Υπάρχει θέμα με ένα καινούριο λεύκωμα για την Καβάλα

Μια όμορφη έκδοση, ένα πολύχρωμο λεύκωμα με τίτλο «Καβάλα», κυκλοφόρησε πριν μερικές εβδομάδες από τις εκδόσεις «Μίλητος».

Ο συγκεκριμένος εκδοτικός οίκος, που εξειδικεύεται σ’ αυτού του είδους τα λευκώματα και παλιότερα είχε κάνει και μια άλλη σχετική έκδοση σε συνεργασία με τη νομαρχία Καβάλας επί διοικήσεως Καλλιοντζή (2010), ήρθε σε συνεννόηση με τον Δήμο Καβάλας με τη μεσολάβηση του οποίου εξασφάλισε κάποια κείμενα γνωστών Καβαλιωτών, και μάλιστα χωρίς αμοιβή.

Έτσι στην πολυτελή έκδοση όπου την επιμέλεια των κειμένων έχει η αρχαιολόγος και συγγραφέας Φωτεινή Τομαή που υπογράφει μάλιστα και ένα σύντομο ιστορικό σημείωμα για την αρχαία πόλη των Φιλίππων, γράφουν οι: Βασίλης Βασιλικός, Θόδωρος Γρηγοριάδης, Αργύρης Μπακιρτζής, Μανίνα Ζουμπουλάκη, Σαπφώ Αγγελούδη, Νοέλ Μπάξερ, Αλεξία Βουλγαρίδου, Κορίνα Βουγιούκα, Κομνηνός Απότας.
Επίσης υπάρχει ένα κείμενο της Ιεράς Μητροπόλεως Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου για την άφιξη του Αποστόλου Παύλου στη Νεάπολη και ένα ακόμη της δημοσιογράφου Όλγας Χαραμή.

Η έκδοση περιλαμβάνει δεκάδες φωτογραφίες της Καβάλας και της ευρύτερης περιοχής της, πρόσφατες και λίγο παλιότερες, των Γιάννη Γιαννέλου, Άννυς Γιαννέλου και Νίκου Χαϊδεμένου που είναι και ο εκδότης των εκδόσεων «Μίλητος».

Η συμφωνία του εκδότη με τη Δημωφέλεια που ανέλαβε τη δουλειά εκ μέρους του Δήμου Καβάλας, αφορούσε στην αγορά χιλίων (1.000) αντιτύπων προς 20.000€ συν ΦΠΑ και με την ρητή συμφωνία ότι το βιβλίο θα μπορεί να το πουλάει και ο ίδιος ο εκδότης για λογαριασμό του. Οι εκδόσεις «Μίλητος» λοιπόν πουλούν ήδη το βιβλίο με λιανική τιμή 35€

Η απόφαση για την αγορά αυτών των χιλίων βιβλίων ήταν ομόφωνη στη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της Δημωφέλειας που πάρθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2017, πριν, δηλαδή, από ένα μήνα περίπου και αφού στο μεταξύ είχε τυπωθεί το βιβλίο και παρουσιάστηκε στα μέλη του διοικητικού συμβουλίου έτοιμο και με μήνυμα της δημάρχου στις πρώτες του σελίδες!

Ο Δήμος Καβάλας και η Δημωφέλεια είχαν απευθυνθεί πριν από μήνες στους συγγραφείς και τους ζήτησαν κείμενά τους με σκοπό να μπουν σ’ αυτή την έκδοση.

Εκείνοι ανυποψίαστοι, χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς γίνεται και ενεργούντες συναισθηματικά για την γενέτειρά τους, πρόσφεραν αφιλοκερδώς τα κείμενά τους για ένα βιβλίο όμως που ο εκδότης του θα επωφεληθεί ενός ικανού κέρδους χωρίς να έχει πληρώσει ούτε ένα ευρώ για τα κείμενα που του παραχώρησαν οι συγγραφείς με τη μεσολάβηση του Δήμου Καβάλας και της Δημωφέλειας. Διότι είναι προφανές ότι αν απευθυνόταν ο ίδιος στους συγγραφείς δεν θα εξασφάλιζε σε καμιά περίπτωση ανέξοδα τα κείμενα που μαζί με τις φωτογραφίες αποτελούν την βασική ύλη του βιβλίου.

Αν υπάρχει λοιπόν ένα θέμα είναι ότι ο Δήμος Καβάλας, ενεργώντας ως μεσάζων ανάμεσα στους συγγραφείς και στον εκδότη, εξασφάλισε απ’ αυτούς δωρεάν ύλη για ένα βιβλίο – λεύκωμα από το οποίο ο εκδότης θα αποκομίσει ένα ικανό κέρδος.

Μερικοί από τους συγγραφείς με τους οποίους μιλήσαμε είναι εξαιρετικά ενοχλημένοι από την διαδικασία που ακολουθήθηκε και αισθάνονται σε ένα βαθμό ότι παραπλανήθηκαν από πλευράς του Δήμου Καβάλας.

Τέλος πρέπει να σημειώσουμε ότι παραπλανημένοι θα πρέπει να αισθάνονται και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Δημωφέλειας, (ιδιαίτερα της αντιπολιτεύσεως) αν αντιληφθούν ότι συναίνεσαν σε μια διαδικασία όπου τους παρουσιάστηκε ένα λεύκωμα που υποτίθεται ότι εκδόθηκε με πρωτοβουλία του εκδότη και κατόπιν αγοράστηκε από τον Δήμο ενώ στην πραγματικότητα υπήρξε συνεργασία των δύο πλευρών για την έκδοση με πρωτοβουλία – πρόταση όπως φαίνεται που κατατέθηκε στο Δήμο από την πλευρά του εκδότη.

Το λεύκωμα μοιράζεται ήδη  από το Δήμο Καβάλας για δημόσιες σχέσεις ενώ θα μπορεί να το προμηθευτεί κανείς και από το τουριστικό περίπτερο του Δήμου στην πλατεία Κονσουλίδη.

Μια απάντηση που ξεχείλιζε πίκρα και αλήθεια

Την Τρίτη, 21-11-2017, το πρωί, στην εκπομπή μας στο ραδιόφωνο της «Πρωϊνής», μιλούσαμε στο τηλέφωνο με τον Ηλία Ιωαννίδη, πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα αγωνιζόμενο μέσα από τις γραμμές της Λαϊκής Ενότητας, και τον ρώτησα γιατί δεν διεκδικούν από τη μεριά τους τη χρήση του χώρου στο Στέκι της Νέας Πόλης αφού ήταν και εκείνοι μέσα στον ενιαίο, τότε, ΣΥΡΙΖΑ όταν δημιούργησαν και ζωντάνεψαν για μερικά χρόνια αυτό τον όμορφο χώρο.

Την απάντησή του, την οποία παραθέτω αυτούσια, μπορώ να την περιγράψω με δύο μόνον λέξεις.  Πίκρα και αλήθεια:

«Βάζει ο φίλος μου ο Θόδωρος έναν ρομαντισμό σε μια σκληρή εποχή, σε μια περίοδο όπου, αγαπητέ Θόδωρε, θεωρούμε ότι οι πρώην σύντροφοι μας πήγαν απέναντι και επέλεξαν να υλοποιήσουν τις πιο σκληρές πολιτικές με τον χειρότερο τρόπο. Στην ουσία να ακυρώσουν ό,τι Αριστερό και ελπιδοφόρο είχε φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Από αυτήν την άποψη, παρόλο που το Στέκι σήμερα το κατοικούν άνθρωποι που και τότε που το φτιάχναμε δεν είχαν μεγάλο ενδιαφέρον και μεγάλη συμβολή… Παρόλο που αυτοί που το φτιάχνανε και το δημιούργησαν και έγραψε μια ιστορία στην πόλη είμαστε κυρίως (όχι αποκλειστικά) αυτοί που φύγαμε, δεν έχουμε καμία επιθυμία να συνδιαχειριστούμε και να συνευρισκόμαστε με αυτόν τον κόσμο που κατά την άποψή μας πλήγωσε βαθιά την Αριστερά. Πλήγωσε βαθιά την ελπίδα, τα κινήματα που εκεί συμμετείχαν. Δεν μπορώ να ξεχάσω πόσες φορές οι αγρότες από τον ΤΑΡ ήρθαν εκεί. Συνεδριάσαμε και βρίσκαμε τρόπους πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε και μετά… Μάλιστα με την κορυφαία δήλωση του Πρωθυπουργού-τότε υποψήφιου- ότι είναι δίκαιο το αίτημα αλλαγής της όδευσης και θα το υλοποιήσουμε… Πώς αυτό το πράγμα σήμερα γίνεται κάτι διαφορετικό. Δεν μας εμπνέει καθόλου στο να βρισκόμαστε και να είμαστε μέσα στον ίδιο χώρο παρόλο που ακόμη ο ιδρώτας μας είναι εκεί μέσα. Υπάρχουν εκεί τα σημάδια της δικής μας προσφοράς και προσπάθειας».  

O Φαίδων Πατρικαλάκης και το «Αττικόν» της Καβάλας

Πέθανε τη Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017 σε ηλικία 82 ετών ο σημαντικός Έλληνας εικαστικός Φαίδων Πατρικαλάκης. Πέρα από το τεράστιο εικαστικό αλλά και συγγραφικό του έργο, ο Φαίδων Πατρικαλάκης, που είχε γεννηθεί στη Δράμα το 1935, συνδεόταν στενά με την Καβάλα αφού στο παρελθόν ήταν και ιδιοκτήτης του παλιού κινηματογράφου της Καβάλας «Αττικόν» που βρισκόταν στην οδό Φιλώτα.

Ο Λευτέρης Κελβερίδης, στο βιβλίο του «Οι κινηματογράφοι της Καβάλας» αναφέρει για τον Πατρικαλάκη τα εξής:

«Ο κύριος Φαίδων Πατρικαλάκης, γνωστός ζωγράφος και μέλος της οικογένειας των ιδιοκτητών, μου διηγήθηκε κάποτε πως το βελούδο των καθισμάτων του «ΑΤΤΙΚΟΝ» ήταν τόσο απαλό που, συχνά, το έβρισκαν κομμένο με ξυραφάκι από κάποιους που το ήθελαν για να γυαλίζουν τα παπούτσια τους!»

Αλλά και ο Κοσμάς Χαρπαντίδης στο βιβλίο του «Το άκυρο αύριο» εμπνέεται από την αφήγηση αυτή του Πατρικαλάκη και δημιουργεί έναν ήρωα με το όνομα Ευάγγελος Καρμής και με το χαρακτηριστικό και αποκαλυπτικό –για όσους ξέρουν την ιστορία- παρατσούκλι «Βελουδένιος» που είναι μάλιστα και κινηματογραφιστής.

Μ’ αυτόν τον τρόπο λοιπόν ο Φαίδων Πατρικαλάκης ήταν συνδεδεμένος με την Καβάλα και πρέπει νομίζουμε να γίνει αυτή η αναφορά τώρα που έφυγε από τη ζωή.

Φοβάμαι…

Μεγάλη δημόσια συζήτηση αναπτύχθηκε το προηγούμενο διάστημα για την προϋπολογισμένη δαπάνη 12.000 ευρώ στην οποία αποφάσισε να προβεί η διοίκηση του Δήμου Καβάλας για την κάλυψη των εξόδων υποδοχής και ενθρονίσεως του νέου μητροπολίτη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου Στεφάνου που πρόκειται να γίνει τις προσεχείς μέρες στην Καβάλα.

Η μία πλευρά υποστήριξε ότι είναι υποχρέωση του Δήμου με βάση το πρωτόκολλο να κάνει αυτά τα έξοδα, ότι αυτού του είδους οι τελετές δεν γίνονται κάθε μέρα αφού η προηγούμενη, για παράδειγμα, είχε γίνει πριν 43 χρόνια, ότι είναι μιζέρια, καρμιριά και λαϊκισμός να έχουμε αντιρρήσεις και να κάνουμε κριτική σε μια τέτοια απόφαση της διοίκησης του Δήμου και άλλα πολλά.

Η άλλη πλευρά αντέτεινε τα επιχειρήματα ότι σε μια εποχή βαθιάς οικονομικής κρίσης αποτελεί πρόκληση προς την τοπική κοινωνία να ξοδεύονται τόσα πολλά χρήματα για «φιέστες», ότι αν θέλουμε βυζαντινή μεγαλοπρέπεια ας αναλάμβανε η εκκλησία τα έξοδα, ότι δεν μπορεί με δικά μας λεφτά να ταΐζουμε διακόσιους καλεσμένους και άλλα πολλά.

Αν και δεν φημίζομαι για την συμπάθειά μου στην εκκλησία και έχω πολλές φορές ταχθεί υπέρ του διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους, ούτε πολύ περισσότερο για την προτίμησή μου στην παράταξη που διοικεί τον Δήμο, ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση και αν με ρωτάτε, υποστηρίζω και είμαι με το πλευρό της πρώτης άποψης.

Αλλά αυτό το κείμενο δεν γράφεται γι’ αυτόν το λόγο. Δεν έχω σκοπό να εμπλακώ σ’ αυτόν τον διάλογο ο οποίος στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης έχει λάβει τη μορφή και την αγριότητα εμφυλίου πολέμου.

Περισσότερο γράφω για να δημοσιοποιήσω αυτό που αισθάνομαι εδώ και πολύ καιρό τώρα, και το ένιωσα έντονα παρακολουθώντας και τις αντιπαραθέσεις για το εν λόγω θέμα. Ότι δηλαδή τα πράγματα στην επικοινωνία των ανθρώπων έχουν αλλάξει προς το χειρότερο, ότι είμαι πλέον περισσότερο βέβαιος από κάθε άλλη φορά πως η κρίση για την οποία πρέπει βαθιά να ανησυχούμε και για την οποία οφείλουμε άμεσα ως άτομα αλλά και ως κοινωνία να λάβουμε μέτρα, δεν είναι η οικονομική αλλά η κρίση αξιών και «δημόσιας ηθικής» η οποία έχει διαβρώσει τόσο βαθιά την ψυχή μας που πιθανόν η «βλάβη» αυτή να είναι πλέον ανήκεστος.

Εντάξει, οι αιρετοί σε όλα τα επίπεδα (εθνικό κοινοβούλιο, περιφερειακή αυτοδιοίκηση, δήμους κ.λ.π.) έκαναν όλες αυτές τις τελευταίες δεκαετίες, τα πάντα για να απαξιωθούν οι ίδιοι και να απαξιώσουν και τους θεσμούς στους οποίους συμμετέχουν. Εμείς όμως οι υπόλοιποι δεν έχουμε άραγε μερίδιο ευθύνης;

Φυσικά και έχουμε. Διότι το ρουσφέτι, για παράδειγμα, θέλει δύο. Αυτόν που το κάνει και αυτόν που επωφελείται.

Βάλαμε κι εμείς λοιπόν το χεράκι μας για την απαξίωση των πολιτικών, της πολιτικής και κυρίως των θεσμών για τους οποίους σήμερα χτυπάμε τα στήθη μας απελπισμένα.

Στην δημόσια αντιπαράθεση που αναπτύχθηκε αυτές τις μέρες γι’ αυτά τα δώδεκα χιλιάρικα, πολλοί συμπολίτες μας εκφράστηκαν με πρωτοφανή ασέβεια προς τον θεσμό τόσο της διοίκησης του Δήμου και της δημάρχου όσο και της εκκλησίας και του νέου μητροπολίτη, με ένα λεξιλόγιο όχι απλώς πεζοδρομίου αλλά που προδίδει βαθύ μίσος και φθόνο. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συναντά κανείς αυτού του είδους την φρασεολογία στο διαδίκτυο. Εκπλήσσεται πραγματικά κάποιος καθώς δεν μπορεί να πιστέψει ότι άνθρωποι που τους γνωρίζει και ξέρει, υποτίθεται, πόσο σοβαροί και αξιοπρεπείς είναι στις συναναστροφές τους, φορούν αυτό το ρούχο του άκρατου φανατισμού όταν εκφράζονται γραπτώς στους τοίχους των κοινωνικών δικτύων καθυβρίζοντας πρόσωπα και θεσμούς. Και εκεί διαπιστώνεις με τρόμο ότι αυτός τελικά είναι ο πραγματικός τους εαυτός, όπως εκδηλώνεται στα γραπτά τους κι όχι ο άλλος της προσποιητής ευγένειας που σου παρουσιάζεται στην προσωπική και δια ζώσης επαφή.

Και φυσικά πρωτοστατούν σ’ αυτό το επικίνδυνο γαϊτανάκι των αντιπαραθέσεων γνωστά στην τοπική κοινωνία άτομα ακραίων ιδεολογικοπολιτικών πεποιθήσεων ενισχύοντας και ευνοώντας θεωρίες που επιχειρούν να ισοπεδώσουν και να απαξιώσουν θεμελιώδεις θεσμούς της δημοκρατίας ώστε να προωθήσουν τα σχέδια του ζόφου και του σκότους που έχουν στο μυαλό τους και για τα οποία μάλιστα πολλές φορές δεν το κρύβουν ότι …«αγωνίζονται».

Καθήκον λοιπόν όλων μας, όλων τέλος πάντων που θέλουν μια δημοκρατία, με τις αδυναμίες της ίσως αλλά και με τα αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματά της, είναι να προστατέψουμε τους θεσμούς –εν προκειμένω το Δήμο, το δημοτικό συμβούλιο και τη δήμαρχο- όσο κι αν όλα αυτά τα χρόνια, οι ίδιοι αλλά και πολλοί άλλοι παράγοντες (κι εμείς οι ίδιοι πολλές φορές), συνέβαλαν και οδήγησαν στην απαξίωσή τους.

Ναι στην κριτική, ναι στις όποιες αιτιολογημένες αντιρρήσεις μας αλλά με έναν λόγο σοβαρό, ευγενή και μετριοπαθή, λόγο που αρμόζει και στο κύρος αυτών στους οποίους απευθύνεται, χαρακτηρίζει αυτούς που τον αρθρώνουν αλλά και προσδιορίζει τελικά και την δημοκρατία η οποία άλλωστε τον προϋποθέτει.

Ας λύσουμε τουλάχιστον τα μικρά, καθημερινά προβλήματα αφού δεν μπορούμε τα μεγάλα

Ασχολούμαστε και σχολιάζουμε συνήθως όσα γίνονται ή –πολύ περισσότερο- όσα δεν γίνονται με τα «μεγάλα» θέματα και προβλήματα της Καβάλας. Αυτά δηλαδή που αν επιλυθούν ή αν προωθηθούν οι λύσεις τους, θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη της πόλης προς όφελος όλων μας.

Έτσι λοιπόν μιλάμε συνέχεια για την παραχώρηση στο Δήμο Καβάλας του στρατοπέδου Ασημακοπούλου, του κτηρίου του παλιού Νοσοκομείου, του παλιού δικαστικού μεγάρου, του τελωνείου και της χερσαίας ζώνης του λιμανιού, μιλάμε για την αύξηση των δρομολογίων από το αεροδρόμιο «Μέγας Αλέξανδρος» της Καβάλας τόσο προς την Αθήνα όσο και προς προορισμούς του εξωτερικού, για την αξιοποίηση του κτηρίου των Σφαγείων, του ανοικτού κολυμβητηρίου, του Διόνυσου και μια σειρά από άλλα θέματα που υπάρχουν στην τοπική αντζέντα αλλά δυστυχώς χρονίζουν χωρίς να βρίσκεται μια κάποια λύση για κανένα από αυτά.

Ωστόσο υπάρχει και η καθημερινότητα που αναδεικνύει προβλήματα, πολλές φορές δύσκολα αλλά και άλλα που δείχνουν το επίπεδο του πολιτισμού μας και της ευαισθησίας μας ως πολιτών μιας –υποτίθεται- ανεπτυγμένης, σύγχρονης και ευνομούμενης χώρας.

Οι πεζόδρομοι της πόλης, όπως το λέει και η λέξη αλλά και όπως λειτουργούν σε όλο τον κόσμο, έγιναν για τους πεζούς. Για να απολαμβάνουν δηλαδή οι πεζοί ελεύθερα, χαλαρά και με την ησυχία τους μια ήρεμη βόλτα, χαζεύοντας τις βιτρίνες των καταστημάτων χωρίς την έννοια να προφυλάγουν το παιδιά τους από τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια.

Ωστόσο στους πεζόδρομους της Καβάλας επικρατεί μια άλλη φιλοσοφία. Πέρα από την κατάληψη μεγάλου μέρους του χώρου από τα τραπεζοκαθίσματα των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, που όσο να πεις δυσκολεύουν την άνετη διέλευση των πεζών, έχουμε και πολύ πυκνή κυκλοφορία και στάθμευση διαφόρων οχημάτων. Ντελιβεράδες και κούριερ διατρέχουν τους πεζόδρομους συνήθως βιαστικοί ενώ διάφοροι άλλοι προμηθευτές των καταστημάτων μπαίνουν από τα αφύλακτα σημεία των εισόδων των πεζοδρόμων για να παραδώσουν το εμπορεύματά τους στους πελάτες τους οποιαδήποτε ώρα της ημέρας αν και υπάρχει –υποτίθεται- σχετικό ωράριο γι’ αυτή τη δουλειά.

Το αποκορύφωμα όμως της όχλησης και της διατάραξης της ομαλής λειτουργίας των πεζοδρόμων, ειδικά στη γωνία Μεγάλου Αλεξάνδρου και Παύλου Μελά, είναι τα φορτηγά της χρηματαποστολής που διακινούν το ρευστό χρήμα από και προς την Τράπεζα της Ελλάδος.

Αν και πριν από λίγα χρόνια έγινε σχετική διαμόρφωση στο πίσω μέρος του κτηρίου της εν λόγω τράπεζας (βλέπε σχετική φωτογραφία), καταστράφηκε ένας όμορφος κήπος  για να διαμορφωθεί ο χώρος ώστε τα φορτηγά της χρηματαποστολής να μπαίνουν μέσα και να κάνουν τη δουλειά τους αφενός με μεγαλύτερη ασφάλεια και αφετέρου χωρίς να δημιουργούν όχληση και προβλήματα στους χρήστες των πεζοδρόμων, ωστόσο ο χώρος χρησιμοποιείται μάλλον για πάρκινγκ αυτοκινήτων και τα φορτηγά προσεγγίζουν την τράπεζα από την κανονική της είσοδο.

Πολλές φορές δεν είναι μόνον ένα αλλά δύο και συχνά τρία φορτηγά τα οποία μάλιστα σε όλη τη διάρκεια της παραμονής τους έξω από την τράπεζα, πέρα από το ότι κλείνουν ένα μεγάλο μέρος των πεζοδρόμων, μένουν και με αναμμένες τις μηχανές τους, προφανώς για λόγους ασφαλείας, με αποτέλεσμα να ρυπαίνουν σοβαρά την ατμόσφαιρα με τα καυσαέριά τους. Η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική και για όσους διέρχονται από το σημείο αλλά και πολύ περισσότερο για τους ιδιοκτήτες και τους εργαζόμενους των γύρω καταστημάτων.

Και δεν φτάνει μόνον αυτό αλλά, πιθανόν γιατί οι μηχανές τους θέλουν συντήρηση, «χάνουν» λάδια με αποτέλεσμα να ρυπαίνουν και τα οδόστρωμα το οποίο μπροστά στην Τράπεζα της Ελλάδος έχει αλλάξει χρώμα.

Γιατί δεν υποχρεώνονται αυτά τα φορτηγά των χρηματαποστολών να κάνουν τη δουλειά τους μπαίνοντας στον χώρο που δημιουργήθηκε στο πίσω μέρος του κτηρίου; Και τέλος πάντων δεν υπάρχει κάποιο όργανο, μια υπηρεσία είτε από τη δημοτική αστυνομία είτε από την ΕΛ.ΑΣ. να ελέγξει αυτήν την κατάσταση και να δώσει μια λύση; Πρέπει να εισπνέουμε το δηλητήριο από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων των χρηματαποστολών και να γλιστράμε στα χυμένα λιπαντικά τους για να απολαμβάνουν κάποιοι δωρεάν πάρκινγκ για τα αυτοκίνητά τους;

Αυτή ναι, ήταν μια πολύ μεγάλη απώλεια για την Καβάλα

Αυτή τη φορά η Καβάλα «πληγώθηκε» βαριά. Ο αδόκητος θάνατος του Νίκου Ρουδομέτωφ ήταν στ’ αλήθεια μια πολύ μεγάλη απώλεια για τον τόπο μας.

«Έφυγε» ένας ευπατρίδης Καβαλιώτης με πολύ μεγάλη προσφορά στην πόλη και στην τοπική κοινωνία. Ακούραστος και δραστήριος μέχρι την τελευταία ώρα, άφησε στην Καβάλα «τιμαλφή» πραγματικά ανυπολόγιστης αξίας. Και κυρίως αφήνει μια παρακαταθήκη για το πώς πρέπει να ζει και να δρα ένας πραγματικός άνθρωπος, ένας ευαίσθητος και ενεργός πολίτης.

Ο πλούτος του αρχειακού υλικού που συνέλλεξε εδώ και πολλές δεκαετίες είναι ανυπολόγιστης αξίας για την πόλη μας. Αξιοποιώντας αυτό το υλικό, προχώρησε μέσα από το ΙΛΑΚ (Ιστορικό και Λογοτεχνικό Αρχείο Καβάλας), σε δεκάδες πολύτιμες εκδόσεις προβάλλοντας μέσα από σπάνια αρχεία την ιστορική διαδρομή  της Καβάλας και φέρνοντας στο φως άγνωστα στοιχεία της ιστορίας της. Βιβλία, κείμενα, αρχεία, εφημερίδες, χάρτες, φωτογραφίες.

Οργάνωσε συνέδρια για να προβάλει αυτό το υλικό. Όλα με δικά του έξοδα και με ελάχιστη βοήθεια από τους τοπικούς φορείς.

Και το κυριότερο απ’ όλα, όποτε χρειάστηκε, συμμετείχε ενεργά σε αγώνες και κινητοποιήσεις για μεγάλα θέματα και προβλήματα που απασχόλησαν την τοπική κοινωνία.

Είχα μια ζεστή προσωπική σχέση μαζί του. Συχνά μου τηλεφωνούσε για να σχολιάσει κείμενά μου στην «Πρωϊνή». Το 2002 μου έκανε τη μεγάλη τιμή να μου εμπιστευτεί τα ποιήματα του Ανδρίκου Βέττα και μέσα από τη συνεργασία μας για την παρουσίαση του βιβλίου του σατυρικού Πραβινού ποιητή «Σένα τα λέγω πεθερά για να τ’ ακούει η νύφη» προέκυψαν τα τραγούδια που ερμήνευσε τόσο εκφραστικά ο Αργύρης Μπακιρτζής στο δίσκο «Θέλω να πάρω τα βουνά»

Το κενό που αφήνει πίσω του ο Νίκος Ρουδομέτωφ είναι από εκείνα που δεν αναπληρώνονται. Στην περίπτωσή του δεν ισχύει η ρήση «ουδείς αναντικατάστατος».

Ο Δήμος Καβάλας πρέπει να βάλει υψηλό στόχο, κάτι ας πούμε σαν αξιοποίηση παλιού νοσοκομείου, στρατοπέδου Ασημακοπούλου, χερσαίας ζώνης λιμανιού κ.λ.π., την διάσωση, συντήρηση και αξιοποίηση του ανεκτίμητης αξίας σπάνιου αρχειακού υλικού του Νίκου Ρουδομέτωφ. Σε συνεννόηση με τον γιό του να βρεθεί μια λύση  και κυρίως ένας χώρος για να αναπτυχθεί, να εκτεθεί και να είναι στη διάθεση κάθε επισκέπτη αλλά και κάθε ερευνητού αυτός ο θησαυρός. Άμεσα, γρήγορα, τώρα. 

Γιατί επιμένουν οι ηττημένοι;

Λίγες ώρες μετά την εκδημία του μακαριστού Προκοπίου, προτού καλά - καλά διευθετηθούν οι τυπικές περί του ενταφιασμού τού σκηνώματός του λεπτομέρειες, εκδηλώθηκε μια εκ πρώτης όψεως ανεξήγητα φουριόζικη και βιαστική κίνηση για τη διαδοχή του, υπέρ ενός γνωστού αρχιμανδρίτη της Μητροπόλεώς μας.

Ο αιφνιδιασμός της τοπικής κοινωνίας από την κίνηση αυτή ήταν μεγάλος και όλοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν και να κατανοήσουν την πρεμούρα των εμπνευστών της. Οι περισσότεροι ανυποψίαστοι συμπολίτες μας απέδωσαν το γεγονός στην άδολη πιθανόν, συμπάθεια και αγάπη προς το πρόσωπο του αρχιμανδρίτη και το ενδιαφέρον τους για την διοίκηση της τοπικής μας εκκλησίας.

Ωστόσο τα γεγονότα που ακολούθησαν ανέτρεψαν την πρώτη εντύπωση.

Η ανεξήγητη επιμονή με πύρινα άρθρα σε τοπική εφημερίδα και στο διαδίκτυο, η συλλογή υπογραφών στις εκκλησίες παρά τις αντίθετες οδηγίες της Μητρόπολης, η πίεση και τελικά η επιβολή προς το δημοτικό συμβούλιο να εκδώσει σχετικό ψήφισμα, ήταν δείγματα που αποστερούσαν το στοιχείο της αγνότητας των προθέσεων και της αθωότητας των κινήσεων από πλευράς των κύκλων υποστήριξης του αρχιμανδρίτη.

Η παρασκηνιακή κινητοποίηση είχε ενταθεί όσο πλησίαζε η ημερομηνία της εκλογής και σ’ αυτόν τον ολισθηρό δρόμο παρασύρθηκε και η δήμαρχος που ταυτίστηκε με τους εμπνευστές της κίνησης υπέρ του αρχιμανδρίτη και υποχρεώθηκε να μεταβεί στην Αθήνα ειδικά για μια συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο ώστε να προωθήσει την υποψηφιότητα του εκλεκτού των κύκλων που προαναφέραμε.

Και ενώ θα περίμενε κανείς όλα να τελειώσουν με την εκλογή του νέου Μητροπολίτη στη μητρόπολη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου κ.κ. Στεφάνου και ο κάθε κατεργάρης, όπως λέει και ο λαός μας, να καθίσει στον πάγκο του, οι ηττημένοι του πρώτου γύρου επανέρχονται τώρα, αυτή τη φορά με το δεκανίκι εκκλησιαστικού μεγαλοδημοσιογράφου εξ Αθηνών, να ανακατέψουν την τοπική μας εκκλησία, να βάλουν εμπόδια στην ομαλή διαδοχή, να φορτώσουν με άγχος το νέο μητροπολίτη πριν καλά - καλά αναλάβει τα καθήκοντά του, διαδίδοντας ανυπόστατες κατηγορίες σε μια προσπάθεια όχι απλώς να διαβάλουν κάποια πρόσωπα μέσα στη μητρόπολη αλλά πιθανόν να επιβάλουν κάποια άλλα της αρεσκείας τους και της επιρροής τους.

Τι μπορεί να συνδέει άραγε τους τοπικούς κύκλους με τα πρωτευουσιάνικα εκκλησιαστικά κυκλώματα; Γιατί προσέτρεξαν και ζήτησαν ως δεκανίκι τη βοήθειά τους. Διότι δεν μπορεί να είναι απλώς και γενικώς το «ενδιαφέρον» τους για τη Μητρόπολή μας. Κάτι άλλο φαίνεται να υπάρχει. Και ο στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να είναι μόνον αυτός ο λόγος. Ο χρόνος θα αποκαλύψει και την αλήθεια και τα όποια κίνητρά τους. Να είναι σίγουροι.

Μακάρια καπελώματα και … «μακάριες» γαργάρες

«Φυτευτός» μας προέκυψε το τελευταίο διάστημα ο Μακάριος Λαζαρίδης. Ο παντελώς άγνωστος μέχρι πριν λίγους μήνες «Καβαλιώτης» νεοδημοκράτης, κατέστη νωρίς - νωρίς ο εξ Αθηνών φυτευτός υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας στην Καβάλα όταν αυτό μορφοποιηθεί τελικά στις προσεχείς εθνικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές.

Δεν είναι η πρώτη φορά ούτε στο πρώτο πολιτικό κόμμα που συμβαίνει αυτό. Στην υπανάπτυκτη πολιτικώς Ελλάδα συνηθίζεται –για να μη πούμε είναι κανόνας- κατά την συγκρότηση των ψηφοδελτίων να μην έχουν κανένα λόγο οι τοπικές κοινωνίες, τα απλά μέλη και οι φίλοι των κομμάτων αλλά οι θέσεις να καταλαμβάνονται με αδιαφανείς και μη δημοκρατικές διαδικασίες, με βάση συνήθως τους αρεστούς στον αρχηγό του κόμματος ανθρώπους ή σε όσους έχουν κάποια πρόσβαση και επιρροή στον αρχηγό και τους στενούς του συνεργάτες.

Η περίπτωση του Μακάριου Λαζαρίδη είναι χαρακτηριστική. Ο μέχρι πρότινος υπεύθυνος του γραφείου τύπου του Κυριάκου Μητσοτάκη θυμήθηκε ξαφνικά ότι είχε κάποτε γεννηθεί στην Καβάλα και θα μπορούσε ίσως να διεκδικήσει την εκλογή του στο κοινοβούλιο μέσα από το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας στην Καβάλα. Όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε καμία απολύτως δραστηριότητα στην πόλη μας, πολιτική, συνδικαλιστική, κοινωνική, επαγγελματική ή οποιουδήποτε άλλου είδους ούτε καν μια φυσική παρουσία. Δεν τον ήξερε κανείς. Κι όμως με περίσσιο θράσος και με περιφρόνηση όλων όσων εκ των συντρόφων του επί πολλά χρόνια διεκδικούν μια θέση σ’ αυτό το ψηφοδέλτιο και αγωνίζεται καθημερινά εδώ στην «άγονη γραμμή», μακριά από Κολωνάκια και G. B. Corner και εκμεταλλευόμενος την στενή σχέση και την όποια επιρροή έχει στον αρχηγό του κόμματος, έρχεται να ενταχθεί στο ψηφοδέλτιο θεωρούμενος μάλιστα το ακλόνητο φαβορί και στάνταρ, περισσότερο ίσως και από τον εν ενεργεία βουλευτή Νίκο Παναγιωτόπουλο. Ο Μακάριος Λαζαρίδης στην πορεία του αυτή προς την κατάληψη μιας θέσης στο ψηφοδέλτιο δεν νιώθει και δεν έχει καμιά απολύτως αναστολή.

Από την άλλη πλευρά βέβαια έχουμε και το θλιβερό φαινόμενο της τοπικής ΝΟΔΕ της Νέας Δημοκρατίας αλλά και τη σιωπή των αμνών όλων των άλλων μεγαλοστελεχών του κόμματος που φαίνεται να κάνουν «γαργάρα» αυτή την πρόκληση που γίνεται τελικά όχι μόνον προς τον κόσμο της Νέας Δημοκρατίας στην Καβάλα αλλά θα τολμούσαμε να πούμε και προς όλη την κοινωνία του νομού.

Για άλλη μια φορά αποφασίζει το κέντρο για μας τους «μακαρίως» κοιμωμένους επαρχιώτες και χωριάτες.

Εις υγείαν μας και καλή χώνεψη…

Τελικά μάλλον εμείς είμαστε οι ανόητοι

Η εκλογή του νέου μητροπολίτη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου Στέφανου Τόλιου αλλά κυρίως οι διεργασίες μέσα στην ιεραρχία και ο τρόπος εκλογής του, απέδειξε σε όλους πόσο μάταιη, αχρείαστη και τελικά επιπόλαια (για να μην πούμε ανόητη) ήταν η φούρια της διοίκησης του Δήμου Καβάλας να εμπλακεί στο συγκεκριμένο θέμα, να πάρει θέση και να φέρει προς ψήφιση στο δημοτικό συμβούλιο Καβάλας ένα ψήφισμα υπέρ της εκλογής ενός συγκεκριμένου ιερωμένου της Μητροπόλεώς μας. Ενός συμπαθούς κατά γενική ομολογία ανθρώπου του οποίου όμως την όποια πιθανότητα εκλογής «έκαψαν» όλοι όσοι βιάστηκαν να προωθήσουν την υποψηφιότητά του με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο.

Δυστυχώς και στην ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος έχουν παγιωθεί πρακτικές που ισχύουν στην ελληνική κοινωνία, σε όλα τα επίπεδα συλλογικών οργάνων. Από τη Βουλή των Ελλήνων μέχρι τον τελευταίο συνοικιακό σύλλογο. Θα εθελοτυφλούσαμε αν δεν το παραδεχόμασταν. Οι εκλογές παντού είναι μια διαδικασία συναλλαγών, ισορροπιών, ρουσφετολογικών υποχρεώσεων.

Πέρα δηλαδή από την λόγω στοιχειωδών αρχών διακριτών ρόλων ανάμεσα σε Εκκλησία και πολιτεία για τους οποίους το δημοτικό συμβούλιο Καβάλας δεν θα έπρεπε σε καμιά περίπτωση και με οποιονδήποτε τρόπο να εμπλακεί στην υπόθεση αυτή, οι διοικούντες τον Δήμο όφειλαν να γνωρίζουν και τις διαδικασίες εκλογής ενός μητροπολίτη και να αποφύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι την όποια εμπλοκή τους με το συγκεκριμένο θέμα αφού ήταν γνωστό ότι καμία απολύτως τύχη δεν θα είχε ένα ψήφισμα υπέρ ενός υποψηφίου. Διότι τώρα βρίσκονται εξαιρετικά εκτεθειμένοι στα μάτια όχι μόνο της τοπικής κοινωνίας αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας. Εκ του αποτελέσματος (το οποίο έπρεπε να προβλέψουν) κρίνονται.

Βέβαια, ήταν βλέπεις και εκείνες οι 9.000 υπογραφές που αν μεταφραστούν σε ψήφους τότε «βγάζουν» δήμαρχο. Άρα καθόλου επιπόλαια και μάλλον σοφή, υπ’ αυτό το πρίσμα η κίνηση της διοίκησης του Δήμου. Μάλλον εμείς είμαστε τελικά ανόητοι να θέλουμε μία σύγχρονη και προοδευτική σε ιδέες και απόψεις διοίκηση.

Σε εξαιρετικά δύσκολη θέση ο Νίκος Παναγιωτόπουλος

Το ιστορικό στέλεχος της τοπικής Νέας Δημοκρατίας Μανώλης Φραντζεσκάκης, έγραψε προχθές στον λογαριασμό του στο facebook ένα σχόλιο σχετικά με το νομοσχέδιο που συζητείται αυτές τις μέρες στη βουλή και αφορά την με νόμο δυνατότητα για κάθε Έλληνα πολίτη, αλλαγής ταυτότητας φύλου. Το σχόλιο του Φραντζεσκάκη αναφέρει συγκεκριμένα:

«Με κοινές ανακοινώσεις - «φωτιά», Ιερά Σύνοδος και Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους, ζητούν τη μη ψήφιση του νομοσχεδίου για την αλλαγή φύλου. Είναι δυνατόν η ΝΔ να τις αγνοήσει; Οι Αγιορίτες δε, «έριξαν πόρτα» στον Τσίπρα. Ο Τσίπρας είναι άθεος και «δεν ιδρώνει το αυτί του». Εάν όμως το ίδιο κάνουν και για όσους βουλευτές ψηφίσουν το νομοσχέδιο - «ντροπή», μπορεί να το αντέξει έστω και ένας Νεοδημοκράτης βουλευτής...»

Ο Φραντζεσκάκης, με το σχόλιό του αυτό, νομίζουμε ότι εκφράζει την συντριπτική πλειοψηφία όχι μόνον των οπαδών, φίλων, ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας αλλά και των μικρών και μεγάλων στελεχών της όπως επίσης και των βουλευτών της.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα ο πρόεδρός του Κυριάκος Μητσοτάκης, βρίσκονται, όπως φαίνεται, σε μια εξαιρετικά δύσκολη θέση. Πρέπει με μία ψήφο να αποδείξουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα. Από τη μια ότι ανήκουν και εκπροσωπούν ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα, σε μια Ευρώπη όπου τα θέματα αυτά έχουν από πολύ καιρό λυθεί αναιμάκτως και είναι πλέον νόμοι όλων των πολιτισμένων κρατών, και από την άλλη να διαφυλάξουν άρρηκτους και ως κόρη οφθαλμού τους «προαιώνιους» δεσμούς της συντηρητικής παράταξης τόσο με την ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος όσο και κυρίως με το ευρύτατο εκλογικό ποίμνιό της. («Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία», που λέει και ο ύμνος του κόμματος).

Δύσκολος γρίφος για να δοθεί μια συμφέρουσα πολιτικά και κυρίως εκλογικά λύση.

Ο βουλευτής Καβάλας Νίκος Παναγιωτόπουλος, αν και τομεάρχης Δικαιοσύνης της Νέας Δημοκρατίας, άρα και ο καθ’ ύλην αρμόδιος να είναι ο εισηγητής του κόμματός του στη συζήτηση στη βουλή γι’ αυτό το νομοσχέδιο, δεν αποδέχτηκε όπως φαίνεται αυτόν τον δύσκολο ρόλο και πέταξε την καυτή πατάτα στον αναπληρωτή τομεάρχη Δικαιοσύνης, βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας Κώστα Καραγκούνη. Εκείνος παρέστη στην πρώτη συζήτηση του νομοσχεδίου στην αρμόδια επιτροπή της βουλής όπου όμως προσπάθησε να υποστηρίξει μια γραμμή που μάλλον οδηγούσε στο «όχι» αλλά έπρεπε να εμφανίζεται ως «ναι». Μια δύσκολη κατάσταση για τον ίδιο αλλά και το κόμμα του. Πόσο μάλλον όταν ο συμπολίτης του στο Αγρίνιο βουλευτής της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης» Δημήτρης Κωνσταντόπουλος ρητόρευε λάβρος, στην ίδια επιτροπή, κατά του νομοσχεδίου. Τελικά η Νέα Δημοκρατία επιφυλάχτηκε να πάρει θέσει πράγμα που θα αναγκαστεί να το κάνει σήμερα που θα έρθει το θέμα στην ολομέλεια.

Ο Κώστας Καραγκούνης βέβαια τα χρειάστηκε. Πιθανόν όμως θα τον βγάλει από την δύσκολη θέση στην οποία περιήλθε, ένα ατύχημα που είχε προχθές καθώς βγήκε για ψώνια σε μεγάλο εμπορικό κέντρο των βορείων προαστίων και τον οδήγησε εσπευσμένα στο χειρουργείο για μια εγχείρηση μηνίσκου.

Αν ο Καραγκούνης επικαλεστεί αδυναμία παρουσίας του στη βουλή, η καυτή πατάτα επανέρχεται στα χέρια του Νίκου Παναγιωτόπουλου που θα λάβει τον άχαρο ρόλο του εισηγητού της Νέας Δημοκρατίας γι’ αυτό το νομοσχέδιο στην Ολομέλεια της Βουλής. Όπως όμως γράφει ο Διονύσης Νασόπουλος στα «Νέα» του Σαββάτου:

«…ο καβαλιώτης βουλευτής δεν έχει αυτές τις μέρες μητροπολίτη να χτυπά με τη βουκέντρα –η κενή θέση του μακαριστού Προκοπίου δεν θα πληρωθεί ως τη Δευτέρα, αφού η ενθρόνιση του διαδόχου Στεφάνου θα ακολουθήσι την ψήφιση των επίμαχων αλλαγών. Εάν η μάχη για το φύλο, άλλωστε, «χαμηλώσει» τον τομεάρχη σε Καβάλα και Θάσο, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα δυσαρεστηθούν πολλοί στην Πειραιώς…».

Αν οι πληροφορίες του αρθρογράφου των «Νέων» είναι έγκυρες τότε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος έχει πρόβλημα…

Κάτι ξέχασε ο κ. Τάτσης

Στο καινούριο βιβλίο του Κώστα Τάτση που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό και παρουσιάστηκε στην Καβάλα μέσα στο Σεπτέμβρη, διαβάζουμε το βιογραφικό του ανδρός:

«Ο Κώστας Τάτσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καβάλα όπου και ζει. Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Συνέγραψε πολλές επιστημονικές μελέτες. Το 1980 εξέδωσε μικρό πόνημα με τίτλο «Στοχασμοί». Το 2014 εξέδωσε την πολιτική του αυτοβιογραφία με τίτλο «…Όπως τα έζησα» και το ίδιο έτος το βιβλίο «Είναι η Ελλάδα πειραματόζωο της Ευρώπης;». Υπηρέτησε την πολιτική στην αυτοδιοίκηση ως εκλεγμένος Υπερνομάρχης Δράμας-Καβάλας-Ξάνθης για δώδεκα χρόνια. Διετέλεσε μέλος της Επιτροπής των Περιφερειών της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Ο Κώστας Τάτσης όμως πριν «υπηρετήσει την πολιτική στην αυτοδιοίκηση», υπηρέτησε τη χούντα των συνταγματαρχών από τη θέση του μέλους της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Παπαδόπουλου. Αυτό ξέχασε να το βάλει στο βιογραφικό του. Γιατί άραγε;

Να ξεφύγει από τον επαρχιωτισμό του το δημοτικό συμβούλιο

Με βάση τα όσα δήλωσε η δήμαρχος Δήμητρα Τσανάκα στο περιθώριο του τρισάγιου που τελέστηκε στον τάφο του μακαριστού Προκοπίου το απόγευμα της Πέμπτης αλλά και σύμφωνα με έγκυρες δημοσιογραφικές πληροφορίες, το ψήφισμα που ετοιμάζεται να έρθει στην αποψινή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Καβάλας και θα αφορά στην εκλογή του νέου μητροπολίτη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου, δεν θα αναφέρεται, λέει, σε συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά θα είναι ένα γενικό κείμενο όπου θα τονίζεται η ανάγκη εκλογής ενός άξιου πνευματικού ιεράρχη που θα υπηρετήσει με μετριοπάθεια και αγάπη την μητρόπολη και το πλήρωμα τής ορθοδόξου τοπικής εκκλησίας. Δηλαδή εντελώς κοινότοπα και κυρίως αυτονόητα πράγματα που δεν έχουν καμιά ανάγκη ψηφίσματος για να τονιστούν και να υπογραμμιστούν και μάλιστα από ένα ολόκληρο δημοτικό συμβούλιο.

Εφόσον λοιπόν το κείμενο δεν θα αφορά και δεν θα υποστηρίζει την εκλογή ενός συγκεκριμένου προσώπου αλλά θα αναφέρεται γενικά και αόριστα σε αυτονόητα πράγματα, προς τι αυτή η επιμονή για την ψήφιση ενός εντελώς αχρείαστου και περιττού ψηφίσματος.

Επειδή όμως στο μεταξύ και επί πολλές μέρες έχει προηγηθεί από ορισμένους κύκλους μεγάλη καμπάνια και συζήτηση για την εκλογή συγκεκριμένου κληρικού στη θέση αυτή, είναι φανερό ότι όσο «άγχρωμο», «άοσμο», αόριστο και ουδέτερο να είναι το ψήφισμα που θα κληθεί να ψηφίσει το δημοτικό συμβούλιο, σίγουρα θα φωτογραφίζει και αναμφίβολα θα συνδεθεί με το εν λόγω πρόσωπο. Υπέρ του οποίου προσώπου, ειρήσθω εν παρόδω, πρέπει να πούμε, ότι ήδη έχουν συγκροτηθεί συνεργεία πιστών και συλλέγουν υπογραφές τόσο στο δήμο Καβάλας όσο και στο δήμο Νέστου. Και μάλιστα παρά τη ρητή υπόδειξη της Μητρόπολης Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου προς όλους τους εφημέριους των ναών αλλά και προς τα ενοριακά συμβούλια να αποφεύγουν αυστηρώς και γενικώς την με κάθε τρόπο ενίσχυση του κλίματος της «διαδοχολογίας». Μέγα σφάλμα λοιπόν, επιπόλαια και βιαστική κίνηση η πρόθεση για έκδοση ψηφίσματος εκ μέρους του δημοτικού συμβουλίου, που αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο την υποψηφιότητα του καβαλιώτη κληρικού και φορτίζει αρνητικά το όποιο πιθανό κλίμα συμπάθειας θα μπορούσε πιθανόν να απολαμβάνει ανάμεσα στους ιεράρχες - εκλέκτορες αυτός ο άνθρωπος.

Άρα όχι μόνον εντελώς αχρείαστο είναι πλέον το ψήφισμα αλλά καθίσταται και εντελώς επικίνδυνο διότι η ενέργεια αυτή του δημοτικού συμβουλίου Καβάλας θα ταυτιστεί –καλώς ή κακώς- με τις επιδιώξεις κάποιων κύκλων που προωθούν με όλα τα μέσα την υποψηφιότητα του προαναφερθέντος κληρικού.

Και ας μη ξεχνάμε επίσης τα πολλά εκατομμύρια ευρώ που περιμένουν το νέο μητροπολίτη στο ταμείο της μητρόπολης. Η στήριξη λοιπόν συγκεκριμένου προσώπου από το δημοτικό συμβούλιο μπορεί να αποτελέσει και αιτία παρεξήγησης από κάποιους γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο.

Και κάτι άλλο. Η εμμονή ορισμένων να ασχοληθεί σώνει και καλά το δημοτικό συμβούλιο Καβάλας μ’ αυτό το θέμα και μ’ αυτόν τον τρόπο, υποβαθμίζει το κύρος του σώματος, απαξιώνει το θεσμό και φανερώνει έναν μίζερο επαρχιωτισμό και μια προσκόλληση  σε έναν παρωχημένο φονταμεταλισμό, πράγματα που δεν αρμόζουν στην πόλη μας και στους ανθρώπους της, αν θέλουμε να λογιζόμαστε σύγχρονοι Ευρωπαίοι πολίτες που ζούμε σε μια πολιτισμένη, δημοκρατική και ανοιχτή κοινωνία.

 ** Στη φωτογραφία, συλλογή υπογραφών την προηγούμενη Πέμπτη στον αυλόγυρο της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννου στην Καβάλα, υπέρ συγκεκριμένου κληρικού για τη θέση του μητροπολίτη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου. Άλλα συνεργεία εργάζονται πόρτα – πόρτα και στη Χρυσούπολη για τον ίδιο σκοπό παρά τις σαφείς περί του αντιθέτου υποδείξεις της Μητρόπολης.

Το δημοτικό συμβούλιο δεν πρέπει να γίνει υποχείριο στις επιδιώξεις κανενός

Η διαρκής, ανεξήγητη και μέχρι παρεξηγήσεως επιμονή ορισμένων κύκλων για την εκλογή συγκεκριμένου κληρικού στη θέση του κοιμηθέντος προ μηνός μακαριστού Προκοπίου, μας έβαζε σε διάφορες σκέψεις όλο αυτό το διάστημα και προκαλούσε ποικίλες συζητήσεις τόσο στα δημοσιογραφικά γραφεία όσο και ευρύτερα στην τοπική κοινωνία.

Είναι βέβαιο ότι η φούρια, η λαχτάρα, η πρεμούρα αυτών των κύκλων να πετύχουν το σκοπό τους, ουσιαστικά «έκαψε το χαρτί» τους και αντί να βοηθήσει μάλλον έβλαψε τον άξιο, όπως ισχυρίζονται όσοι τον γνωρίζουν, υποψήφιο για την θέση του μητροπολίτη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου, κληρικό. Οι βιαστικές αυτές κινήσεις θύμισαν Βαγγέλη Βενιζέλο και Ζάππειο τη βραδιά των εθνικών εκλογών του 2007. Όπου η βιασύνη του να κάνει στην μπάντα τον ηττημένο για δεύτερη συνεχή φορά τότε Γιωργάκη Παπανδρέου, τού στέρησε μια για πάντα την προοπτική και το ενδεχόμενο να γίνει κάποτε πρωθυπουργός της χώρας.

Ο υποψήφιος για τη μητρόπολη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου κληρικός που προαναφέραμε, έκανε βέβαια μια σχετική δήλωση στην αρχή και μίλησε για «πρόωρες συζητήσεις» αλλά ήταν τόσο χλιαρή που κανείς δεν την πήρε στα σοβαρά. Και φυσικά παρά το γεγονός ότι τα δημοσιεύματα περί του ονόματός του συνεχίστηκαν και φούντωσαν ο ίδιος επέλεξε να μην επανέλθει με νέα και πλέον κατηγορηματική δήλωσή του ώστε να πάψουν μια και καλή οι συζητήσεις που στην ουσία υπονόμευαν τελικά και τον ίδιο αλλά και την υποψηφιότητά του.

Η αποκάλυψη του ταμείου που άφησε πίσω του ο μακαριστός Προκόπιος στη μητρόπολη και που όπως λένε οι γνωρίζοντες ξεπερνάει τα 10 εκατομμύρια ευρώ, δίνει πλέον άλλη διάσταση στην υπόθεση. Τα πράγματα γίνονται πολύ σοβαρά. Τόσο σοβαρά που οι πράξεις και οι ενέργειες εκείνων που ασχολούνται με το συγκεκριμένο θέμα δεν μπορούν να κρίνονται απλώς επιπόλαια και σε επίπεδο καφενείου. Είναι, βλέπετε, πολλά τα λεφτά…

Συνεπώς και πέρα από μια σειρά άλλους λόγους που το δημοτικό συμβούλιο δεν θα έπρεπε σε καμιά περίπτωση να ασχοληθεί μ’ αυτό το θέμα, τώρα προκύπτει και ένας ακόμη πολύ σοβαρότερος λόγος που θα πρέπει να αποτρέψει τη διοίκηση του Δήμου να προτείνει ένα ψήφισμα υποστήριξης ενός συγκεκριμένου προσώπου. Δεν έχει κανένα λόγο να το κάνει και φυσικά καμιά απολύτως αρμοδιότητα.

Αυτή είναι μια δουλειά της εκκλησίας, είναι ένα εσωτερικό θέμα δικό της και θα το λύσει εκείνη με τις διαδικασίες και τους κανόνες που έχει. Διότι αν εκλεγεί άλλος από τον υποψήφιο που θα στηρίξει με το ψήφισμά του το δημοτικό συμβούλιο, τι θα πούμε μετά για το νέο μητροπολίτη, «ανάξιος»;

Για φανταστείτε δηλαδή την εκκλησία της Ελλάδος να βρίσκεται σε διαδικασία εκλογής αρχιεπισκόπου και η βουλή των Ελλήνων να εκδίδει ψήφισμα υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου. Γελοία πράγματα ακόμη και να τα σκέφτεται κανείς. Γελοία και μάλιστα με έντονη μυρωδιά επαρχιωτισμού.

Το δημοτικό συμβούλιο Καβάλας έχει πολύ σοβαρά θέματα να συζητήσει. Δεν πρέπει γίνει υποχείριο στις επιδιώξεις κανενός. Πόσο περισσότερο μάλιστα όταν το νέο μητροπολίτη περιμένει στη μητρόπολη και ένα ταμείο που θα το ζήλευε ακόμη και μια τράπεζα.

Επιτέλους μια αριστοφανική κωμωδία με ποιότητα

Τα πολλά τελευταία χρόνια είχαμε χορτάσει μέχρι σκασμού και εμετού, να παρακολουθούμε στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων παραστάσεις κωμωδιών του Αριστοφάνη τύπου Δελφιναρίου και Σεφερλή, από διάφορα θεατρικά σχήματα, κρατικά και μη, με τηλεοπτικούς αστέρες αλλά και τηλεοπτική αισθητική.

Παραστάσεις δηλαδή επιθεωρησιακού στυλ, κακόγουστες παραγωγές, με φθηνές επικαιροποιημένες μεταφράσεις, άθλια υπονοούμενα και χυδαίες ερμηνείες.

Η φετινή παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου αλλάζει το τοπίο και βάζει πλέον τον πήχη πολύ ψηλά. Φυσικά πρόκειται για μια ακριβή παραγωγή 400.000 € που δύσκολα μπορεί να γίνει από ιδιώτη του χώρου αλλά όπως αποδεικνύεται τα ωραία πράγματα στοιχίζουν τελικά και ακριβά.

Όλα ξεκίνησαν από την πρόταση του Εθνικού Θεάτρου στο Νίκο Κυπουργό τον Σεπτέμβριο του 2016, να συνθέσει ένα μουσικό έργο πάνω στον Αριστοφάνη. Εκείνος θεώρησε πως το πιο πρόσφορο έργο γι’ αυτή την περίσταση είναι η Ειρήνη κι έτσι ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία της οποίας το αποτέλεσμα παρακολουθήσαμε με εξαιρετικό ενδιαφέρον αλλά και βαθειά ικανοποίηση το βράδυ του Σαββάτου στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων.

Ο Κυπουργός συνεργάστηκε με έναν νέο, ταλαντούχο και ευρηματικό συγγραφέα, τον Δημοσθένη Παπαμάρκο ο οποίος μας χάρισε μια σύγχρονη αλλά όχι ευτελώς επικαιροποιημένη μετάφραση – προσέγγιση – λιμπρέτο του έργου του Αριστοφάνη πάνω στο οποίο ο Κυπουργός σκάρωσε απολαυστικά μουσικά μέρη.

Με τη συμμετοχή μάλιστα δύο εκ των καλυτέρων λυρικών τραγουδιστών μας, του Τάση Χριστογιαννόπουλου (απολαυστικός και ως ηθοποιός) και της Ειρήνης Καραγιάννη αλλά και των μεθοδικά επιλεγμένων (εξαιρετικών φωνητικών ταλέντων) μελών του χορού, η παράσταση απογειώθηκε, έφτασε γρήγορα στο κοινό και έτσι ευφράνθηκε η ψυχή μας και πλουτίστηκε το μυαλό μας.

Ο Τζίμης Πανούσης μεγαλούργησε χωρίς σε καμιά περίπτωση να διεκδικήσει αλαζονικά την φήμη του. Ούτως ή άλλως και μόνο η φιγούρα του προκαλεί την ευθυμία πόσο μάλλον όταν του παραδίδεται ο ρόλος του Τρυγαίου με προίκα ένα εξαιρετικό λιμπρέτο. Πραγματικά μεγαλούργησε αλωνίζοντας την ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου χωρίς -ούτε προς στιγμήν- να προσπαθήσει να «καπελώσει» τους συναδέλφους του.

Τέλος, καθοριστικό ρόλο στην ολοκλήρωση της μοναδικής αυτής παράστασης, που διεκδικεί με ασφάλεια τον τίτλο της καλύτερης παράστασης αριστοφανικής κωμωδίας που είδαμε τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια στους Φιλίππους, έπαιξε η νέα τεχνολογία εικονικής σκηνογραφίας (3D Projection Mapping) που έδωσε μια εικόνα από το μέλλον στο αρχαίο θέατρο, σεβόμενη ωστόσο και το χώρο αλλά και το έργο του Αριστοφάνη. Ήταν μια εικαστική απόλαυση που πρόσφερε πολλούς πόντους στην ομολογουμένως εξαιρετική και απολαυστική παράσταση του Εθνικού Θεάτρου.

Το κοινό γέλασε πολύ, χειροκρότησε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της παράστασης και χάρισε στο τέλος, το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημά του σε όλους τους συντελεστές της.

Πολύ καλοί και οι πέντε μουσικοί υπό τη διεύθυνση του Νίκου Λαάρη. Στα πλήκτρα μάλιστα ήταν ο Θοδωρής Κοτεπάνος, από τους καλύτερους Έλληνες πιανίστες και βοηθός του Κυπουργού στην ενοσρχήστρωση της μουσικής για τη συγκεκριμένη παράσταση.

Η Καβάλα και το Φεστιβάλ Φιλίππων είναι από τους τυχερούς στην προκειμένη περίπτωση διότι η φετινή καλοκαιρινή παραγωγή της Ειρήνης του Εθνικού Θεάτρου θα παρουσιαστεί σε οκτώ χώρους όλους κι όλους. Στην Επίδαυρο, στους Φιλίππους, στη Θεσσαλονίκη, στη Λάρισα, στην Πάτρα και σε τρία θέατρα της Αττικής.

Ταξίδι στο Σταυρό του Νότου»: Βουλευτιλίκι συν σκηνοθεσία ίσον αφόρητη πλήξη

Ο Θέμης Μουμουλίδης είναι από τον Σεπτέμβριο του 2015 βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και συγχρόνως μέλος σε δύο διαρκείς επιτροπές της Βουλής των Ελλήνων. Στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων και στην Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων.

Ωστόσο βρίσκει, φαίνεται, το χρόνο –δεν ξέρω πώς- να ασχοληθεί και με το …«κοσμικό» του επάγγελμα που είναι πρωτίστως σκηνοθέτης και εσχάτως και συγγραφέας. Σκέφτομαι τους άλλους βουλευτές. Έχουν άραγε την πολυτέλεια να ασχοληθούν εκτός των υποχρεώσεών τους στο Κοινοβούλιο και με τις δουλειές που έκαναν πριν εκλεγούν; Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, ας πούμε ή ο Γιώργος Παπαφιλίππου μπορούν παράλληλα με το βουλευτιλίκι να ασκήσουν και δικηγορία, με το ρυθμό μάλιστα που γράφει και σκηνοθετεί ο Θέμης Μουμουλίδης; Ασφαλώς όχι. Εκείνος όμως τα καταφέρνει. Τα καταφέρνει;

Ο Θέμης Μουμουλίδης υπηρετεί ευδοκίμως το θέατρο εδώ και πολλά χρόνια. Είναι ένας ευρηματικός σκηνοθέτης και στην υπερτριαντάχρονη καλλιτεχνική του διαδρομή χάρισε στο ελληνικό κοινό πολλές καλές παραστάσεις μερικές από τις οποίες είναι και αξιομνημόνευτες.

Φαίνεται όμως ότι η ενασχόλησή του με την ενεργό πολιτική δεν του αφαίρεσε μόνον τον πολύτιμο δημιουργικό χρόνο αλλά κυρίως του αποστέρησε τους χυμούς της φαντασίας που είναι το άλφα και το ωμέγα στη σκηνοθεσία.

Έτσι καταφεύγει πλέον στην τυποποίηση και τις ευκολίες, παρουσιάζοντας αφόρητες κοινοτοπίες, προβλέψιμες και πληκτικές σκηνοθεσίες, παλαιοκαιρισμένες ιδέες, με αποτέλεσμα να ακυρώνει ως ένα βαθμό την προηγούμενη αξιοσημείωτη δουλειά του.

Το «Ταξίδι στο Σταυρό του Νότου» που είδαμε σε δύο παραστάσεις την Παρασκευή και το Σάββατο στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων στο πλαίσιο του 60^ου ομώνυμου φεστιβάλ, ήταν μια χαρακτηριστική περίπτωση όλων αυτών που προαναφέραμε.

Πρώτα απ’ όλα τα ποιήματα του Νίκου Καββαδία, από μόνα τους, είναι ήδη τόσο πολύ δυνατά που δεν χρειάζονται προσθήκες και φτιασίδια. Πόσο μάλλον που έγιναν ευρύτερα γνωστά με τις εκπληκτικές μουσικές του Θάνου Μικρούτσικου, που τους πρόσφερε το κλίμα και την ατμόσφαιρα να αναδειχθούν ακόμη περισσότερο και γράφτηκαν πλέον ανεξίτηλα στο συλλογικό υποσυνείδητο των Ελλήνων.

Άρα είναι τόσο παράταιρα χυδαίο να προσπαθείς να εκμαιεύσεις το συναίσθημα του θεατή με λαϊκίστικα σκηνοθετικά κολπάκια που δεν αρμόζει ούτε στο πρόσωπο και την προσωπικότητα του Μουμουλίδη ούτε στην μέχρι τώρα καλλιτεχνική του διαδρομή.

Κείμενα που έγραψε ο ίδιος ο Μουμουλίδης με τη βοήθεια των Βίκης και Μαρούσκας Παναγιωτοπούλου και Παναγιώτας Πανταζή και αναφέρονταν στη ζωή των ναυτικών, στα ταξίδια τους, στις περιπέτειές τους με κοινές γυναίκες στα λιμάνια που έπιαναν και τα αφροδίσια νοσήματα που κολλούσαν απ’ αυτές, για τις συζύγους που άφηναν πίσω, για την αλμύρα της ζωής και της ψυχής τους κ.ο.κ.

Και αποδείχθηκε τελικά ότι οι μόνες καλές στιγμές της παράστασης ήταν η ερμηνεία των τραγουδιών με μια εκπληκτική ορχήστρα πέντε εξαιρετικών, μοναδικών στο είδος τους, μουσικών.

Ακόμη και οι τραγουδιστές –με εξαίρεση τον διαχρονικά αισθαντικό Κώστα Θωμαΐδη- είχαν μικρά προβλήματα. Η Ρίτα Αντωνοπούλου, τουλάχιστον στην παράσταση του Σαββάτου που παρακολουθήσαμε, είχε πρόβλημα στις υψηλές ενώ ήταν τελείως έξω από το κλίμα των στοιχειωδών χορευτικών που την υποχρέωσαν να κάνει.

Η δε Μαριάννα Πολυχρονίδη αποδείχτηκε πολύ αδύναμη για τα εκρηκτικής δύναμης τραγούδια που κλήθηκε να ερμηνεύσει.

Όσο για τη σκηνοθεσία; Επιεικώς …ερασιτεχνική. Στερεότυπα κλισέ, πληκτικά σχήματα, αφόρητες κοινοτοπίες. Τίποτα το καινούριο, το φρέσκο, το ανατρεπτικό, το επαναστατικό. Παλιοκαιρίσια, χιλιοπαιγμένα πράγματα.

Παράδειγμα: Ερμηνεύεται το τραγούδι «Θεσσαλονίκη» και στο στίχο «Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη» κοκκινίζει όλη η σκηνή ενώ εμφανίζεται στα δύο video wall  μια φωτογραφία από την παραλία της Θεσσαλονίκης σε κόκκινο φόντο!!! Φοβερή σκηνοθετική έμπνευση!!!

Μιλάει το κείμενο για φουρτούνες και αγριεμένες θάλασσες και ακούγεται ο σχετικός ήχος των κυμάτων ενώ στις οθόνες βλέπουμε φουρτουνιασμένες θάλασσες Αν αυτό ήταν νεωτερίστικο στις αρχές της δεκαετίας του ’80 που ξεκινούσε την καριέρα του ο Μουμουλίδης, σήμερα μυρίζει μούχλα και χωματίλα.

Όλη λοιπόν η σκηνοθετική γραμμή κινήθηκε σ’ αυτό το μοτίβο.

Έτσι αποδείχθηκε μάταιη η αξιοπρεπής προσπάθεια των ηθοποιών και κυρίως του Στέλιου Μάινα, να βγάλουν συναίσθημα και χυμούς από μια στυμμένη λεμονόκουπα.

Το θέμα όμως δεν είναι απλώς η επιφάνεια ή τέλος πάντων η προσωπική μας εκτίμηση για το έργο και την παράσταση.

Το βαθύτερο και ουσιαστικότερο πρόβλημα είναι ότι με τέτοιες παραγωγές ο θεατής εθίζεται στα εύκολα, εύπεπτα και ως ένα βαθμό ευτελή. Αυτά που του χαϊδεύουν τα αυτιά και τον κολακεύουν. Γι’ αυτό και δίνει πλούσιο και παρατεταμένο το χειροκρότημά του. Και αν οι καλλιτέχνες, οι σκηνοθέτες, οι συγγραφείς, οι προερχόμενοι μάλιστα απ’ αυτόν που παραδοσιακά αποκαλούμε «προοδευτικό πολιτικά χώρο», δεν τολμήσουν το νέο και το ανατρεπτικό τότε ποιος θα το κάνει;

Ποιος θα προτείνει το νέο θέατρο. Το θέατρο του 21^ου αιώνα που κινείται σε άλλα επίπεδα. Αν ρίξουμε μια ματιά στο ευρωπαϊκό θέατρο θα καταλάβουμε που πάει πλέον ο νέος δρόμος σ’ αυτή την τέχνη. Στην Ελλάδα δυστυχώς λίγοι το τολμούν, κυρίως νέα παιδιά, ενώ η μεγάλη πλειοψηφία των παλιότερων και «καταξιωμένων» σκηνοθετών δεν ρισκάρουν και βαδίζουν στη σιγουριά του εύκολου και ασφαλούς δρόμου της τυποποίησης και της κοινοτοπίας.

Τέλος μια παρατήρηση από το πρόγραμμα. Στις χορογραφίες η Σεσίλ Μικρούτσικου, βοηθός σκηνοθέτης ο Σήφης Μάινας, στην οργάνωση παραγωγής ο Σταμάτης Μουμουλίδης. Κι εδώ οικογενειοκρατία ρε παιδιά;

Φυσικά από τις δύο παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων απουσίαζε το βασικότερο πρόσωπο: ο Θάνος Μικρούτσικος. Η παρουσία του και η συμμετοχή του στην παράσταση θα άλλαζε άραγε την γενικότερη εκτίμησή μας; Άγνωστο…

Μια βραδιά με τη Μανίνα

Κατά γενική ομολογία ήταν μια πολύ όμορφη βραδιά. Ουσιαστική και πλούσια σε περιεχόμενο και συναισθήματα. Μαζί με τον Θανάση Τσιρταβή παρουσιάσαμε το καινούριο βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη, το «Κάτι μου κρύβεις» των εκδόσεων ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, μπροστά σε ένα πολύ φιλικό κοινό, μια μεγάλη παρέα παλιών και νεότερων Καβαλιωτών όπου η διάθεση ήταν χαλαρή, και η συζήτηση που ακολούθησε πολύ ενδιαφέρουσα.
Το απόλαυσαν όλοι, η Μανίνα κι εμείς με το Θανάση το χαρήκαμε, οι περισσότεροι προμηθεύτηκαν το βιβλίο και περίμεναν υπομονετικά για μια αφιέρωση από τη συγγραφέα.
Άψογη η οργάνωση από το βιβλιοπωλείο Μερτζιανίδη ενώ στο τέλος σχηματίστηκαν μικρές και μεγαλύτερες παρέες που κατηφόρισαν προς τις ταβέρνες και τα μπαράκια της Θεοδώρου Πουλίδου γιατί η δροσερή Καβαλιώτικη βραδιά επέβαλε την παράτασή της μέχρι τα μεσάνυχτα και βάλε.
Να είσαι καλά Μανίνα μας, δημιουργική, όχι μόνον να μας ταξιδεύεις με τα βιβλία σου αλλά να μας δίνεις τις αφορμές και για άλλες τέτοιες γλυκιές, όμορφες κι αγαπησιάρικες βραδιές. (Οι φωτογραφίες είναι της καλής μας φίλης Magda Schmid)

Η μαύρη επέτειος της 21ης Απριλίου 1967

Μισός αιώνας. Πενήντα χρόνια πέρασαν από την μοιραία Παρασκευή του Απριλίου του 1967 που η «κουτσή», προβληματική και ασθμαίνουσα την εποχή εκείνη δημοκρατία μας έπεσε θύμα λίγων επίορκων αξιωματικών που την κατέλυσαν και επέβαλαν ένα στυγνό δικτατορικό καθεστώς που αφού έστειλε στις φυλακές και στις εξορίες χιλιάδες Έλληνες, αφού βασάνισε άγρια και σκότωσε πολλούς ακόμη, οδήγησε, καθώς κατέρρεε, με προδοτικό τρόπο τα στρατεύματα του Αττίλα στην μαρτυρική Κύπρο η οποία ζει από τότε διχοτομημένη με δεκάδες χιλιάδες ελληνοκύπριους να βιώνουν σαράντα και πλέον χρόνια την προσφυγιά και να έχουν χάσει σπίτια, κτήματα και περιουσίες.

Όλα ξεκίνησαν το 1965 όταν το παλάτι έχωσε τη μύτη του (πάντα την έχωνε στην Ελλάδα) στις πολιτικές εξελίξεις, προσπαθώντας να επιβάλει στον πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου, τον υπουργό Άμυνας της αρεσκείας του Πέτρο Γαρουφαλιά. Ο Παπανδρέου αρνήθηκε να δεχτεί και παραιτήθηκε κι έτσι ξεκίνησε μια ανώμαλη πολιτική περίοδος με τις περιβόητες κυβερνήσεις των αποστατών, βουλευτών δηλαδή της Ενώσεως Κέντρου που είχε τότε την πλειοψηφία, οι οποίοι αποχωρούσαν από το κόμμα (προφανώς με ελκυστικά ανταλλάγματα) και προσχωρούσαν σε πολιτικούς σχηματισμούς που όριζε το παλάτι και συγκροτούνταν κυβερνήσεις που γρήγορα κατέρρεαν ενώ φούντωναν και οι λαϊκές διαμαρτυρίες και οι κοινωνικοί αγώνες.

Εκμεταλλευόμενοι το ανώμαλο αυτό κλίμα και παρά το γεγονός ότι είχαν στο μεταξύ προκηρυχθεί εκλογές για το τέλος Μαΐου του 1967, μερικοί χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί συνωμότησαν και αφενός με τη δύναμη των όπλων αφετέρου δε και με την ανύπαρκτη αντίδραση κομμάτων, πολιτικών αλλά και του απλού λαού, κατάφεραν την 21^η Απριλίου του 1967 να αρπάξουν την εξουσία και να επιβάλουν μια στρατιωτικοφασιστική δικτατορία που ταλάνισε τον τόπο για εφτά χρόνια και οδήγησε στα τραγικά αποτελέσματα που προαναφέραμε.

Το περίεργο είναι ότι ενώ όλοι, πολιτικό προσωπικό, κόμματα, οργανώσεις, φορείς, εφημερίδες και μεμονωμένοι πολίτες συζητούσαν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, τελικά πιάστηκαν όλοι στον ύπνο και οι συνωμότες κατάφεραν μέσα σε λίγες μέρες να επικρατήσουν αναίμακτα και να κυβερνήσουν για εφτά χρόνια.

Είναι χαρακτηριστικά τα δημοσιεύματα όλων των εφημερίδων το διάστημα πριν την επιβολή της δικτατορίας.

Η «Πρωϊνή» κυκλοφόρησε κανονικά εκείνη τη μέρα διότι στην επαρχία άργησαν λίγες ώρες να εκδηλωθούν οι συνέπειες του πραξικοπήματος.

Παραθέτουμε επίσης φωτογραφίες από την έκδοση της «Πρωϊνής» εκείνης της μέρας. Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος της ταινίας που πρόβαλε ο κινηματογράφος «Ολύμπια»: «Η νύχτα των στρατηγών»!!!

Σήμερα, πενήντα χρόνια μετά, η νέα γενιά μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται τον ζόφο που έφερε η Χούντα των Συνταγματαρχών και το πισωγύρισμα της χώρας.

Δυστυχώς η ιδεολογία του φασισμού αναζωπυρώθηκε –τα αίτια είναι βαθιά- και βρίσκει πλέον απήχηση σε ευρύτατα τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας και κυρίως στους νέους. Το αύριο μοιάζει να είναι άκυρο όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στον τίτλο του καινούριου του μυθιστορήματος και ο συμπολίτης μας συγγραφέας Κοσμάς Χαρπαντίδης.

Μια κακή νοοτροπία που τείνει να γίνει συνήθεια

Ο συμπολίτης μας κ. Νίκος Ξανθόπουλος είναι δημοτικός σύμβουλος, εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο της κ. Τσανάκα. Εδώ και πάνω από ένα χρόνο είναι πρόεδρος της ΔΕΥΑΚ (Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης Αποχέτευσης Καβάλας), θέση στην οποία τον τοποθέτησε με απόφασή της η δήμαρχος Καβάλας, όπως άλλωστε γίνεται πάντα με τις θέσεις διοίκησης στους δήμους όλης της χώρας όπου οι ίδιοι οι δήμαρχοι διορίζουν συνεργάτες τους οι οποίοι είναι άνθρωποι της απολύτου εμπιστοσύνης τους

Πριν από λίγες μέρες, η «Πρωϊνή», στη στήλη «Μικρά Πρωϊνα», δημοσίευσε φωτογραφία μικρού επιβατικού αυτοκινήτου της ΔΕΥΑΚ σταθμευμένου παράνομα (μισό στο δρόμο και μισό στο πεζοδρόμιο) επί της οδού Δαγκλή, αντίθετα μάλιστα στο ρεύμα κυκλοφορίας του δρόμου, το απόγευμα ώρα 6 της Παρασκευής 3 Μαρτίου 2017.

Στο συγκεκριμένο δημοσίευμα της «Πρωϊνής» ο κ. Νίκος Ξανθόπουλος απάντησε με ανάρτησή του στον λογαριασμό του στο facebook η οποία αναφέρει επί λέξει τα εξής:

«Με αφορμή ερώτημα του έγκριτου λαγωνικού της εφημερίδος Πρωινή, περί κίνησης τού με αριθμού κυκλοφορίας ΚΒΝ 1410 αυτοκινήτου στην οδό Δαγκλή την Παρασκευή, ενημερώνω όλους τους ενδιαφερόμενους ότι τη συγκεκριμένη ημέρα το συγκεκριμένο αυτοκίνητο το είχε ο Πρόεδρος της ΔΕΥΑΚ, επειδή το προσωπικό του αυτοκίνητο ακινητοποιήθηκε λόγω βλάβης στο συνεργείο του κυρίου Κάβουρα στο Χαλκερό. Εάν ο ίδιος ο δημόσιος κατήγορος ή κάποιος άλλος θέλει να διασταυρώσει τα λεγόμενά μου, μπορεί να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με το συνεργείο. Χαίρομαι πάντως για το γεγονός ότι προσφέρω τέτοιες απίθανες στιγμές στον εκδότη- δημοσιογράφο, που του δίνουν τη δυνατότητα να ξεφεύγει από τη μιζέρια του. Τον ευχαριστώ επίσης για τη διαφήμιση που μου κάνει και μάλιστα δωρεάν».

Η απάντηση του κ. Ξανθόπουλου αναδεικνύει κατά τη γνώμη μας μια παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας, μια επικρατούσα νοοτροπία η οποία τείνει να γίνει έξη, συνήθεια, κάτι το εντελώς φυσιολογικό και αυτονόητο, ότι δηλαδή μπορεί (για να μη πούμε δικαιούται και ίσως καθ’ υπερβολήν επιβάλλεται κιόλας) κάθε κάτοχος θέσης στο δημόσιο (Δήμο) να χρησιμοποιεί εκτός υπηρεσίας και για προσωπικούς ή οικογενειακούς λόγους την δημόσια (δημοτική) περιουσία, στην οποία ο ίδιος έχει πρόσβαση λόγω ακριβώς της θέσης του, χρεώνοντας στο κράτος (εν προκειμένω στο Δήμο), δηλαδή στους πολίτες, τα όποια έξοδα προκύπτουν από την χρήση αυτή.

Και δεν είναι απλώς και μόνον ένα θέμα ουσίας (διότι μπορεί, ας πούμε, ο κ. Ξανθόπουλος να ισχυριστεί ότι έβαλε βενζίνη στο αυτοκίνητο που χρησιμοποίησε πληρώνοντας από την τσέπη του) αλλά κυρίως είναι ένα θέμα ηθικής τάξης όπου οι κατέχοντες μία τέτοια θέση, ιδιαίτερα οι αιρετοί, οι οποίοι δεν πρέπει να ξεχνούν ότι βρίσκονται διαρκώς σε μια γυάλινη σφαίρα και οι πολίτες τους βλέπουν, τους παρατηρούν και «μετράνε» το κάθε τους βήμα, την κάθε τους ενέργεια, την κάθε τους πράξη, οφείλουν να κρατούν τους τύπους μέχρι κεραίας και πολύ περισσότερο να γίνονται οι ίδιοι με τη στάση τους και την συμπεριφορά τους παράδειγμα προς μίμηση τόσο στον μικροχώρο της υπηρεσίας τους όσο και στην ευρύτερη κοινωνική σφαίρα.

Διότι αν ο κ. Ξανθόπουλος και κάθε ένας αιρετός (για να μη προσωποποιήσουμε το φαινόμενο), που τοποθετείται σε μια θέση εξουσίας δεν κατείχε αυτή τη θέση και ήταν στη δουλειά του, στο ιατρείο του αν ήταν γιατρός, στο γιαπί αν ήταν οικοδόμος, στο γραφείο του αν ήταν δικηγόρος ή ασφαλιστής, στην εταιρία του αν ήταν ιδιωτικός υπάλληλος κ.ο.κ. και χαλούσε το αυτοκίνητό του, τι θα έκανε για να πάει σε κάποια προσωπική του δουλειά; Θα έπαιρνε ένα ταξί, θα χρησιμοποιούσε την αστική συγκοινωνία, θα δανειζόταν το αυτοκίνητο ενός φίλου του ή τέλος πάντων θα πήγαινε με τα πόδια.

Γιατί λοιπόν όλοι μας θεωρούμε σχεδόν αυτονόητο και φυσιολογικό ότι όσοι έχουν πρόσβαση στη δημόσια περιουσία μπορούν να την χρησιμοποιούν και για τις προσωπικές τους δουλειές χωρίς καμία απολύτως αναστολή;

Το ότι αυτή η νοοτροπία μάλιστα τείνει να γίνει πλέον φυσιολογική και να μην μας πολυενοχλεί –αυτό είναι το ανησυχητικό- αποδεικνύεται και από τα σχόλια διαδικτυακών φίλων του κ. Ξανθόπουλου οι οποίοι καταθέτουν τις απόψεις τους κάτω από την ανάρτησή του, μειώνοντας ή και εκμηδενίζοντας ως άξιο να επισημανθεί το συγκεκριμένο γεγονός, και στην ουσία προσχωρούν στην άποψη του «επουσιώδους» και του «άνευ σημασίας» θέματος το ότι ο πρόεδρος της ΔΕΥΑΚ χρησιμοποίησε για προσωπικούς του λόγους ένα υπηρεσιακό αυτοκίνητο και μάλιστα το ομολογεί και ο ίδιος χωρίς έστω μια κάποια αναστολή ή πολύ περισσότερο χωρίς μια κάποια υποψία ενοχής και στη συνέχειa μιας κάποιας μεταμέλειας.

Δυστυχώς ο κ. Ξανθόπουλος δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Φοβούμαστε μάλιστα ότι ανήκει αν όχι στην πλειοψηφία πάντως σε μεγάλη μερίδα των αιρετών και των ανθρώπων που έχουν πρόσβαση σε οποιοδήποτε είδος δημόσιας ή δημοτικής περιουσίας, και οι οποίοι συμπεριφέρονται μ’ αυτόν τον τρόπο. Και μερίδιο ευθύνης σ’ αυτήν την απαράδεκτη νοοτροπία δεν έχουν μόνον εκείνοι αλλά και όλοι εμείς (η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της) που πιθανόν να κάναμε τα ίδια αν ήμασταν στη θέση τους και πάντως επιδεικνύοντας μια μακάρια ανοχή, όντες έτοιμοι να δικαιολογήσουμε τέτοιες συμπεριφορές και να τους δώσουμε πρόθυμα συγχωροχάρτι αφού τελικά …«εικόνα σου είμαι (έγινα;) κοινωνία και σου μοιάζω».

Κοσμά Χαρπαντίδη: «Το άκυρο αύριο». Μυθοπλασία: η μόνη αντικειμενική ανάγνωση της Ιστορίας!

Οι συγγραφείς, οι λογοτέχνες, οι ποιητές, οι διανοούμενοι και γενικότερα οι άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού, κατηγορούνται συχνά ότι δεν παρεμβαίνουν με μια δημόσια δήλωσή τους, ατομικά ή και συλλογικά, να καταδικάσουν τα αρνητικά φαινόμενα που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια στο δημόσιο βίο.

Δεν τολμούν δηλαδή να αποδοκιμάσουν ανοιχτά, φαινόμενα σαν τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, την μισαλλοδοξία και κυρίως την ισχυροποίηση και ευρεία απήχηση που απολαμβάνουν όλο και περισσότερο στην κοινωνία, ακροδεξιές και φασιστικές απόψεις και ιδεολογίες αλλά και οι πολιτικοί φορείς που τις εκφράζουν και τις εκπροσωπούν. Σε όλη την Ευρώπη οι ακροδεξιοί – εθνικιστικοί αυτοί πολιτικοί φορείς ερωτοτροπούν πλέον με την εξουσία (στις ΗΠΑ ήδη την κατέλαβαν) ενώ στην Ελλάδα ένα φιλοναζιστικό κόμμα έχει εδραιωθεί στην τρίτη θέση στο κοινοβούλιο με ανοδικές μάλιστα τάσεις των ποσοστών του όπως δείχνουν όλες οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

Οι περισσότεροι λοιπόν από τους…«κατηγορούμενους» ανθρώπους της διανόησης και της τέχνης ισχυρίζονται πως ό,τι έχουν να πουν το λένε -σε κάθε περίπτωση- με το έργο τους, με την τέχνη που διακονούν ή ακόμη και με τη ίδια τη στάση ζωής τους. Και πιθανόν να έχουν δίκαιο. Ωστόσο ο πρώτος που το κάνει τον τελευταίο καιρό τόσο εμφατικά και με τέτοια ορμή στο καινούριο του βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Πόλις», είναι ο συγγραφέας Κοσμάς Χαρπαντίδης.

«Το άκυρο αύριο» τιτλοφορείται το νέο μυθιστόρημα του Καβαλιώτη συγγραφέα, ο οποίος βουτάει χωρίς φόβο και αναστολές στα βαθιά, παγωμένα, σκοτεινά και σε ένα βαθμό ανεξερεύνητα νερά της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, σε έναν χωροχρόνο όπου πολλά διαδραματίστηκαν και ακόμη περισσότερα έμειναν ανομολόγητα μέχρι σήμερα και που ο Χαρπαντίδης τολμά με παρρησία να τα φέρει στην επιφάνεια και να τα φωτίσει με την μόνη και πλέον αντικειμενική ματιά που διαθέτει η Ιστορία: την μυθοπλασία!

Το «Το άκυρο αύριο» είναι συγχρόνως ιστορία και μυθοπλασία, αποκαλυπτικό και σπαρακτικό, σκληρό και ευαίσθητο, σύγχρονο και νοσταλγικό.

Σε μια εποχή που η παραλογοτεχνία (ροζ και γκρίζα) κυριαρχεί και αυτή που παραδοσιακά αποκαλούμε καλή λογοτεχνία δεν αποφεύγει συχνά τους συμβιβασμούς, ο Κοσμάς Χαρπαντίδης με το νέο του μυθιστόρημα μοιάζει παράταιρα αντιστασιακός. Και μάλιστα φαίνεται όχι απλώς να ανθίσταται και να μην υποκύπτει στις ευκολίες και τις συμβάσεις στις οποίες η λογοτεχνία όλο και πιο συχνά τελευταία καταφεύγει αλλά να λειτουργεί και να δημιουργεί με μία  εμμονική συνέπεια, την οποία οι απλοί και εθισμένοι αναγνώστες - θεατές αυτού του τοπίου την εισπράττουν ίσως και ως …πρόκληση.

Ο Χαρπαντίδης με το «Το άκυρο αύριο» δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ταράζει τα ήρεμα νερά μιας -σε ένα βαθμό- αδιάφορης, εφησυχασμένης και ανυποψίαστης κοινωνίας, να μπολιάζει -επιτέλους κάποιος έπρεπε να το κάνει- τη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία με ισχυρά εμβόλια κατά του εφησυχασμού απέναντι στο μαύρο που μας σκεπάζει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο και να μας προσφέρει τελικά ένα αριστουργηματικά δομημένο σύγχρονο μυθιστόρημα.

Τα πρόσωπα, τα γεγονότα, οι καταστάσεις διαγράφονται καθαρά. Έτσι νομίζεις στην αρχή. Είσαι σχεδόν σίγουρος. Κι ύστερα ο Χαρπαντίδης ξεγλιστρά στη φαντασία με τη μαεστρία και το μεράκι παλιού μάστορα της πέτρας. Κτίζει το μυθιστόρημά του λέξη – λέξη, αράδα – αράδα, με πανίσχυρο αρμό τα ιστορικά γεγονότα. Και λίγες σελίδες παρακάτω επιστρέφει στην πραγματικότητα. Και πάλι πετά στη φαντασία κι αυτό το πήγαινε – έλα σε κρατάει καρφωμένο στην ανάγνωση μέχρι την τελευταία σελίδα, μέχρι την τελευταία λέξη.

Το «Το άκυρο αύριο» μοιάζει -πιθανόν και από τον τίτλο του- να επιχειρεί μια απαισιόδοξη ανάγνωση τόσο στην μικροϊστορία μιας περιοχής όσο και πολύ περισσότερο στο μέλλον της χώρας στο οποίο κάποιοι επιχειρούν να επικρατήσουν αγιοποιώντας τα φαντάσματα και τους εφιάλτες του πιο σκοτεινού παρελθόντος.

Ωστόσο ακόμη και στην ακροτελεύτια φράση - ερώτηση του οπισθόφυλλου της προσεγμένης έκδοσης: «Θα υπάρξει, άραγε, αντίσταση απέναντι σε όσους ετοιμάζουν ένα αύριο που μόνο άκυρο μπορεί να φαντάζει για όλους μας;», ο ίδιος ο Χαρπαντίδης αλλά και οι εκδόσεις «Πόλις» σπεύδουν να δώσουν την θετική και εν πολλοίς αισιόδοξη απάντησή τους με την συγγραφή, την έκδοση και την κυκλοφορία αυτού του εξαιρετικού, σύγχρονου, ελληνικού μυθιστορήματος που πλέον όλων των άλλων είναι και μια πρώτη πράξη αντίστασης στη φρίκη και τον τρόμο που μας απειλεί.

INFO

Το άκυρο αύριο / Κοσμάς Χαρπαντίδης. - 1η έκδ. - Αθήνα : Πόλις, 2017

Σελίδες: 288 

Τιμή: € 15,00 
ISBN 978-960-435-523-5 (Μαλακό εξώφυλλο)

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Κοσμάς Χαρπαντίδης γεννήθηκε στο Νευροκόπι. Σπούδασε νομικά και δικηγορεί από το 1986 στην Καβάλα. Βιβλία του: - Μανία πόλεως, αφηγήματα (Επικαιρότητα, 1993), δεύτερη έκδοση συμπληρωμένη με έξι νέα κείμενα (Κέδρος, 2009) - Οι εξοχές των νεκρών, διηγήματα (Νεφέλη, 1995) - Έκτο δάχτυλο, διηγήματα (Κέδρος, 2002) - Τα δώρα του πανικού, μυθιστόρημα (Κέδρος, 2006) - Κρυφές αντοχές, διηγήματα (Μεταίχμιο, 2011)

 Έχει επίσης εκδώσει δύο θεατρικά αναλόγια, που συμπεριλήφθηκαν στον τόμο Τα κείμενα των Φιλίππων (Κάπα Εκδοτική, 2015), έχουν παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Φιλίππων-Καβάλας και είναι: - Ο Γιώργος Χειμωνάς περιηγείται στο όρος Σύμβολον (2010) - Από τις επαναστατικές προπόσεις στις εξεγέρσεις της καρδιάς (2012) Έχει γράψει τα κείμενα και έχει επιλέξει τις φωτογραφίες για το λεύκωμα Καβάλα-Θάσος (Μίλητος, 2010).

Καινούριος Χαρπαντίδης οσονούπω…

Σε λίγες μέρες, πιθανόν και μέσα στην εβδομάδα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πόλις» το καινούριο βιβλίο του συμπολίτη μας συγγραφέα Κοσμά Χαρπαντίδη με τίτλο «Το άκυρο αύριο». Πρόκειται για ένα σκληρό αλλά και σπαρακτικό συγχρόνως μυθιστόρημα με το οποίο ο Χαρπαντίδης πιάνει από το χέρι (ή μάλλον από τον γιακά) τον αναγνώστη, τον τραβά και τον σπρώχνει να κολυμπήσει στα βαθιά, σκοτεινά και σε ένα βαθμό ανεξερεύνητα νερά της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, σε ένα χωροχρόνο όπου πολλά διαδραματίστηκαν και όπου τα περισσότερα απ’ αυτά έμειναν μέχρι σήμερα ανομολόγητα. Και ο συγγραφέας έχει το θάρρος να τα αφηγηθεί όλα, κτίζοντας αριστοτεχνικά, πετραδάκι – πετραδάκι, ένα σύγχρονο και εξαιρετικά ενδιαφέρον ιστορικό και πολιτικό μυθιστόρημα, 280 περίπου σελίδων.

Το «Το άκυρο αύριο» είναι συγχρόνως ιστορία και μυθοπλασία, αποκαλυπτικό και σπαρακτικό, σκληρό και ευαίσθητο, σύγχρονο και νοσταλγικό. Και γι’ αυτό το λόγο πιστεύουμε ότι όχι μόνο θα κάνει αίσθηση στο αναγνωστικό κοινό αλλά θα ανοίξει και πολλές συζητήσεις.

Το περιμένουμε με λαχτάρα και ευχόμαστε τα καλύτερα τόσο στο βιβλίο όσο και πολύ περισσότερο στο συγγραφέα.

…αλλά και καινούριος Κελβερίδης επίσης

Καινούριο βιβλίο όμως ετοιμάζει και έτερος συμπολίτης μας. Πρόκειται για τον Λευτέρη Κελβερίδη, γνωστό σινεφίλ και μοναδικό ίσως άνθρωπο στην Καβάλα με τόσες πολλές –ανεξάντλητες ίσως- κινηματογραφικές γνώσεις, που εργάζεται εδώ και καιρό για την συγκέντρωση στοιχείων και πληροφοριών για τους παλιούς κινηματογράφους της Καβάλας, επιχειρώντας μ’ αυτόν τον τρόπο να δημιουργήσει και να αφήσει στην πόλη μας ένα πολύτιμο εγχειρίδιο για την τοπική μας ιστορία, μια καταγραφή ανεκτίμητων ιστορικών ψηφίδων, μια όμορφη έκδοση που θα είναι εμπλουτισμένη και με πλήθος σπάνιων φωτογραφιών. Ο τίτλος του καινούριου βιβλίου του Λευτέρη Κελβερίδη θα είναι: «Οι κινηματογράφοι της Καβάλας. Οι εποχές, οι αίθουσες, οι άνθρωποι» και αναμένεται να κυκλοφορήσει σε λίγες εβδομάδες.