Η δυστυχία του να είσαι αριστερός σε μια κυβέρνηση που δεν τολμά τις ρήξεις

Εδώ και 45 μέρες έχουμε μια νέα κυβέρνηση. Υποτίθεται ότι είναι μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτής της κουτσής, στραβής, αλλήθωρης και με χίλιες δυό άλλες αδυναμίες νεοαριστεράς που ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια από το 4% και με την συνδρομή δυνάμεων από τον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο αλλά και την συσσωρευμένη τα τελευταία χρόνια αγανάκτηση και οργή του ελληνικού λαού έφτασε να γίνει κυβέρνηση με τη στήριξη μάλιστα κι ενός μικρού κόμματος της Δεξιάς.

Και ενώ όλη η Ελληνική κοινωνία ακόμη και πλατιά λαϊκά στρώματα που δεν ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, περίμεναν μια πιο ριζοσπαστική και ρηξικέλευθη πολιτική από τη νέα κυβέρνηση, εκείνη μέρα με τη μέρα και βδομάδα με την βδομάδα, κάτω από την πίεση των «εταίρων» μας και των δανειστών μας αλλά κυρίως κάτω από την ατολμία της να σπάσει αυγά και να γκρεμίσει ταμπού, προσαρμόζεται σιγά – σιγά στο ρυθμό που χτυπούν τα νταούλια των ξένων παρά το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας υποσχόταν προεκλογικά από την Κρήτη ότι εκείνοι θα χόρευαν κι εμείς θα χτυπούσαμε τα νταούλια.

Η απογοήτευση είναι μεγάλη για όσους πίστευαν ότι πολλά θα αλλάξει η νέα κυβέρνηση. Και η απογοήτευση αυτή καταγράφεται καθημερινά όχι μόνον στις δημοσκοπήσεις αλλά και στις δηλώσεις βουλευτών και στελεχών της κυβέρνησης αλλά και στο πικρό, παγωμένο χαμόγελο των οπαδών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ.

Το παράδοξο είναι ότι η κυβέρνηση, ως καθοδηγητής και μπροστάρης –υποτίθεται- του αγώνα του Ελληνικού λαού για την απελευθέρωση από τον βρόγχο των δανειστών μας, εμφανίζεται επιφυλακτική, δειλή και άτολμη να συγκρουσθεί μετωπικά και αδιάλλακτα με το ευρωπαϊκό κατεστημένο όπως απαιτεί από την ιστορική, πολιτική και κοινωνική του φύση ένα αυθεντικό κόμμα της Αριστεράς. Κι όταν μάλιστα έχει αμέριστη την στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού ο οποίος μοιάζει να είναι διατεθειμένος να κάνει κι άλλες θυσίες προκειμένου να αποδεσμευτούμε από την θηλιά των χρεών μας και από τις απειλές του Σόιμπλε και των συν αυτώ.

Γι’ αυτό και πολλές αντιδράσεις ήδη υπάρχουν όχι μόνον από κυβερνητικούς βουλευτές αλλά και από υπουργούς και άλλα στελέχη της κυβέρνησης.

Ήδη δύο από τους βουλευτές Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασαν μέρος της απογοήτευσής τους με χαρακτηριστικές φράσεις – δηλώσεις τους. Ο Ηλίας Ιωαννίδης μίλησε για «στροφή στον ρεαλισμό» ενώ ο Τάκης Εμμανουηλίδης με εμφανή την απαισιοδοξία του αναφέρθηκε σε «ένα καθημερινό αδιέξοδο».

Και πραγματικά οι τρεις Καβαλιώτες κυβερνητικοί βουλευτές μοιάζουν να τα έχουν χάσει από το πλήθος των προβλημάτων και αιτημάτων με τα οποία τους φορτώνουν όχι μόνον τοπικοί φορείς, σύλλογοι, σωματεία και συλλογικότητες αλλά και μεμονωμένοι πολίτες. Τώρα καταλαβαίνουν πόσο δύσκολο είναι να είσαι κυβερνητικός βουλευτής και μάλιστα σε μια αριστερή κυβέρνηση η οποία όμως δεν τολμά να κάνει ρήξεις. Δεν είναι μόνον ένα καθημερινό αδιέξοδο αλλά και μια βαθειά, βαθύτατη απογοήτευση.