Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Η κατάσταση που επικρατεί εδώ και μήνες στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου Καβάλας δεν είναι και η καλύτερη. Συχνοί και έντονοι πολλές φορές διαξιφισμοί, κατηγορίες ένθεν κακείθεν, «ασυμφωνία χαρακτήρων», δυσκολία έως και αδυναμία μερικές φορές να υπερισχύσει η άποψη και η πολιτική που προσπαθεί να χαράξει η διοίκηση, έντονη εκατέρωθεν δυσπιστία, ένα κομφούζιο, μια καθημερινή παραδοχή του ανέφικτου σε σχέση με τις προσδοκίες της ντεμέκ «κουλτούρας των συνεργασιών» που υποτίθεται ότι προσπάθησε να εισάγει ο «Κλεισθένης» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Η κατάσταση στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου Καβάλας εδώ και οκτώ μήνες εκπέμπουν την βαριά μυρωδιά όχι μόνον μιας παταγώδους αποτυχίας του νόμου «Κλεισθένη» αλλά κυρίως των διαχρονικών αδυναμιών και ελαττωμάτων των ανθρώπων. Του εγωισμού, της αλαζονείας, της ξεροκεφαλιάς, της υποκρισίας.

Δυστυχώς δικαιώνονται πανηγυρικά όσοι ισχυρίζονταν ότι αυτός ο νόμος που ψηφίστηκε επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα και κυρίως στους …Έλληνες. Διότι ως γνωστόν και όπως λέει και η λαϊκή ρήση «όπου δύο Έλληνες, τρεις γνώμες».

Στο μεταξύ το χρονικό διάστημα που απομένει στην παρούσα διοίκηση του Δήμου Καβάλας είναι πολύ μεγάλο. Διέτρεξε μόλις τους οκτώ από τους σαράντα οκτώ μήνες που διαρκεί η θητεία της. Συνεπώς δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση μέχρι τέλους. Διότι θα καταρρεύσει ο Δήμος, θα καταστραφεί η Καβάλα. Οφείλουν να το κατανοήσουν και οι δύο πλευρές και να αναλάβουν τις ευθύνες τους εκατέρωθεν.

Υπάρχουν ορισμένα δεδομένα που δεν πρέπει να ξεχνά κανείς. Ο μεν δήμαρχος να κατανοήσει και να σεβαστεί το γεγονός ότι διαθέτει εννέα μόλις δημοτικούς συμβούλους στους σαράντα έναν που είναι το σύνολο του σώματος η δε αντιπολίτευση να χωνέψει ότι ο Μουριάδης είναι ο δήμαρχος του συντριπτικού 62% της δεύτερης Κυριακής. Αυτά ισχύουν και τα δύο συγχρόνως. Και όχι μόνο το ένα κατά περίπτωση.

Η Δήμητρα Τσανάκα πρέπει να υπερβεί την -ανθρώπινη είναι αλήθεια- πίκρα αυτής της βαριάς ήττας και ο Μάκης Παπαδόπουλος να απεξαρτηθεί το ταχύτερο από την βαθειά απογοήτευση του αριθμού «200» που ήταν η αιτία να μην είναι παρών αυτός και η παράταξή του στη μάχη της δεύτερης Κυριακής.

Κι από την άλλη ο δήμαρχος πρέπει να εγκαταλείψει άμεσα την ιδέα της μοναχικής και χωρίς έλεγχο και κριτική διοίκησης του δήμου. Οφείλει κι αυτός να βάλει φρένο στους όποιους ανθρώπινους εγωισμούς του. Να επιδιώξει έμπρακτα συνεργασίες. Να υποχωρήσει όταν βλέπει ότι δεν μπορεί να εξασφαλιστεί η συναίνεση.

Όμως ο Δήμος πρέπει να διοικηθεί. Η πόλη πρέπει να κάνει βήματα προόδου. Και επειδή η αντιπολίτευση έχει την πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, όσο κι αν ακούγεται παράταιρο, όσο κι αν μοιάζει παράλογο, οφείλει να είναι εκείνη διαλλακτικότερη. Να κάνει εκείνη έστω και την ύστατη στιγμή την τελευταία και την καίρια υποχώρηση. Διότι είναι η «αντιπολίτευση» και ο δήμαρχος είναι η διοίκηση. Τόσο απλά.

Προσοχή όμως. Αυτό θα πρέπει ο Θόδωρος Μουριάδης να αποδείξει έμπρακτα ότι δεν θα το εκμεταλλεύεται. Ότι δεν θα έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι «έλα μωρέ, στο τέλος η αντιπολίτευση θα υποχωρήσει». Διότι μπορεί να την ξεγελάσει μία ή δύο φορές αλλά μετά θα επέλθει η πλήρης κατάρρευση των σχέσεων και η καταστροφή του Δήμου και της πόλης.

Συνεννόηση λοιπόν. Έμπρακτη προσπάθεια αποκατάστασης ενός κλίματος εμπιστοσύνης εκατέρωθεν. Αποφυγή προσωπικών αναφορών, επιθέσεων, κατηγοριών. Και απομόνωση από το υπόλοιπο σώμα κάποιων στοιχείων, ελαχίστων ευτυχώς,  που έχουν στο αίμα τους την ίντριγκα, τον λαϊκισμό, την συκοφαντία.

Η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του δημοτικού συμβουλίου, με τις όποιες ανθρώπινες αδυναμίες τους, αγαπούν, ενδιαφέρονται και πονούν τον Δήμο μας. Θέλουν την πρόοδό του και την ευημερία των δημοτών του.

Ιδού λοιπόν πεδίον μάχης λαμπρόν, να το αποδείξουν και εμπράκτως.

Μέτωπο ανευθυνότητας και λαϊκισμού

Για άλλη μια φορά, εν προκειμένω στη διαδικτυακή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της Δευτέρας, οι δυνάμεις του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας, με την ισχύ της παράταιρης και ετερόκλητης πλειοψηφίας που τους εξασφάλισε ο νόμος «Κλεισθένης», τορπίλισαν μια απόφαση της διοίκησης για την απαραίτητη και άμεση χρηματοδότηση της ΔΕΥΑΚ, η οποία λόγω, κυρίως, του κορονοϊού, αντιμετωπίζει ασφυκτικό πρόβλημα ρευστότητας.

Ο  κ. Μάκης Παπαδόπουλος που μέχρι τον παρελθόντα Σεπτέμβριο αντιπολιτευόταν με σφοδρότητα την προηγούμενη διοίκηση αλλά και λοιδορούσε προσωπικά την κ. Τσανάκα και συνεργάτες της, συνασπίσθηκε τώρα μαζί της και με κοινό απωθημένο τους να πλήξουν το ήθος και την προσωπικότητα του Θόδωρου Μουριάδη αλλά και του προέδρου της ΔΕΥΑΚ κ. Απόστολου Χρόνη, δεν δίστασαν να αρνηθούν ψήφο στήριξης της επιχείρησης, οδηγώντας την ουσιαστικά στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια για το μέλλον της.

Διαθέτοντας μάλιστα την πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο, αρνήθηκαν να ψηφίσουν θετικά στην χρηματοδότησή της από το Δήμο Καβάλας ο οποίος με τη σειρά του θα εξασφάλιζε το ποσό αυτό από τους ΚΑΠ (Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους) όπως έκαναν και κάνουν ήδη δεκάδες ΔΕΥΑ σε όλη τη χώρα λόγω των εκτάκτων συνθηκών που επέβαλε η πανδημία.

Η απαράδεκτη αυτή στάση τους είναι αποτέλεσμα μιας ολοφάνερης πλέον σύμπλευσης, ενός κοινού μετώπου. Είναι μια μεθόδευση ολίγων στελεχών και από τις δύο παρατάξεις με σκοπό να φθείρουν την προσωπικότητα του δημάρχου και μπροστά στο στόχο τους αυτό, παρασέρνοντας σε ένα βαθμό και υγιώς σκεπτόμενα στελέχη και των δύο παρατάξεων, δεν διστάζουν να βάλουν σε κίνδυνο όχι απλώς τα συμφέροντα του Δήμου αλλά και την ίδια την επιβίωση της ΔΕΥΑΚ.

Άλλωστε η περίπτωση της απόρριψης από την ίδια πλειοψηφία ενός ευρωπαϊκού προγράμματος αναβάθμισης της συνοικίας της Παναγίας πριν λίγους μήνες, μια πέρα για πέρα αντικαβαλιώτικη στάση, δεν έχει ακόμη ξεχαστεί.

Απαράδεκτη και η στάση του κ. Βέρρου όχι τόσο γιατί (για τους δικούς του θεμιτούς λόγους) δεν ψήφισε υπέρ της ενίσχυσης της ΔΕΥΑΚ όσο γιατί ενώ στην αρχή απαίτησε ονομαστική ψηφοφορία, στο τέλος της συνεδρίασης πρότεινε στο δήμαρχο να αποσύρει το θέμα!

Ο κ. Βαγγέλης Παππάς για άλλη μια φορά ήταν η φωνή της λογικής. Ψήφισε υπέρ της χρηματοδότησης επεσήμανε όμως συγχρόνως και τα λάθη του δημάρχου.

Και πράγματι μερίδιο ευθύνης στην κατάσταση που δημιουργήθηκε έχει και ο Θόδωρος Μουριάδης που αρκετές φορές στη διάρκεια συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου, όταν δέχεται προσωπικές επιθέσεις ή ειρωνείες από τους επικεφαλείς των δύο αυτών παρατάξεων αλλά και από μερικούς δημοτικούς συμβούλους, δεν κρατά την ψυχραιμία του και την αυτοκυριαρχία του και εκδηλώνεται με θυμό και εκνευρισμό. Οφείλει, σε κάθε περίπτωση, να διαθέτει «μεγάλο στομάχι».

Θα μου πείτε πώς να κρατήσει την ψυχραιμία του όταν ακούει από μια γυναίκα, επιστήμονα που διατέλεσε μάλιστα και για πέντε χρόνια δήμαρχος Καβάλας να λέει απευθυνόμενη στον πρόεδρο της ΔΕΥΑΚ: «Σιγά να μη ρίξουμε έξω τον Δήμο για τα μούτρα του Χρόνη». Πώς να κρατηθεί ένας άνθρωπος σ’ αυτή τη χυδαιότητα;

Γίνεται; Χμμ, δύσκολα…