα.

Προσοχή! Διαφωνώ κάθετα με την τοποθέτηση αυτών των ακαλαίσθητων σιδερικών όχι μόνο για λόγους αισθητικής αλλά και για ουσιαστικούς λόγους. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν κάγκελα σε πεζόδρομους. Ούτε καν στους πεζόδρομους του Μόντε Κάρλο! Άλλο όμως αυτό και άλλο η άμεση καταπάτηση κάθε έννοιας νομιμότητας και η παραβίαση των αποφάσεων του Δήμου επιδεικνύοντας μάλιστα μια φθηνή όσο και τριτοκοσμικού στυλ μαγκιά.

Στον κόμβο του Φαλήρου, μπροστά στην οικοδομή Πετρίδη, χάσκει εδώ και ένα μήνα παρατημένη η ..«πρωτοποριακή» ξύλινη κατασκευή με το μπάνερ που διαφήμιζε την «3^η Εβδομάδα Αρχιτεκτονικής» που διοργάνωσε ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων Καβάλας με τον αισθαντικό τίτλο «Τα κτήρια της λήθης». Η εκδήλωση έγινε από τις 24 έως τις 30 Σεπτεμβρίου και 15 μέρες μετά το τέλος της η ξύλινη κατασκευή με το μπάνερ παραμένει ακόμη εκεί. Κατάντησε να είναι το «μπάνερ της λήθης».

Ας μη βαυκαλιζόμαστε λοιπόν με τις μεγαλομανίες μας και τα σταριλίκια μας. Από όπου και να μας πιάσεις «βρωμάμε». Βαλκανικά αποβράσματα είμαστε. Λυπάμαι που λέω τέτοιες άσχημες κουβέντες αλλά φοβάμαι ότι είναι η αλήθεια. Έτσι αποδεικνύουν τα πραγματικά περιστατικά που λέει κι ένας κολλητός μου που ξημεροβραδιάζεται στα δικαστήρια.

Μίζερη και άδικη κριτική στο φεστιβάλ «Παπαϊωάννου»

Μέχρι και ενορχηστρωμένη θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κάποιος την επίθεση που δέχεται τις τελευταίες μέρες η φετινή διοργάνωση του Φεστιβάλ «Παπαϊωάννου» αλλά και προσωπικά η καλλιτεχνική διευθύντρια του πολιτιστικού αυτού θεσμού κ. Κορίνα Βουγιούκα.

Είναι προφανές ότι στόχος των επικριτών δεν είναι η κ. Βουγιούκα ή τέλος πάντων μόνον αυτή, αλλά προφανώς και η διοίκηση του Δήμου Καβάλας για την επιλογή της.

Την προηγούμενη εβδομάδα, λοιπόν, είδε το φως της δημοσιότητας επιστολή που υπογράφει ο τέως πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Δημοτικού Ωδείου Καβάλας κ. Κώστας Πεφάνης και με την οποία επιτίθεται με, πρωτοφανή για το ήθος του, σφοδρότητα κατά της κ. Βουγιούκα ακυρώνοντας στην ουσία μια διοργάνωση που γνώρισε κατά γενική ομολογία μεγάλη επιτυχία, ανανεώνοντας τον θεσμό και φέρνοντας φρέσκες ιδέες αλλά προτείνοντας συγχρόνως και νέους χώρους για την παρουσίαση των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ «Παπαϊωάννου» που προσέλκυσαν τελικά ένα ευρύτερο σε μέγεθος αλλά και ποιοτική σύσταση κοινό.

Ο κ. Πεφάνης μάλιστα καταφεύγει και σε ανακρίβειες σχετικά με την τοποθέτηση της Κορίνας Βουγιούκα στο πόστο του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ αναφέροντας ότι τάχα η ίδια σε δηλώσεις της παραδέχτηκε ότι η επιλογή της για τη θέση αυτή ήταν μια πολιτική επιλογή. Τέτοιες δηλώσεις όμως απ’ όσο καλά γνωρίζουμε, δεν έκανε ποτέ η ίδια.

Ο τέως πρόεδρος του Δημοτικού Ωδείου συνεχίζει στην επιστολή του να καταφεύγει σε ατυχείς συγκρίσεις ανάμεσα στη φετινή διοργάνωση και στις διοργανώσεις των προηγούμενων χρόνων αναλαμβάνοντας μάλιστα και ένα ρόλο αυτόκλητου υπερασπιστή του καλλιτεχνικού διευθυντή του Δημοτικού Ωδείου κ. Γιούλη Παπαδόπουλου του οποίου η θετικότατη και παραγωγικότατη θητεία τόσο στο φεστιβάλ «Παπαϊωάννου» όσο και πολύ περισσότερο στη διεύθυνση του Δημοτικού μας Ωδείου, όχι μόνον δεν αμφισβητείται από κανέναν σ’ αυτή την πόλη αλλά και δεν χρειάζεται την άκομψη και παράταιρη για τα ποιοτικά δεδομένα του κ. Πεφάνη, δημόσια παρέμβασή του.

Η διοίκηση του Δήμου Καβάλας και ο κ. Λυχούνας που προσωπικά πήρε πάνω του το Φεστιβάλ «Παπαϊωάννου», θα μπορούσε πιθανόν να δεχτεί κριτική για κάποια θέματα που έχουν να κάνουν κυρίως με τη σχέση ανάμεσα σ’ αυτά που φανταζόμαστε να υλοποιήσουμε και σ’ αυτά που τελικά υλοποιούμε με βάση τα οικονομικά δεδομένα των καιρών, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να κατηγορηθεί για την ποιότητα των φετινών εκδηλώσεων που ήταν πλούσιες και πολύ ενδιαφέρουσες τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε καλλιτέχνες και σχήματα.

Όσο για την απουσία έργων του Γιάννη Παπαϊωάννου έχουμε να παρατηρήσουμε ότι δεν είναι απαραίτητο κάθε χρόνο να περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα έργα του μεγάλου Έλληνα μουσουργού (και όχι πάντως του «μεγαλύτερου Έλληνα συνθέτη κλασικής μουσικής» όπως ισχυρίζεται ο κ. Πεφάνης). Αν ήταν έτσι τότε το Φεστιβάλ Φιλίππων έπρεπε να ψάχνει για έργα που αναφέρονται στους Φιλίππους ή το φεστιβάλ του Saltzburg θα έπρεπε να κάνει το ίδιο κ.ο.κ. Ο Γιάννης Παπαϊωάννου τιμάται ούτως ή άλλως με το ότι το φεστιβάλ φέρει το όνομά του και ότι πολλές φορές παρουσιάζονται και έργα του.

Στην επιστολή του κ. Κώστα Πεφάνη που περιέχει κι άλλα σημεία σκληρής και άδικης σε μεγάλο βαθμό κριτικής, ήρθε χθες να προστεθεί και ένα …«περίεργο» (;) δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας η οποία μάλιστα ήταν παντελώς απούσα από τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ και με το οποίο δημοσίευμα επιχειρείται να αποδομηθεί πλήρως τόσο η διοργάνωση όσο και η κ. Βουγιούκα. Το ανώνυμο -φυσικά- δημοσίευμα χρησιμοποιώντας φθηνά και λαϊκίστικα κατά βάση επιχειρήματα ζητά την απομάκρυνση της Κορίνας Βουγιούκα από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή και με δεδομένη την επιστολή του κ. Πεφάνη την προηγούμενη εβδομάδα μας γεμίζει καχυποψία τόσο για τους σκοπούς όσο και για τις προθέσεις των εμπνευστών αυτής της –αν όχι- ενορχηστρωμένης τουλάχιστον περίεργα συμπτωματικής χρονικά επίθεσης κατά της κ. Βουγιούκα, του φεστιβάλ «Παπαϊωάννου» και της διοίκησης του Δήμου.

Ξέρετε, είναι πολύ εύκολο, ανατρέχοντας κανείς στη «Διαύγεια» να «ανακαλύψει» αρκετά σημεία της διοργάνωσης παρελθόντων ετών για τα οποία θα μπορούσε να εγείρει διάφορα ζητήματα. Αλλά αν μπούμε σ’ αυτό το επίπεδο της αντιπαράθεσης καταφεύγοντας σε τόσο φθηνά, κατινίστικα και λαϊκίστικα επιχειρήματα, θα χάσουμε τελικά την ουσία του θέματος που θα πρέπει να είναι η βελτίωση χρόνο με το χρόνο του ίδιου του Φεστιβάλ και η προσέλκυση όλο και ευρύτερου κοινού στις εκδηλώσεις του.

Το φετινό Φεστιβάλ «Παπαϊωάνου» ήταν κάτι διαφορετικό από όσα ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό, κατά τον γράφοντα, δεν ακυρώνει σε καμιά περίπτωση τις προσπάθειες του κ. Γιούλη Παπαδόπουλου που ήταν ο υπεύθυνος για τις διοργανώσεις των προηγούμενων χρόνων. Και δεν θα πρέπει σε καμιά περίπτωση να επιδιώκονται αφοριστικές συγκρίσεις. Η κ. Κορίνα Βουγιούκα έχει την εμπειρία και από άλλες ανάλογες διοργανώσεις και έφτιαξε φέτος ένα πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα. Μακάρι κάθε χρόνο το φεστιβάλ «Παπαϊωάννου» να κάνει ένα βηματάκι βελτίωσης με όποιον κι αν κατέχει τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή. Αυτό άλλωστε είναι το ζητούμενο και για το καλό του ίδιου του θεσμού αλλά και την πανελλήνια και γιατί όχι και διεθνή αναγνώριση της πόλης μας ως ενός σημαντικού πολιτιστικού κέντρου στη βόρεια Ελλάδα.

Δεν υπάρχει διάσπαση χωρίς διασπαστές

Στη φωτογραφία οι υποψήφιοι στο ψηφοδέλτιο Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Γενάρη του 2015. Από τότε μερικοί έγιναν πιο …«αριστεροί» από τους υπόλοιπους

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία με πολλές υποσχέσεις. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης στο οποίο στηρίχθηκε η προεκλογική του καμπάνια τον Γενάρη του 2015, ήταν «φουσκωμένο» από ταξίματα και παροχές. Υποσχέσεις που όχι μόνον έμοιαζαν ανέφικτες να υλοποιηθούν στο γενικότερο οικονομικό κλίμα που επικρατούσε στη χώρα αλλά και αχρείαστες ως ένα βαθμό αφού η ελληνική κοινωνία ήταν ώριμη πλέον μετά από μια πενταετία εξουθενωτικών μέτρων αλλά και μια τεσσαρακονταετία κυριαρχίας των παραδοσιακών αστικών κομμάτων, να εμπιστευθεί τις τύχες της στην «Αριστερά» όπως αυτή εκφραζόταν με τον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως με το καθαρό, άφθαρτο και αστραφτερό πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού δεν χρειαζόταν ανέφικτες υποσχέσεις. Της αρκούσε η απαλλαγή από τους βρικόλακες του παρελθόντος και το χαμόγελο του Αλέξη Τσίπρα μέσα από το οποίο είχε την προσδοκία αλλά και την υπομονή να πορευτεί σε ένα καλύτερο μέλλον. Η ελληνική κοινωνία ήταν πολύ ωριμότερη από τον ΣΥΡΙΖΑ (και γενικότερα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις) και είχε την σοφία να μην είναι βιαστική και φουριόζα.

Αυτό το «πρώτη φορά Αριστερά» όμως, μετατράπηκε πολύ σύντομα, δυστυχώς, σε μια αυταπάτη για τον ελληνικό λαό και σε ένα αβάσταχτο μαρτύριο για τους ίδιους τους ανθρώπους της Αριστεράς.

Τα λάθη και οι επιπολαιότητες διαδεχόταν το ένα το άλλο. Οι παραλήψεις, οι λάθος επιλογές, η αβάσταχτη ελαφρότητα του πρωθυπουργού να διαλέξει κάποιους ανίκανους (όπως αποδείχθηκε) για μέλη της κυβέρνησης, οι παλινωδίες των υπουργών, η βραδυπορία και η εκνευριστική καθυστέρηση στη λήψη αποφάσεων, η βαθμιαία αναίρεση και μετάθεση για το απώτερο μέλλον προεκλογικών δεσμεύσεων και πολλά άλλα, κατάφεραν να επιφέρουν μέσα σε λίγους μήνες μεγάλη φθορά στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, τόση που δεν είχαν επιφέρει τα σαράντα χρόνια εξουσίας στη Νέα Δημοκρατία και το Πα.Σο.Κ.

Όλα τελείωσαν το απόγευμα της Παρασκευής 26 Ιουνίου 2015. Πέντε ακριβώς μήνες μετά την ορκωμοσία του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργός.

Εκείνη τη μέρα προκηρύχθηκε το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου. Έκλεισαν οι τράπεζες και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση με την ασφυκτική πίεση εκ μέρους των «εταίρων» μας να υποκύψουμε στις ορέξεις τους και στις επιταγές τους.

Ήταν πλέον θέμα χρόνου να υπογράψουμε το τρίτο μνημόνιο προσδοκώντας απλώς να μας επιβληθούν όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνα μέτρα.

Ήταν μονόδρομος. ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ. Όποιος το αμφισβητεί ή ισχυρίζεται ότι υπήρχε κι άλλος δρόμος όχι απλώς έχει αυταπάτες αλλά εξαπατά και τον ελληνικό λαό.

Ο οποίος άλλωστε, ελληνικός λαός, σε κάθε ευκαιρία, ακόμη και αυτές τις μέρες με τις δεκάδες προεκλογικές δημοσκοπήσεις να μας βομβαρδίζουν ανηλεώς, δηλώνει απερίφραστα και σε ένα ποσοστό που σε μερικές περιπτώσεις ξεπερνά και το 80% ότι επιθυμεί την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Κάθε άλλη λύση θα ήταν καταστροφή για τη χώρα. Πολύ χειρότερη απ’ αυτή που βιώνει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια αυτής της ατέρμονης κρίσης.

Ο Τσίπρας λοιπόν έδωσε τον αγώνα του αυτό το διάστημα μέχρι τα μέσα Αυγούστου. Ένας δύσκολος και χωρίς πολλές προσδοκίες αγώνας αλλά δόθηκε από τον πρωθυπουργό με αυταπάρνηση και γενναιότητα.

Το οδυνηρό αποτέλεσμα της συμφωνίας της 12^ης Ιουλίου έφερε μεγάλο πλήγμα στο ΣΥΡΙΖΑ. Ήρε την εμπιστοσύνη του κόσμου από την κυβέρνηση και οδήγησε στη διάσπαση του κόμματος. Σαράντα και πλέον βουλευτές του δεν ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, σήκωσαν τα φλάμπουρα της επανάστασης, ίδρυσαν καινούριο πολιτικό φορέα και αναδείχθηκαν πανηγυρικά οι νέοι διασπαστές της Αριστεράς. Και λέω «πανηγυρικά» διότι πανηγύριζαν και έτριβαν τα χέρια τους οι θιασώτες, επιβολείς και εκφραστές των σαραντάχρονων μνημονίων επί του ελληνικού λαού. Διότι όπως είναι φυσικό διάσπαση χωρίς διασπαστές δεν υπάρχει. Και η «Λαϊκή Ενότητα» φέρει πλέον αυτόν το «τιμητικό» τίτλο. ΔΙΑΣΠΑΣΤΕΣ. Διότι διέσπασαν τον ΣΥΡΙΖΑ και «έριξαν» την κυβέρνηση.

Το πόσο άκαιρη, άνευ λόγου, καταστροφική και διασπαστική ήταν η κίνησή τους αποδεικνύεται από μια απλή ανάγνωση της εκ 3.626 λέξεων «προγραμματικής διακήρυξης της Λαϊκής Ενότητας» όπου μπορεί να διαβάσει κανείς μια «επαναστατική μπροσούρα φοιτητικής παράταξης της δεκαετίας του ‘70» με το πρώτο μέρος να αναλίσκεται σε αυτονόητες διαπιστώσεις για την κατάσταση στην ελληνική οικονομία και κοινωνία και όταν, στο δεύτερο μέρος, έρχεται η ώρα για προτάσεις και λύσεις να διαβάζει κανείς ωραία σχέδια χωρίς να αναφέρεται ο τρόπος, το «πώς» θα γίνουν όλα αυτά. Διότι αξία δεν έχει να περιγράφεις λύσεις αλλά να αναφέρεις συγκεκριμένους τρόπους να υλοποιηθούν. Και τέτοια «πώς» δεν υπάρχουν σ’ αυτήν την διακήρυξη. Ούτε ένα.

Λέει χαρακτηριστικά η διακήρυξη της «Λαϊκής Ενότητας» στο κεφάλαιο «Τα άμεσα, κατεπείγοντα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για ν’ ανοίξει ένας νέος δρόμος»:

«Ο άμεσος τερματισμός της λιτότητας και η εφαρμογή μιας πολιτικής αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου προς όφελος των εργαζόμενων στρωμάτων και σε βάρος των ολιγαρχών. Ιδιαίτερη μέριμνα πρέπει να υπάρξει για τα πιο χτυπημένα από την κρίση κοινωνικά στρώματα, με στήριξη των εισοδημάτων τους και σταδιακή αύξηση των κατώτατων μισθών, συντάξεων και επιδομάτων ανεργίας, εξασφάλιση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και βασικών αγαθών (ρεύμα, νερό, θέρμανση) για όλους.»

Πώς θα γίνει αυτό ρε παιδιά, συγκεκριμένα; Θα τερματίσεις τη λιτότητα πατώντας ένα κουμπί; Πού θα βρείτε τα λεφτά; Και πότε θα τα βρείτε;

Στο κεφάλαιο μεταρρυθμίσεις μεταξύ των άλλων ανέφικτων και ανεφάρμοστων αναφέρεται και το εξής:

«Ανασυγκρότηση του διαλυμένου εθνικού συστήματος υγείας, των δημοσίων νοσοκομείων και ενός πρωτοβάθμιου συστήματος υγείας υψηλής ποιότητας, προσιτού σε όλους, στο κέντρο και την περιφέρεια.»

Το ερώτημα παραμένει το ίδιο. Με τι πόρους όλα αυτά τα αυτονόητα τα οποία παρεμπιπτόντως, διακηρύσσουν και όλα τα κόμματα;

Και βέβαια σε μια παραληρηματική κορύφωση της διακήρυξής της η «Λαϊκή Ενότητα», αποφεύγοντας επιμελώς να αναφερθεί στη λέξη «δραχμή» αναφέρει:

«Η καθιέρωση εθνικού νομίσματος ως προϋπόθεση για την εφαρμογή ενός προοδευτικού προγράμματος ανασυγκρότησης και διεξόδου, δεν είναι μόνο μια βιώσιμη επιλογή, αλλά και μια επιλογή ελπίδας, που μπορεί να βάλει τη χώρα σε μια νέα, αναπτυξιακή τροχιά.»

Με όλα αυτά γίνεται σαφές ότι το μέλλον της «Λαϊκής Ενότητας» είναι προδιαγεγραμμένο. Μπορεί να μπει οριακά στη Βουλή αυτή τη φορά λόγω κεκτημένης «επαναστατικής» ρητορικής αλλά πολύ γρήγορα θα εκφυλλιστεί και θα διαλυθεί. Το κακό είναι ότι διέσπασε την Αριστερά, όπως την εκφράζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και πιθανόν να γίνει η αιτία της πτώσης της και της απομάκρυνσής της από τη μοναδική ευκαιρία που είχε να δοκιμαστεί, οπλισμένη και θωρακισμένη με την οδυνηρή εμπειρία του πενταμήνου, στην άσκηση της νέας εξουσίας σε ένα δύσκολο, είναι αλήθεια, γήπεδο αλλά με τα εχέγγυα μιας αριστερής κουλτούρας, ιστορίας και μνήμης. Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω πως ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης π.χ., ξέχασε τις αριστερές του καταβολές και έγινε ξαφνικά εκφραστής της πολιτικής των μνημονίων.

Μεθόδευση για υποβάθμιση της Καβάλας;

Ακόμη και ως μεθόδευση για την υποβάθμιση της Καβάλας θα μπορούσε να εκληφθεί ο χάρτης με τις παραλίες των νομών Καβάλας Ξάνθης, Ροδόπης και Έβρου που με προκλητικό και σκανδαλώδη τρόπο παρουσιάζεται στα  …«νέα εργαλεία τουριστικής προβολής» της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης που παρουσιάστηκαν την Παρασκευή 28 Αυγούστου στον πολυχώρο Batis και κάνουν ήδη τα πρώτα βήματά τους στον κυβερνοχώρο.

Τη νέα ιστοσελίδα που απευθύνεται κατά βάση στους υποψήφιους επισκέπτες από τις γειτονικές βαλκανικές χώρες και οι οποίοι συρρέουν κατά δεκάδες χιλιάδες τα τελευταία χρόνια, έχεις την δυνατότητα και την επιλογή να την διαβάσεις και να την περιηγηθείς εκτός από τα Ελληνικά, τα Αγγλικά και τα Γερμανικά, τόσο στα Ρουμανικά και στα Βουλγαρικά όσο και στα Τουρκικά.

Έτσι λοιπόν αποτελεί ένα πρώτο μπούσουλα και οδηγό για όσους εκ των γειτόνων μας επιθυμούν να ταξιδέψουν και να επισκεφτούν την περιοχή μας.

Τι βλέπουν λοιπόν όλοι αυτοί οι άνθρωποι σ΄αυτόν τον άθλιο χάρτη που δεν μπορώ να καταλάβω ποιο φανατικό και διεστραμμένο μυαλό τον εμπνεύστηκε και τον έφτιαξε. Οι παραλίες της Περιφέρειάς μας που σηματοδοτούνται ως αξιόλογες σ΄αυτόν τον χάρτη είναι συνολικά  τριάντα μία (31).

Απ’ αυτές για τη Θάσο είναι πέντε (5) όλες κι όλες και για τον υπόλοιπο νομό Καβάλας άλλες τέσσερις (4). Συνολικά δηλαδή εννέα (9) για όλο το νομό Καβάλας. Για τους νομούς Ξάνθης, Ροδόπης και Έβρου προτείνονται είκοσι δύο (22) παραλίες!!! (Ξάνθης πέντε (5), Ροδόπης δέκα (10)!!! και Έβρου πέντε (5)).

Είναι φανερό ότι όταν προβάλεις, διαφημίζεις και προτείνεις δέκα παραλίες στο νομό Ροδόπης και εννέα μόνον σε Καβάλα και Θάσο κάτι δεν πάει καλά στο …«βασίλειο της Δανιμαρκίας»

Το σκανδαλώδες και προκλητικό της υπόθεσης είναι ότι ενώ από τη μια προβάλλονται σ’ αυτόν τον απαράδεκτο χάρτη ακτές της Ροδόπης που δεν τις γνωρίζουν ούτε οι ντόπιοι (όπως Καγκέλες, Προφ. Ηλία, Πλατανίτης κ.λ.π) δεν υπάρχουν από την άλλη καθόλου η Αμόγλωσσα της Κεραμωτής, η Καλαμίτσα, ο Μπάτης, η Τόσκα, καμιά απολύτως παραλία από το Παληό, η Σαρακήνα, η Κάρυανη, η Τούζλα κ.ο.κ.

Όσο για τη Θάσο; Το αρρωστημένο μυαλό του εμπνευστή του χάρτη σημειώνει μόνον τις παραλίες Χρυσή Ακτή, Μακρύαμμος, Λιμένας, Πρίνος και Πευκάρι. Δεν υπάρχει δηλαδή ούτε καν η ομορφότερη παραλία της Περιφέρειάς μας και μία από τις πιο όμορφες όλης της Ελλάδας, η Αλυκή. Δεν μιλάμε για το Αστρίς, τον Παράδεισο, τα Κοίνυρα, τον Παχύ, τη Σαλιάρα, το Κλίσμα και μια σειρά από άλλες εκπληκτικές παραλίες της Θάσου ων ουκ έστι αριθμός και οι οποίες φυσικά δεν μπορούν να συγκριθούν με τους «βούρκους» της Θράκης που παρουσιάζονται ως ακρογιαλιές εκπάγλου κάλλους. Ωστόσο απουσιάζουν από τις ενδείξεις πάνω στον άθλιο χάρτη της Περιφέρειας.

ΕΝΤΟΝΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΤΣΑΝΑΚΑ

Η δήμαρχος Δήμητρα Τσανάκα σε παρέμβασή της σε έντονο ύφος στη διάρκεια της παρουσίασης στον Μπάτη όσο και ο τέως δήμαρχος Κωστής Σιμιτσής με σχετική ανάρτησή του στον λογαριασμό του στο facebook, στηλιτεύουν το γεγονός και εγκαλούν τους υπεύθυνους της νέας ιστοσελίδας της Περιφέρειας για το ατόπημά τους αυτό.

Η κ. Τσανάκα μάλιστα αντέδρασε έντονα και εγκάλεσε τους εμπνευστές αυτής της ιστοσελίδας και του χάρτη να τον αποσύρουν και να τον ενημερώσουν σωστά και χωρίς τοπικιστικές υπερβολές και προκλήσεις. Απευθύνθηκε μάλιστα και στους Δραμινούς παρισταμένους τους οποίους κάλεσε επίσης να αντιδράσουν δεδομένου ότι –όπως σημείωσε- οι παραλίες της Καβάλας είναι και δικές τους παραλίες.

ΚΑΙ Ο ΣΙΜΙΤΣΗΣ
Ο τέως δήμαρχος Κωστής Σιμιτσής αντέδρασε επίσης με σχετική ανάρτησή του στον λογαριασμό του στο facebook όπου μάλιστα αναρτά και τον επίμαχο άθλιο χάρτη. Αφού λοιπόν αναφέρεται στην υπόλοιπη δουλειά σχετικά με την νέα προσπάθεια τουριστικής προβολής της Περιφέρειάς μας, καταλήγει συγκεκριμένα:
«…Μόνο μελανό σημείο η ανεπαρκής, σχεδόν σκανδαλώδης τροφοδοσία της ιστοσελίδας με πληροφορίες από την Περιφερειακή Ενότητα Καβάλας. Πολύ σωστά και θεσμικά αντέδρασε η δήμαρχος Καβάλας Δ. Τσανάκα όταν προβλήθηκε ο χάρτης των πολυσύχναστων ακτών της Περιφέρειας, που δείχνει «πνιγμένες» την Ξάνθη και την Κομοτηνή, φτωχικές όμως τις Καβάλα -Θάσο.»


ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ
Στο μεταξύ πριν λίγο καιρό είδε το φως της δημοσιότητας και το νέο σχέδιο χωροταξικού σχεδιασμού μέσα από το οποίο γίνεται φανερό ότι υποβαθμίζεται δραματικά η Καβάλα και αναδεικνύεται το δίπολο Κομοτηνή – Αλεξανδρούπολη.
Όλα αυτά λοιπόν τα «περίεργα» έως προκλητικά φαινόμενα, το ένα μετά το άλλο, πρέπει νομίζω, να μας ευαισθητοποιήσουν επιτέλους και να αντιδράσουμε συλλογικά και δυναμικά ώστε να μην αποτελέσουμε στο μέλλον μια ασήμαντη φτωχή επαρχία της Θράκης. Πιθανόν μαζί με τους Δραμινούς θα πρέπει να απαιτήσουμε όχι απλώς δίκαιη και ίση μεταχείριση αλλά και κάτι περισσότερο. Να πάρουμε αυτό που δικαιωματικά μας ανήκει λόγω γεωγραφικής θέσης, λόγω φυσικών πλεονεκτημάτων, λόγω πληθυσμιακών κριτηρίων, λόγω, λόγω, λόγω…


ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΠΡΟΤΑΣΗ
Ο συμπολίτης μας μηχανικός Γιάννης Ιακωβίδης, κάνει μια καλή πρόταση σχετικά μ’ αυτό το θέμα. Λέει συγκεκριμένα:
Σ' αυτόν τον πολύ καυτό Αύγουστο, αναδύεται στην επικαιρότητα της Περιφέρειας μας το σχέδιο Χωροταξικού σχεδιασμού της ΠΑΜΘ.
Σχόλια που διάβασα και άκουσα, ομολογώ περιορισμένα, όλα συντείνουν στο ότι πρόκειται για κείμενο με δεσμευτικές κανονιστικές διατάξεις, ετεροβαρές και άδικο για ορισμένα τμήματα της Περιφέρειας. Για να αποφύγουμε την αυθόρμητη συναισθηματική προσέγγιση που θα αναδυθεί στην διαβούλευση που θα ακολουθήσει, προτείνω να προσκαλέσουμε στην Καβάλα τον υπεύθυνο της μελέτης, καθώς και τον προϊστάμενο της Περιφερειακής υπηρεσίας που το ενέκρινε. Από την πλευρά της Καβάλας και σε ότι μας αφορά, ο Αντιπεριφερειάρχης Καβαλάς, η Δήμαρχος, και τα επιμελητήρια να ακούσουν και να αντιτείνουν επιχειρήματα σε μια πρώτη επαφή. Μετά να ακολουθήσει η ευρύτερη διαβούλευση με τους φορείς της περιοχής. Τέλος, να ακολουθήσει ο συγκερασμός πρωτοβουλιών με την αντιπεριφέρεια της Δράμας (που μας ενώνει η ίδια στέγη στο Τεχνικό Επιμελητήριο).

Να σημειώσω ότι στο μέλλον όταν γίνει νόμος του κράτους ο προβαλλόμενος χωροταξικός σχεδιασμός, θα έχει πολλαπλές επιπτώσεις και κρίσιμο βάρος στην χρηματοδότηση δημοσίων έργων και την κατανομή χρηματοδοτήσεων σε τομείς του ιδιωτικού τομέα εντός της Περιφέρειας. Πρέπει να το πάρουμε πολύ σοβαρά λοιπόν».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ - ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Φορείς και τοπική κοινωνία θα πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση και αναμένουμε φυσικά και την σχετική αντίδραση και τοποθέτηση πάνω σε όλα αυτά τα θέματα και του αντιπεριφερειάρχη κ. Θόδωρου Μαρκόπουλου ο οποίος μέχρι αυτή της στιγμή σιωπά. Και η σιωπή σ’ αυτήν την περίπτωση δεν είναι χρυσός…

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ…
Το θέμα της υποβάθμισης των εξαιρετικών και μοναδικής φυσικής ομορφιάς παραλιών της Καβάλας και της Θάσου από τη νέα αυτή ιστοσελίδα, δεν αφαιρεί και δεν μειώνει σε καμιά περίπτωση την αξία της προσπάθειας να παρουσιαστεί ένα σύγχρονο εργαλείο τουριστικής προβολής της Περιφέρειάς μας. Καλαίσθητο και λιτό το νέο λογότυπο, οικείο στον χρήστη το νέο ηλεκτρονικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορεί ο κάθε υποψήφιος επισκέπτης της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης να περιηγηθεί και να μάθει πληροφορίες για τόπους, περιοχές, ήθη και έθιμα, σπορ, μικρές εκδρομές και διαδρομές υψηλού ενδιαφέροντος, εμπλουτισμένο με πολλές και εντυπωσιακές φωτογραφίες. Μια προσπάθεια που ξεκίνησε από την προηγούμενη διοίκηση της Περιφέρειας (γεγονός που δεν αναφέρθηκε στην παρουσίαση) και που ολοκληρώθηκε από την παρούσα. Καλή γενικά προσπάθεια αλλά το θέμα της «εξαφάνισης» σειράς μοναδικής ομορφιάς παραλιών του νομού Καβάλας θα αποτελεί μέχρι να διορθωθεί ένα ενοχλητικό και προκλητικό αγκάθι. Όταν μάλιστα προβάλλονται άλλες παραλίες πολύ χαμηλότερης ποιότητας και δημοτικότητας.

Τα κείμενα και οι εικόνες των Φιλίππων

Ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα ένιωσαν οι 300 και πλέον θεατές που βρέθηκαν το βράδι της Δευτέρας στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων όπου παρουσιάστηκε η παραγωγή του Φεστιβάλ «Οι επτά άγγελοι των Φιλίππων» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη.

Μια πανδαισία εικόνων και χρωμάτων που έρεαν πάνω στις κερκίδες του θεάτρου με την δεξιοτεχνία και την υψηλή αισθητική του Στράτου Καλαφάτη καθώς ο λόγος –κλασικός και σύγχρονος- προσδιόριζε με μια μεγαλειώδη …απλότητα την οικουμενική σημασία και διάσταση του χώρου αλλά και του χρόνου –με την έννοια της διαχρονικότητας- των Φιλίππων.

Ο Θοδωρής Γκόνης που συνέλαβε, σκηνοθέτησε και υλοποίησε την ιδέα, κατάφερε όχι μόνον να τονίσει μέσω των κλασικών κειμένων την σπουδαιότητα του αιώνιου χώρου δίπλα στον οποίο έχουμε την μοναδική τύχη να ζούμε αλλά με την καθοριστική βοήθεια του Στράτου Καλαφάτη να γεμίσει τις ψυχές όσων τυχερών παρακολούθησαν την παράσταση με τα πλούσια συναισθήματα μιας υψηλής τέχνης. Της τέχνης του θεάτρου που πατώντας στέρεα πάνω σε υψηλής πνοής κείμενα, μπορεί να παραμένει ελκυστικά κλασική μέσα από την επιτακτική στους καιρούς μας εκσυγχρονιστική ματιά του σκηνοθέτη.

Συμπαραστάτες του σ’ αυτήν την προσπάθεια και όλοι οι ηθοποιοί που ερμήνευσαν τα κείμενα ο καθένας με τη δικιά του τέχνη και ευαισθησία.

Αξιοσημείωτο στοιχείο της παράστασης το έντονο Καβαλιώτικο χρώμα του αφού η πλειοψηφία των συντελεστών της ήταν Καβαλιώτες. Είτε Καβαλιώτες που ζουν και δραστηριοποιούνται στην πόλη μας είτε άλλοι που διαπρέπουν μακριά της.

Η τόσο υψηλών προδιαγραφών παραγωγές σε σύλληψη αλλά και αποτέλεσμα, με ένα ελάχιστο τελικά μπάτζετ όχι μόνον δεν είναι αυτονόητες στην εποχή μας αλλά καταδεικνύουν και την εξαιρετική δουλειά που κάνει ο Γκόνης στη θέση που κατέχει, δουλειά που κανένα ΔΗΠΕΘΕ στη χώρα δεν μπορεί να πραγματοποιήσει. Κι αυτό φαίνεται πως το κατανοεί η δημοτική αρχή και περιβάλει τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ με την εμπιστοσύνη της.

Το βαθύ χνάρι του Θοδωρή Γκόνη στο Φεστιβάλ Φιλίππων

Το βαθύ και ανεξίτηλο χνάρι που ο Θοδωρής Γκόνης έχει χαράξει με την πληθωρική όσο και ουσιαστική παρουσία του μέχρι σήμερα στο Φεστιβάλ Φιλίππων από το 2009 που ανέλαβε την καλλιτεχνική του διεύθυνση, αποτυπώνεται με εύγλωττο όσο και αδιαμφισβήτητο τρόπο στο βιβλίο «Τα κείμενα των Φιλίππων» που παρουσιάστηκε τη Δευτέρα το βράδι στην «Παλιά Μουσική» παρουσία της νυν και του τέως δημάρχου και δεκάδων φίλων της τέχνης και του πολιτισμού γενικότερα.

Πρόκειται για μια καλαίσθητη έκδοση της εταιρίας «Κάπα εκδοτική» που περιλαμβάνει κείμενα που ο Θοδωρής Γκόνης παρήγγειλε σε ντόπιους και όχι μόνον συγγραφείς για να μετουσιωθούν σε θεατρικά δρώμενα και να παρουσιαστούν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Φιλίππων.

Από τη γέννησή του μέχρι και το 2008, το Φεστιβάλ Φιλίππων υποδεχόταν και φιλοξενούσε απλώς παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο άλλες καλές και άλλες λιγότερο καλές και το κοινό της Καβάλας και της ευρύτερης περιοχής είχε την ευκαιρία να παρακολουθεί παραγωγές που ετοιμάζονταν μακριά από την πόλη με σκοπό να ταξιδέψουν σε όλη τη χώρα και να περάσουν και από τα μέρη μας.

Από το 2009 που τα ηνία του Φεστιβάλ ανέλαβε ο Θοδωρής Γκόνης τα πράγματα άλλαξαν. Ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής όχι μόνον έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς συγγραφείς να δημιουργήσουν ειδικά για το Φεστιβάλ Φιλίππων αλλά επεξέτεινε τις δραστηριότητες και μέσα στην πόλη της Καβάλας συστήνοντας στο κοινό τους συγγραφείς και προτείνοντας νέους χώρους καλλιτεχνικής δράσης που κανείς μέχρι τότε δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθούν για έναν τέτοιο σκοπό.

Έτσι ανακαλύψαμε το εμβληματικό Απεντομωτήριο, το Ιμαρέτ, τη φυλακή στο Φρούριο, αυλές εκκλησιών και σχολείων, παλιά καφενεία, του κήπους του Μωχάμετ Άλι, την Παλιά Μουσική και μια σειρά από άλλους χώρους όπου απολαύσαμε κείμενα και παραστάσεις που δημιουργήθηκαν ειδικά για το Φεστιβάλ. Κείμενα που έγραψαν κατά παραγγελία του Θοδωρή Γκόνη και του Φεστιβάλ Φιλίππων ο Βασίλης Βασιλικός, η Λούλα Αναγνωστάκη, ο Θόδωρος Γρηγοριάδης, ο Διαμαντής Αξιώτης, ο Κοσμάς Χαρπαντίδης, ο Κωνσταντίνος και ο Αντώνης Κούφαλης, ο Ηλίας Παπαδημητρακόπουλος, η Γλυκερία Μπασδέκη, ο Νίκος Καραγιαννακίδης, ο Κώστας Καναβούρης κ.ά.

Τα περισσότερα από τα κείμενα αυτά λοιπόν συγκεντρώθηκαν και περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Τα κείμενα των Φιλίππων» που παρουσιάστηκε την Δευτέρα το βράδυ στην «Παλιά Μουσική» παρουσία αρκετών από τους συγγραφείς που όλοι μίλησαν με τα καλύτερα λόγια τόσο για τον Θοδωρή Γκόνη και την καταλυτική παρουσία του στην Καβάλα και στο Φεστιβάλ όσο και για την έκδοση και για τους εκδότες που σε μια τόσο δύσκολη εποχή προβαίνουν σε μια τόσο ριψοκίνδυνη επιχειρηματικά κίνηση.

Χαρακτηριστικά ήταν αυτά που είπε ο Αντώνης Κούφαλης:

«Όταν ανέλαβε ο Θοδωρής Γκόνης το Φεστιβάλ, δήμαρχος ήταν ο Κωστής Σιμιτσής. Και το λέω αυτό διότι αν δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις θέσεις αυτές, δύσκολα μπορεί να προχωρήσει ένα σχέδιο που δείχνει να είναι φιλόδοξο. Κι όταν λέω φιλόδοξο εννοώ ένα σχέδιο καλλιέργειας ζωής. Η παρουσία λοιπόν του Κωστή Σιμιτσή την εποχή εκείνη στη Δημαρχία ήταν αυτή που βοήθησε τα πράγματα, τα διευκόλυνε και τα ανέπτυξε σε βαθμό που όλη η Ελλάδα την περίοδο εκείνη να μιλάει για την Καβάλα και το Φεστιβάλ. Χαίρομαι μάλιστα διπλά γιατί δύο φίλοι μου, ο Κωστής Σιμιτσής και η Δήμητρα Τσανάκα συνδυάζονται σ’ αυτήν την επέτειο με αφορμή την έκδοση των κειμένων των Φιλίππων. Η Δήμητρα Τσανάκα είναι αυτή τη στιγμή η νέα δήμαρχος Καβάλας. Και το γεγονός ότι βρίσκεται εδώ και υποστηρίζει αυτό με την παρουσία της είναι επίσης ένα πολύ παρήγορο γεγονός. Άρα λοιπόν με τον Κωστή Σιμιτσή ξεκίνησε αυτό θαρραλέα, τολμηρά και προκλητικά ως ένα βαθμό και τώρα, αυτή τη στιγμή υποστηρίζεται από τη Δήμητρα Τσανάκα με την ίδια ζέση και το ίδιο ενδιαφέρον».

Η εκδήλωση ξεκίνησε με μια μικρή εισαγωγή του Θοδωρή Γκόνη που έδωσε τον λόγο στην δήμαρχο η οποία ανάμεσα στα άλλα είπε πως το Φεστιβάλ Φιλίππων αποτελεί πλέον έναν καταξιωμένο πανευρωπαϊκό πολιτιστικό θεσμό και πως τα κείμενα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Τα κείμενα των Φιλίππων» είναι μια αναδρομή στο Φεστιβάλ όπως το γνωρίσαμε από την ημέρα που ο Θοδωρής Γκόνης ανέλαβε την καλλιτεχνική του διεύθυνση αλλά και μια ευκαιρία να ταξιδέψουμε στο χώρο και στο χρόνο όπως ο καθένας ξεχωριστά το φαντάζεται.

Στη συνέχεια το λόγο πήραν όσοι από τους συγγραφείς που μετέχουν με κείμενά τους στο βιβλίο παραβρέθηκαν στην εκδήλωση. Είπε ο καθένας τους λίγα λόγια και διάβασαν μικρά αποσπάσματα από τα κείμενά τους.

Έτσι μίλησαν ο Αντώνης κι ο Κωνσταντίνος Κούφαλης, ο Διαμαντής Αξιώτης, ο Κοσμάς Χαρπαντίδης, ο Θόδωρος Γρηγοριάδης, η Γλυκερία Μπασδέκη και ο Νίκος Καραγιαννακίδης.

Όλοι τόνισαν την καθοριστική συμβολή του Θοδωρή Γκόνη στη δημιουργία αυτού του οργασμού εκδηλώσεων στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Φιλίππων από τότε που ανέλαβε την καλλιτεχνική του διεύθυνση και που αποτυπώνεται γλαφυρά στην έκδοση αυτή, σημείωσαν όμως και την τόλμη της εκδοτικής εταιρίας «Κάπα Εκδοτική» να αναλάβει αυτό το γενναίο εγχείρημα σε καιρούς χαλεπούς.

Πάντα τέτοια λοιπόν!

«Αχαρνής» του Αριστοφάνη στους Φιλίππους: Ξέσπασε ο κόσμος και γέμισε το αρχαίο θέατρο

Πολύ καιρό είχε να δει το αρχαίο θέατρο των Φιλίππων τόσο κόσμο όσο είχε δηλαδή το βράδι του Σαββάτου που από νωρίς κατέκλεισαν το κοίλο για να παρακολουθήσουν την παράσταση «Αχαρνής» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.

Ο κόσμος, στην πλειοψηφία του τηλεοπτικό κοινό είναι αλήθεια λόγω των πρωταγωνιστών που είναι γνωστές τηλεοπτικές περσόνες, έμοιαζε να θέλει να ξεσκάσει αλλά και να ξεσπάσει σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια απόδρασης και διαφυγής από το βαρύ κλίμα των τελευταίων εβδομάδων που μαυρίζει την ψυχή μας και καθιστά αβέβαιο το μέλλον μας.

Έτσι λοιπόν κατέκλυσε το θέατρο και όπως λένε οι πληροφορίες αλλά και όπως έδειχνε και η προπώληση, το ίδιο αναμενόταν να συμβεί και στη χθεσινή παράσταση.

Με βάση τα επίσημα στοιχεία κόπηκαν 1.500 εισιτήρια αλλά αν υπολογίσει κανείς την πολιτική του δήμου που μοίρασε 300 δωρεάν προσκλήσεις σε μαθητές και ανέργους καθώς επίσης και τις προσκλήσεις σε επισήμους, δημοσιογράφους κ.λ.π τότε ο αριθμός των θεατών όχι απλά υπερέβαινε τους 2.000 αλλά άγγιζε του 2.500 με βάση την εικόνα που εισπράξαμε όταν γνωρίζουμε ότι ένα απολύτως γεμάτο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων χωρά 3.400 θεατές..

Η παράσταση δεν μπορούμε να πούμε ότι θα μας μείνει αξέχαστη αλλά τουλάχιστον ο Κακλέας σεβάστηκε το πνεύμα του Αριστοφάνη και έκανε μια πολύ καλή και σύγχρονη δραματουργική διασκευή ώστε να φέρει το κλασικό κείμενο στις μέρες μας χωρίς να καταφύγει στον εύκολο όσο και χυδαίο δρόμο της «επικαιροποίησης» του συγγραφέα με αναφορές στην σύγχρονη πολιτική, οικονομική, αθλητική και τηλεοπτική επικαιρότητα. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Αντιθέτως. Τόνισε τις διαχρονικές αξίες και τα μηνύματα που ο Αριστοφάνης διδάσκει με τα έργα του και σατύρισε τον Ευρυπίδη (απωθημένο του Αριστοφάνη) με έναν εμπνευσμένο σκηνοθετικά τρόπο αλλά και ένα μοναδικό Άρη Σερβετάλη που έδωσε ρεσιτάλ αποσπώντας στο τέλος το πιο θερμό χειροκρότημα, ακόμη θερμότερο ίσως και απ’ αυτό που οι θεατές επεφύλαξαν στον πάντα καλό και σοβαρό Βασίλη Χαραλαμπόπουλο.

Εντυπωσιακά και πολύ πλούσια τα κοστούμια της Εύας Νάθενα και ταιριαστά με το πνεύμα του Κακλέα σκηνικά του Μανώλη Παντελιδάκη. «Τρομακτική» η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου που τόνιζε εκεί που έπρεπε τον όλεθρο του πολέμου.

Εξαιρετικός ο χορευτικός ..«σχολιασμός» της παράστασης με τα στιγμιότυπα από την παρουσία και συμμετοχή της ίδιας της χορογράφου Αγγελικής Τρομπούκη που εντυπωσίασε όχι μόνον με την χορευτική της δεινότητα αλλά και με το λίαν αποκαλυπτικό της άσπρο κοστούμι. Στα θετικά της παράστασης και ο χορός των ματατζήδων – πολεμιστών που έδεσε άριστα με το γενικότερο πνεύμα και κλίμα της παράστασης.

Η παραγωγή ήταν πολύ πλούσια με δεκάδες κοστούμια που φορούσαν και ξαναφορούσαν οι πρωταγωνιστές ενώ και οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη –βασικό στοιχείο στο θέατρο- συνέβαλαν στην αξιοπρέπεια της παράστασης.

Η παραγωγή «Φιλοθέατον ΑΕ», η μεγαλύτερη ίσως εταιρεία σήμερα στον χώρο, με αρκετά θέατρα στην ιδιοκτησία της στην Αθήνα, τόλμησε και δεν ματαίωσε τις παραστάσεις της λόγω της πολιτικοοικονομικής κρίσης που ξέσπασε κατακαλόκαιρο όπως έκανε άλλη εταιρεία με άλλη γνωστή κωμωδία του Αριστοφάνη και ακόμη πιο γνωστούς πρωταγωνιστές. Όμως για να «βγει» οικονομικά αυτή η παράσταση θέλει πραγματικό …«σκότωμα» των ηθοποιών που είναι αναγκασμένοι να τρέχουν με την ψυχή στο στόμα από πόλη σε πόλη, από χωριό σε χωρίο και από νταμάρι σε νταμάρι κάθε μέρα χωρίς σταματημό.

Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα σε 71 μέρες (10 Ιουλίου έως 18 Σεπτεμβρίου) θα δοθούν 52 παραστάσεις!!!. Η διαίρεση δείχνει ότι κάθε 1,36 μέρες θα δίδεται και μία παράσταση. Ούτε καν μέρα παρά μέρα. Είναι φυσικό λοιπόν να αναρωτιέται κανείς πόσο μπορούν να αντέξουν αυτοί οι άνθρωποι οργώνοντας από άκρου εις άκρον την χώρα και πόσο «έτοιμοι» ψυχικά, πνευματικά και σωματικά θα είναι κάθε βράδι για να αποδώσουν τόσο όσο να σεβαστούν στοιχειωδώς και τους θεατές που πληρώνουν ένα εισιτήριο σε δύσκολους καιρούς για να τους δουν και να τους απολαύσουν όσο και κυρίως τους εαυτούς τους για να εκφράζονται δημιουργικά μέσα από την τέχνη τους κι όχι απλώς να διεκπεραιώνουν μια δουλειά όπως άκεφα και βαρετά θα την έκανε οποιοσδήποτε εξουθενωμένος άνθρωπος.

Το κοινό του Σαββάτου στους Φιλίππους, που όπως σημειώσαμε ήταν κατά βάσιν τηλεοπτικό, δεν σεβάστηκε το χώρο αφήνοντας στο τέλος στις κερκίδες, μπουκάλια, σακούλες, χαρτομάντηλα, φέιγ βολάν και άλλα διάφορα σκουπίδια. Κρίμα

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Σάββατο βράδι ώρα 23.15. Η παράσταση έχει μόλις ολοκληρωθεί, οι ηθοποιοί υποκλίνονται στο κοινό και εκείνο τους ανταμείβει με το πιο θερμό χειροκρότημα και πολλά «μπράβο» που ακούγονται κατά δεκάδες από το κοίλο του αρχαίου θεάτρου των Φιλίππων. Ήταν μια καλή και αξιοπρεπής παράσταση.

Ποίησις διεκδικούσα Νόμπελ

Καθώς η χώρα βρίσκεται εν μέσω συμπληγάδων

και την κυβέρνηση κρατά ομάς παλιών Ρηγάδων

σπεύδω να ασκήσω κριτικήν εμμέτρως και με ρίμα

ως εκ της κρίσεως κι εγώ οικτρόν υπήρξα θύμα

Βλέπετε έχω υποστεί ως Έλλην πατριώτης

πλείστας βαρείας προσβολάς –οποία βαρβαρότης-

Οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας στυγνά μας εκβιάζουν

και κυνικώς εις τον λαιμόν την μάχαιραν μάς βάζουν

Ποτέ δεν εφαντάστηκα στον ταπεινόν μου βίον

πως θα με πότιζαν χολήν, όξος και ζέχνον πύον.

Με τον σταυρόν εβάδιζα άλλωστε εις το χέρι

μυρμήγκι δεν επάτησα, δεν έκαμα χουνέρι

Και εις τας ουράς κατέληξα των ΑΤΜ να λιώνω

και τα κανάλια να «τραβούν» τον κακομοίρη όνο

που αμίλητος και έντρομος προσμένει κάποιο θάμα

μοιραίος, άβουλος, οκνός και θλιβερός αντάμα

Μία χαρά ξεκίνησαν όλα αρχές του χρόνου

με πανηγύρια κι ιαχές ενός υψίστου τόνου

Οι εκλογές εχάρισαν ισχύν και εξουσία

Πρώτη φορά Αριστερά. Τί κάνει η απελπισία!!!

Ένα παζάρι άρχισε με τους εταίρους όλους

με Γερμανούς και Ολλανδούς κι άλλους στριφνούς βουκόλους

που ασφυκτικά μας πίεζαν κι όλο ζητούσαν μέτρα

και μας τα βέλη λιγοστά στου Γιάνη τη φαρέτρα

Άσε κι ο Γιάνης δηλαδή δεν ήξερε σημάδι

κι όλα τα βέλη πού ‘ριχνε γινότανε ρημάδι

Και καταλήξαμε λοιπόν με τούτα και μ’ εκείνα

με το κεφάλι να ‘μαστε μέσα στη γκιλοτίνα

Ως που την ύστατην στιγμήν, την τελευταίαν ώραν

καθώς βαδίζαμε ασφαλώς προς πτωχευμένην χώραν

ο Αλέξης μπαίνει εις το ματς και με πλονζόν Σαργκάνη

σώζει προσκαίρως την Ελλάς πριν η πτωχή πεθάνει.

Βεβαίως και φορτώνεται μέτρα σκληρά και φόρους

και μια λιτότητα επαχθή με αφαντάστους όρους

και δεν του φτάναν όλ’ αυτά του άμοιρου Αλέξη

αφ’ ούτε φανταζότανε που επρόκειτο να μπλέξει

Χάνει λοιπόν τριανταοκτώ απ’ την πλειοψηφίαν

που είπαν «όχι» και «παρών» εις την ψηφοφορίαν

Και μια κυρούλα βουλευτής ελλείπουσα εις θάρρος

ακόμη τρέχει η καψερή φοβούμενη το βάρος…

…που οι ώμοι της θα σήκωναν με ένα «ναι» ή «όχι»

αφού είναι, βλέπετε, δειλή και δυστυχώς δεν …«τό ‘χει».

Έτσι λοιπόν τριανταεννιά γίναν τα σκαλοπάτια

και οφείλει ο Αλέξης να υπερβεί τριανταεννιά γινάτια.

Εκ πρώτης μοιάζει δύσκολο αυτό που αναλαμβάνει

να βάλει ως πρωθυπουργός μυαλό στο Λαφαζάνη

δεν παίρνει εύκολα στροφές η «αριστερή πλατφόρμα»

που «κολλημένη» βρίσκεται σε μπολσεβίκων νόρμα

Όμως αλλάξαν οι καιροί ταβάριτς Παναγιώτης

κι άλλα προστάζει η ζωή και η πραγματικότης

γιατί φθηνό λαϊκισμό πουλάω κι εγώ οκάδες

χωρίς κιμά είναι γιαλαντζί με μια δραχμή οι ντολμάδες.

Το «όχι» πού ‘πες εύκολο και δεν κοστίζει φράγκο

όταν κάποιοι άλλοι βάζουνε την κεφαλή στον πάγκο

Μαγκιά είναι σήμερα το «ναι» που σώζει την πατρίδα

με τραύματα και με πληγές αλλά με ζώσα ελπίδα

Και σένα λέγω σύντροφε Ηλία Ιωαννίδη

που έσπευσες «όχι» να πεις να πιάσεις και στασίδι

στη γιάφκα των «αγωνιστών» του αντιμνημονίου

πουλώντας «επανάσταση» φτηνού πεζοδρομίου

Άμα δεν ήταν οι «χαζοί» ΠΑΣΟΚ, Νου Δου, Ποτάμι

να σ’ έβλεπα αν θα το ‘σπαγες Ηλία μου το τζάμι

Μαγκιές με ξένα κόλλυβα ξέρω κι εγώ να κάνω

και να σου άδω ζεμπεκιές στη Σκάλα στο Μιλάνο

Στα δύσκολα, στα άγρια μπαίνουν μπροστά οι μάγκες

που έχει κόστος και πληγές και όχι ματσαράγκες

Κι είν’ αδιέξοδο λοιπόν στην τελική το «όχι»

που στέλνει την Αριστερά στης λήθης την απόχη.

Δεν συμφωνείς με όλ’ αυτά; Τιμή σου και καμάρι

παρέδωσε την έδρα σου αν είσαι παληκάρι

και γύρνα πάλι στη δουλειά που κάνεις τόσα χρόνια

για να σε σέβεται ο λαός σαν περπατάς Ομόνοια.

Ίσως να μοιάζουν εύκολα αυτά που ο άθλιος ψάλλω

κι αφού δεν είμαι στο χορό με συγχωρείς αν σφάλω

Όμως στο λέω Ηλία μου μεγάλη σου η ευθύνη

αν με τα «όχι» τελικά σπάσετε το λαγήνι

Γιατί ποτέ η Αριστερά δεν θα μπορέσει πάλι

να έρθει εις τα πράγματα να ορθώσει το κεφάλι

και σαν τη χήρα όλοι μαζί τη μοίρα μας θα κλαίμε:

«Αχ στο κρεβάτι είχα το νιό κι εγώ γερο …κοιμιέμαι».

Ντροπή σου Γιάννη Βούρο

Με ένα δελτίο τύπου λίγων αράδων, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ανακοίνωσε το Σάββατο τη ματαίωση των παραστάσεων στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων που επρόκειτο να δοθούν στις 17 και 18 Ιουλίου στο πλαίσιο των εκδηλώσεων του ομώνυμου ιστορικού Φεστιβάλ.

Η πράξη αυτή αποτελεί μια προσβλητική, ασεβή και προκλητική στάση απέναντι στον 58χρονο θεσμό του Φεστιβάλ Φιλίππων μέσα από τον οποίο άλλωστε και με αφορμή τις παραστάσεις του, γεννήθηκε και ανδρώθηκε η δεύτερη κρατική σκηνή της χώρας στις αρχές του1961. Την παρθενική του παράσταση μάλιστα το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος την έδωσε στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς με το έργο του Σοφοκλή «Οιδίπους τύρρανος» σε σκηνοθεσία Σωκράτη Καραντινού ο οποίος ήταν και ο πρώτος του καλλιτεχνικός διευθυντής.

Ο κ. Βούρος είναι ανιστόρητος. Ξεχνά τους δεσμούς αίματος που έχει ο οργανισμός που διευθύνει με το Φεστιβάλ Φιλίππων. Αγνοεί ότι το ΚΘΒΕ μέχρι το 1984 ήταν ο διοργανωτής του Φεστιβάλ και προσβάλει με την απόφασή του αυτή και τον αρχαιότερο μετά τα Επιδαύρεια θεσμό παρουσίασης αρχαίου δράματος της χώρας αλλά και τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης.

Πρέπει να πούμε στον κ. Βούρο ότι το Εθνικό Θέατρο όχι μόνον σηκώθηκε και ήλθε από την Αθήνα στους Φιλίππους με πολυπληθέστερο σχήμα αλλά έδωσε και δύο, παρακαλώ, παραστάσεις.

Σε μια τέτοια δύσκολη για τους Έλληνες εποχή οι κρατικές σκηνές πρέπει να οργώνουν την χώρα και να εμψυχώνουν τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Όσο κι αν είναι υπερβολικό το παράδειγμα θα του θυμίσω τι έκανε στην διάρκεια του πολέμου η Σοφία Βέμπο και τα θεατρικά μπουλούκια με τις επιθεωρήσεις.

Βέβαια ο κ. Βούρος που επικαλείται στην ανακοίνωσή του την οικονομική κατάσταση που βιώνει η χώρα, φροντίζει να πάει στην Επίδαυρο. Διότι, βλέπετε, εκείνο το Φεστιβάλ είναι πιο γκλαμουράτο. Για την μετάβαση στην Επίδαυρο που είναι καμιά 800 χιλιόμετρα δεν ισχύουν προφανώς οι οικονομικές δυσκολίες που βιώνει η χώρα αλλά για τα 150 χιλιόμετρα των Φιλίππων ισχύουν.

Και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας κρατικός οργανισμός της βόρειας Ελλάδας ματαιώνει δύο παραστάσεις στη βόρεια Ελλάδα για να πραγματοποιήσει δύο άλλες στη νότια Ελλάδα.

Το πόσο σέβεται βέβαια την ιστορία του Φεστιβάλ Φιλίππων και τους άρρηκτους δεσμούς που έχει το ΚΘΒΕ με τον ιστορικό αυτό πολιτιστικό θεσμό φάνηκε και από την επίσημη αφίσα της παράστασης «Ιφιγένεια στην χώρα των Ταύρων» που κυκλοφόρησε στην αρχή του καλοκαιριού και όπου αναφέρονται μόνον τα θέατρα «Δάσους» της Θεσσαλονίκης και Επιδαύρου όπως φαίνεται και στη φωτογραφία που δημοσιεύουμε.

Καλούμε τον κ. Βούρο να ανακαλέσει άμεσα την προσβλητική για το Φεστιβάλ Φιλίππων αλλά και για την ιστορία του ίδιου του ΚΘΒΕ ανακοίνωσή του και να φροντίσει να πραγματοποιηθούν οι παραστάσεις του Σαββατοκύριακου στο ιερό χώρο του αρχαίου θεάτρου των Φιλίππων.

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΘΒΕ

Η κοινωνικοοικονομική κατάσταση που βιώνει αυτή τη στιγμή η χώρα, μας αναγκάζει να ακυρώσουμε τις προγραμματισμένες παραστάσεις της παραγωγής «Η Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων», στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων και στο Αρχαίο Θέατρο Δίου. Παράλληλα, και μέχρι νεωτέρας, ακυρώνεται η περιοδεία του έργου «Πλάτωνα, Απολογία Σωκράτη», το οποίο εντέλει θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Κήπου και στο Φουαγιέ του Βασιλικού Θεάτρου.

Προγραμματισμός παράστεων ΚΘΒΕ

• «Η Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων» - Θέατρο Δάσους: 18, 19, 25 & 26 Ιουλίου 2015
• «Πλάτωνα, Απολογία Σωκράτη»- Θέατρο Κήπου: 11,14 & 15 Ιουλίου 2015, Φουαγιέ Βασιλικού Θεάτρου: 22, 23, 24, 29, 30 & 31 Ιουλίου 2015
• «Του Κουτρούλη ο Γάμος»- Μονή Λαζαριστών (Φεστιβάλ Μονής Λαζαριστών): 22, 23 & 24 Ιουλίου 2015

Ο νέος διχασμός

Εν αναμονή της κρίσιμης σημερινής μέρας σε σχέση με την διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, ακούω από διάφορα χείλη ότι αυτή η κυβέρνηση εξελέγη με την σαφή εντολή από το λαό να μη βγάλει τη χώρα από το ευρώ και την Ευρώπη γενικότερα.

Οργανώνονται μάλιστα και σχετικά συλλαλητήρια σε όλη την επικράτεια (και στην Καβάλα επίσης) όχι για να στηρίξουν την κυβέρνηση σ΄ αυτήν την ύστατη προσπάθειά της να πετύχει μια αξιοπρεπή για την Ελλάδα διαπραγμάτευση και λύση, αλλά για να την πιέσουν να κρατήσει την χώρα στο ευρώ …πάση θυσία (!!!)

Όμως όπως θυμάμαι –και θυμάμαι καλά- ο ΣΥΡΙΖΑ που αποτελεί τον βασικό κορμό της κυβέρνησης, υπερψηφίστηκε από ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας για να απαλλάξει τη χώρα από το ανυπόφορο βάρος της παρατεταμένης λιτότητας που επέβαλαν τα μνημόνια στη ζωή μας τα τελευταία πέντε χρόνια και τα οποία κατέστησαν την καθημερινότητα της πλειοψηφίας των Ελλήνων ανυπόφορη και το βίο μας αβίωτο.

Κι αυτό ακριβώς προσπαθεί και επιδιώκει πέντε μήνες τώρα η κυβέρνηση αντιμετωπίζοντας από τους εταίρους – δανειστές μας μια ασφυκτική πίεση και έναν ακήρυχτο αλλά σκληρότατο ψυχολογικό πόλεμο με παράλληλο κλείσιμο των στροφίγγων χρηματοδότησης της χώρας ώστε να εξαναγκαστούμε σε άτακτη υποχώρηση και να συρθούμε σε μια από τα ίδια συμφωνία με επώδυνα μέτρα και νέα μακρά περίοδο λιτότητας και ταπείνωσης.

Και ακριβώς στην κρίσιμη αυτή στιγμή που πρέπει να βρει τη χώρα ενωμένη σαν μια γροθιά, τη στιγμή μάλιστα που έχουμε και την υποστήριξη λαϊκών στρωμάτων από πολλές ευρωπαϊκές χώρες όπου έγιναν χθες και προχθές μεγάλα συλλαλητήρια υπέρ της Ελλάδας, έρχονται κάποιοι άνθρωποι εδώ στην χώρα μας να διαδηλώσουν, λέει, όχι για να στηρίξουν την κυβέρνηση στην διαπραγμάτευση αλλά για να μη βγει η χώρα από το ευρώ …«πάση θυσία». Δηλαδή στην ουσία να δώσουν επιχειρήματα στην άλλη πλευρά να επιμένει σε πολιτικές λιτότητας και περεταίρω εξαθλίωσης του ελληνικού λαού.

Κρίμα που αυτή η κρίσιμη για τη χώρα ώρα μας βρίσκει διχασμένους. Κρίμα…

Θέμα μετονομασίας οδού Ομονοίας: Πρωτοπόρα η τοπική κοινωνία, έσυρε απ’ το γιακά τους ταγούς της πόλης

Με την απόφαση της δημάρχου κ. Δήμητρας Τσανάκα να το αποσύρει έληξε όπως φαίνεται το θέμα της ενδεχόμενης μετονομασίας της οδού Ομονοίας σε οδό Αποστόλου Παύλου.

Μετά την εμπεριστατωμένη επιστολή του Εμπορικού Συλλόγου αλλά και την έντονη αντίδραση της τοπικής κοινωνίας που εκφράστηκε ευρύτατα μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και όχι μόνον, η Δήμητρα Τσανάκα «μέτρησε» σωστά τα δεδομένα και λειτούργησε με απλή και κοινή λογική αποσύροντας το θέμα που μόνον αναστάτωση έφερε στην πόλη η οποία ούτως ή άλλως έχει μια σειρά άλλων σοβαρότερων προβλημάτων να αντιμετωπίσει και να επιλύσει.

Η Δήμητρα Τσανάκα έχει μια τάση να ενεργεί και να αντιδρά λίγο βιαστικά, λίγο επιπόλαια, λίγο «με την καλή της την καρδιά» και να δημιουργεί μικρά ή και μεγαλύτερα προβλήματα που αναστατώνουν την πόλη και δημιουργούν «θέματα» από εκεί που δεν το περιμένεις. Νομίζουμε ότι θα πρέπει να καταλάβει ότι βρίσκεται σε μια θέση όπου δεν χωρούν ελαφράδες και χαλάρωση όπως ίσως έχει μάθει να λειτουργεί στην προσωπική της ζωή όπου και λόγω του ανοιχτού και ανέμελου χαρακτήρα της θα μπορούσαν όχι απλώς να δικαιολογηθούν αλλά και να εκληφθούν ως θετικά στοιχεία της προσωπικότητάς της. Έχει πράγματι η Δήμητρα Τσανάκα αυτήν την αύρα του ανοιχτού ανθρώπου που γίνεται γρήγορα φιλικός και αποδεκτός στις παρέες, στις συναθροίσεις στις μικρές και ευρύτερες συναναστροφές της.

Όμως άλλο όταν ιδιωτεύεις κι άλλο όταν καλείσαι να διαχειριστείς μια θεσμική θέση πολύ σημαντική όπως είναι η θέση του δημάρχου μιας μεγάλης πόλης, ενός μεγάλου δήμου όπως είναι ο δήμος Καβάλας. Εκεί τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν λέμε να απαρνηθεί και να διαγράψει τα στοιχεία του χαρακτήρα της και της προσωπικότητάς της. Άλλωστε σε έναν ώριμο άνθρωπο αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο. Οφείλει όμως να ενεργοποιήσει τις λειτουργίες ελέγχου των κινήσεών της, να βάλει μηχανισμό χρονοκαθυστέρησης στις αποφάσεις της ώστε να μην υποπίπτει σε εύκολα λάθη που εκθέτουν την ίδια και βάζουν σε μπελάδες το δήμο.

Η αλήθεια είναι ότι βρίσκεται λιγότερο από ένα χρόνο στη θέση αυτή και υπάρχει πάντα η τάση στην κοινωνία να την δικαιολογεί και να παραβλέπει κάποια λάθη και κάποιες αστοχίες. Πρέπει όμως κάποτε να αρχίσει να λειτουργεί με τη σοβαρότητα και τη συνέπεια που απαιτεί η θεσμική θέση στην οποία την έταξε η τοπική κοινωνία.

Φέεεεεεετα Δήμητρα. Όπως λέει και η διαφήμιση αναφερόμενη σε τυρί γνωστής εταιρίας που θέλει χρόνο για να ωριμάσει.

Στο θέμα λοιπόν της μετονομασίας της οδού Ομονοίας η δήμαρχος ενήργησε και πάλι βιαστικά δημιουργώντας το γνωστό πρόβλημα και την αναστάτωση στην πόλη που μετά τις αντιδράσεις είχε σαν αποτέλεσμα να το μαζέψει άρον – άρον και να το πάρει πίσω. Δεύτερο βιαστικό λάθος μετά το θέμα του Εβραϊκού μνημείου. Όμως αξιοσημείωτο σ’ αυτήν την περίπτωση δεν είναι μόνον η βεβιασμένη απόφαση της Δήμητρας Τσανάκα. Αλλά και η άνευ ουδεμίας αντιδράσεως αποδοχή του αιτήματος του εκκλησιαστικού συμβουλίου του Αγίου Παύλου από το σύνολο των επικεφαλής των άλλων δημοτικών παρατάξεων που φάνηκαν να μην έχουν αντιρρήσεις και να είναι έτοιμοι να στηρίξουν με την ψήφο τους το αίτημα αυτό. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι ότι ο Άρης Βέρος της «Συμπαράταξης Πολιτών» δεν έβγαλε άχνα όταν σε άλλες περιπτώσεις όχι απλώς είναι λαλίστατος αλλά και αναπτύσσει μεγαλοφώνως και επί μακρόν τις απόψεις τους επί παντός του επιστητού.

Οπότε η τοπική κοινωνία πήρε το παιχνίδι στα χέρια της και τόσο με την αντίδραση του Εμπορικού Συλλόγου και την ανακοίνωσή του όσο και με την αυθόρμητη δημιουργία σχετικής δημόσιας ομάδας στο facebook όπου σε λίγες ώρες εκατοντάδες Καβαλιώτες εκφράστηκαν αρνητικά σε οποιοδήποτε επιχείρηση αλλαγής του ονόματος της οδού Ομονοίας, απετράπη η μετονομασία και η δήμαρχος αναγκάσθηκε να κάνει πίσω.

Σημαντική και θαρραλέα ήταν και η δημόσια παρέμβαση του συμπολίτη μας δικηγόρου και πρώην προέδρου του δημοτικού συμβουλίου Παύλου Γεωργιάδη, που με παρρησία υποστήριξε την άποψη της μεγάλης πλειοψηφίας της τοπικής κοινωνίας να μην αλλάξει το όνομα της ιστορικής οδού Ομονοίας.

Έτσι λοιπόν για άλλη μια φορά η κοινωνία, ο κόσμος, ο λαός εμφανίζεται να πρωτοπορεί στον αγώνα και την προσπάθεια για την επίλυση ενός θέματος και οι ταγοί του να σέρνονται από πίσω του ενώ θα έπρεπε να έχει γίνει το ακριβώς αντίθετο και να είναι εκείνοι που θα εμπνεύσουν τον κόσμο να τους ακολουθήσει.

Η στήλη δεν πιστεύει ότι υπάρχουν νικητές και νικημένοι στο θέμα της αλλαγής ονόματος της οδού Ομονοίας που επιχειρήθηκε από τη δημοτική αρχή. Το θέμα έληξε και πρέπει να πάμε παρακάτω. Ελπίζω όλοι μας να γίναμε σοφότεροι απ’ αυτό και να προσπαθήσουμε ο καθένας από το μετερίζι του να συμβάλλουμε στην επίλυση των σοβαρών (πολύ σοβαρότερων της μετονομασίας ενός δρόμου) προβλημάτων που έχει η πόλη αλλά και η ίδια η τοπική κοινωνία που καμιά φορά στέκεται αποστασιοποιημένη από τα προβλήματα νομίζοντας ότι …αφορούν άλλους.

Όλοι μαζί λοιπόν μπορούμε, όπως λέει και το σχετικό σλόγκαν τηλεοπτικού σταθμού.

Όχι στο νέο φονταμενταλισμό

Η παρουσίαση του αιτήματος του εκκλησιαστικού συμβουλίου του Αγίου Παύλου από τους δύο εφημέριούς του στην συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου την Τρίτη για αλλαγή του ονόματος της οδού Ομονοίας σε «Αποστόλου Παύλου» και η απνευστί αποδοχή του αιτήματος αυτού από πλευράς της δημάρχου κ. Δήμητρας Τσανάκα, προκάλεσε μια ευρεία όσο και έντονη αντίδραση από τους πολίτες της Καβάλας, ανεξαρτήτως πολιτικών και παραταξιακών προτιμήσεων.

Χθες μάλιστα στους αντιδρώντες, προστέθηκε και ο Εμπορικός Σύλλογος Καβάλας που με μια μακροσκελή όσο και εμπεριστατωμένη ανακοίνωσή του εξηγεί τους λόγους που αντιτίθεται στην πρόθεση της δημάρχου να υλοποιήσει την επιθυμία του εκκλησιαστικού συμβουλίου του Αγίου Παύλου και κατ’ επέκταση και την σύμφωνη γνώμη του μητροπολίτη.

Η αντίδραση των απλών Καβαλιωτών εκφράστηκε και με μια αυθόρμητη και άμεση δημιουργία σελίδας στο facebook με την ονομασία «ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΟΜΟΝΟΙΑΣ» που σε λίγες ώρες απέκτησε εκατοντάδες μέλη.

Στην σελίδα αυτή αναρτήθηκαν παλιές και σπάνιες φωτογραφίες από την οδό Ομονοίας αλλά αναπτύχθηκε συγχρόνως και ένας διάλογος όπου εκφράζεται εμφανώς η αντίθεση του κόσμου για τη μετονομασία της οδού Ομονοίας.

Η αλήθεια είναι ότι κυριαρχεί ο συναισθηματισμός αλλά δεν είναι και λίγος ο κόσμος που προτάσσει και άλλους λόγους.

Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους είναι φανερό ότι δεν συμβάλλεις ούτε κατ’ ελάχιστον στην ανάπτυξη του θρησκευτικού τουρισμού δίνοντας απλώς το όνομα του Αποστόλου Παύλου στον εμπορικότερο δρόμο της πόλης. Και η ίδια η δήμαρχος Δήμητρα Τσανάκα είμαι σίγουρος ότι δεν το πιστεύει αυτό. Ποιος εχέφρων και λογικός άνθρωπος θα το πίστευε άλλωστε;

Για να δημιουργήσεις συνθήκες ανάπτυξης θρησκευτικού τουρισμού πρέπει να υλοποιήσεις σειρά μεγάλων έργων, υποδομών, πολιτιστικών και καλλιτεχνικών θεσμών, ανάλογο brand name και μια σειρά από άλλες δραστηριότητες για τα οποία η Καβάλα μας μάλλον δεν έχει κάνει τίποτα ή τέλος πάντων ελάχιστα.

Είναι φανερό λοιπόν ότι ο λόγος αυτός που επικαλείται η κ. Τσανάκα είναι μια φούσκα άνευ ουσιαστικού περιεχομένου και σημασίας. Και μάλιστα έχει τέτοια βιασύνη να υλοποιήσει την επιθυμία του μητροπολίτη θαρρείς και θέλει να προλάβει και το φετινό καλοκαίρι να εκμεταλλευτεί τα εκατομμύρια των τουριστών που θα συρρεύσουν στην Καβάλα μόλις μάθουν την αλλαγή του ονόματος της οδού Ομονοίας σε «Αποστόλου Παύλου».

Προφανώς άλλοι είναι οι λόγοι αυτής της φούριας της και νομίζω ότι θα τους καταλάβει ο καθένας αν συνδυαστούν με την απάντηση που έδωσε ο τέως δήμαρχος Κωστής Σιμιτσής όταν προκλήθηκε από το γράφοντα να απαντήσει αν είναι υπέρ ή κατά της μετονομασίας της οδού Ομονοίας σε «Αποστόλου Παύλου». Έγραψε επί λέξει ο κ. Σιμιτσής στο facebook: «Να λοιπόν, Θόδωρε, που όλοι μας είμαστε ικανοί να φορέσουμε το ιμάτιο του Ιεροεξεταστή. Πιστεύεις στ' αλήθεια ότι πρώτη φορά μπαίνει ζήτημα μετονομασίας του συγκεκριμένου δρόμου; Αν συμφωνούσα, θα είχε ήδη γίνει!»

Αποκαλύπτεται λοιπόν ότι πιέσεις υπήρχαν από καιρό για την μετονομασία αυτή. Απλώς τώρα φαίνεται πως ευρέθη ο χαλαρός αποδέκτης του αιτήματος ενώ συνέβαλε φυσικά και το πρόσφορο κλίμα που δημιούργησαν τα πρόσφατα γεγονότα τα οποία κατέληξαν στα αποκαλυπτήρια της προηγούμενης Κυριακής.

Αλγεινή εντύπωση προκαλεί και το γεγονός ότι μέχρι τώρα εκδηλώνεται χλιαρή έως ανύπαρκτη αντίδραση από τις υπόλοιπες δημοτικές παρατάξεις. Προφανώς πολλοί υπολογίζουν με ψηφοθηρικούς όρους την τοπική εκκλησία με την οποία θέλουν να τα έχουν καλά.

Προσωπικά, είναι γνωστό, ότι είμαι αντίθετος στην αλλαγή του ονόματος της οδού Ομονοίας. Το διακηρύττω καθημερινά το έχω γράψει ήδη. Δεν κρύβω ότι υπάρχουν και συναισθηματικοί λόγοι που με κάνουν να αντιδρώ σ’ αυτήν την αλλαγή. Όπως πολλοί συμπολίτες μου έτσι κι εγώ συνδέομαι με μνήμες ζωής μ’ αυτόν τον δρόμο. Θυμάμαι μαγαζιά, ανθρώπους, γραφικές φιγούρες, γεγονότα, μέρες και νύχτες παιδικών και εφηβικών χρόνων. Και επί 22 χρόνια εργαζόμουν και διατηρούσα στη συνέχεια μια ιστορική επιχείρηση επί της οδού Ομονοίας. Το πρακτορείο - βιβλιοπωλείο «Παπαδόγιαννη». Όμως έχω πιο ισχυρούς λόγους να αντιδρώ. Παρατηρώ τελευταία μια προσπάθεια επιβολής ενός φονταμενταλιστικού μοντέλου που εισχωρεί όλο και περισσότερο σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό το συνδέω και με την συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια όπου –και λόγω της κρίσης- ευνοείται η ανάπτυξη φασιστικών μορφωμάτων και ακραίων απόψεων. Δεν θέλω να γίνουμε ισλάμ. Η πίστη στο Θεό, σε όποιον θεό ή σε κανένα θεό είναι ένα τόσο προσωπικό θέμα που οφείλουμε να το προσεγγίζουμε με ευλάβεια και σεβασμό. Διότι αν μετά από όλα αυτά που έκανε η πόλη για τον Απόστολο Παύλο επιμένουμε να δώσουμε και το όνομά του στην Ομόνοια και το αποδεχτούμε σαν δήμος και σαν κοινωνία χωρίς καμία αντίδραση, αύριο θα μας ζητηθεί να αλλάξουμε και το όνομα της Καβάλας σε «Χριστούπολη» όπως ήδη έχει προταθεί από τοπική εφημερίδα. Την ίδια που πρότεινε και το όνομα «Απόστολος Παύλος» για το λιμάνι μας. Και με την διαδικασία αυτή η μέρα της θεοκρατούμενης πόλης και κοινωνίας δεν θα είναι μακριά. Και τότε πια κανείς δεν θα μας θυμάται και δεν θα μας αναγνωρίζει σαν Μέκκα του καπνού αλλά μόνον σαν Μέκκα. Του νέου φονταμενταλισμού.