Έχουμε δει και καλύτερες δουλειές του Αβδελιώδη

Κουραστική, μονότονη, χωρίς σφρίγος αλλά και χωρίς την γνώριμη –σήμα κατατεθέν στον Αβδελιώδη- ευαισθησία, ήταν η Απολογία του Σωκράτη που παρακολουθήσαμε 600 περίπου θεατές το βράδι του Σαββάτου στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων στην έναρξη του φετινού 60^ου ομώνυμου φεστιβάλ.

Η εμμονή του Χιώτη δημιουργού να αποδείξει ότι η αρχαία ελληνική γλώσσα έστω και μέσα από ένα κλασικό φιλοσοφικό κείμενο μπορεί να σταθεί και σήμερα χωρίς προβλήματα κατανόησης και μάλιστα μέσα από μια απόπειρα θεατρικής μεταφοράς, μοιάζει να μην έχει γερή βάση αλλά και ελάχιστη ανταπόκριση στο κοινό.

Έχεις, βρε παιδί μου, ένα δύσκολο ούτως ή άλλως κείμενο μεγάλης διάρκειας. Άρα εξ αρχής γνωρίζεις ότι κινδυνεύει να γίνει κουραστικό και μονότονο. Κάνε κάτι να σπάσεις αυτή τη μονοτονία και να το κάνεις λίγο πιο θεατρικό το πράγμα. Παίξε με την κίνηση, με τα φώτα, βρες κάτι τέλος πάντων να κρατήσεις ζωντανό το κοινό. Δυστυχώς τίποτα. Πιθανόν ο Αβδελιώδης να ήθελε να επικεντρωθεί αποκλειστικά και μόνο στο μνημειώδες αυτό κείμενο και να αναδείξει την μεγαλοσύνη του αρχαίου κλασικού φιλοσόφου. Μπορεί. Αλλά ενημέρωσέ μας εξ αρχής. Να ξέρουμε ότι πάμε μεν στο αρχαίο θέατρο αλλά θέατρο δεν θα δούμε.

Φιλότιμες η προσπάθειες του Βασίλη Καραμπούλα να υποδυθεί τον Σωκράτη και να μιλάει το 2016 και επί μία ώρα και σαράντα λεπτά στην αρχαία ελληνική και μάλιστα επιχειρώντας να προσεγγίσει και τον τρόπο εκφοράς της με τα μακρόσυρτα φωνήεντα αλλά αυτό δεν είναι θέατρο. Μπορεί να είναι μια φιλολογική βραδιά, μπορεί να είναι ένα μάθημα υψηλού πανεπιστημιακού επιπέδου για φοιτητές της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, μπορεί να είναι μια προσέγγιση της νομικής διαδικασίας της εποχής αλλά θέατρο σίγουρα δεν είναι.

Ήταν τόσο στατική και μονότονη η σκηνοθετική εκδοχή Αβδελιώδη που θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει και να έχει το ίδιο αποτέλεσμα ακόμη κι αν δεν υπήρχαν οι ηθοποιοί και ακούγαμε μαγνητοφωνημένο το λόγο του Σωκράτη αφού ούτως ή άλλως προσπαθούσαμε να προλάβουμε να διαβάσουμε τους υπέρτιτλους. Όσο για το πλαστικό μπουκάλι με το νερό από το οποίο κάθε τόσο έπινε ο Σωκράτης – Καραμπούλας μας ξενέρωσε τελείως και μας έστειλε αδιάβαστους στην αγκαλιά της πλήξης και της βαρεμάρας.

Νομίζουμε ότι ήταν μια κακή στιγμή στην μεγάλη, πλούσια και πολύ δημιουργική διαδρομή του Δήμου Αβδελιώδη. Έχουμε δει και πολύ καλύτερες δουλειές του.

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ. ΟΙ ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΙ

Η κατάσταση που επικρατεί στην διάρκεια των παραστάσεων στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων είναι απαράδεκτη. Τα είπαμε και τα γράψαμε πολλές φορές αλλά δυστυχώς δεν βλέπουμε καμιά βελτίωση.

Η παράσταση του Σαββάτου ήταν προγραμματισμένη να αρχίσει στις 21.30, όπως και όλες οι επόμενες κατά το μήνα Ιούλιο, και ξεκίνησε με μόλις εννέα λεπτά καθυστέρηση δηλαδή στις 21.39. Μέχρις εδώ κανένα απολύτως πρόβλημα.

Μετά την έναρξη της παράστασης και μέχρι τις 10.05 η προσέλευση των καθυστερημένων συνεχιζόταν κανονικά με αποτέλεσμα να διαταράσσεται η απαιτούμενη ησυχία και να αποσπάται η προσοχή και η προσήλωση του κοινού.

Δεν μπορώ να καταλάβω με μερικούς συμπολίτες μας πώς σκέφτονται και πόσο ανεύθυνα λειτουργούν.

Όταν γνωρίζεις ότι η παράσταση ξεκινά στις 21.30 γιατί πρέπει να έρθεις στις 21.50; Γιατί δεν σέβεσαι τους πολλούς υπόλοιπους θεατές που ήρθαν κανονικά στην ώρα τους και των οποίων την προσοχή και ησυχία διαταράσσεις; Δεν σου λέω να έρθεις μια ώρα νωρίτερα. Έλα όμως στις 21.20 ή έστω στις 21.25.

Εφόσον λοιπόν δεν έχεις τη στοιχειώδη ευγένεια και παιδεία να μην μπεις στο θέατρο και να τιμωρήσεις τον εαυτό σου για την αργοπορία χάνοντας την παράσταση, οφείλουν να το κάνουν οι διοργανωτές. Πρέπει επιτέλους να απαγορεύεται η είσοδος στο θέατρο εις άπαντας και άνευ εξαιρέσεων μετά την έναρξη της παράστασης. Αυτό πρέπει να αναφέρεται στο πρόγραμμα, να αναφέρεται στις συνεντεύξεις τύπου, να αναφέρεται σε κάθε ευκαιρία ώστε να γίνει κτήμα όσων θέλουν να δουν παραστάσεις ότι αν δεν προσέρχονται στην ώρα τους θα χάνουν την παράσταση.

Σε καμιά στοιχειωδώς πολιτισμένη χώρα και σε καμία διοργάνωση που σέβεται τον εαυτό της δεν επιτρέπεται η είσοδος μετά την έναρξη της παράστασης. Το ίδιο πρέπει να γίνει κι εδώ. Ας φροντίσουν άμεσα οι διοργανωτές. Τελεία και παύλα.

Φυσικά και παρά τις εκ των μεγαφώνων παραινέσεις να απενεργοποιηθούν τα κινητά και να μην λαμβάνονται φωτογραφίες κατά τη διάρκεια τις παράστασης, και κινητά κάποιων όνων χτύπησαν και φλας κάποιων ημιόνων άστραψαν. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Πώς να πεθάνει άλλωστε ένας ήδη νεκρός;

*** Εξαιρετικά καλαίσθητο το έντυπο πρόγραμμα του φετινού Φεστιβάλ Φιλίππων έστω κι αν αναφέρεται ως 59^ο ενώ είναι το 60ο. Κυριαρχεί φυσικά η θαυμάσια δουλειά του Δημήτρη Χαντζόπουλου πάνω στις φωτογραφίες από το αρχείο του Γιώργου Σεφέρη που την αντικρίζουμε άλλωστε καθημερινά και στα δεκάδες μπάνερ που αναρτήθηκαν στην πόλη και την ομορφαίνουν με έναν τρόπο δροσερό και συγχρόνως …ποιητικό.

Τα μπλόκα, ο λαϊκισμός και η δημοκρατία

Τον Οκτώβριο του 1974 έγινα μάρτυρας ενός περιστατικού που εκείνη την εποχή δεν το εκτίμησα ως σοβαρό και δεν του έδωσα την δέουσα σημασία αλλά πολλά χρόνια αργότερα και ιδιαίτερα μετά την έλευση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981 και την διακυβέρνηση της χώρας από τις πρώτες κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, αντιλήφθηκα πόσο δραματικά θα επηρέαζε την καθημερινότητα του Έλληνα και θα χαρακτήριζε τη ζωή μας καθώς επίσης και την πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά στην Ελλάδα.

   Ένας μοτοσικλετιστής τροχονόμος σταμάτησε στη Λεωφόρου Συγγρού στο ύψος της Καλλιθέας ένα αυτοκίνητο και επιχείρησε να βεβαιώσει στον οδηγό του παράβαση για παραβίαση ερυθρού σηματοδότη. Τόσο ο ίδιος ο οδηγός (ένας νέος άνθρωπος γύρω στα 30) όσο και οι συνεπιβάτες του επίσης νεαροί περίπου συνομήλικοί του αλλά και κάποιοι άλλοι περαστικοί που βρέθηκαν στο σημείο εκείνη τη στιγμή, επιτέθηκαν φραστικά και εν χορώ στον τροχονόμο με φράσεις όπως «αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε», «τώρα έχουμε δημοκρατία», «η χούντα έπεσε» και άλλα τέτοια παρόμοια ή και πιο αιχμηρά και βαριά όπως «βασανιστές», «φονιάδες» που ομολογώ ότι ερέθιζαν εκείνη την εποχή και το δικό μου «επαναστατημένο» θυμικό της φουριόζας και «αδιάλλακτης» νιότης μου.

   Ήταν η απαρχή της ισοπεδωτικής επιδρομής του λαϊκισμού που κατέστρεψε τη χώρα και στον οποίο οφείλεται τελικά η παρακμή της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής της Ελλάδας και η παρατεταμένη κρίση που την αποτελειώνει τα τελευταία έξι – εφτά χρόνια.

   Ο λαϊκισμός που κατέλυσε κάθε έννοια αξιοκρατίας, στοιχειώδους σεβασμού σε θεσμούς, πρόσωπα και παραδόσεις και οδήγησε στην διάλυση του κράτους σε όλες του τις εκφάνσεις.

   Τα μπλόκα των αγροτών και των «αγροτών» είναι σήμερα το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της καταστροφικής για την πατρίδα μας εξέλιξης.

   Η τάξη αυτή των συμπατριωτών μας, όσο μπορεί να είναι ομοιογενής και συνεκτική, διατυπώνει πάντως ισχυρές αντιρρήσεις για την κυβερνητική πολιτική που τους αφορά. Τις διατυπώνει μάλιστα με έναν τόσο αλαζονικό, επαρμένο και κουραδομαγκιόρικο τρόπο, τραγικά χαρακτηριστικό και πανομοιότυπο με το πνεύμα και το ύφος των περισσότερων κινητοποιήσεων που επισυμβαίνουν τις τελευταίες τρεις – τέσσερις δεκαετίες.

Οι ιδιοκτήτες των τρακτέρ με μια παροιμιώδη όσο και άκρως προκλητική για την υπόλοιπη κοινωνία αδιαφορία μπλοκάρουν τους εθνικούς δρόμους προκαλώντας ασφυξία στην κυκλοφορία και διακίνηση ανθρώπων και αγαθών, ταλαιπωρώντας εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας που αδυνατούν να βρουν στοιχειώδη προστασία από τις αρχές (εισαγγελείς, αστυνομία κ.λ.π.) βρίσκονται έρμαια στις διαθέσεις των ανεγκέφαλων που διεκδικούν μ’ αυτόν τον άκρως εγωιστικό και αντικοινωνικό τρόπο τα όποια δικαιώματά τους.

Την Τρίτη το απόγευμα έπρεπε να επιστρέψω από την Αθήνα και χρειάστηκα δέκα ώρες και ένα τέταρτο για μια διαδρομή που υπό κανονικές συνθήκες δεν σου παίρνει παραπάνω από έξι το πολύ εξίμισι ώρες. Αναγκάστηκα να κάνω 100 χιλιόμετρα περισσότερα φτάνοντας μέχρι και την κορυφή του Ολύμπου, ξοδεύοντας φυσικά περισσότερη βενζίνη και διακινδυνεύοντας τη σωματική μου ακεραιότητα οδηγώντας πίσω από τεράστιες νταλίκες, φορτηγά και λεωφορεία σε στενούς, επικίνδυνους και σε κακή κατάσταση δρόμους.

Χθες το πρωί μου τηλεφώνησε φίλος που δραστηριοποιείται επαγγελματικά στην Βουλγαρία και αγανακτισμένος μου είπε πως αναγκάζεται να πάει πεζός στη δουλειά του που βρίσκεται στο Πετρίτσι της γειτονικής χώρας αφού η ουρά των οχημάτων στον Προμαχώνα φτάνει τα 25 χιλιόμετρα. Μου κατήγγειλε επίσης ότι οι καταληψίες των εθνικών δρόμων βρίσκονται μόνο τις πρωινές ώρες στα μπλόκα και το βράδι αποχωρούν στα σπίτια τους ενώ οι αστυνομικοί απλώς διανυκτερεύουν ρυθμίζοντας την κυκλοφορία και εν προκειμένω απαγορεύοντας την διέλευση άλλων οχημάτων.

Είναι μία αρωστημένη κατάσταση που κάποτε θα πρέπει να τελειώνει. Η ζημιά για τη χώρα μας είναι τεράστια και ανυπολόγιστη. Ζούμε σε ένα κόσμο του παραλόγου όπου οι επικεφαλής των μπλόκων καταργώντας με τη βία κάθε έννοια συντεταγμένου κράτους και πολιτείας εκδίδουν καθημερινώς δελτίο κυκλοφορίας οχημάτων όπως έκαναν τα ολοκληρωτικά και αντιδημοκρατικά καθεστώτα και ανακοινώνουν ποιες ώρες θα είναι ανοικτοί οι εθνικές οδοί και οι συνοριακές πύλες της χώρας υποκαθιστώντας τις επίσημες αρχές της.

Αν υπάρχει κυβέρνηση σ' αυτόν τον τόπο

οφείλει να προστατέψει την κοινωνία με μέτρα που θα λάβει και θα εφαρμόσει άμεσα τα οποία θα συνοδεύονται και με την παραδειγματική τιμωρία όλων όσων διατάραξαν τον δημόσιο βίο με αυτόν τον βίαιο και αντικοινωνικό τρόπο.

Οι εισαγγελείς οφείλουν επιτέλους να κάνουν στοιχειωδώς τη δουλειά τους.

Ευτυχισμένο το ...1966

Άλλαξε πριν λίγες μέρες η χρονιά και η στήλη «Πρωϊνή Ιστορία» αλλάζει και εκείνη με τη σειρά της χρονιά και πάει από το 1965 στο 1966 αφού βλέπουμε και καταγράφουμε πάντα τα γεγονότα με μια απόσταση ακριβώς 50 χρόνων δηλαδή μισού αιώνα.
Μέσα από τις σελίδες της «Πρωϊνής», που γίνεται φέτος 64 χρονών, έχουμε αυτή τη δυνατότητα και μπορούμε να «σερφάρουμε» στις σελίδες της εκείνης της εποχής στο πλούσιο και σπάνιο αρχείο της και να αναζητούμε ειδήσεις, γεγονότα (μικρά και μεγάλα) και κυρίως πρόσωπα που σημάδεψαν με την παρουσία και την δράση τους τις μέρες εκείνες και φέρνουν μέχρι σήμερα μια μυρωδιά κι ένα χρώμα όχι μόνον νοσταλγίας αλλά και παράλληλης σχεδόν, ίδιας πολλές φορές επικαιρότητας που δείχνει ότι μάλλον έχουν δίκαιο όσοι ισχυρίζονται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται.
Πηγή μας είναι βασικά και κατά ένα μεγάλο ποσοστό η «Πρωϊνή» της εποχής αλλά δεν θα διστάσουμε καμιά φορά να χρησιμοποιήσουμε και αρχεία άλλων εφημερίδων.
Και ο αγιασμός των υδάτων έγινε την ημέρα των Θεοφανείων πριν μισό αιώνα, την Πέμπτη 6 Ιανουαρίου 1966 αλλά είχε κάποια προβλήματα που αναδείχθηκαν από την «Πρωϊνή».
Η επίσημη λειτουργία εψάλη στον Άη Γιάννη χοροστατούντος του μητροπολίτη Φ.Ν.Θ. Αλεξάνδρου στην οποία παραβρέθηκαν οι βουλευτές της Καβάλας τότε Νικολΐδης, Λυμπέρης, Βενέτης, και Δούκας, ο αναπληρώνων τον δήμαρχο Κώστα Τσολάκη αντιδήμαρχος Μανώλης Διπλός, ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Γρηγόρης Μπαχάρης, πολλοί δημοτικοί σύμβουλοι και ο υπολιμενάρχης Γ. Δεστέφανος.
Αντιθέτως ο Νομάρχης, ο Στρατηγός της 11ης Μεραρχίας, ο ανώτερος διοικητής της Χωροφυλακής, οι προϊστάμενοι δημοσίων υπηρεσιών και άλλοι κρατικοί λειτουργοί παρακολούθησαν την λειτουργία στον Άγιο Παύλο και στη συνέχεια αποχώρησαν και δεν ακολούθησαν τη πομπή προς την Εμπορική Τράπεζα όπου συναντήθηκε με την πομπή του Άη Γιάννη και όλοι μαζί μετέβησαν στο λιμάνι στο χώρο έμπροσθεν του Τελωνείου όπου έγινε η κατάδυση του σταυρού κι ο αγιασμός των υδάτων από τον μητροπολίτη. Χαρακτηριστικό είναι, όπως αναφέρει η «Πρωϊνή» της εποχής ότι ούτε στρατιωτικό άγημα υπήρχε αλλά μόνον ορισμένα αστυνομικά όργανα «…δια την τήρησιν της τάξεως…».
Κι όλο αυτό το σκηνικό είχε στηθεί σε πολλά μέρη της Ελλάδας διότι η κυβέρνηση των αποστατών βρισκόταν εκείνη την εποχή σε μεγάλη κόντρα με την Εκκλησία της Ελλάδος θεωρώντας ορισμένες μεταθέσεις και τοποθετήσεις μητροπολιτών άκυρες. Ένας εξ αυτών ήταν και ο δικός μας μητροπολίτης Αλέξανδρος που είχε εγκατασταθεί στην μητρόπολη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου λίγες εβδομάδες νωρίτερα τον Δεκέμβριο του 1965.
Χαρακτηριστικό είναι ότι για τον ίδιο λόγο τα Θεοφάνεια του 1966 ούτε ο τότε αρχηγός του Κράτους βασιλιάς Κωνσταντίνος ούτε ο πρωθυπουργός και μέλη της κυβέρνησης παραβρέθηκαν στην τελετή αγιασμού των υδάτων στον Πειραιά που τέλεσε ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρυσόστομος.
Δεν ήταν λοιπόν χθες η πρώτη φορά, όπως ισχυρίσθηκαν εκπρόσωποι (θρησκευτικοί και πολιτικοί) όλου του αντικυβερνητικού τόξου, που πρωθυπουργός δεν παρίσταται στον αγιασμό των υδάτων στον Πειραιά. Υπήρχξε και προηγούμενο. Ήταν τα Θεαφάνεια του 1966.

Ισίδωρος Ζουργός στην εκδήλωση του ΣΦΓΤ και της Δημοτικής Βιβλιοθήκης: «Είμαι αναγνώστης ελευθέρας βοσκής»

Γέμισε ασφυκτικά η αίθουσα εκδηλώσεων της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Καβάλας «Βασίλης Βασιλικός» το απόγευμα του Σαββάτου στην εκδήλωση για την παρουσίαση του συνολικού έργου του Θεσσαλονικιού συγγραφέα Ισίδωρου Ζουργού.

Ήταν τόσο μεγάλο το ενδιαφέρον από το καβαλιώτικο βιβλιόφιλο κοινό (κατά μεγάλη πλειοψηφία γυναίκες) που χρειάστηκε να τοποθετηθούν και επί πλέον καρέκλες για να καλύψουν τις ανάγκες των ενδιαφερομένων να παρακολουθήσουν την εκδήλωση.

Η διοργάνωση από το Σύνδεσμο Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Καβάλας σε συνεργασία με τη Δημοτική Βιβλιοθήκη Καβάλας ήταν εξαιρετικά προσεγμένη και πολύ πρωτότυπη.

Η κ. Μαρίνα Ζάζαρη που είχε αναλάβει το βασικό ρόλο της παρουσίασης του συγγραφέα και του έργου του δεν ακολούθησε την πεπατημένη της ξερής, και τις περισσότερες φορές πληκτικής και βαρετής ανάγνωσης μιας μακροσκελούς φιλολογικής ανάλυσης αλλά περιορίσθηκε σε πολύ προσεγμένα διατυπωμένες αλλά και περιεκτικότατες σε ουσία και ενδιαφέρον ερωτήσεις προς τον συγγραφέα ο οποίος με τις απαντήσεις του έδινε όλο το περίγραμμα της προσωπικής του πορείας αλλά και της καλλιτεχνικής του δημιουργίας μέσα στο χρόνο και το χώρο της συγγραφικής του παραγωγής.

Έτσι το κοινό, παρά τη σχετικά μακρά σε διάρκεια συζήτηση με τον συγγραφέα, παρακολούθησε με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον την εκδήλωση μέχρι το τέλος της.

Η υπεύθυνη του μορφωτικού τομέα του ΣΦΓΤ κ. Βόνη Καρποζήλου έκανε στην αρχή μια μικρή εισαγωγή ενώ μετά το τέλος των ερωτήσεων της κ. Ζάζαρη, υπέβαλε με τη σειρά της ερωτήσεις στον Ισίδωρο Ζουργό που είχαν θέσει τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης της Στέγης και οι οποίες δεν είχαν στο μεταξύ επικαλυφθεί από τις ερωτήσεις της κ. Ζάζαρη. Η συζήτηση με τον συγγραφέα Ισίδωρο Ζουργό εμπλουτίστηκε με μικρά αλλά πολύ χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τα έργα του που διάβασαν απολαυστικά η Μαρία Κολτσακίδου και ο Νάσος Σανσαρίδης.

Ο Ισίδωρος Ζουργός μέσα από τις απαντήσεις που έδινε στην Μαρίνα Ζάζαρη και στην Βόνη Καρποζήλου ξετύλιξε το κουβάρι τόσο της ζωής του όσο και του συγγραφικού του έργου.

Αναφέρθηκε στην παιδική και εφηβική του ηλικία λέγοντας ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και μάλιστα πάνω από την οδό Εγνατία όπου ζούσαν κυρίως άνθρωποι των χαμηλότερων κοινωνικών και οικονομικών στρωμάτων, η λαϊκή τάξη ενώ «κάτω από την Εγνατία ζούσαν οι φλώροι» είπε πως συνήθιζαν να λένε εκείνα τα χρόνια.

Στα δεκαπέντε του, στην έντονα πολιτικοποιημένη εποχή της μεταπολίτευσης, ένα από τα πρώτα βιβλία που αγόρασε και διάβασε ήταν το κομμουνιστικό μανισφέστο το οποίο το έχει ακόμη ενώ διάβασε επίσης και όλον τον Ιούλιο Βερν δηλαδή και τους 50 τόμους των εκδόσεων «Αστήρ».

Στο πανεπιστήμιο είχε έναν πολύ συντηρητικών πεποιθήσεων καθηγητή ο οποίος όμως του έδωσε μια εξαιρετικά χρήσιμη όπως αποδείχθηκε για το συγγραφικό του μέλλον συμβουλή όταν τον ρώτησε ποιό λεξικό να αγοράσει.

-«Τι θέλεις» του είπε, «λεξικό της δημοτικής ή λεξικό της ελληνικής γλώσσας:»

Κι όταν ο Ισίδωρος Ζουργός του απάντησε «της ελληνικής γλώσσας» τότε του σύστησε το Λεξικό της Πρωΐας στο οποίο ο Θεσσαλονικιός συγγραφέας προστρέχει ακόμη και μέχρι σήμερα πολύ συχνά και του είναι απαραίτητο για τη δουλειά του.

Όταν η Μαρίνα Ζάζαρη τον ρώτησε ποια τελικά είναι η σχέση του με τη λογοτεχνία εκείνος απάντησε: «Είμαι αναγνώστης ελευθέρας βοσκής. Δεν μπορώ να είμαι σταυλισμένος»

Είπε και πολλά άλλα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα ο Ισίδωρος Ζουργός. Ότι κολακεύτηκε πολύ από τον Βασίλη Βασιλικό όταν εκείνος χαρακτήρισε το βιβλίο του «Στη σκιά της πεταλούδας» σαν τα 100 χρόνια της ελληνικής μοναξιάς, ότι η εφηβεία είναι μια εποχή μοναχικότητας και τα βιβλία είναι η καλύτερη συντροφιά γιατί στην εφηβεία κάνεις όνειρα και μπορείς να τα κεντήσεις πάνω σε μια σελίδα ενώ αναφέρθηκε διεξοδικά σε κάθε ένα από τα μυθιστορήματά του και πόσο του πήρε για να γράψει αλλά και να εκδώσει το καθένα. Μέχρι και για τα εξώφυλλα των βιβλίων του είπε πως παίζουν πολύ μεγάλη σημασία για τον ίδιο γι’ αυτό και δίνει ιδιαίτερη προσοχή και φροντίδα σ’ αυτά.

Αποκάλυψε ότι κάνει συζητήσεις με την Μιρέλλα Παπαοικονόμου για να κάνουν ταινία το βιβλίο του «Ανεμώλια» ενώ για τα προσεχή του σχέδια και για νέα δουλειά είπε ότι βρίσκεται στην εποχή του μυρμηγκιού όπου απλώς διαβάζει πράγματα μαζεύοντας ιδέες αλλά «δεν σπαρταράει κάτι μέσα μου ακόμη».

Την εκδήλωση στήριξε και το βιβλιοπωλείο «Μερτζιανίδη» ενώ παραβρέθηκαν και οι βουλευτές Γιώργος Παπαφιλίππου και -με λίγη καθυστέρηση- Κώστας Μορφίδης.

Καβάλα, το Μόντε Κάρλο της Ελλάδας!!!

Στην παράγραφο 4 του άρθρου 9 (υποχρεώσεις για εσωτερικά μη ογκώδη αστικά απορρίμματα) ο «Κανονισμός Καθαριότητος και Προστασίας του Περιβάλλοντος» του Δήμου Καβάλας αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Χαρτοκιβώτια, περιοδικά, εφημερίδες, βιβλία, χαρτιά πάσης φύσεως, πλαστικά και μικρά μεταλλικά δοχεία, πρέπει να δένονται στέρεα και να τοποθετούνται στα σημεία που έχουν ορισθεί από την Υπηρεσία, δηλαδή στους ειδικούς κάδους συλλογής κυανού χρώματος.»

Στην παράγραφο 5 δε του ιδίου άρθρου αναφέρει επί λέξει: «Η εναπόθεση των απορριμμάτων στους καθορισμένους χώρους πρέπει να γίνεται μία ώρα περίπου πριν από τη διέλευση του οχήματος καθαριότητας.»

H φωτογραφία τραβήχτηκε την Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2015 ώρα 10.45 το πρωί στο κεντρικότερο σημείο της Καβάλας, στην οδό Ίωνος Δραγούμη στην κεντρική πλατεία.

Στο άρθρο 26 (Κυρώσεις), παράγραφος 1 του κανονισμού καθαριότητας και προστασίας του περιβάλλοντος του Δήμου Καβάλας αναφέρονται τα εξής:

«Η εναπόθεση απορριμμάτων σε άλλα από τα οριζόμενα ως σημεία συγκέντρωσης (π.χ. κάδων, απορριμματοκιβωτίων κ.λ.π.) ή έξω από αυτά, καθώς και η ρίψη απορριμμάτων εντός ή εκτός των κάδων, σε ακατάλληλες συσκευασίες ή άδετες σακούλες ή χύμα εντός ή εκτός κάδου ή σε ακατάλληλες ώρες (π.χ. αρκετό χρόνο πριν περάσει το απορριμματοφόρο) τιμωρείται με πρόστιμό από 20 έως 120 € αναλόγως της βαρύτητας της παράβασης.»

Μπορεί να τα γράφω βέβαια όλα αυτά, είναι όμως αυτονόητο ότι όχι μόνον δεν τηρείται από κανέναν ο κανονισμός δηλαδή ούτε από τους πολίτες ούτε από το Δήμο που πρέπει να επιβάλει τις κυρώσεις αλλά το κυριότερο είναι ότι είμαστε τόσο γελοίοι υποκριτές που κομπάζουμε αυτάρεσκα για την όμορφη πόλη μας την οποία βλακωδώς αποκαλούμε το «Μόντε Κάρλο της Ελλάδας» (καμία απολύτως σχέση) και την οποία όμως καθημερινά όχι απλώς πληγώνουμε και καταστρέφουμε με τις ενέργειές μας αλλά βυσσοδομούμε στο κορμί της ενδιαφερόμενοι αποκλειστικά και μόνον για το στενώς εννοούμενο ατομικό μας συμφέρον και για τίποτα άλλο. Η καθημερινή εικόνα της πόλης τα λέει όλα και τα περιγράφει τόσο γλαφυρά που δεν χρειάζεται ούτε σχόλια ούτε φιλολογίες.

Παράνομο παρκάρισμα. Όχι μόνο κατεβάζουμε τα αυτοκίνητά μας στο κέντρο ενώ θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα πόδια μας ή την αστική συγκοινωνία αλλά και τα παρκάρουμε όπου μας βολεύει. Πάνω σε πεζοδρόμια, σε πλατείες, σε διαβάσεις πεζών, σε παρτέρια και σε κήπους μέχρι και μέσα στο δημοτικό κήπο και την κεντρική πλατεία.

Κτίζουμε τα σπίτια μας εκμεταλλευόμενοι και το τελευταίο τετραγωνικό της ιδιοκτησίας μας, πολλές φορές με οφθαλμοφανείς υπερβάσεις, μετατρέπουμε τις πυλωτές σε σπίτια και μαγαζιά, τα μπαλκόνια σε δωμάτια και δεν αφήνουμε λίγο ελεύθερο χώρο να αναπνεύσει η πόλη και να κάνουμε τη ζωή μας μια σταλιά πιο ανθρώπινη.

Βρωμίζουμε με γκράφιτι και συνθήματα κάθε ελεύθερη επιφάνεια, σε σπίτια, σε δημόσια κτήρια, σε πινακίδες του ΚΟΚ ακόμη και σε μνημεία και προτομές ηρώων.

Το πάρκο του Φαλήρου βρωμάει και ζέχνει, ο δημοτικός κήπος το ίδιο, η κεντρική πλατεία έχει γίνει μια απέραντη χωματερή και ο χώρος στο λιμάνι κάτω από τα τείχη της Παναγίας άρχισε κι αυτός να νιώθει στο κορμί του την «περιποίηση» των Καβαλιωτών δηλαδή των Μονεγάσκων της Ελλάδας, όπως θέλουμε να περνιόμαστε πανάθεμά μας.

Στους δρόμους κυκλοφοριακό κομφούζιο και στους πεζόδρομους πλήρης αναρχία.

Πρόσφατα η δημοτική αρχή τοποθέτησε κάγκελα για να περιορίσει στους προβλεπόμενους από τον κανονισμό χώρους την ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων και αμέσως τοποθετήθηκαν τραπεζάκια και σκαμπό έξω από τα κάγκελα.

Προσοχή! Διαφωνώ κάθετα με την τοποθέτηση αυτών των ακαλαίσθητων σιδερικών όχι μόνο για λόγους αισθητικής αλλά και για ουσιαστικούς λόγους. Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχουν κάγκελα σε πεζόδρομους. Ούτε καν στους πεζόδρομους του Μόντε Κάρλο! Άλλο όμως αυτό και άλλο η άμεση καταπάτηση κάθε έννοιας νομιμότητας και η παραβίαση των αποφάσεων του Δήμου επιδεικνύοντας μάλιστα μια φθηνή όσο και τριτοκοσμικού στυλ μαγκιά.

Στον κόμβο του Φαλήρου, μπροστά στην οικοδομή Πετρίδη, χάσκει εδώ και ένα μήνα παρατημένη η ..«πρωτοποριακή» ξύλινη κατασκευή με το μπάνερ που διαφήμιζε την «3^η Εβδομάδα Αρχιτεκτονικής» που διοργάνωσε ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων Καβάλας με τον αισθαντικό τίτλο «Τα κτήρια της λήθης». Η εκδήλωση έγινε από τις 24 έως τις 30 Σεπτεμβρίου και 15 μέρες μετά το τέλος της η ξύλινη κατασκευή με το μπάνερ παραμένει ακόμη εκεί. Κατάντησε να είναι το «μπάνερ της λήθης».

Ας μη βαυκαλιζόμαστε λοιπόν με τις μεγαλομανίες μας και τα σταριλίκια μας. Από όπου και να μας πιάσεις «βρωμάμε». Βαλκανικά αποβράσματα είμαστε. Λυπάμαι που λέω τέτοιες άσχημες κουβέντες αλλά φοβάμαι ότι είναι η αλήθεια. Έτσι αποδεικνύουν τα πραγματικά περιστατικά που λέει κι ένας κολλητός μου που ξημεροβραδιάζεται στα δικαστήρια.

Μίζερη και άδικη κριτική στο φεστιβάλ «Παπαϊωάννου»

Μέχρι και ενορχηστρωμένη θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κάποιος την επίθεση που δέχεται τις τελευταίες μέρες η φετινή διοργάνωση του Φεστιβάλ «Παπαϊωάννου» αλλά και προσωπικά η καλλιτεχνική διευθύντρια του πολιτιστικού αυτού θεσμού κ. Κορίνα Βουγιούκα.

Είναι προφανές ότι στόχος των επικριτών δεν είναι η κ. Βουγιούκα ή τέλος πάντων μόνον αυτή, αλλά προφανώς και η διοίκηση του Δήμου Καβάλας για την επιλογή της.

Την προηγούμενη εβδομάδα, λοιπόν, είδε το φως της δημοσιότητας επιστολή που υπογράφει ο τέως πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Δημοτικού Ωδείου Καβάλας κ. Κώστας Πεφάνης και με την οποία επιτίθεται με, πρωτοφανή για το ήθος του, σφοδρότητα κατά της κ. Βουγιούκα ακυρώνοντας στην ουσία μια διοργάνωση που γνώρισε κατά γενική ομολογία μεγάλη επιτυχία, ανανεώνοντας τον θεσμό και φέρνοντας φρέσκες ιδέες αλλά προτείνοντας συγχρόνως και νέους χώρους για την παρουσίαση των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ «Παπαϊωάννου» που προσέλκυσαν τελικά ένα ευρύτερο σε μέγεθος αλλά και ποιοτική σύσταση κοινό.

Ο κ. Πεφάνης μάλιστα καταφεύγει και σε ανακρίβειες σχετικά με την τοποθέτηση της Κορίνας Βουγιούκα στο πόστο του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ αναφέροντας ότι τάχα η ίδια σε δηλώσεις της παραδέχτηκε ότι η επιλογή της για τη θέση αυτή ήταν μια πολιτική επιλογή. Τέτοιες δηλώσεις όμως απ’ όσο καλά γνωρίζουμε, δεν έκανε ποτέ η ίδια.

Ο τέως πρόεδρος του Δημοτικού Ωδείου συνεχίζει στην επιστολή του να καταφεύγει σε ατυχείς συγκρίσεις ανάμεσα στη φετινή διοργάνωση και στις διοργανώσεις των προηγούμενων χρόνων αναλαμβάνοντας μάλιστα και ένα ρόλο αυτόκλητου υπερασπιστή του καλλιτεχνικού διευθυντή του Δημοτικού Ωδείου κ. Γιούλη Παπαδόπουλου του οποίου η θετικότατη και παραγωγικότατη θητεία τόσο στο φεστιβάλ «Παπαϊωάννου» όσο και πολύ περισσότερο στη διεύθυνση του Δημοτικού μας Ωδείου, όχι μόνον δεν αμφισβητείται από κανέναν σ’ αυτή την πόλη αλλά και δεν χρειάζεται την άκομψη και παράταιρη για τα ποιοτικά δεδομένα του κ. Πεφάνη, δημόσια παρέμβασή του.

Η διοίκηση του Δήμου Καβάλας και ο κ. Λυχούνας που προσωπικά πήρε πάνω του το Φεστιβάλ «Παπαϊωάννου», θα μπορούσε πιθανόν να δεχτεί κριτική για κάποια θέματα που έχουν να κάνουν κυρίως με τη σχέση ανάμεσα σ’ αυτά που φανταζόμαστε να υλοποιήσουμε και σ’ αυτά που τελικά υλοποιούμε με βάση τα οικονομικά δεδομένα των καιρών, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να κατηγορηθεί για την ποιότητα των φετινών εκδηλώσεων που ήταν πλούσιες και πολύ ενδιαφέρουσες τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε καλλιτέχνες και σχήματα.

Όσο για την απουσία έργων του Γιάννη Παπαϊωάννου έχουμε να παρατηρήσουμε ότι δεν είναι απαραίτητο κάθε χρόνο να περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα έργα του μεγάλου Έλληνα μουσουργού (και όχι πάντως του «μεγαλύτερου Έλληνα συνθέτη κλασικής μουσικής» όπως ισχυρίζεται ο κ. Πεφάνης). Αν ήταν έτσι τότε το Φεστιβάλ Φιλίππων έπρεπε να ψάχνει για έργα που αναφέρονται στους Φιλίππους ή το φεστιβάλ του Saltzburg θα έπρεπε να κάνει το ίδιο κ.ο.κ. Ο Γιάννης Παπαϊωάννου τιμάται ούτως ή άλλως με το ότι το φεστιβάλ φέρει το όνομά του και ότι πολλές φορές παρουσιάζονται και έργα του.

Στην επιστολή του κ. Κώστα Πεφάνη που περιέχει κι άλλα σημεία σκληρής και άδικης σε μεγάλο βαθμό κριτικής, ήρθε χθες να προστεθεί και ένα …«περίεργο» (;) δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας η οποία μάλιστα ήταν παντελώς απούσα από τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ και με το οποίο δημοσίευμα επιχειρείται να αποδομηθεί πλήρως τόσο η διοργάνωση όσο και η κ. Βουγιούκα. Το ανώνυμο -φυσικά- δημοσίευμα χρησιμοποιώντας φθηνά και λαϊκίστικα κατά βάση επιχειρήματα ζητά την απομάκρυνση της Κορίνας Βουγιούκα από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή και με δεδομένη την επιστολή του κ. Πεφάνη την προηγούμενη εβδομάδα μας γεμίζει καχυποψία τόσο για τους σκοπούς όσο και για τις προθέσεις των εμπνευστών αυτής της –αν όχι- ενορχηστρωμένης τουλάχιστον περίεργα συμπτωματικής χρονικά επίθεσης κατά της κ. Βουγιούκα, του φεστιβάλ «Παπαϊωάννου» και της διοίκησης του Δήμου.

Ξέρετε, είναι πολύ εύκολο, ανατρέχοντας κανείς στη «Διαύγεια» να «ανακαλύψει» αρκετά σημεία της διοργάνωσης παρελθόντων ετών για τα οποία θα μπορούσε να εγείρει διάφορα ζητήματα. Αλλά αν μπούμε σ’ αυτό το επίπεδο της αντιπαράθεσης καταφεύγοντας σε τόσο φθηνά, κατινίστικα και λαϊκίστικα επιχειρήματα, θα χάσουμε τελικά την ουσία του θέματος που θα πρέπει να είναι η βελτίωση χρόνο με το χρόνο του ίδιου του Φεστιβάλ και η προσέλκυση όλο και ευρύτερου κοινού στις εκδηλώσεις του.

Το φετινό Φεστιβάλ «Παπαϊωάνου» ήταν κάτι διαφορετικό από όσα ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό, κατά τον γράφοντα, δεν ακυρώνει σε καμιά περίπτωση τις προσπάθειες του κ. Γιούλη Παπαδόπουλου που ήταν ο υπεύθυνος για τις διοργανώσεις των προηγούμενων χρόνων. Και δεν θα πρέπει σε καμιά περίπτωση να επιδιώκονται αφοριστικές συγκρίσεις. Η κ. Κορίνα Βουγιούκα έχει την εμπειρία και από άλλες ανάλογες διοργανώσεις και έφτιαξε φέτος ένα πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα. Μακάρι κάθε χρόνο το φεστιβάλ «Παπαϊωάννου» να κάνει ένα βηματάκι βελτίωσης με όποιον κι αν κατέχει τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή. Αυτό άλλωστε είναι το ζητούμενο και για το καλό του ίδιου του θεσμού αλλά και την πανελλήνια και γιατί όχι και διεθνή αναγνώριση της πόλης μας ως ενός σημαντικού πολιτιστικού κέντρου στη βόρεια Ελλάδα.

Δεν υπάρχει διάσπαση χωρίς διασπαστές

Στη φωτογραφία οι υποψήφιοι στο ψηφοδέλτιο Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Γενάρη του 2015. Από τότε μερικοί έγιναν πιο …«αριστεροί» από τους υπόλοιπους

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία με πολλές υποσχέσεις. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης στο οποίο στηρίχθηκε η προεκλογική του καμπάνια τον Γενάρη του 2015, ήταν «φουσκωμένο» από ταξίματα και παροχές. Υποσχέσεις που όχι μόνον έμοιαζαν ανέφικτες να υλοποιηθούν στο γενικότερο οικονομικό κλίμα που επικρατούσε στη χώρα αλλά και αχρείαστες ως ένα βαθμό αφού η ελληνική κοινωνία ήταν ώριμη πλέον μετά από μια πενταετία εξουθενωτικών μέτρων αλλά και μια τεσσαρακονταετία κυριαρχίας των παραδοσιακών αστικών κομμάτων, να εμπιστευθεί τις τύχες της στην «Αριστερά» όπως αυτή εκφραζόταν με τον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως με το καθαρό, άφθαρτο και αστραφτερό πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού δεν χρειαζόταν ανέφικτες υποσχέσεις. Της αρκούσε η απαλλαγή από τους βρικόλακες του παρελθόντος και το χαμόγελο του Αλέξη Τσίπρα μέσα από το οποίο είχε την προσδοκία αλλά και την υπομονή να πορευτεί σε ένα καλύτερο μέλλον. Η ελληνική κοινωνία ήταν πολύ ωριμότερη από τον ΣΥΡΙΖΑ (και γενικότερα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις) και είχε την σοφία να μην είναι βιαστική και φουριόζα.

Αυτό το «πρώτη φορά Αριστερά» όμως, μετατράπηκε πολύ σύντομα, δυστυχώς, σε μια αυταπάτη για τον ελληνικό λαό και σε ένα αβάσταχτο μαρτύριο για τους ίδιους τους ανθρώπους της Αριστεράς.

Τα λάθη και οι επιπολαιότητες διαδεχόταν το ένα το άλλο. Οι παραλήψεις, οι λάθος επιλογές, η αβάσταχτη ελαφρότητα του πρωθυπουργού να διαλέξει κάποιους ανίκανους (όπως αποδείχθηκε) για μέλη της κυβέρνησης, οι παλινωδίες των υπουργών, η βραδυπορία και η εκνευριστική καθυστέρηση στη λήψη αποφάσεων, η βαθμιαία αναίρεση και μετάθεση για το απώτερο μέλλον προεκλογικών δεσμεύσεων και πολλά άλλα, κατάφεραν να επιφέρουν μέσα σε λίγους μήνες μεγάλη φθορά στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, τόση που δεν είχαν επιφέρει τα σαράντα χρόνια εξουσίας στη Νέα Δημοκρατία και το Πα.Σο.Κ.

Όλα τελείωσαν το απόγευμα της Παρασκευής 26 Ιουνίου 2015. Πέντε ακριβώς μήνες μετά την ορκωμοσία του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργός.

Εκείνη τη μέρα προκηρύχθηκε το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου. Έκλεισαν οι τράπεζες και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση με την ασφυκτική πίεση εκ μέρους των «εταίρων» μας να υποκύψουμε στις ορέξεις τους και στις επιταγές τους.

Ήταν πλέον θέμα χρόνου να υπογράψουμε το τρίτο μνημόνιο προσδοκώντας απλώς να μας επιβληθούν όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνα μέτρα.

Ήταν μονόδρομος. ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ. Όποιος το αμφισβητεί ή ισχυρίζεται ότι υπήρχε κι άλλος δρόμος όχι απλώς έχει αυταπάτες αλλά εξαπατά και τον ελληνικό λαό.

Ο οποίος άλλωστε, ελληνικός λαός, σε κάθε ευκαιρία, ακόμη και αυτές τις μέρες με τις δεκάδες προεκλογικές δημοσκοπήσεις να μας βομβαρδίζουν ανηλεώς, δηλώνει απερίφραστα και σε ένα ποσοστό που σε μερικές περιπτώσεις ξεπερνά και το 80% ότι επιθυμεί την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Κάθε άλλη λύση θα ήταν καταστροφή για τη χώρα. Πολύ χειρότερη απ’ αυτή που βιώνει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια αυτής της ατέρμονης κρίσης.

Ο Τσίπρας λοιπόν έδωσε τον αγώνα του αυτό το διάστημα μέχρι τα μέσα Αυγούστου. Ένας δύσκολος και χωρίς πολλές προσδοκίες αγώνας αλλά δόθηκε από τον πρωθυπουργό με αυταπάρνηση και γενναιότητα.

Το οδυνηρό αποτέλεσμα της συμφωνίας της 12^ης Ιουλίου έφερε μεγάλο πλήγμα στο ΣΥΡΙΖΑ. Ήρε την εμπιστοσύνη του κόσμου από την κυβέρνηση και οδήγησε στη διάσπαση του κόμματος. Σαράντα και πλέον βουλευτές του δεν ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, σήκωσαν τα φλάμπουρα της επανάστασης, ίδρυσαν καινούριο πολιτικό φορέα και αναδείχθηκαν πανηγυρικά οι νέοι διασπαστές της Αριστεράς. Και λέω «πανηγυρικά» διότι πανηγύριζαν και έτριβαν τα χέρια τους οι θιασώτες, επιβολείς και εκφραστές των σαραντάχρονων μνημονίων επί του ελληνικού λαού. Διότι όπως είναι φυσικό διάσπαση χωρίς διασπαστές δεν υπάρχει. Και η «Λαϊκή Ενότητα» φέρει πλέον αυτόν το «τιμητικό» τίτλο. ΔΙΑΣΠΑΣΤΕΣ. Διότι διέσπασαν τον ΣΥΡΙΖΑ και «έριξαν» την κυβέρνηση.

Το πόσο άκαιρη, άνευ λόγου, καταστροφική και διασπαστική ήταν η κίνησή τους αποδεικνύεται από μια απλή ανάγνωση της εκ 3.626 λέξεων «προγραμματικής διακήρυξης της Λαϊκής Ενότητας» όπου μπορεί να διαβάσει κανείς μια «επαναστατική μπροσούρα φοιτητικής παράταξης της δεκαετίας του ‘70» με το πρώτο μέρος να αναλίσκεται σε αυτονόητες διαπιστώσεις για την κατάσταση στην ελληνική οικονομία και κοινωνία και όταν, στο δεύτερο μέρος, έρχεται η ώρα για προτάσεις και λύσεις να διαβάζει κανείς ωραία σχέδια χωρίς να αναφέρεται ο τρόπος, το «πώς» θα γίνουν όλα αυτά. Διότι αξία δεν έχει να περιγράφεις λύσεις αλλά να αναφέρεις συγκεκριμένους τρόπους να υλοποιηθούν. Και τέτοια «πώς» δεν υπάρχουν σ’ αυτήν την διακήρυξη. Ούτε ένα.

Λέει χαρακτηριστικά η διακήρυξη της «Λαϊκής Ενότητας» στο κεφάλαιο «Τα άμεσα, κατεπείγοντα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για ν’ ανοίξει ένας νέος δρόμος»:

«Ο άμεσος τερματισμός της λιτότητας και η εφαρμογή μιας πολιτικής αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου προς όφελος των εργαζόμενων στρωμάτων και σε βάρος των ολιγαρχών. Ιδιαίτερη μέριμνα πρέπει να υπάρξει για τα πιο χτυπημένα από την κρίση κοινωνικά στρώματα, με στήριξη των εισοδημάτων τους και σταδιακή αύξηση των κατώτατων μισθών, συντάξεων και επιδομάτων ανεργίας, εξασφάλιση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και βασικών αγαθών (ρεύμα, νερό, θέρμανση) για όλους.»

Πώς θα γίνει αυτό ρε παιδιά, συγκεκριμένα; Θα τερματίσεις τη λιτότητα πατώντας ένα κουμπί; Πού θα βρείτε τα λεφτά; Και πότε θα τα βρείτε;

Στο κεφάλαιο μεταρρυθμίσεις μεταξύ των άλλων ανέφικτων και ανεφάρμοστων αναφέρεται και το εξής:

«Ανασυγκρότηση του διαλυμένου εθνικού συστήματος υγείας, των δημοσίων νοσοκομείων και ενός πρωτοβάθμιου συστήματος υγείας υψηλής ποιότητας, προσιτού σε όλους, στο κέντρο και την περιφέρεια.»

Το ερώτημα παραμένει το ίδιο. Με τι πόρους όλα αυτά τα αυτονόητα τα οποία παρεμπιπτόντως, διακηρύσσουν και όλα τα κόμματα;

Και βέβαια σε μια παραληρηματική κορύφωση της διακήρυξής της η «Λαϊκή Ενότητα», αποφεύγοντας επιμελώς να αναφερθεί στη λέξη «δραχμή» αναφέρει:

«Η καθιέρωση εθνικού νομίσματος ως προϋπόθεση για την εφαρμογή ενός προοδευτικού προγράμματος ανασυγκρότησης και διεξόδου, δεν είναι μόνο μια βιώσιμη επιλογή, αλλά και μια επιλογή ελπίδας, που μπορεί να βάλει τη χώρα σε μια νέα, αναπτυξιακή τροχιά.»

Με όλα αυτά γίνεται σαφές ότι το μέλλον της «Λαϊκής Ενότητας» είναι προδιαγεγραμμένο. Μπορεί να μπει οριακά στη Βουλή αυτή τη φορά λόγω κεκτημένης «επαναστατικής» ρητορικής αλλά πολύ γρήγορα θα εκφυλλιστεί και θα διαλυθεί. Το κακό είναι ότι διέσπασε την Αριστερά, όπως την εκφράζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και πιθανόν να γίνει η αιτία της πτώσης της και της απομάκρυνσής της από τη μοναδική ευκαιρία που είχε να δοκιμαστεί, οπλισμένη και θωρακισμένη με την οδυνηρή εμπειρία του πενταμήνου, στην άσκηση της νέας εξουσίας σε ένα δύσκολο, είναι αλήθεια, γήπεδο αλλά με τα εχέγγυα μιας αριστερής κουλτούρας, ιστορίας και μνήμης. Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω πως ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης π.χ., ξέχασε τις αριστερές του καταβολές και έγινε ξαφνικά εκφραστής της πολιτικής των μνημονίων.