Ο χυδαίος λαϊκισμός μιας νεόκοπης πολιτικού

Η κ. Τάνια Ελευθεριάδου, βουλευτής Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ, αφού έτρεξε, έψαξε, βρήκε και προώθησε προς επίλυση στη Βουλή, όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν το νομό Καβάλας και τους πολίτες του, είπε να χαλαρώσει λίγο το Σαββατοκύριακο και να ασχοληθεί -έτσι απλά και χωρίς πρόγραμμα- και με τα θέματα του Δήμου Καβάλας.

Είναι φανερό ότι δεν της αρκεί ή δεν της αρέσει η κριτική που ασκεί στη διοίκηση του Δήμου η «Συμπαράταξη Πολιτών», παράταξη την οποία στήριξε το κόμμα της στις τελευταίες δημοτικές εκλογές και είπε να βάλει κι εκείνη ένα χεράκι για να δείξει στον Άρη Βέρο πώς πρέπει να ασκείται η πραγματική αντιπολίτευση.

Φανταζόμαστε ότι ο Άρης Βέρος που έχει στην πλάτη του καμιά δεκαπενταριά και βάλε χρόνια θητείας μέσα στα δημοτικά συμβούλια και που γενικά είναι ένας άνθρωπος που μελετά και ασχολείται με σοβαρότητα και σε βάθος με τα προβλήματα του Δήμου Καβάλας, δεν περίμενε την νεόκοπη στα πολιτικά κ. Τάνια Ελευθεριάδου να του υποδείξει τον τρόπο που θα αντιπολιτεύεται.

Διότι εκείνος κάνει κριτική στην εκάστοτε διοίκηση σε υψηλούς μεν τόνους αλλά πάντα μέσα στο πλαίσιο του ευ πολιτεύεσθαι, με βαθιά γνώση των θεμάτων, αξιολόγηση της σοβαρότητάς τους και κυρίως μακριά από χυδαίες, λαϊκίστικες κορώνες.

Διότι τι άλλο πέρα από άθλιο λαϊκισμό είναι η «κριτική» που επιχειρεί να ασκήσει στον Θόδωρο Μουριάδη η κ. Ελευθεριάδου με το θέμα της δαπάνης για την αγορά κουρτινών για την αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου, το γραφείο του δημάρχου και κάποια άλλα γραφεία στο δημαρχιακό μέγαρο;

Και αν έμενε μόνο σ’ αυτό, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τέλος πάντων είναι μια λαϊκίστικη προσέγγιση, από αυτές που καθημερινά εισπράττουμε από πολιτικούς, έστω κι αν δεν θα το περιμέναμε από μια νέα γυναίκα, βουλευτή ενός κόμματος και μάλιστα της Αριστεράς.

Όμως η κ. Ελευθεριάδου δεν μένει σ’ αυτό. Με την ανάρτησή της στο διαδίκτυο επιχειρεί και μια άθλια και χυδαία προσωπική επίθεση στο Θόδωρο Μουριάδη συνδέοντάς τον με το Ιμαρέτ και με ό,τι αυτό μπορεί σημειολογικά να σημαίνει.

Κι αυτό ακόμη όμως δεν μας παραξενεύει. Παρακολουθήσαμε τον τρόπο με τον οποίο η κ. Ελευθεριάδου κινήθηκε στον προεκλογικό της αγώνα. Έδωσε έναν εντελώς προσωπικό χαρακτήρα στην πρεμούρα της να εκλεγεί, σαν να ήταν υποψήφια ενός παραδοσιακού αστικού κόμματος, μακριά όχι μόνον από τις παραδόσεις της Αριστεράς αλλά και από τον δρόμο που ακολούθησαν οι τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ της προηγούμενης κοινοβουλευτικής περιόδου όπου λειτούργησαν με μια απαράμιλλη συλλογικότητα και συντροφικότητα τόσο στην προεκλογική περίοδο όσο και σε όλη τη διάρκεια της θητείας τους, χωρίς ίχνος προσωπικών φιλοδοξιών και επιδιώξεων.

Δυστυχώς η κ. Ελευθεριάδου ως νέα –υποτίθεται- πολιτικός δεν φέρνει τίποτα νέο στα πολιτικά πράγματα του τόπου μας. Κουβαλάει όλη αυτή την παθογένεια της παλαιάς πολιτικής, βγαλμένης μέσα από τα τρίσβαθα του αλήστου μνήμης (;) Αυριανοτομπρισμού.