Υπάρχει θέμα με ένα καινούριο λεύκωμα για την Καβάλα

Μια όμορφη έκδοση, ένα πολύχρωμο λεύκωμα με τίτλο «Καβάλα», κυκλοφόρησε πριν μερικές εβδομάδες από τις εκδόσεις «Μίλητος».

Ο συγκεκριμένος εκδοτικός οίκος, που εξειδικεύεται σ’ αυτού του είδους τα λευκώματα και παλιότερα είχε κάνει και μια άλλη σχετική έκδοση σε συνεργασία με τη νομαρχία Καβάλας επί διοικήσεως Καλλιοντζή (2010), ήρθε σε συνεννόηση με τον Δήμο Καβάλας με τη μεσολάβηση του οποίου εξασφάλισε κάποια κείμενα γνωστών Καβαλιωτών, και μάλιστα χωρίς αμοιβή.

Έτσι στην πολυτελή έκδοση όπου την επιμέλεια των κειμένων έχει η αρχαιολόγος και συγγραφέας Φωτεινή Τομαή που υπογράφει μάλιστα και ένα σύντομο ιστορικό σημείωμα για την αρχαία πόλη των Φιλίππων, γράφουν οι: Βασίλης Βασιλικός, Θόδωρος Γρηγοριάδης, Αργύρης Μπακιρτζής, Μανίνα Ζουμπουλάκη, Σαπφώ Αγγελούδη, Νοέλ Μπάξερ, Αλεξία Βουλγαρίδου, Κορίνα Βουγιούκα, Κομνηνός Απότας.
Επίσης υπάρχει ένα κείμενο της Ιεράς Μητροπόλεως Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου για την άφιξη του Αποστόλου Παύλου στη Νεάπολη και ένα ακόμη της δημοσιογράφου Όλγας Χαραμή.

Η έκδοση περιλαμβάνει δεκάδες φωτογραφίες της Καβάλας και της ευρύτερης περιοχής της, πρόσφατες και λίγο παλιότερες, των Γιάννη Γιαννέλου, Άννυς Γιαννέλου και Νίκου Χαϊδεμένου που είναι και ο εκδότης των εκδόσεων «Μίλητος».

Η συμφωνία του εκδότη με τη Δημωφέλεια που ανέλαβε τη δουλειά εκ μέρους του Δήμου Καβάλας, αφορούσε στην αγορά χιλίων (1.000) αντιτύπων προς 20.000€ συν ΦΠΑ και με την ρητή συμφωνία ότι το βιβλίο θα μπορεί να το πουλάει και ο ίδιος ο εκδότης για λογαριασμό του. Οι εκδόσεις «Μίλητος» λοιπόν πουλούν ήδη το βιβλίο με λιανική τιμή 35€

Η απόφαση για την αγορά αυτών των χιλίων βιβλίων ήταν ομόφωνη στη συνεδρίαση του διοικητικού συμβουλίου της Δημωφέλειας που πάρθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2017, πριν, δηλαδή, από ένα μήνα περίπου και αφού στο μεταξύ είχε τυπωθεί το βιβλίο και παρουσιάστηκε στα μέλη του διοικητικού συμβουλίου έτοιμο και με μήνυμα της δημάρχου στις πρώτες του σελίδες!

Ο Δήμος Καβάλας και η Δημωφέλεια είχαν απευθυνθεί πριν από μήνες στους συγγραφείς και τους ζήτησαν κείμενά τους με σκοπό να μπουν σ’ αυτή την έκδοση.

Εκείνοι ανυποψίαστοι, χωρίς να γνωρίζουν τι ακριβώς γίνεται και ενεργούντες συναισθηματικά για την γενέτειρά τους, πρόσφεραν αφιλοκερδώς τα κείμενά τους για ένα βιβλίο όμως που ο εκδότης του θα επωφεληθεί ενός ικανού κέρδους χωρίς να έχει πληρώσει ούτε ένα ευρώ για τα κείμενα που του παραχώρησαν οι συγγραφείς με τη μεσολάβηση του Δήμου Καβάλας και της Δημωφέλειας. Διότι είναι προφανές ότι αν απευθυνόταν ο ίδιος στους συγγραφείς δεν θα εξασφάλιζε σε καμιά περίπτωση ανέξοδα τα κείμενα που μαζί με τις φωτογραφίες αποτελούν την βασική ύλη του βιβλίου.

Αν υπάρχει λοιπόν ένα θέμα είναι ότι ο Δήμος Καβάλας, ενεργώντας ως μεσάζων ανάμεσα στους συγγραφείς και στον εκδότη, εξασφάλισε απ’ αυτούς δωρεάν ύλη για ένα βιβλίο – λεύκωμα από το οποίο ο εκδότης θα αποκομίσει ένα ικανό κέρδος.

Μερικοί από τους συγγραφείς με τους οποίους μιλήσαμε είναι εξαιρετικά ενοχλημένοι από την διαδικασία που ακολουθήθηκε και αισθάνονται σε ένα βαθμό ότι παραπλανήθηκαν από πλευράς του Δήμου Καβάλας.

Τέλος πρέπει να σημειώσουμε ότι παραπλανημένοι θα πρέπει να αισθάνονται και τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου της Δημωφέλειας, (ιδιαίτερα της αντιπολιτεύσεως) αν αντιληφθούν ότι συναίνεσαν σε μια διαδικασία όπου τους παρουσιάστηκε ένα λεύκωμα που υποτίθεται ότι εκδόθηκε με πρωτοβουλία του εκδότη και κατόπιν αγοράστηκε από τον Δήμο ενώ στην πραγματικότητα υπήρξε συνεργασία των δύο πλευρών για την έκδοση με πρωτοβουλία – πρόταση όπως φαίνεται που κατατέθηκε στο Δήμο από την πλευρά του εκδότη.

Το λεύκωμα μοιράζεται ήδη  από το Δήμο Καβάλας για δημόσιες σχέσεις ενώ θα μπορεί να το προμηθευτεί κανείς και από το τουριστικό περίπτερο του Δήμου στην πλατεία Κονσουλίδη.

Μια απάντηση που ξεχείλιζε πίκρα και αλήθεια

Την Τρίτη, 21-11-2017, το πρωί, στην εκπομπή μας στο ραδιόφωνο της «Πρωϊνής», μιλούσαμε στο τηλέφωνο με τον Ηλία Ιωαννίδη, πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα αγωνιζόμενο μέσα από τις γραμμές της Λαϊκής Ενότητας, και τον ρώτησα γιατί δεν διεκδικούν από τη μεριά τους τη χρήση του χώρου στο Στέκι της Νέας Πόλης αφού ήταν και εκείνοι μέσα στον ενιαίο, τότε, ΣΥΡΙΖΑ όταν δημιούργησαν και ζωντάνεψαν για μερικά χρόνια αυτό τον όμορφο χώρο.

Την απάντησή του, την οποία παραθέτω αυτούσια, μπορώ να την περιγράψω με δύο μόνον λέξεις.  Πίκρα και αλήθεια:

«Βάζει ο φίλος μου ο Θόδωρος έναν ρομαντισμό σε μια σκληρή εποχή, σε μια περίοδο όπου, αγαπητέ Θόδωρε, θεωρούμε ότι οι πρώην σύντροφοι μας πήγαν απέναντι και επέλεξαν να υλοποιήσουν τις πιο σκληρές πολιτικές με τον χειρότερο τρόπο. Στην ουσία να ακυρώσουν ό,τι Αριστερό και ελπιδοφόρο είχε φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Από αυτήν την άποψη, παρόλο που το Στέκι σήμερα το κατοικούν άνθρωποι που και τότε που το φτιάχναμε δεν είχαν μεγάλο ενδιαφέρον και μεγάλη συμβολή… Παρόλο που αυτοί που το φτιάχνανε και το δημιούργησαν και έγραψε μια ιστορία στην πόλη είμαστε κυρίως (όχι αποκλειστικά) αυτοί που φύγαμε, δεν έχουμε καμία επιθυμία να συνδιαχειριστούμε και να συνευρισκόμαστε με αυτόν τον κόσμο που κατά την άποψή μας πλήγωσε βαθιά την Αριστερά. Πλήγωσε βαθιά την ελπίδα, τα κινήματα που εκεί συμμετείχαν. Δεν μπορώ να ξεχάσω πόσες φορές οι αγρότες από τον ΤΑΡ ήρθαν εκεί. Συνεδριάσαμε και βρίσκαμε τρόπους πώς πρέπει να αντιμετωπίσουμε και μετά… Μάλιστα με την κορυφαία δήλωση του Πρωθυπουργού-τότε υποψήφιου- ότι είναι δίκαιο το αίτημα αλλαγής της όδευσης και θα το υλοποιήσουμε… Πώς αυτό το πράγμα σήμερα γίνεται κάτι διαφορετικό. Δεν μας εμπνέει καθόλου στο να βρισκόμαστε και να είμαστε μέσα στον ίδιο χώρο παρόλο που ακόμη ο ιδρώτας μας είναι εκεί μέσα. Υπάρχουν εκεί τα σημάδια της δικής μας προσφοράς και προσπάθειας».  

O Φαίδων Πατρικαλάκης και το «Αττικόν» της Καβάλας

Πέθανε τη Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017 σε ηλικία 82 ετών ο σημαντικός Έλληνας εικαστικός Φαίδων Πατρικαλάκης. Πέρα από το τεράστιο εικαστικό αλλά και συγγραφικό του έργο, ο Φαίδων Πατρικαλάκης, που είχε γεννηθεί στη Δράμα το 1935, συνδεόταν στενά με την Καβάλα αφού στο παρελθόν ήταν και ιδιοκτήτης του παλιού κινηματογράφου της Καβάλας «Αττικόν» που βρισκόταν στην οδό Φιλώτα.

Ο Λευτέρης Κελβερίδης, στο βιβλίο του «Οι κινηματογράφοι της Καβάλας» αναφέρει για τον Πατρικαλάκη τα εξής:

«Ο κύριος Φαίδων Πατρικαλάκης, γνωστός ζωγράφος και μέλος της οικογένειας των ιδιοκτητών, μου διηγήθηκε κάποτε πως το βελούδο των καθισμάτων του «ΑΤΤΙΚΟΝ» ήταν τόσο απαλό που, συχνά, το έβρισκαν κομμένο με ξυραφάκι από κάποιους που το ήθελαν για να γυαλίζουν τα παπούτσια τους!»

Αλλά και ο Κοσμάς Χαρπαντίδης στο βιβλίο του «Το άκυρο αύριο» εμπνέεται από την αφήγηση αυτή του Πατρικαλάκη και δημιουργεί έναν ήρωα με το όνομα Ευάγγελος Καρμής και με το χαρακτηριστικό και αποκαλυπτικό –για όσους ξέρουν την ιστορία- παρατσούκλι «Βελουδένιος» που είναι μάλιστα και κινηματογραφιστής.

Μ’ αυτόν τον τρόπο λοιπόν ο Φαίδων Πατρικαλάκης ήταν συνδεδεμένος με την Καβάλα και πρέπει νομίζουμε να γίνει αυτή η αναφορά τώρα που έφυγε από τη ζωή.

Φοβάμαι…

Μεγάλη δημόσια συζήτηση αναπτύχθηκε το προηγούμενο διάστημα για την προϋπολογισμένη δαπάνη 12.000 ευρώ στην οποία αποφάσισε να προβεί η διοίκηση του Δήμου Καβάλας για την κάλυψη των εξόδων υποδοχής και ενθρονίσεως του νέου μητροπολίτη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου Στεφάνου που πρόκειται να γίνει τις προσεχείς μέρες στην Καβάλα.

Η μία πλευρά υποστήριξε ότι είναι υποχρέωση του Δήμου με βάση το πρωτόκολλο να κάνει αυτά τα έξοδα, ότι αυτού του είδους οι τελετές δεν γίνονται κάθε μέρα αφού η προηγούμενη, για παράδειγμα, είχε γίνει πριν 43 χρόνια, ότι είναι μιζέρια, καρμιριά και λαϊκισμός να έχουμε αντιρρήσεις και να κάνουμε κριτική σε μια τέτοια απόφαση της διοίκησης του Δήμου και άλλα πολλά.

Η άλλη πλευρά αντέτεινε τα επιχειρήματα ότι σε μια εποχή βαθιάς οικονομικής κρίσης αποτελεί πρόκληση προς την τοπική κοινωνία να ξοδεύονται τόσα πολλά χρήματα για «φιέστες», ότι αν θέλουμε βυζαντινή μεγαλοπρέπεια ας αναλάμβανε η εκκλησία τα έξοδα, ότι δεν μπορεί με δικά μας λεφτά να ταΐζουμε διακόσιους καλεσμένους και άλλα πολλά.

Αν και δεν φημίζομαι για την συμπάθειά μου στην εκκλησία και έχω πολλές φορές ταχθεί υπέρ του διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους, ούτε πολύ περισσότερο για την προτίμησή μου στην παράταξη που διοικεί τον Δήμο, ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση και αν με ρωτάτε, υποστηρίζω και είμαι με το πλευρό της πρώτης άποψης.

Αλλά αυτό το κείμενο δεν γράφεται γι’ αυτόν το λόγο. Δεν έχω σκοπό να εμπλακώ σ’ αυτόν τον διάλογο ο οποίος στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης έχει λάβει τη μορφή και την αγριότητα εμφυλίου πολέμου.

Περισσότερο γράφω για να δημοσιοποιήσω αυτό που αισθάνομαι εδώ και πολύ καιρό τώρα, και το ένιωσα έντονα παρακολουθώντας και τις αντιπαραθέσεις για το εν λόγω θέμα. Ότι δηλαδή τα πράγματα στην επικοινωνία των ανθρώπων έχουν αλλάξει προς το χειρότερο, ότι είμαι πλέον περισσότερο βέβαιος από κάθε άλλη φορά πως η κρίση για την οποία πρέπει βαθιά να ανησυχούμε και για την οποία οφείλουμε άμεσα ως άτομα αλλά και ως κοινωνία να λάβουμε μέτρα, δεν είναι η οικονομική αλλά η κρίση αξιών και «δημόσιας ηθικής» η οποία έχει διαβρώσει τόσο βαθιά την ψυχή μας που πιθανόν η «βλάβη» αυτή να είναι πλέον ανήκεστος.

Εντάξει, οι αιρετοί σε όλα τα επίπεδα (εθνικό κοινοβούλιο, περιφερειακή αυτοδιοίκηση, δήμους κ.λ.π.) έκαναν όλες αυτές τις τελευταίες δεκαετίες, τα πάντα για να απαξιωθούν οι ίδιοι και να απαξιώσουν και τους θεσμούς στους οποίους συμμετέχουν. Εμείς όμως οι υπόλοιποι δεν έχουμε άραγε μερίδιο ευθύνης;

Φυσικά και έχουμε. Διότι το ρουσφέτι, για παράδειγμα, θέλει δύο. Αυτόν που το κάνει και αυτόν που επωφελείται.

Βάλαμε κι εμείς λοιπόν το χεράκι μας για την απαξίωση των πολιτικών, της πολιτικής και κυρίως των θεσμών για τους οποίους σήμερα χτυπάμε τα στήθη μας απελπισμένα.

Στην δημόσια αντιπαράθεση που αναπτύχθηκε αυτές τις μέρες γι’ αυτά τα δώδεκα χιλιάρικα, πολλοί συμπολίτες μας εκφράστηκαν με πρωτοφανή ασέβεια προς τον θεσμό τόσο της διοίκησης του Δήμου και της δημάρχου όσο και της εκκλησίας και του νέου μητροπολίτη, με ένα λεξιλόγιο όχι απλώς πεζοδρομίου αλλά που προδίδει βαθύ μίσος και φθόνο. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συναντά κανείς αυτού του είδους την φρασεολογία στο διαδίκτυο. Εκπλήσσεται πραγματικά κάποιος καθώς δεν μπορεί να πιστέψει ότι άνθρωποι που τους γνωρίζει και ξέρει, υποτίθεται, πόσο σοβαροί και αξιοπρεπείς είναι στις συναναστροφές τους, φορούν αυτό το ρούχο του άκρατου φανατισμού όταν εκφράζονται γραπτώς στους τοίχους των κοινωνικών δικτύων καθυβρίζοντας πρόσωπα και θεσμούς. Και εκεί διαπιστώνεις με τρόμο ότι αυτός τελικά είναι ο πραγματικός τους εαυτός, όπως εκδηλώνεται στα γραπτά τους κι όχι ο άλλος της προσποιητής ευγένειας που σου παρουσιάζεται στην προσωπική και δια ζώσης επαφή.

Και φυσικά πρωτοστατούν σ’ αυτό το επικίνδυνο γαϊτανάκι των αντιπαραθέσεων γνωστά στην τοπική κοινωνία άτομα ακραίων ιδεολογικοπολιτικών πεποιθήσεων ενισχύοντας και ευνοώντας θεωρίες που επιχειρούν να ισοπεδώσουν και να απαξιώσουν θεμελιώδεις θεσμούς της δημοκρατίας ώστε να προωθήσουν τα σχέδια του ζόφου και του σκότους που έχουν στο μυαλό τους και για τα οποία μάλιστα πολλές φορές δεν το κρύβουν ότι …«αγωνίζονται».

Καθήκον λοιπόν όλων μας, όλων τέλος πάντων που θέλουν μια δημοκρατία, με τις αδυναμίες της ίσως αλλά και με τα αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματά της, είναι να προστατέψουμε τους θεσμούς –εν προκειμένω το Δήμο, το δημοτικό συμβούλιο και τη δήμαρχο- όσο κι αν όλα αυτά τα χρόνια, οι ίδιοι αλλά και πολλοί άλλοι παράγοντες (κι εμείς οι ίδιοι πολλές φορές), συνέβαλαν και οδήγησαν στην απαξίωσή τους.

Ναι στην κριτική, ναι στις όποιες αιτιολογημένες αντιρρήσεις μας αλλά με έναν λόγο σοβαρό, ευγενή και μετριοπαθή, λόγο που αρμόζει και στο κύρος αυτών στους οποίους απευθύνεται, χαρακτηρίζει αυτούς που τον αρθρώνουν αλλά και προσδιορίζει τελικά και την δημοκρατία η οποία άλλωστε τον προϋποθέτει.

Ας λύσουμε τουλάχιστον τα μικρά, καθημερινά προβλήματα αφού δεν μπορούμε τα μεγάλα

Ασχολούμαστε και σχολιάζουμε συνήθως όσα γίνονται ή –πολύ περισσότερο- όσα δεν γίνονται με τα «μεγάλα» θέματα και προβλήματα της Καβάλας. Αυτά δηλαδή που αν επιλυθούν ή αν προωθηθούν οι λύσεις τους, θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη της πόλης προς όφελος όλων μας.

Έτσι λοιπόν μιλάμε συνέχεια για την παραχώρηση στο Δήμο Καβάλας του στρατοπέδου Ασημακοπούλου, του κτηρίου του παλιού Νοσοκομείου, του παλιού δικαστικού μεγάρου, του τελωνείου και της χερσαίας ζώνης του λιμανιού, μιλάμε για την αύξηση των δρομολογίων από το αεροδρόμιο «Μέγας Αλέξανδρος» της Καβάλας τόσο προς την Αθήνα όσο και προς προορισμούς του εξωτερικού, για την αξιοποίηση του κτηρίου των Σφαγείων, του ανοικτού κολυμβητηρίου, του Διόνυσου και μια σειρά από άλλα θέματα που υπάρχουν στην τοπική αντζέντα αλλά δυστυχώς χρονίζουν χωρίς να βρίσκεται μια κάποια λύση για κανένα από αυτά.

Ωστόσο υπάρχει και η καθημερινότητα που αναδεικνύει προβλήματα, πολλές φορές δύσκολα αλλά και άλλα που δείχνουν το επίπεδο του πολιτισμού μας και της ευαισθησίας μας ως πολιτών μιας –υποτίθεται- ανεπτυγμένης, σύγχρονης και ευνομούμενης χώρας.

Οι πεζόδρομοι της πόλης, όπως το λέει και η λέξη αλλά και όπως λειτουργούν σε όλο τον κόσμο, έγιναν για τους πεζούς. Για να απολαμβάνουν δηλαδή οι πεζοί ελεύθερα, χαλαρά και με την ησυχία τους μια ήρεμη βόλτα, χαζεύοντας τις βιτρίνες των καταστημάτων χωρίς την έννοια να προφυλάγουν το παιδιά τους από τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια.

Ωστόσο στους πεζόδρομους της Καβάλας επικρατεί μια άλλη φιλοσοφία. Πέρα από την κατάληψη μεγάλου μέρους του χώρου από τα τραπεζοκαθίσματα των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, που όσο να πεις δυσκολεύουν την άνετη διέλευση των πεζών, έχουμε και πολύ πυκνή κυκλοφορία και στάθμευση διαφόρων οχημάτων. Ντελιβεράδες και κούριερ διατρέχουν τους πεζόδρομους συνήθως βιαστικοί ενώ διάφοροι άλλοι προμηθευτές των καταστημάτων μπαίνουν από τα αφύλακτα σημεία των εισόδων των πεζοδρόμων για να παραδώσουν το εμπορεύματά τους στους πελάτες τους οποιαδήποτε ώρα της ημέρας αν και υπάρχει –υποτίθεται- σχετικό ωράριο γι’ αυτή τη δουλειά.

Το αποκορύφωμα όμως της όχλησης και της διατάραξης της ομαλής λειτουργίας των πεζοδρόμων, ειδικά στη γωνία Μεγάλου Αλεξάνδρου και Παύλου Μελά, είναι τα φορτηγά της χρηματαποστολής που διακινούν το ρευστό χρήμα από και προς την Τράπεζα της Ελλάδος.

Αν και πριν από λίγα χρόνια έγινε σχετική διαμόρφωση στο πίσω μέρος του κτηρίου της εν λόγω τράπεζας (βλέπε σχετική φωτογραφία), καταστράφηκε ένας όμορφος κήπος  για να διαμορφωθεί ο χώρος ώστε τα φορτηγά της χρηματαποστολής να μπαίνουν μέσα και να κάνουν τη δουλειά τους αφενός με μεγαλύτερη ασφάλεια και αφετέρου χωρίς να δημιουργούν όχληση και προβλήματα στους χρήστες των πεζοδρόμων, ωστόσο ο χώρος χρησιμοποιείται μάλλον για πάρκινγκ αυτοκινήτων και τα φορτηγά προσεγγίζουν την τράπεζα από την κανονική της είσοδο.

Πολλές φορές δεν είναι μόνον ένα αλλά δύο και συχνά τρία φορτηγά τα οποία μάλιστα σε όλη τη διάρκεια της παραμονής τους έξω από την τράπεζα, πέρα από το ότι κλείνουν ένα μεγάλο μέρος των πεζοδρόμων, μένουν και με αναμμένες τις μηχανές τους, προφανώς για λόγους ασφαλείας, με αποτέλεσμα να ρυπαίνουν σοβαρά την ατμόσφαιρα με τα καυσαέριά τους. Η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική και για όσους διέρχονται από το σημείο αλλά και πολύ περισσότερο για τους ιδιοκτήτες και τους εργαζόμενους των γύρω καταστημάτων.

Και δεν φτάνει μόνον αυτό αλλά, πιθανόν γιατί οι μηχανές τους θέλουν συντήρηση, «χάνουν» λάδια με αποτέλεσμα να ρυπαίνουν και τα οδόστρωμα το οποίο μπροστά στην Τράπεζα της Ελλάδος έχει αλλάξει χρώμα.

Γιατί δεν υποχρεώνονται αυτά τα φορτηγά των χρηματαποστολών να κάνουν τη δουλειά τους μπαίνοντας στον χώρο που δημιουργήθηκε στο πίσω μέρος του κτηρίου; Και τέλος πάντων δεν υπάρχει κάποιο όργανο, μια υπηρεσία είτε από τη δημοτική αστυνομία είτε από την ΕΛ.ΑΣ. να ελέγξει αυτήν την κατάσταση και να δώσει μια λύση; Πρέπει να εισπνέουμε το δηλητήριο από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων των χρηματαποστολών και να γλιστράμε στα χυμένα λιπαντικά τους για να απολαμβάνουν κάποιοι δωρεάν πάρκινγκ για τα αυτοκίνητά τους;