Θα πρέπει να διαλέξει η κ. Καραβία…

Θα γίνουμε …«θέατρο», μου φαίνεται στο τέλος, με όσα …θεατρινίστικα παρακολουθούμε να διεξάγονται στο ΔΗΠΕΘΕ με τη νέα πρόεδρο κ. Μαρία Καραβία να έχει μπερδέψει τα σώβρακα με τις γραβάτες και το ρόλο καθώς και το έργο που πρέπει να διεκπεραιώνει στη θέση όπου την τοποθέτησε η κ. Τσανάκα.

Η θέση του προέδρου του ΔΗΠΕΘΕ και κάθε θεατρικού και άλλου καλλιτεχνικού οργανισμού, είναι ένα καθαρά διοικητικό πόστο όπου ο/η κατέχων/κατέχουσα ασχολείται αποκλειστικά και μόνον με τα διοικητικά, οικονομικά και άλλα τεχνικά και καθημερινά προβλήματά του και αφήνει το καλλιτεχνικό μέρος για τον καθ’ ύλην αρμόδιο ο οποίος είναι ο εκάστοτε καλλιτεχνικός διευθυντής και του οποίου τη δουλειά φροντίζει να κάνει ευκολότερη χωρίς να μπερδεύεται στα πόδια του και κυρίως στα θέματα με τα οποία ασχολείται και για τα οποία είναι υπεύθυνος.

Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε η κ. Καραβία διακατέχεται από μια πρεμούρα, μια φούρια, μια βιασύνη, μια μανία τέλος πάντων να παρέμβει με κάθε τρόπο στα καλλιτεχνικά δρώμενα του ΔΗΠΕΘΕ και ιδιαίτερα με την φυσική της παρουσία και συμμετοχή.

Μια «μυρουδιά» από τις προθέσεις της κ. Καραβία πήραμε (και το γράψαμε σ’ αυτήν εδώ τη στήλη) πριν λίγες μέρες από την παρθενική της συνέντευξη τύπου προς τα τοπικά ΜΜΕ ως πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Με περισσή έπαρση δεν δίστασε να δηλώσει ότι: «…Όσον αφορά τον καλλιτεχνικό τομέα υπάρχει ο κ. Γκόνης ο οποίος είναι υπεύθυνος για το καλλιτεχνικό πρόγραμμα, είμαι εγώ που έχω μια εμπειρία επίσης μεγάλη και αρκετοί από τους υπολοίπους του διοικητικού συμβουλίου είτε ως θεατές είτε ηγηθήκανε κάποιων καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων και έτσι υπάρχει μια καλλιτεχνική άποψη αρκετά πλούσια…».

Αυτή η σαφής πρόθεση της κ. Καραβία να χώνεται και στα καλλιτεχνικά και να το δηλώνει μάλιστα ευθαρσώς και χωρίς ίχνος συστολής και στοιχειώδους ευγένειας απέναντι σε έναν άνθρωπο που έχει βάλει τη σφραγίδα του τα τελευταία χρόνια τόσο στο ΔΗΠΕΘΕ όσο και στο Φεστιβάλ Φιλίππων, των οποίων την παρουσία και την δραστηριότητα έχει αναβαθμίσει, είναι -πέραν όλων των άλλων- και ύποπτη.

Διότι αν έχεις τέτοιο καημό και τέτοιο ζόρι κ. Καραβία να συμμετέχεις στα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης με ενεργό και πρωταγωνιστικό ρόλο, περίμενε ένα χρόνο κι όταν θα λήξει η χρονική διάρκεια του συμβολαίου του κ. Γκόνη, μη του το ανανεώνεις, πάρε τη θέση του και τότε δώσε μας να καταλάβουμε τι εστί υψηλή τέχνη. Θα έχεις άλλωστε τέσσερα χρόνια μπροστά σου για να ξεδώσεις.

Τώρα όμως που είσαι πρόεδρος κάνε τον πρόεδρο. Μη μπαίνεις σε ξένα χωράφια.

Η επιμονή λοιπόν της κ. Καραβία να συμμετάσχει στα καλλιτεχνικά του ΔΗΠΕΘΕ πήρε σάρκα και οστά με την ζορ ζουρνά απαγγελία ποιημάτων της Μαρίας Πολυδούρη στο φουαγιέ του «Παλλάς» λίγο πριν τις παραστάσεις του έργου «Οδός Πολυδούρη» που ανεβαίνει αυτές τις μέρες στην πόλη μας.

Και δεν φτάνει που το κοινό υποχρεώνεται σ’ αυτή τη δοκιμασία πριν την παράσταση αλλά στην πρεμιέρα η κ. Καραβία έβαλε και την δήμαρχο κ. Δήμητρα Τσανάκα να απαγγείλει Πολυδούρη!!!

Ελπίζω σε λίγες μέρες που θα έρθει η Ζουμπουλία (Ελισσάβετ Κωνσταντινίδου) με το «Εγώ η Γωγώ» να μην βάλει τον κ. Λυχούνα να παίξει σκηνές από το «Παρά πέντε».

Και τέλος κάτι για το οποίο η κ. Καραβία πρέπει να είναι σαν την γυναίκα του Καίσαρα. Όχι μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια.

Η πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ διευθύνει εδώ και λίγα χρόνια μια ιδιωτική επιχείρηση με απολύτως παρεμφερές αντικείμενο. Οφείλει να ξεχωρίσει αυτά τα δύο πράγματα και να μην δίνει σε καμιά περίπτωση το δικαίωμα σε κανένα κακόπιστο να ισχυρισθεί ότι επιχειρεί να αποκομίσει επαγγελματικά οφέλη από την θεσμική θέση που κατέχει στον τοπικό μας θεατρικό οργανισμό.

Την άκουσα πριν δυο – τρεις μέρες με τα αυτιά μου να λέει στον συνάδελφο Γιάννη Κομνηνό στο CENTER, όπου ήταν καλεσμένη ως πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ, ότι το Σάββατο (αύριο δηλαδή) τον περιμένει με τον γιό του σε κάποιες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που θα γίνουν στο χώρο της επιχείρησής της. Αύριο όμως δίνονται και δύο παραστάσεις στο «Παλλάς» και δεν μπορεί η πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ να διαφημίζει τις δικές της εκδηλώσεις.

Τέλος πάντων οφείλει η κ. Καραβία έγκαιρα και με τρόπο που δεν σηκώνει αμφισβήτηση να ξεχωρίσει απολύτως αυτά τα δύο πράγματα και αυτούς τους δύο ρόλους της. Και δεν γνωρίζω τρόπο να μπορεί να το πετύχει αυτό διατηρώντας και τις δύο αυτές θέσεις.

Η Μαρία Καραβία έχει μια μεγάλη (χρονικά) διαδρομή στο θέατρο αλλά με τις επιλογές της όμως όλα αυτά τα χρόνια δεν συμφωνούμε καθόλου. Αυτό δεν αποτελεί ασφαλώς θέσφατο. Προφανώς υπάρχει ένα κοινό που διαφωνεί μαζί μας και στο πρόσωπο της κ. Καραβία διακρίνει πιθανόν μια ιέρεια της τέχνης του θεάτρου. Είναι, βλέπετε, θέμα αισθητικής.

Εκείνο, τελικά, στο οποίο νομίζω ότι συμφωνούν οι περισσότεροι είναι ότι η πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ πρέπει άμεσα να ξεχωρίσει τη θέση της ως πρόεδρος και όχι ως καλλιτεχνικός διευθυντής και επίσης τη θέση της ανάμεσα στα επαγγελματικά της και την ενασχόλησή της στην υψηλή θεσμική θέση όπου την τοποθέτησε η δήμαρχος.

Άπαξ δια παντός.

Η συναίνεση κατέρρευσε μέσα σε λίγα λεπτά

Για πολιτικό πολιτισμό, συνεργασία και συναίνεση μέσα στο δημοτικό συμβούλιο μίλησαν η δήμαρχος και οι επικεφαλής όλων των παρατάξεων στην ειδική πρώτη συνεδρίαση του σώματος που έγινε την Κυριακή το πρωί στο δημαρχείο.

Μάλιστα όλοι μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τον κ. Γραμμένο και ότι θα τον στηρίξουν ως πρόεδρο του νέου δημοτικού συμβουλίου. Έτσι και έγινε. Στην ψηφοφορία που ακολούθησε ο κ. Γιώργος Γραμμένος έλαβε 35 ψήφους από τους 40 δημοτικούς συμβούλους που ήταν παρόντες και ψήφισαν. (Ο 41^ος κ. Τριανταφυλλίδης απουσίαζε στο εξωτερικό δικαιολογημένα).

Όταν ακολούθησε όμως η ψηφοφορία για τον αντιπρόεδρο του σώματος, για τη θέση του οποίου υπήρχε ένας μόνον υποψήφιος, ο κ. Λεωνίδας Παππάς, τότε μόνον οι 18 από τους 40 τον ψήφισαν. Οι υπόλοιποι 22 ξέχασαν μέσα σε λίγα λεπτά τα μεγάλα και παχιά λόγια για συνεργασία, συναίνεση και πολιτικό πολιτισμό, έννοιες που μόλις πριν λίγο ανέμιζαν σαν φλάμπουρα. Χρειάστηκε και δεύτερη ψηφοφορία για να βγει τελικά με οριακή πλειοψηφία 21 ψήφων ο κ. Παππάς.

Ουαί Φαρισαίοι υποκριτές.

Η πιο συγκινητική στιγμή του φετινού Φεστιβάλ

Με καθυστέρηση μιας εβδομάδας θα αναφερθούμε σήμερα σε μια παράσταση που θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς και θεατρικό αναλόγιο που όμως δεν ήταν ακριβώς έτσι αφού πέρα από τις θεατρικοποιημένες αναγνώσεις υπήρχε και εκτός χειρογράφου αφήγηση.

Αναφερόμαστε στην ενταγμένη στο Φεστιβάλ Φιλίππων εκδήλωση με τίτλο «Ζήσαμε δύσκολα, αλλά …όρθιοι» που έγραψε και επιμελήθηκε σκηνοθετικά με εξαιρετική επιτυχία ο Νίκος Καραγιαννακίδης παρά την σχετική απειρία του περί της σκηνοθετικής τέχνης.

Ο Νίκος έχει στα χέρια του ένα πολύτιμο υλικό που συνέλλεξε (και με τη βοήθεια της Λένας Παπέλη), επεξεργάστηκε και ταξινόμησε ο ίδιος με κοπιώδη προσπάθεια πριν από αρκετά χρόνια, κυρίως για τις ανάγκες μιας ανεκτίμητης για την ιστορία της Καβάλας έκδοσης του Πολιτιστικού Συλλόγου της Παναγίας.

Πρόκειται για μαγνητοφωνημένες μαρτυρίες και αφηγήσεις προσφύγων πρώτης γενιάς, (καταθέσεις ζωής δηλαδή ανθρώπων που έφτασαν στην Καβάλα ξεριζωμένοι από τις πατρίδες τους) από τις οποίες ο Νίκος Καραγιαννακίδης επέλεξε χαρακτηριστικά, συγκινητικά και γλαφυρά αποσπάσματα και τους έδωσε μια θεατρική μορφή επιλέγοντας δύο ερασιτέχνες ηθοποιούς (ο ένας μάλιστα δοκίμαζε τις δυνάμεις του για πρώτη φορά) και δύο αυθεντικούς εκπροσώπους (απογόνους δεύτερης και τρίτης γενιάς) προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στην πόλη μας.

Το εγχείρημα όχι απλώς πέτυχε αλλά δημιούργησε ένα πολύ ισχυρό κλίμα συγκίνησης που είχε σαν αποτέλεσμα να καθηλώσει το πολυπληθές κοινό στην αυλή της παλιάς μουσικής παρά την μεγάλη, σχετικά, διάρκειά του.

Ο Κομνηνός Απότας ήταν η έκπληξη της βραδιάς γιατί τα κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο σε ένα γήπεδο όπου αγωνιζόταν για πρώτη φορά.

Η Έφη Πριμυκιρλίδου ήταν συγκινητική τόσο με την εξαιρετική ερμηνεία της όσο και με την γλυκύτατη, γεμάτη ζεστασιά και τρυφερότητα φωνή της στο παραδοσιακό τραγούδι που οι ανάγκες του ρόλου της επέβαλαν να τραγουδήσει.

Με αφοπλιστικό τρόπο, χωρίς τη βοήθεια γραπτού κειμένου, ο Τηλέμαχος Απλάκης αφηγήθηκε με συναρπαστικό τρόπο μια προσωπική του περιπέτεια από τη δεκαετία του ’40 όταν ήταν μικρό παιδί και τέλος η Λένα Παπέλη διάβασε ένα συγκινητικό αυτοβιογραφικό κείμενό της όπου περιέγραφε με τρυφερότητα και ευαισθησία τα παιδικά της χρόνια στη συνοικία της Παναγίας όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε.

Η Λένα Παπέλη μας παραχώρησε ευγενικά το κείμενο αυτό το οποίο και παραθέτουμε για να πάρουν μια μυρωδιά για το τι συνέβη την προηγούμενη Τρίτη στην αυλή της Παλιάς Μουσικής όσοι δεν κατάφεραν να παραβρεθούν εκεί:

Ονομάζομαι Λένα Παπέλη Σκαμνιώτη και οι πιο πολλοί με γνωρίζετε γιατί σ΄ αυτή τη γειτονιά γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έστησα τη ζωή μου. Σ΄ αυτή τη γειτονιά έζησαν οι παππούδες μου κι οι γονείς μου.

Ο παππούς μου ήταν Στερεολλαδίτης και η γιαγιά μου μικρασιάτισσα, προσφυγοπούλα του «22. Είχαν το μπακάλικο στην Ιουστινιανού. «Η Δωρίδα» τόλεγαν προς τιμήην της γενέτειρας του παππού. Ακόμα έχω την εικόνα του, καθισμένου στο πλατύσκαλο του μαγαζιού, όμορφος με πλούσια άσπρα μαλλιά και δίπλα του ένας μαύρος μαλλιαρός γάτος, φορτωμένος γρουσουζιά, γιατί όλους μας είχε δαγκάσει, ο Αράπης.

Στο σχολείο φοιτήσαμε όλοι με τη σειρά. Πρώτα ο πατέρας μου κι οι αδελφές του, μετά τ΄ αδέλφια μου κι εγώ και τέλος τα παιδιά μου. Το 1^ο δημοτικό σχολείο, ένα από τ΄ αρχαιότερα και ιστορικότερα σχολεία της Καβάλας τώρα είναι κλειστό. Υπήρξε θύμα κι αυτό της λιτότητας αλλά και της γήρανσης του πληθυσμού της συνοικίας.

Τα παιδιά μου χρόνια τα θυμάμαι όμορφα. Από τίποτα δε στερήθηκα. Παιχνίδια, όμορφα ρούχα, οικογενειακά και φιλικά γλέντια και τραπέζια ωραία στρωμένα. Κινηματογράφος κάθε εβδομάδα απαραιτήτως, αλλά και ταβερνάκια κάθε Σάββατο. Θυμάμαι ότι προτιμούσαμε τον «Κυριάκο» στο Καρά Ορμάν.

Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός σε μία μεγάλη εταιρία επεξεργασίας και εξαγωγής καπνού, την «Αυστροελληνική» που δεν υπάρχει πια μιας και ακολούθησε την τύχη όλων των άλλων με τον μαρασμό του καπνεμπορίου.

Ακόμα κλείνω τα μάτια και μυρίζω τη γνωστή μυρωδιά του καπνού που είχε ποτίσει τα ρούχα της δουλειάς του πατέρα μου, που κατά έναν περίεργο τρόπο νομίζω ότι προπορευόταν σαν τον άκουγα να έρχεται μετά τη δουλειά.

Το γεγονός ότι μεγάλωνα σ΄ αυτό τον τόπο μού ‘δινε την ευκαιρία να παίζω ελεύθερα στους δρόμους από μικρή.

Έτσι λοιπόν στα μέσα της δεκαετίας του «60, όταν άρχισαν να ξεφυτρώνουν οι πρώτες πολυόροφες οικοδομές που πλήγωναν ανεπανόρθωτα την εικόνα της Παναγίας, δίπλα σ΄ ένα βουνό άμμου που θα χρησίμευε για ανέγερση τριώροφης οικοδομής επί της Ιουστινιανού γνώρισα την καλύτερη και αρχαιότερη φίλη μου, Λένα κι αυτή.

Έμενε σ΄ ένα σπίτι κοντά στο δικό μου με τους παππούδες της – πρόσφυγες πρώτης γενιάς – τους γονείς της – καλούς και γενναιόδωρους ανθρώπους – και με τον κατά πολύ μικρότερο από εμάς, αδελφό της τον Εύρη.

Αυτό το γλυκό και όμορφο παιδάκι το χρησιμοποιούσαμε και σαν κούκλα μας στα πρώτα κοριτσίστικα παιχνίδια μας. Τόσο καλόγνωμο και βολικό παιδάκι ήταν. Σε μερικά χρόνια ο μικρούλης μας εξελίχτηκε σε πειραχτήρι μοναδικό.

Εύκολος στόχος των πειραγμάτων του ο συνονόματος παππούς, Ευρυπίδης. Του είχαμε όλοι αδυναμία του μικρού Ευρυπίδη Γαραντούδη. Δεν τον μαλώναμε αρκετά. Ήταν έκπληξη όταν ανακαλύπταμε την ευαισθησία της ψυχής του, την ευστροφία του μυαλού του αν και πάντα ήμασταν βέβαιοι για την ευφυΐα του. Πάντως ότι θα γίνει κι ένας από τους σπουδαιότερους νεοελληνιστές καθηγητές πανεπιστημίου, δεν το περιμέναμε. Ούτως ή άλλως εμείς θα τον αγαπούσαμε γιατί ο κύριος καθηγητής θάναι πάντα ο δικός μας Εύρης.

Του ίδιου καλού γονιδίου αποτέλεσμα ήταν και η αγαπημένη μου φίλη. Η Λένα μου. Έγινε φιλόλογος, πρόσφερε ακούραστα γνώση και αγάπη στους μαθητές της αλλά και κυρίως προσωπικό υλικό όφελος δούλεψε για τα πολιτιστικά της πόλης.

Τα καλύτερά μας χρόνια τα ζήσαμε στον πυρετό της μεταπολίτευσης που μας βρήκε στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου. Αέρας ελευθερίας έπνεε παντού και φούσκωνε τα μυαλά μας μ΄ ενθουσιασμό. Οι ψυχές μας χόρτασαν ελπίδες και ευχές για έναν κόσμο καλύτερο και δικαιότερο που όσο μεγαλώναμε καταλαβαίναμε ότι δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Ήταν ωραίο που ζήσαμε το όνειρο κι ας παρέμεινε όνειρο.

Τα κορίτσια της γενιάς μου δεν ονειρεύτηκαν το γάμο σαν λύση. Σπούδασαν κι εργάστηκαν μετά για να στηρίξουν την οικογένεια. Σκορπιστήκαμε παντού. Κάποιοι σαν κι εμένα διάλεξαν να μείνουν σ΄ αυτόν τον τόπο. Τόσο τον αγάπησαν. Και τι είναι αλήθεια αυτός ο τόπος; Είναι τα σπίτια, τα στενά δρομάκια στη σκιά των κάστρων, η θέα στη θάλασσα;

Είναι όλ΄ αυτά αλλά κυρίως είναι οι άνθρωποι και οι μνήμες που κουβαλάς από παιδί. Είναι αυτοί οι άνθρωποι, οι παρόντες, αλλά και αυτοί που έφυγαν και στοιχειώνουν μόνιμα την καθημερινή εικόνα.

Η κ. Γιώργαινα, η Κίτσα, η Κατίνα και ο Ηλίας, η γιαγιά Βασίλω, η Ιφιγένεια, η Μαριάνθη, ο Μανώλης, η Κάλλη, η Σάρα, η Αγγελική, η Πηνελόπη που μας πετούσε πέτρες, ο μπαρμπα Αβράμης, η κ. Μαριστά, ο παππούς μου ο μπάρμπα Χαρίλαος, η γιαγιά μου Αναστασία, ο παππούς Ευρυπίδης, η γιαγιά Ελένη, η μάνα μου.

Τους κρατάμε ζωντανούς όσο τους θυμόμαστε. Αυτό τουλάχιστον μέχρι στιγμής επιτύχαμε… Να ζούμε  εδώ μ΄ αυτούς κι αυτά που αγαπήσαμε. Και αυτό έχει την αξία του.

Γιόρτασαν τα εξήντα τους χωρίς να το κρύψουν

Καμιά φορά ο λόγος, όσο επιδέξιος χειριστής του κι είναι κανένας, είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν τις ψυχές των ανθρώπων.

Και είναι δύσκολο γιατί σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα συναισθήματα είναι βαθειά, πηγαία και αληθινά. Και την αλήθεια μπορεί να την ζεις και να την βιώνεις αλλά δεν μπορείς να την περιγράψεις. Αποτυπώνεται απλά στο νου σου, στην ψυχή σου, στη συνείδησή σου και στο είναι σου και την κουβαλάς για πάντα σαν πολύτιμο φυλαχτό.

Κάτι τέτοιο συνέβη την Παρασκευή το βράδι στο φιλόξενο στέκι «Costa Blanca» του Ανέστη Δημητρίου στην Άσπρη Άμμο όταν οι απόφοιτοι (αγόρια και κορίτσια) των γυμνασίων Θηλέων και Αρένων Καβάλας του 1972 συναντήθηκαν για να γιορτάσουν χωρίς φόβο και πάθος, χωρίς κόμπλεξ και αναστολές τα γενέθλια των εξήντα τους (!!!) χρόνων.

Περίπου 90 «νεαρές» και «νεαροί» εξηντάρες και εξηντάρηδες συγκεντρώθηκαν από νωρίς το βράδι της Παρασκευής και μέχρι τα ξημερώματα του Σαββάτου  κυριολεκτικά ξεφάντωσαν με εκλεκτά εδέσματα, άφθονο ποτό και κυρίως τραγούδι και χορό.

Συναντήθηκαν άνθρωποι που είχαν να βρεθούν εδώ και δεκαετίες, παλιοί συμμαθητές και φίλοι από τα χρόνια του ’60 και του ’70, ήρθαν άνθρωποι από την Αμερική και την Γαλλία ειδικά γι’ αυτή τη συγκέντρωση, από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας και γίνανε όλοι μαζί μια μεγάλη παρέα όπως τα χρόνια της πρώτης τους νιότης, απολαμβάνοντας τη βραδιά όχι απλώς και μόνο με μια νοσταλγική διάθεση (φυσικό σε τέτοιες περιπτώσεις) αλλά κυρίως με μια ρεαλιστική και αφοπλιστική, εν τέλει, ανθρώπινη επιθυμία να ξορκίσουν τα στερεότυπα που θέτουν, ως ένα βαθμό, στο περιθώριο της πραγματικής ζωής αυτές τις ηλικίες.

Υπήρχε μια γλύκα και μια τρυφερότητα διάχυτη στην ατμόσφαιρα, κάθισαν αγόρια και κορίτσια μαζί στα τραπέζια αλλά και χόρεψαν μαζί από σέικ, ντίσκο και ροκ εντ ρολ μέχρι ζεϊμπέκικα, τσιφτετέλια και νησιώτικα. Και κάποια στιγμή έσβησαν και τα κεράκια στην τούρτα των γενεθλίων τους ενώ τα φλας άστραφταν για να κρατήσουν άσβεστες όχι μόνον τις μοναδικές, πολύτιμες στιγμές της βραδιάς αλλά και ζωηρή την φλόγα μιας επανασύνδεσης με την πρώτη ευκαιρία στα επόμενα χρόνια.

Ναι, μεγαλώσαμε, τα χρόνια πέρασαν, τα μαλλιά μας άσπρισαν ή σε μερικούς άνδρες έπεσαν τελείως, πολλοί από μας είμαστε πια γιαγιάδες και παππούδες, συνταξιούχοι και απόμαχοι της δουλειάς. Αλλά, βρε παιδί μου, η φλόγα στη καρδιά δεν σιγοκαίει απλώς. Είναι ζωηρή, ζωντανή, άσβεστη και με την πρώτη ευκαιρία, το πρώτο αεράκι συναισθημάτων φουντώνει και γίνεται πυρκαγιά που μπορεί να πυροδοτήσει επιθυμίες, πόθους μέχρι και τον ίδιο τον πύραυλο που έστειλε το διαστημόπλοιο «Απόλλων 11» στο φεγγάρι.

Πολλά τα εύσημα στα κορίτσια της επιτροπής που «έφτιαξαν» την ατμόσφαιρα αλλά και στον Ανέστη Δημητρίου που απεκδύθηκε τη φορεσιά του επαγγελματισμού και προσπάθησε με ανιδιοτέλεια να μας κάνει να χαρούμε τη βραδιά. Και τα κατάφερε…

Καλή αντάμωση αγαπημένοι μου.

Τσάι με τον κ. Λυχούνα

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα βρήκα την συνέντευξη που παραχώρησε την προηγούμενη εβδομάδα στην τοπική «Νέα Εγνατία» ο κ. Μιχάλης Λυχούνας ο οποίος θα είναι από την 1^η Σεπτεμβρίου αντιδήμαρχος πολιτισμού στη νέα διοίκηση του Δήμου Καβάλας όπως αυτή προέκυψε από τις εκλογές του περασμένου Μαΐου.

Ο κ. Λυχούνας μοιάζει να είναι ένας άνθρωπος που όχι απλά γνωρίζει τα θέματα των νέων του αρμοδιοτήτων αλλά έχει και συγκεκριμένες απόψεις, σχέδια και προτάσεις για μια σειρά από ανάγκες που έχει η πόλη στον πολιτιστικό τομέα.

Χωρίς να θέλω σε καμιά περίπτωση να θίξω την προκάτοχό του, νομίζω ότι δεν υπάρχει μέτρο σύγκρισης και η υπεροχή του κ. Λυχούνα είναι αδιαμφισβήτητη. Πιθανόν μάλιστα να είναι και μακράν ο καλύτερος αιρετός που τοποθετείται στη θέση αυτή από γεννέσεως Καποδίστρια και Καλλικράτη. Ασφαλώς βέβαια θα πρέπει να το αποδείξει κιόλας με την πολιτεία του αλλά είμαι βέβαιος πως θα το κάνει.

Άλλωστε η επαγγελματική του ενασχόληση, η κατά καιρούς δημόσια έκφραση των απόψεών μέσα από κείμενά του στον τοπικό τύπο αλλά και η γενικότερη καλλιέργειά του, όπως λένε αυτοί που τον γνωρίζουν, αποτελούν, ως ένα βαθμό, τα εχέγγυα για μια παραγωγική και γόνιμη παρουσία του στο πόστο που τον τοποθετεί η νέα δήμαρχος κ. Δήμητρα Τσανάκα.

Θα περίμενα λοιπόν από τον κ. Λυχούνα να είναι περισσότερο φειδωλός στις εξαγγελίες του και τους στόχους που βάζει πριν καλά - καλά αναλάβει τα νέα του καθήκοντα. Διότι όπως πολύ καλά –είμαι βέβαιος- γνωρίζει και ο ίδιος, στην Ελλάδα η γραφειοκρατία, οι μανδαρίνοι των υπουργείων και γενικότερα το βραδυκίνητο σαπιοκάραβο της δημόσιας διοίκησης είναι η αιτία να ακυρώνονται σχέδια, να καταρρέουν εξαγγελίες και να ματαιώνονται προσδοκίες ανθρώπων καλών μεν προθέσεων αλλά ανέφικτων οραματισμών μέσα στο καταραμένο ελληνικό κρατικό περιβάλλον.

Δεν χρειάζεται δηλαδή να προβαίνεις σε εξαγγελίες για ένα μεγαλεπίβολο σχέδιο κατασκευής μεγάρου πολιτισμού στην Καβάλα που παραπέμπει ευθέως στα φαιδρά σχέδια Σιμιτσή για τραμ στην Καβάλα. Όσο κι αν ο κ. Λυχούνας παραδέχεται ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει στην πενταετία που η διοίκηση Τσανάκα θα βρίσκεται στο Δήμο Καβάλας, εντούτοις δεν παύει να φαντάζει σαν μια εντελώς ανέφικτη και επιπόλαιη εξαγγελία που δεν την περιμένεις να την ακούσεις από έναν άνθρωπο του επιπέδου του νέου αντιδημάρχου πολιτισμού.

Άλλωστε από την περίοδο Καλλιοντζή υπάρχει στα συρτάρια της Νομαρχιακής τότε και Περιφερειακής τώρα αυτοδιοίκησης Καβάλας, έτοιμη και πληρωμένη αδρά μελέτη για την ανακατασκευή του αμφιθεάτρου της Νομαρχίας σε ένα σύγχρονο και εξαιρετικά λειτουργικό θέατρο το οποίο μάλιστα θα διαθέτει και όλες τις προδιαγραφές για ένα άρτιο συνεδριακό κέντρο με μια επιπλέον μικρή αίθουσα συγκεντρώσεων, φουαγιέ, κυλικείο και βοηθητικούς χώρους.

Ας την αναζητήσει αυτή τη μελέτη ο κ. Λυχούνας και ας προχωρήσει άμεσα η διοίκηση Τσανάκα στην εξεύρεση των 7 περίπου εκατομμυρίων ευρώ που ήταν ο προϋπολογισμός για την κατασκευή αυτού του σύγχρονου χώρου πολιτισμού που τόσο ανάγκη έχει η πόλη μας.

Όσο για την με κάθε τρόπο προσπάθεια αξιοποίησης των καπναποθηκών και άλλων σημαντικών κτηρίων της Καβάλας που ρημάζουν στο πέρασμα του χρόνου συμφωνούμε απόλυτα με τον κ. Λυχούνα και του δηλώνουμε την συμπαράστασή μας σε κάθε προσπάθεια που θα κάνει προς αυτή την κατεύθυνση. Άλλωστε πολλές φορές στο παρελθόν και αυτή η στήλη αλλά και γενικότερα η εφημερίδα μας ανέδειξε το συγκεκριμένο θέμα.

Όσο για την θέση του σχετικά με την παραμονή ή όχι του κ Γκόνη στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας και μετά το τέλος της σύμβασής του ο κ. Λυχούνας αν και παραδέχεται ότι η «σούμα» γι’ αυτόν τον άνθρωπο είναι θετική, ότι «η παρουσία του στο φεστιβάλ έχει φέρει επαγγελματισμό» και ότι «ο άνθρωπος είναι της δουλειάς» και πετυχημένος παρ’ όλ’ αυτά θα μπει, λέει, στη «βάσανο» της επιλογής ενός άλλου προσώπου.

Αλλά αφού είναι πετυχημένος κ. Λυχούνα μου και ξέρεις ότι θα σου την κάνει τη δουλειά ο συγκεκριμένος άνθρωπος τότε γιατί να το παίξεις κορώνα – γράμματα με ένα καινούριο πρόσωπο και να μην ανανεώσεις την σύμβαση αυτού που έχεις;

Πριν καλέσεις λοιπόν τους δημοσιογράφους σε τσάι, πιες μαζί του ένα του βουνού, πες του τι θέλεις και τι ζητάς για να καθορίσετε μαζί την πολιτική στο χώρο του ΔΗΠΕΘΕ και του Φεστιβάλ όπως εσύ και εκείνος την οραματίζεστε.

Έτσι γίνονται οι δουλειές την σήμερον ημέραν ώστε ωφελημένη να βγει τελικά και η ίδια η πόλη.

Διότι οι κυβερνήσεις (διοικήσεις εν προκειμένω) πέφτουνε μα η αγάπη (οι άξιοι άνθρωποι) πρέπει να μένουν. Σωστά;

Τα «ΟΧΙ» στο LNG, ΤΑΡ, λιθάνθρακα κ.λ.π. είναι προφάσεις εν αμαρτίαις

μιας κοινωνίας που βίασε ασύστολα την πόλη που ζει

Τις δύο πρώτες φωτογραφίες χωρίζουν 52 χρόνια. Η πρώτη είναι μόλις προχθεσινή (Κυριακή πρωί) από τη άφιξη του κρουαζιερόπλοιου «Riviera» στο λιμάνι της Καβάλας και η άλλη από τις αρχές του 1962 στην οποία επίσης διακρίνεται ένα εμπορικό πλοίο (πολύ μικρότερο φυσικά από το κρουαζιερόπλοιο) να μπαίνει στο λιμάνι.

Σ’ αυτή τη δεύτερη φωτογραφία βλέπει κανείς μια κατακόκκινη Καβάλα με τις κεραμοσκεπές των σπιτιών και των καπναποθηκών να δίνουν ένα γλυκό, ζεστό και ανθρώπινο χρώμα και πρόσωπο στην πόλη που τότε ήταν πραγματικά όμορφη.

Και φυσικά είχες απέραντη και εξαίρετη θέα από όποιο σημείο της πόλης και αν καθόσουν.

Ύστερα εφόρμησαν οι εργολάβοι, οι μηχανικοί, η …«ανάπτυξη» και η κυρίως η βουλιμία μας να εκμεταλλευτούμε και το τελευταίο τετραγωνικό εμβαδού που ανήκε στην ιδιοκτησία μας, κάνοντας τις περισσότερες φορές υπερβάσεις και αυθαιρεσίες, μετατρέποντας πυλωτές σε σπίτια και μαγαζιά, ταράτσες σε γκαρσονιέρες, μπαλκόνια σε επιπλέον δωμάτια, φτάνοντας σήμερα στο σημείο να ζούμε σε τσιμεντένια κλουβιά, ο ένας πάνω στον άλλο, σε μια πόλη με άναρχη δόμηση, χωρίς πράσινο, χωρίς ελεύθερους χώρους, μια πόλη πανάσχημη και αβίωτη.

Ακόμη και στη ΔΕΠΟΣ που είχαμε μια ευκαιρία να επανορθώσουμε τα σφάλματα του παρελθόντος και να δημιουργήσουμε μια συνοικία πρότυπη και όμορφη, κάναμε τα ίδια και χειρότερα σκατά.

Η πρώτη φωτογραφία αποτυπώνει γλαφυρά και αποκαλυπτικά το σήμερα και δείχνει πόσο παράταιρο μοιάζει το τεραστίων διαστάσεων μεν αλλά όμορφο δε κρουαζιερόπλοιο «Riviera» με την ασχήμια και τη βρωμιά από τα τσιμέντα, τα ηλιόθερμα, τις κεραίες και τις άλλες σαβούρες που δεσπόζουν στην φάτσα της πόλης.

Εντάξει, υπάρχει και η Παναγία που γλυκαίνει κάπως το μάτι αλλά όπου αλλού και να γυρίσεις σε πνίγει και σου κόβει την ανάσα η ολοκληρωτική κυριαρχία του μπετόν.

Μου μοιάζει λοιπόν πολύ υποκριτικό που διαρρηγνύουμε σήμερα τα ιμάτιά μας ως Ηρακλείς του περιβάλλοντος και «αγωνιζόμαστε» για να προστατέψουμε την πόλη μας από την οικολογική καταστροφή που θα επιφέρουν τo LNG, ο λιθάνθρακας κλ.π. όταν εδώ και χρόνια εμείς οι ίδιοι την έχουμε πληγώσει θανάσιμα και εξακολουθούμε να το κάνουμε παρά τις όποιες ευαισθησίες υποτίθεται ότι αποκτήσαμε στο μεταξύ.

Διότι κακά τα ψέματα. Για τους άλλους έχουμε ευαισθησίες και είμαστε φανατικοί οικολόγοι. Όταν όμως πρόκειται για το εαυτό μας, για το συμφέρον μας, για την πάρτη μας τότε κάνουμε λίγο (έως πολύ) και τα στραβά μάτια, ξεχνάμε τις όποιες ευαισθησίες μας και πλένουμε τα αυτοκίνητά μας στο δρόμο κι ας τρέχουν οι σαπουνάδες και τα απόνερα στο δρόμο, πετάμε τα μπάζα μας στο περιαστικό δάσος ή στο δρόμο της Μόμας, σπάζουμε ρημάζουμε καρέκλες, ξαπλώστρες, ομπρέλες, σιφώνια στις δημοτικές παραλίες και μουτζουρώνουμε με σπρέι σπίτια, μαγαζιά, ταμπέλες οδικής κυκλοφορίας ακόμη και μνημεία.

Αυτοί είμαστε και άρα αυτή η πόλη μας αξίζει. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν πολλαίς αμαρτίαις…

Η μικρότερη φωτογραφία που είναι επίσης από την σύγχρονη Καβάλα (2007) δείχνει ακόμη πιο γλαφυρά και με μεγαλύτερη ένταση την καταστροφή που προξενήσαμε στην πόλη μας με την άναρχη δόμηση. Αν προσέξει κανείς μόλις που διακρίνεται κάτω αριστερά η χαρακτηριστική οροφή της Δημοτικής Αγοράς και όλο το υπόλοιπο μέσα στο κάδρο είναι μπετόν.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η φωτογραφία αυτή έχει χρησιμοποιηθεί σε διεθνή πανεπιστήμια και σε σχολές αρχιτεκτονικής ανά τον κόσμο σαν αρνητικό παράδειγμα για την πυκνή μέχρι ασφυξίας δόμηση μέσα στον αστικό ιστό μιας πόλης.

Φαινόμενο επιστημονικής μελέτης

Όλοι ξέρουμε ότι η εξουσία γενικώς επηρεάζει τους ανθρώπους (όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως οικονομικού, κοινωνικού και μορφωτικού επιπέδου) και τους τροφοδοτεί με εγωισμό, έπαρση και αλαζονεία.

Ανάλογα με το πολιτισμικό έρμα του καθένα άλλος επηρεάζεται πιο εύκολα και πιο γρήγορά και άλλος αργότερα και δυσκολότερα. Υπάρχουν φυσικά και οι ελάχιστες, σπάνιες εξαιρέσεις ανθρώπων που η όποια εξουσία δεν αλλάζει τον χαρακτήρα τους και τους κρατά προσγειωμένους, ταπεινούς και μετριόφρονες.

Αυτά σε θεωρητικό επίπεδο μέχρι την περασμένη Τετάρτη οπότε εμφανίσθηκε η κ. Αναστασία Ιωσηφίδου που έσπασε τα δεδομένα και με την θορυβώδη γεμάτη έπαρση, αλαζονεία αλλά και αγένεια παρέμβασή της στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Καβάλας, καθιέρωσε νέα δεδομένα στη θεωρία, ως ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που «καβάλησε το καλάμι» πριν λάβει εξουσία.

Ορίστε λοιπόν ζωντανό παράδειγμα και πεδίον λαμπρόν έρευνας και μελέτης για τους απανταχού επιστήμονες της ανθρώπινης συμπεριφοράς…

Ο Σιμιτσής απαντά στην Τσανάκα στέλνοντάς της τρεις (!) επιστολές

Η επιστολή της Δήμητρας Τσανάκα προς τον Κωστή Σιμιτσή την οποία παρέδωσε στον δήμαρχο για λογαριασμό της ο νεοεκλεγείς δημοτικός σύμβουλος Γιώργος Φιλόσογλου, δικηγόρος και ανιψιός της νέας δημάρχου, προκάλεσε όπως ήταν φυσικό –λόγω κυρίως της δημοσιοποίησής της από πλευράς Τσανάκα- πλήθος σχολίων στα τοπικά ΜΜΕ αλλά και την άμεση και σύντομη δήλωση - αντίδραση του Κωστή Σιμιτσή την οποία επίσης δημοσίευσαν όλες οι τοπικές εφημερίδες.

Ωστόσο, όπως μαθαίνουμε, ο απερχόμενος δήμαρχος συνέταξε και απέστειλε στην κ. Τσανάκα ούτε μία ούτε δύο αλλά τρεις, παρακαλώ, επιστολές, με σχετική αρίθμηση μάλιστα (1η, 2η, 3η) και με την σαφή εντολή να μην τις ανοίξει και τις διαβάσει τώρα αλλά σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα στη διάρκεια της πενταετούς θητείας της.

Συγκεκριμένα ο Κωστής Σιμιτσής λέει την Δήμητρα Τσανάκα να ανοίξει και να διαβάσει την πρώτη επιστολή μόλις συμπληρώσει ένα χρόνο στη διοίκηση του Δήμο Καβάλας, στο τέλος δηλαδή του 2015. Την δεύτερη επιστολή να την ανοίξει στο τέλος του 2017, όταν θα έχει συμπληρώσει δηλαδή τρία χρόνια ως δήμαρχος Καβάλας και την τρίτη και τελευταία επιστολή να την ανοίξει και να την διαβάσει στις αρχές του 2019 λίγους μήνες δηλαδή πριν ολοκληρώσει την πενταετή της θητεία και γίνουν οι νέες δημοτικές εκλογές.

Η «Πρωινή» κατάφερε (μόνο αυτή) να μάθει το ακριβές περιεχόμενο των επιστολών αυτών και τις δημοσιεύει σήμερα κατ’ αποκλειστικότητα.

Στην πρώτη επιστολή ο Κωστής Σιμιτσής αναφέρει μεταξύ των άλλων.

«Αγαπητή Δήμητρα, επειδή εκ της πείρας μου γνωρίζω ότι τις περισσότερες από τις εξαγγελίες σου δεν μπόρεσες να τις πραγματοποιήσεις, ρίξε το φταίξιμο σε μένα. Πες πως φταίει ο προηγούμενος δήμαρχος και η διοίκησή του που δεν μπορέσαμε να κάνουμε όσα υποσχεθήκαμε»

Στη δεύτερη επιστολή ο νυν δήμαρχος απευθυνόμενος στην Δήμητρα Τσανάκα λέει χαρακτηριστικά:

«Αγαπητή Δήμητρα. Καταλαβαίνω την απόγνωσή σου. Τα έζησα κι εγώ όλα όσα περνάς. Κι εγώ όπως και συ είχα υποσχεθεί ένα σωρό έργα αλλά για διάφορους λόγους δεν κατάφερα να τα υλοποιήσω. Ρίξε το φταίξιμο στους υπαλλήλους και πες πως αυτοί είναι η αιτία που δεν μπόρεσες να προχωρήσεις τα έργα που εξήγγειλες»

Τέλος στην τρίτη επιστολή που όπως αναφέραμε παραπάνω, ο Κωστής Σιμιτσής υποδεικνύει στη Δήμητρα Τσανάκα να την ανοίξει και να την διαβάσει λίγο πριν το τέλος της πενταετούς θητείας της, ο νυν δήμαρχος αναφέρει τα εξής:

«Αγαπητή Δήμητρα. Ετοίμασε τρεις επιστολές…»

Πληροφορίες ότι τις ίδιες επιστολές με το ίδιο περιεχόμενο είχε παραδώσει και ο Στάθης Εριφυλλίδης στον Κωστή Σιμιτσή τον Δεκέμβριο του 2006, ελέγχονται ως ανακριβείς…

Κέρδισε η Τσανάκα ή έχασε ο Σιμιτσής;

Οι περισσότεροι δίνουν στην παραπάνω ερώτηση την εύκολη, προβλέψιμη και εν πολλοίς διπλωματική απάντηση «και τα δύο».

Εγώ πάλι νομίζω ότι τις εκλογές τις έχασε καθαρά ο Σιμιτσής και δεν τις κέρδισε η Τσανάκα. Και θα τις έχανε, νομίζω, ο Σιμιτσής όποιον αντίπαλο κι αν είχε απέναντί του.

Διότι είχε καταφέρει τα τελευταία χρόνια, με τις αστοχίες του, τις λάθος επιλογές του αλλά κυρίως με τη συμπεριφορά του και την δημόσια εικόνα που επέλεξε να προβάλλει, να συγκεντρώσει στο πρόσωπό του όλη την συσσωρευμένη δυσαρέσκεια της τοπικής κοινωνίας όχι μόνον από τα έργα και τις ημέρες του ιδίου αλλά και την αγανάκτηση, το θυμό, την οργή και την απόγνωση ενός λαού που βιώνει μια πρωτόγνωρη οικονομική και κοινωνική κρίση.

Στο πρόσωπο του Σιμιτσή, που εκφράζει κατά κάποιον τρόπο την πιο απτή εικόνα της εξουσίας που ο καθένας μας έχει την ευκαιρία να συναντά κάθε μέρα στο δρόμο του, οι Καβαλιώτες αποδοκίμασαν γενικότερα όλα όσα τα τελευταία χρόνια ισοπέδωσαν τις ζωές τους. Μνημόνια, φόρους, χαράτσια, μειώσεις μισθών και συντάξεων, ανεργία κ.λ.π.

Αν συνυπολογίσει κανείς και την απουσία μεγάλου έργου στα επτά και πλέον χρόνια της διοίκησής του είναι επόμενο να φτάσει τελικά στο πικρό για τον ίδιο και την παράταξή του αποτέλεσμα της Κυριακής.

Ασφαλώς ρόλο έπαιξε και ο κατακερματισμός του ιδεολογικοπολιτικού χώρου από τον οποίο προέρχεται και η διεκδίκηση της Δημαρχίας από οκτώ συνδυασμούς, γεγονός που συμβαίνει για πρώτη φορά στα αυτοδιοικητικά πράγματα της Καβάλας τουλάχιστον τα τελευταία 50 χρόνια.

Την χαριστική βολή στην διαφαινόμενη από καιρό ήττα Σιμιτσή έδωσε φυσικά και η απαράδεκτη για το ήθος και την κουλτούρα του ενέργεια της ολοσέλιδης διαφήμισης που επέλεξε να κάνει στον τοπικό τύπο την εβδομάδα ανάμεσα στην πρώτη και δεύτερη Κυριακή των εκλογών. Μια εντελώς αχρείαστη ενέργεια, μια άνευ λόγου και αιτίας άθλια επίθεση στα όρια της πιο ακραίας ρατσιστικής συμπεριφοράς, που με πρόσχημα μια τάχα πολιτική αντιπαράθεση, επιλέγοντας προσεκτικά δύο φωτογραφίες των αντιπάλων, πρόβαλε τα φυσικά προσόντα του Σιμιτσή απέναντι στην κ. Δήμητρα Τσανάκα και σκοπό είχε να την μειώσει όχι πιθανόν για το πρόγραμμά της ή τις ικανότητές της να διοικήσει τον δήμο αλλά για την εξωτερική της εμφάνιση και τον σωματότυπό της!!!

Αυτό έφερε τελικά το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα από εκείνο που επιδίωξαν οι εμπνευστές του και προκάλεσε οργή και αγανάκτηση στην τοπική κοινωνία. Έτσι ακόμη και κάποιοι που είχαν αποφασίσει να στηρίξουν Σιμιτσή την δεύτερη Κυριακή άλλαξαν γνώμη και είτε απείχαν είτε ψήφισαν Τσανάκα.

Οι αριθμοί είναι αποστομωτικοί: Από τους 20.000 περίπου συμπολίτες μας που είχαν ψηφίσει στον πρώτο γύρο τους άλλους συνδυασμούς και έπρεπε την δεύτερη Κυριακή να επιλέξουν ανάμεσα σε Σιμιτσή και Τσανάκα οι 5 περίπου χιλιάδες απείχαν ή ψήφισαν άκυρο ή λευκό και από τους υπόλοιπους 15.000 οι 10.000 πήγαν με την Τσανάκα και μόνον οι 5.000 με τον Σιμιτσή.

Έτσι η πόλη μας θα έχει από τον Σεπτέμβριο για πρώτη φορά στην ιστορία της δήμαρχο γυναίκα και μάλιστα την στιγμή που για πρώτη φορά στα 101 χρόνια ελεύθερης Καβάλας θέτει υποψηφιότητα για τον Δήμο γυναίκα, είναι τελικά και νικήτρια.

Φυσικά θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ο τρόπος που θα διοικήσει τον δήμο η κ. Τσανάκα, ποιους συνεργάτες θα επιλέξει, ποιον ρόλο θα παίξουν οι «ανεξάρτητοι» Βαγγέλης Παππάς και Νίκος Κιοσσές που έσπευσαν μετά την πρώτη Κυριακή να την υποστηρίξουν όπως και η συνεργασία π.χ. των κ.κ. Γραμμένου και Λυχούνα όταν ο πρώτος συμμετέχει στις διαμαρτυρίες ακραίων στοιχείων ενάντια στην αναστύλωση του Μεντρεσέ στις Καμάρες ενώ ο δεύτερος έχει ταχθεί με αρθογραφία του στον τοπικό τύπο αναφανδόν υπέρ του έργου αυτού.

Όρεξη να ‘χουμε και θα παρακολουθήσουμε ενδιαφέρουσες σκηνές στο προσεχές μέλλον.

«Έναρξις τον Σεπτέμβριον»…