Η παράσταση «Αρίστος» ήταν ενταγμένη στο χειμερινό πρόγραμμα
του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Είχαν προγραμματιστεί τρεις παραστάσεις οι οποίες πολύ
νωρίς έγιναν sold out
και κατόπιν τούτου οι διοργανωτές σε συνεννόηση με την παραγωγή, εξασφάλισαν
για το κοινό της Καβάλας άλλες δύο παραστάσεις, απογευματινές, το Σάββατο και
την Κυριακή οι οποίες επίσης συγκέντρωσαν πάρα πολύ κόσμο.
Παρακολούθησα την απογευματινή της Κυριακής. Πολύ κόσμος,
στην πλειοψηφία του γυναίκες κατέκλισαν το «Αντιγόνη Βαλάκου». Πραγματικά μια
εξαιρετική παράσταση, βασισμένη στο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του
θανάτου» που εξιστορεί τη ζωή και το θάνατο του επονομαζόμενου δράκου του Σέιχ
Σου Αριστείδη Παγκρατίδη.
Πριν ξεκινήσει η παράσταση οι ηθοποιοί ήταν ήδη επί σκηνής
και «έστησαν» μια άλλη πολύ μικρή σε διάρκεια παράσταση ανάμεσα στο πρώτο και
το τρίτο κουδούνι, και με χιουμοριστικό τρόπο προέτρεπαν τους θεατές να
απενεργοποιήσουν τα κινητά τους τηλέφωνα. Το επανέλαβαν, χωρίς υπερβολή, δέκα
τουλάχιστον φορές. Κάθε φορά που προσέρχονταν στην αίθουσα νέοι θεατές
υπενθύμιζαν ξανά και ξανά την προτροπή για απενεργοποίηση των κινητών.
Παρακάλεσαν μάλιστα να μη τα βάλουμε απλώς στο αθόρυβο γιατί σε μια στιγμή
σιωπής, ο βόμβος της δόνησης και η οθόνη που θα αναβοσβήνει μπορεί να αποσπάσει
την προσοχή των ηθοποιών και να καταστρέψει τη στιγμή και την ίδια την
παράσταση. «Μείνετε για μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά χωρίς, facebook, twitter, instagram κ.λ.π..
Δεν θα πάθετε και τίποτα» έκλεισε ο ηθοποιός Μιχάλης Οικονόμου αυτό το μικρό
σκετσάκι με τις προτροπές για την απενεργοποίηση των κινητών μας καθώς χτυπούσε
πια το τρίτο κουδούνι και χαμήλωναν τα φώτα.
Η παράσταση ξεκίνησε και βουτήξαμε όλοι στη μαγεία που
δημιούργησε το κείμενο, η σκηνοθεσία και οι εξαιρετικές ερμηνείες. Μια πραγματική
μυσταγωγία.
Και προς το τέλος του έργου, στην πιο ατμοσφαιρική σκηνή,
στην κορυφαία στιγμή της παράστασης όπου ο ηθοποιός Γιώργος Χριστοδούλου
ευρισκόμενος στην κορυφή της σκηνής, υποδύεται τον Αριστείδη Παγκρατίδη που
οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα, και καθώς μέσα στο θέατρο δεν ακούγεται
ούτε ανάσα, ξαφνικά από την πρώτη σειρά των καθισμάτων αρχίζει να βοά
εκκωφαντικά ο βόμβος από ένα κινητό που δονείται μανιωδώς (βουουου, βουουου,
βουουου) και μια οθόνη που αναβοσβήνει σαν φάρος σε περιπολικό της αστυνομίας
μέσα στη νύχτα. Στην πρώτη σειρά των καθισμάτων, στο ένα μέτρο κυριολεκτικά,
από τον ηθοποιό Γιώργο Χριστοδούλου – Αριστείδη Παγκρατίδη που «εκτελείται» εκεί
επί τόπου, πριν προλάβει.ο δόλιος να φτάσει στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Το χειρότερο είναι ότι ο ιδιοκτήτης του τηλεφώνου πανικοβάλλεται
και προσπαθεί με κάθε τρόπο να κλείσει το κινητό το οποίο όμως δεν κλείνει και
συνεχίζει να δονείται και να αναβοσβήνει με τον χαρακτηριστικό βόμβο του. Με
τον πανικό του και τις αδέξιες κινήσεις του δημιουργεί μια επιπλέον αναστάτωση.
Κάποια στιγμή ο καλών σταματά να καλεί και κατόπιν τούτου σταματά και η δόνηση.
Η παράσταση φυσικά είχε ήδη χαλάσει για καμιά τριανταριά ανθρώπους που
βρισκόμασταν σε ακτίνα τεσσάρων – πέντε μέτρων από το κάθισμα του καλουμένου. Ο
Γιώργος Χριστοδούλου φάνηκε να μην επηρεάστηκε. Πιθανόν να έχει αποκτήσει
εμπειρία από την γαϊδουριά μας.
Όταν σε λίγο τελείωσε η παράσταση και άναψαν τα φώτα έστρεψα
το βλέμμα να δω τον άνθρωπο (άνδρας ή γυναίκα, δεν έχει σημασία) που μας χάλασε
την παράσταση.
Και αντίκρισα μπροστά μου την …κρίση. Την κρίση την ίδια,
αυτοπροσώπως. Ναι Διότι κρίση δεν είναι
ούτε οι Σαμαροβενιζέλοι ούτε οι Συριζοανέλ, ούτε τα μνημόνια, ούτε το μέιλ
Χαρδούβελη ούτε οι ψευτομαγκιές Βαρουφάκη.
Κρίση είναι αυτός ο άνθρωπος όπως τον είδα προχθές στο
θέατρο. Με την αλαζονεία και την οίηση των νεόπλουτων ημιμαθών που ο
ναρκισσισμός τους και ο εγωισμός τους ξεχειλίζει από όλες τις μπάντες, και που
αφού δεν σέβονται στοιχειωδώς τον κοινωνικό χώρο μέσα στον οποίο ζουν δεν
πρόκειται να σεβαστούν ποτέ και τους όποιους θεσμούς μιας όποιας δημοκρατικής
και ευνομούμενης πολιτείας. Αν δεν σκοτώσουμε αυτόν τον κακό μας εαυτό με όλα
τα αρνητικά που είμαστε φορτωμένοι, μια ζωή μέσα στα σκατά της κρίσης θα κολυμπάμε.
