Πολιτικά παιχνίδια πάνω στα συντρίμμια της γέφυρας

Η Δήμητρα Τσανάκα για άλλη μια φορά αντιμετωπίζει τα σοβαρά ζητήματα που προκύπτουν στο Δήμο Καβάλας και στο πεδίο της αρμοδιότητάς της με μια επιπολαιότητα και μια ανάλαφρη αφέλεια που δεν συνάδουν με την θέση που κατέχει αλλά και τον θεσμικό ρόλο που εκπροσωπεί.

Μοιάζει να επηρεάζεται εύκολα, να παρασύρεται μερικές φορές, σαν να μην έχει την αποφασιστικότητα και την σταθερότητα του χαρακτήρα που οφείλει να έχει κάθε άνθρωπος σε μια υψηλή θέση ευθύνης όπως αυτή του δημάρχου ενός μεγάλου δήμου της χώρας.

Έτσι λοιπόν και ενώ στην αρχή συναίνεσε στην βοήθεια που θα της παρείχε τόσο η κυβέρνηση όπως δημόσια δεσμεύτηκε η υφυπουργός Μακεδονίας Θράκης κ. Νοτοπούλου όσο και κυρίως η Εγνατία Οδός ΑΕ, εντούτοις την Δευτέρα το μεσημέρι, πραγματοποίησε μια εντυπωσιακή κυβίστηση και σε έκτακτη συνέντευξη τύπου ανακοίνωσε ότι τόσο την πραγματογνωμοσύνη όσο και τα απαιτούμενα έργα αποκατάστασης της ζημιάς στη γέφυρα θα την κάνουν το Τεχνικό Επιμελητήριο και η Περιφέρεια.

Ωστόσο μόλις πριν λίγες ώρες οι εκπρόσωποι της διοίκησης του Τεχνικού Επιμελητηρίου ανακοίνωναν κατηγορηματικά και με σαφήνεια ότι το τμήμα τους δεν διαθέτει μηχανικούς ειδικούς σε τέτοια τεχνικά θέματα.

Η κ. Τσανάκα είναι προφανές ότι παρασύρθηκε σε ένα επικίνδυνο για την πόλη πολιτικό παιχνίδι.

Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι το γραφείο της στο δημαρχείο βρίσκεται δίπλα στο γραφείο του προέδρου της ΝΟΔΕ Καβάλας.

Το πολιτικό αυτό παιχνίδι όμως μπορεί να έχει αρνητικές για το δήμο και την πόλη συνέπειες.

Η Εγνατία Οδός ΑΕ είναι γνωστό ότι είναι ο τεχνικός εκείνος φορέας που διαθέτει σήμερα την υψηλότερου βαθμού τεχνογνωσία σε τέτοιου είδους μεγάλα τεχνικά έργα έχοντας κατασκευάσει τα τελευταία είκοσι χρόνια δεκάδες (πιθανόν και εκατοντάδες) μικρές και μεγάλες γέφυρες και κοιλαδογέφυρες στα πιο δύσκολα σημεία της χώρας, με τεχνικές προδιαγραφές και απαιτήσεις που κανένα πανεπιστήμιο και πολύ περισσότερο κανένα ΤΕΕ δεν μπορεί να προσεγγίσει.

Την Εγνατία Οδό ΑΕ η Καβάλα την θέλει για δύο ακόμη βασικούς λόγους. Και για την συνέχιση και ολοκλήρωση του αποφασιστικής σημασίας έργου της Περιμετρικής αλλά και για μια συμφωνία για την αλλαγή θέσης του σταθμού διοδίων που η εταιρία προτίθεται να κατασκευάσει και να λειτουργήσει πάνω στην παράκαμψη της Καβάλας.

Αντί λοιπόν να την έχουμε από κοντά αυτή την εταιρία προσπαθώντας να πετύχουμε αυτούς τους δύο στόχους, εμείς αρνούμαστε την βοήθειά της τη στιγμή μάλιστα που μόλις το περασμένο Σάββατο είχαμε συναινέσει δημόσια να την δεχτούμε. Ο πρόεδρος μάλιστα της εταιρίας δεσμεύτηκε –δημόσια επίσης- ότι μέσα σε είκοσι μέρες οι εξειδικευμένοι τεχνικοί της θα είχαν ολοκληρώσει την πραγματογνωμοσύνη τους και θα είχαν δώσει τα πρώτα στοιχεία για τα αίτια της κατάρρευσης αλλά και θα είχαν υποδείξει τρόπους αποκατάστασης της ζημιάς.

Η κ. Τσανάκα προφανώς υπέκυψε σε πολιτικές πιέσεις. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς αυτή η 180 μοιρών αναπάντεχη στροφή της.

Είτε σε κάποιους δεν άρεσε η συνεργασία του «Νεοδημοκρατικού» Δήμου Καβάλας με την «συριζαίικη» κυβέρνηση και χάλασαν τον «αρραβώνα» είτε ο Χρήστος Μέτιος στην αγωνιώδη προσπάθειά του να εξασφαλίσει στηρίγματα στην πορεία του προς τις περιφερειακές εκλογές υπόσχεται βοήθεια σε ανθρώπους που ευελπιστεί ότι θα τον βοηθήσουν με κάποιο τρόπο.

Δεν αξίζει στην πόλη αλλά και στο κύρος της δημάρχου μια τέτοια ανερμάτιστη και επιπόλαια συμπεριφορά.

Και κάτι τελευταίο. Φαίνεται ότι γίνεται μια προσπάθεια από τη διοίκηση του Δήμου Καβάλας να εμφανιστεί η γέφυρα ως δημόσιο κτήμα. Όμως ακόμη κι αν ο δρόμος, η οδός Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού ανήκει και είναι στην αρμοδιότητα του δημοσίου, η γέφυρα είναι ένα αυθαίρετο πάνω στον αιγιαλό, όπως το κτίσμα που στεγάζει σήμερα το Ναυτικό Μουσείο στη Ραψάνη ή το πρώην κέντρο «Αχιλλέας» στο Περιγιάλι που κατασκευάστηκαν από τον Δήμο Καβάλας στην παντοκρατορία Αθανασιάδη – ΠΑΣΟΚ και συντηρούνται μέχρι σήμερα από το Δήμο Καβάλας.

Άλλωστε αν ισχυριστεί ο Δήμος Καβάλας ότι η γέφυρα ανήκει στο δημόσιο τότε γιατί να συνεργαστεί με την Περιφέρεια για την αποκατάστασή της; Ας τη φτιάξει το δημόσιο. Δικιά του είναι.

Κι αν πάλι νοιώθει -παρά το γεγονός ότι δεν του ανήκει- την ηθική υποχρέωση απέναντι στους δημότες της Καβάλας να εμπλακεί στην αποκατάσταση της ζημιάς, τότε που ήταν αυτή η ευαισθησία του περί «ηθικής υποχρέωσης» τόσα χρόνια να φροντίζει για τη συντήρησή της ώστε να μην καταρρεύσει;

Όχι κ. Στέφανε, δεν θα πάρουμε

Δεν ξεκίνησε καλά ο νέος μητροπολίτης το τροπάριο. Πήρε λίγο ψηλά τον πλάγιο β και άρχισε να φαλτσάρει και να παραφωνεί.

Η φαραωνική τελετή ενθρόνισής του στην Καβάλα τον περασμένο Νοέμβριο, μας έβαλε σε κάποιες πρώτες σκέψεις, μπήκανε κάτι ψύλλοι στα αυτιά μας αλλά το προσπεράσαμε αποδίδοντάς το σε μια -κατανοητή ως ένα βαθμό- ανθρώπινη επιθυμία (αδυναμία;) να αισθανθεί το μεγαλείο της θέσης που κατέλαβε στην ηγεσία της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας καθώς βάδιζε έμπλεος χαράς και ενθουσιασμού, ευλογώντας τα πλήθη των πιστών ένθεν κακείθεν της οδού Ομονοίας και παρ’ ολίγον «οδού Αποστόλου Παύλου».

Θυμηθήκαμε βέβαια το Ευαγγέλιο και την παράδοση που λέει πως ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα καθισμένος πάνω σε ένα ταπεινό γαϊδουράκι, φορώντας ένα παλιό, φθαρμένο ρούχο και η σύγκριση με την προκλητική βυζαντινή μεγαλοπρέπεια της τελετής ενθρονίσεως του κ. Στεφάνου μας ξενέρωσε. Αλλά τέλος πάντων προσπαθήσαμε να αντιμετωπίσουμε με μια κάποια κατανόηση αυτές τις εικόνες.

Ωστόσο η μέχρι σήμερα σύντομη διαδρομή του ως επικεφαλής της τοπικής μας εκκλησίας, μάς φανερώνει έναν άνθρωπο που τον ενδιαφέρει πολύ, τόσο η δημοσιότητα όσο και το παιχνίδι της επικοινωνίας και των δημοσίων σχέσεων.

Αφού συμμετείχε στο μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για τη Μακεδονία και αφού απηύθυνε και μακρύ χαιρετισμό στο αντίστοιχο της Καβάλας, γνωρίζοντας ότι θα τύχει ευρύτατης προβολής για ένα θέμα όπου η παντός είδους ψηφοθηρία είχε την τιμητική της, έρχεται προσφάτως στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, με την ανοχή της διοίκησης του Δήμου, να αιφνιδιάσει δημοτικούς συμβούλους και τοπική κοινωνία με την πρότασή του για μετονομασία της οδού Μητροπόλεως σε «οδό μητροπολίτου Προκοπίου».

Όχι κ. Στέφανε. Δεν θα πάρουμε. Αυτή η πόλη -αυτοί που σας συμβουλεύουν δεν το ξέρουν;- έχει μακρύ κατάλογο σημαντικών ανθρώπων με ανεκτίμητη προσφορά στον τόπο μας αν θέλει να ονοματοδοτήσει δρόμους. Δεν θα κάνουμε την Καβάλα Ισλαμαμπάντ. Φτάνει πια αυτή η εμμονή. Ασχοληθείτε με το ποιμαντικό σας έργο, αθόρυβα και ταπεινά και αφήστε αυτά τα θέματα να τα συζητήσει –αν υφίσταται τέτοια ανάγκη- η τοπική κοινωνία και η δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποί της.

** Υστερόγραφο για τη δήμαρχο

Έλεος Δήμητρα Τσανάκα. Δεν έχει αυτή η πόλη άλλα προβλήματα να ασχοληθείτε ως διοίκηση; Έχει και πολλά νομίζω. Γιατί μπλέκεστε λοιπόν με τέτοια θέματα και δεν ξεκόβετε εξ αρχής τον βήχα ορισμένων. Εντάξει, καταλαβαίνω, έρχονται εκλογές και η εκκλησία επηρεάζει πολλούς ψηφοφόρους. Ωστόσο, πιστέψτε με, τις καθαρές θέσεις και τις καθαρές λύσεις ο κόσμος τις εκτιμά πολύ περισσότερο από όσο πιθανόν πιστεύετε. Αγαπά και στηρίζει τους ειλικρινείς και αυθεντικούς ανθρώπους και αποστρέφεται την δηθενιά (sic).

Και κάτι άλλο. Αν η αρμόδια επιτροπή, η αρμόδια υπηρεσία, το αρμόδιο υπουργείο τέλος πάντων, απορρίψει το αίτημα αλλαγής της ονομασίας, τι θα κάνετε; Θα αποκαθηλώσετε τις πινακίδες που ετοιμάζεστε να τοποθετήσετε με έξοδα (έστω και μηδαμινά) των Καβαλιωτών; Σαν πολύ δεν πάει αυτή η πρόκληση;

Το «πράσινο μίλι» του Κουρουμπλή στις Σέρρες και της χώρας προς τον εμφύλιο

Όταν μπορείς να δεις, όταν βλέπεις, όταν έχεις την όρασή σου δηλαδή, τότε είσαι κυρίαρχος των αισθήσεών σου και σε περίπτωση που δεχτείς μια επίθεση, η οποία ξεκινάει πιθανόν ως φραστική αλλά μπορεί να εξελιχθεί και σε πιο βίαιη, με ρίψη αντικειμένων εναντίον σου ή και άμεση άσκηση σωματικής βίας σε βάρος σου, τότε έχεις κάποια –ελάχιστα ίσως αλλά πάντως έχεις- περιθώρια να αντιληφθείς και στοιχειωδώς να προφυλαχτείς. Αντιλαμβάνεσαι δηλαδή, βλέπεις, έστω και με την άκρη του ματιού σου, ένα μπουκάλι που εκτοξεύει κάποιος εναντίον σου, ένα ποτήρι καφέ, ένα κομμάτι ξύλο ή σίδερο και έστω στοιχειωδώς, σκύβοντας ή απλώνοντας τα χέρια σου, μπορείς με κάποιον τρόπο να προστατέψεις τον εαυτό σου.

Όταν όμως ζεις στο απόλυτο σκοτάδι, όταν σου λείπει η πολυτιμότερη των αισθήσεων, η όραση, όταν δηλαδή είσαι τυφλός, τότε βιώνεις τον απόλυτο τρόμο. Διότι ακούς τις ύβρεις που εκτοξεύουν εναντίον σου κάποιοι άνθρωποι, νιώθεις τον βρυχηθμό του πλήθους, εισπράττεις κραυγές και υλακές αλλά κυριολεκτικά δεν ξέρεις από πού θα σού ‘ρθει. Ζεις δηλαδή στον απόλυτο τρόμο.

Κάπως έτσι πρέπει να βίωσε την Παρασκευή το πρωί στις Σέρρες ο Παναγιώτης Κουρουμπλής τις έντονες αποδοκιμασίες του πλήθους όταν κατέθετε στεφάνι στο άγαλμα του Εμμανουήλ Παππά αλλά και στη συνέχεια όταν πήγε πεζή από το σημείο εκείνο μέχρι την εξέδρα των επισήμων, διακόσια μέτρα παρακάτω, για να παρακολουθήσει την παρέλαση για την απελευθέρωση της πόλης των Σερρών. Αυτή η μικρή πορεία που έκανε ο τυφλός υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, ήταν ένα «πράσινο μίλι» για τον ίδιο αλλά και μια ακόμη πράξη βίας, από τις εκατοντάδες που ζει ο τόπος μας στα περισσότερα από τα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Όμως αυτή η συγκεκριμένη άσκηση βίας εναντίον ενός ανθρώπου που ζει στο απόλυτο σκοτάδι, εμπεριέχει έντονο και το στοιχείο μιας επιπλέον αγριότητας γιατί ασκείται πάνω σε έναν άνθρωπο που μειονεκτεί έναντι όλων μας.

Πέρα από το πασιφανές ότι οι πολλοί, το πλήθος, ο όχλος υπερτερεί έναντι του ενός, του μόνου, στην περίπτωση Κουρουμπλή έχουμε το γεγονός ότι αυτός ο ένας, ο μόνος είναι και τυφλός. Και από αυτήν την άποψη η επίθεση λαμβάνει την αγριότητα  που περιγράψαμε παραπάνω αλλά και την αθλιότητα που έχουν όλες οι βίαιες πράξεις απέναντι σε ανθρώπους που μειονεκτούν.

Σπεύδω να διευκρινίσω ότι δεν ασχολούμαι καθόλου με την πολιτική διάσταση του θέματος. Με το «αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών σε μια δημοκρατική πολιτεία να διαφωνούν με κυβερνητικές αποφάσεις και να διαμαρτύρονται». Δεν ασχολούμαι επίσης με το ύφος και το περιεχόμενο της συγκεκριμένης διαμαρτυρίας. Της οποίας το φαινόμενο δεν είναι πρόσφατο. Έρχεται από τα χρόνια των «αγανακτισμένων» και ακόμα πιο πίσω στο χρόνο. Ούτε ενδιαφέρομαι να αναλύσω το είδος του ευρέως ευδοκιμούντος εν Ελλάδι πολιτικού τύπου Κουρουμπλή. Αυτό ας το κάνουν οι εμβριθείς αναλυτές των κοινωνικών δικτύων. Που θα σπεύσουν να συνδυάσουν την πολιτική διαδρομή του υπουργού για να δικαιολογήσουν την επίθεση που δέχτηκε στις Σέρρες.

Περισσότερο νοιάζομαι και δεν σας κρύβω ότι τρομάζω, για την άγρια επίθεση σε ένα μειονεκτούντα συνάνθρωπό μας. Για το συναίσθημα που νιώθει κάποιος εξ ημών να βρίζει χυδαία έναν οποιονδήποτε πολιτικό όχι μόνον για τις πολιτικές του ενέργειες με τις οποίες διαφωνεί αλλά και για τις σωματικές του μειονεξίες. «στραβούλιακα», «παχύδερμο», «σούργελο», «αχτένιστη βρωμιάρα» κ.λ.π.

Τελικά, δεν είναι μόνον ότι η χώρα βαδίζει με βήμα ταχύ το πράσινο μίλι της προς το διχασμό και τον εμφύλιο. Περισσότερο ακόμη κι απ’ αυτό είναι που έχουμε ήδη διανύσει το πράσινο μίλι που οδηγεί στην απόλυτη απανθρωπιά μας.

Φεστιβάλ Φιλίππων: Θεωρηθέν υπό της Λογοκρισίας Μ. Παπαδόπουλου

Στην αρχή της κατοχής και μέσα σε διάστημα έξι μηνών, η μητέρα μου έχασε και τους δυο γονείς της. Δεκαεπτά χρονών κοπέλα έμεινε ξαφνικά ορφανή. Ο θείος της, αδερφός του πατέρα της, που ανέλαβε από την πρώτη στιγμή την ανατροφή της και με δεδομένο ότι οι συνθήκες ζωής στην βουλγαροκρατούμενη Καβάλα ήταν απάνθρωπες, την έστειλε σε φιλική οικογένεια στο Βόλο όπου υπήρχε ιταλική διοίκηση και τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα.

Από το Βόλο η μητέρα μου αλληλογραφούσε τακτικότατα με τον πατέρα μου που εκείνη την εποχή η υπηρεσία του (Διεύθυνση Γεωργίας Καβάλας) τον είχε μεταθέσει στον Πολύγυρο της Χαλκιδικής, διότι ως ειδικός μελισσοκόμος ήταν εξαιρετικά χρήσιμος στους πολυάριθμους μελισσοτρόφους της περιοχής.

Ήταν και οι δυο νέα παιδιά και τα γράμματά τους ξεχείλιζαν από άδολη αγάπη και έρωτα. Και οι δυο τους κράτησαν αυτά τα γράμματα ως κόρη οφθαλμού. Η μητέρα μου τα φύλαγε σε όλη της τη ζωή μέσα σε ένα παλιό μεταλλικό κουτί από γλυκά στο βάθος κάποιας ντουλάπας. Και μόνον όταν το 2005 πέθανε ο πατέρας μου, τα «ξέθαψε» και μέχρι να πεθάνει και η ίδια ύστερα από μερικά χρόνια, καθόταν με τις ώρες κάθε βράδυ και τα διάβαζε. Πολλές φορές και φωναχτά.

Όταν πήρα στα χέρια μου αυτά τα γράμματα, διαπίστωσα ότι όσα έστελνε από το Βόλο η μητέρα μου στον πατέρα μου, περνούσαν από την ιταλική λογοκρισία. Δηλαδή, μια υπηρεσία στο ταχυδρομείο του Βόλου, άνοιγε τα γράμματα, τα διάβαζε μήπως και περιείχαν τίποτα πληροφορίες και αν ήταν «ακίνδυνα» τα ξαναέκλεινε, τα σφράγιζε και τα κολλούσε με μια ειδική ταινία που έγραφε στα ιταλικά «Θεωρημένα από την λογοκρισία».

Μακροσκελής εισαγωγή αλλά απαραίτητη για να καταλάβουν οι αναγνώστες τι ακριβώς μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα μια φράση στην πρόσφατη ανακοίνωση της δημοτικής παράταξης «ο τόπος της ζωής μας» για το Φεστιβάλ Φιλίππων η οποία γράφει τα εξής: «Από τη Δημοτική Αρχή ζητήσαμε το αυτονόητο: πρώτα να εγκρίνεται το πρόγραμμα του Φεστιβάλ και στη συνέχεια να παρουσιάζεται στα μέσα ενημέρωσης, το αντίθετο είναι παράλογο.»

Άρα λοιπόν οι άνθρωποι της προαναφερθείσης παράταξης επιθυμούν ως φαίνεται να παίξουν το ρόλο που έπαιζε η Ιταλική λογοκρισία στο Βόλο στη διάρκεια της κατοχής. Ή πιθανόν αυτόν που έπαιζαν οι κομματικές επιτροπές στη Σοβιετική Ένωση όπου αν ο καλλιτέχνης δεν «συνέπλεε» με το ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού τότε τα έργα του δεν είχαν καμιά τύχη.

Με βάση λοιπόν την ανακοίνωση της παράταξης «ο τόπος της ζωής μας», κάθε χρόνο, το πρόγραμμα του Φεστιβάλ θα το εγκρίνει πρώτα ο Μάκης Παπαδόπουλος και αν του αρέσει και είναι μέσα στα πολιτιστικά του στάνταρς και στις επιλογές που προκρίνει στην τέχνη, τότε «θα περνάει τις εξετάσεις». Αλλιώς θα απορρίπτεται.

Η ίδια ανακοίνωση αναφέρει μάλιστα παρακάτω ότι ο προγραμματισμός που κάνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής για το Φεστιβάλ Φιλίππων, οφείλει να εξασφαλίσει την έγκριση των μελών του διοικητικού συμβουλίου του ΔΗΠΕΘΕ πριν δημοσιοποιηθεί.

Για φαντάσου! Ο Μάκης Παπαδόπουλος θα κρίνει αν ένα θεατρικό σχήμα, μια παράσταση, ένα δρώμενο που επέλεξε ή και δημιούργησε ο Θοδωρής Γκόνης θα έχει τις προϋποθέσεις για να ενταχθεί στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Φιλίππων.

Ο κ. Μάκης Παπαδόπουλος είναι φανερό ότι δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον πολιτισμό και την τέχνη. Δε γνωρίζει πρόσωπα και γεγονότα. Δεν έχει ασχοληθεί και δεν έχει καμία επαφή με το αντικείμενο. Και καλά ο ίδιος τέλος πάντων είχε βάλει προφανώς άλλες προτεραιότητες στη ζωή του και στην επαγγελματική του ενασχόληση. Αλλά οι συνεργάτες του, οι σύμβουλοί του δεν τον προστατεύουν; Δεν του εξηγούν τι δουλειά κάνει ένας καλλιτεχνικός διευθυντής σε έναν θεατρικό οργανισμό; Και κυρίως δεν του εξηγούν ποιος είναι ο Θοδωρής Γκόνης και τι ακριβώς έχει κάνει σε όλη του την πλούσια και δημιουργική καλλιτεχνική του διαδρομή αλλά και όλα αυτά τα χρόνια που βρίσκεται και εργάζεται στην Καβάλα; Ότι ανανέωσε τον θεσμό του Φεστιβάλ, το έφερε και μέσα στην πόλη της Καβάλας, με δεκάδες παράλληλες εκδηλώσεις κάθε χρόνο, οι περισσότερες από τις οποίες είναι μάλιστα τοπικές παραγωγές, προτείνοντάς μας συγχρόνως νέους απίθανους και απρόβλεπτους χώρους και συστήνωντάς μας νέους ντόπιους δημιουργούς; Ας ζητήσουν να ρίξουν μια ματιά στα προγράμματα του Φεστιβάλ των τελευταίων δέκα χρόνων για να διαπιστώσουν την κοσμογονία που ζήσαμε λόγω Γκόνη στην Καβάλα και στους Φιλίππους. Μέχρι και κείμενα που γράφτηκαν ειδικά για το Φεστιβάλ αυτά τα χρόνια εκδόθηκαν σε ένα πολυτελή τόμο από την «ΚΑΠΑ Εκδοτική» με τίτλο «Τα κείμενα των «Φιλίππων».

Και βέβαια η πρόσφατη ένταξη του Φεστιβάλ στο Διεθνές Δίκτυο Αρχαίου Δράματος λόγω της δίχρονης δράσης του με το Διεθνές Εργαστήριο Αρχαίου Δράματος που εμπνεύσθηκε και υλοποίησε από πέρσι στις Κρηνίδες ο Θοδωρής Γκόνης. Στο Διεθνές αυτό δίκτυο μάλιστα συμμετέχουν πέντε όλοι κι όλοι φορείς από όλη την Ελλάδα.

Συνεπώς η αντιμετώπιση μ’ αυτόν τον απαξιωτικό τρόπο του Θοδωρή Γκόνη και με την συγκεκριμένη ανακοίνωση αλλά και με την παρέμβαση στη διάρκεια της συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου, όχι μόνον δεν αγγίζει τον καλλιτεχνικό διευθυντή και την πλούσια προσφορά του στην τέχνη και τον πολιτισμό αλλά αποδεικνύει πόσο μακριά νυχτωμένοι περί τα πολιτιστικά είναι ο κ. Μάκης Παπαδόπουλος και οι συνεργάτες του.

Όμως βρισκόμαστε δυστυχώς σε μια εποχή άκρατου λαϊκισμού όπου οι πολιτικοί σε διάφορα επίπεδα (και στην τοπική αυτοδιοίκηση και στην κεντρική πολιτική σκηνή), έχουν προσχωρήσει στο στρατόπεδό του και επιδίδονται σε λαϊκίστικες κορώνες, ισοπεδώνοντας θεσμούς και αξίες.

Ο Μάκης Παπαδόπουλος είναι μακράν ο πρωταθλητής στις ανακοινώσεις κατά της διοίκησης του Δήμου. Κάθε μέρα και μια ανακοίνωση. Κάθε μέρα και μια επίθεση στη δήμαρχο. Κάπου έχει χαθεί το μέτρο. Και αν καμιά φορά μπορεί να έχει δίκιο, το χάνει διότι οι πολίτες βαρέθηκαν από τις καθημερινές, αχρείαστες πολλές φορές, παρεμβάσεις του και ούτε που τις δίνουν πια σημασία.

Θα συνιστούσαμε στον κ. Μάκη Παπαδόπουλο, του οποίου τις καλλιτεχνικές επιλογές γνωρίσαμε από τις συναυλίες που οργανώθηκαν στο παρελθόν στον επαγγελματικό του χώρο, να κάνει τις όποιες παρεμβάσεις του σε θέματα που τα κατέχει. Στα υπόλοιπα για τα οποία έχει άγνοια ας μην ασχολείται γιατί εκτίθεται.

Και κάτι τελευταίο. Η παράταξη «ο τόπος της ζωή μας» έχει εκπρόσωπο στο διοικητικό συμβούλιο της Δημωφέλειας. Γιατί δεν ζητά από εκεί να ενημερωθεί για τα οικονομικά του Φεστιβάλ αφού η Δημωφέλεια είναι εκείνη που τα διαχειρίζεται και όχι το ΔΗΠΕΘΕ;

Βγάλτε το βιβλίο στα βιβλιοπωλεία ρεεεεεεεεε!!!

Εδώ και δεκαπέντε μέρες έχει τυπωθεί και έχει παραδοθεί στο Δήμο Καβάλας και ο δεύτερος τόμος της εξαιρετικής σημασίας εργασίας της συμπολίτισσας αρχιτέκτονος Σαπφώς Αγγελούδη για την σύγχρονη ιστορία της Καβάλας και των δημάρχων που διοίκησαν αυτήν την πόλη από την απελευθέρωσή της το 1913 μέχρι σήμερα.
Γράψαμε ήδη και παρουσιάσαμε στην Δευτεριάτικη Πρωϊνή της προηγούμενης εβδομάδας αναλυτικά το έργο αυτό, το πόσο σπουδαίο είναι για την πόλη και την ιστορία της, την πολύχρονη, επίπονη και επίμονη δουλειά που έχει κάνει η κ. Αγγελούδη, τα πολύτιμα στοιχεία, πληροφορίες και εξαντλητικές λεπτομέρειες που παραθέτει και τις δεκάδες σπάνιες φωτογραφίες που φέρνει στο φως της δημοσιότητας.
Δεκαπέντε μέρες λοιπόν, ο πραγματικός αυτός θησαυρός, παραμένει όπως παραδόθηκε, μέσα στα κουτιά σε κάποια αποθήκη του Δημαρχείου ενώ θα έπρεπε ήδη από την πρώτη μέρα της παραλαβής του να έχει διανεμηθεί στα βιβλιοπωλεία, να έχει γίνει η παρουσίασή του με μια σχετική συνέντευξη τύπου και να αναρτηθεί στην ιστοσελίδα του Δήμου Καβάλας σε εμφανές σημείο.
Ένας ιδιώτης εκδότης όταν εκδίδει ένα καινούριο βιβλίο όχι μόνο πιέζει ασφυκτικά το τυπογραφείο και το βιβλιοδετείο να τελειώσουν γρήγορα τη δουλειά τους αλλά μόλις πάρει στα χέρια του το νέο βιβλίο τρέχει να το τοποθετήσει σε όσο γίνεται μεγαλύτερο αριθμό βιβλιοπωλείων, στέλνει από ένα αντίτυπο σε εφημερίδες, περιοδικά, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς και μεμονωμένους δημοσιογράφους που ασχολούνται με την βιβλιοκριτική, οργανώνει παρουσιάσεις του νέου βιβλίου και κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να διαδοθεί όσο ευρύτερα γίνεται η νέα του έκδοση.
Στο Δήμο Καβάλας, όπως και γενικότερα στο δημόσιο τομέα, αργά παν τα ζα μ’. Πρώτα απ’ όλα όταν μάθαμε ότι κυκλοφόρησε το βιβλίο απευθυνθήκαμε στο Δήμο για να μας το δώσουν να το προβάλουμε και εκείνοι αρνήθηκαν. Καταφέραμε και βρήκαμε απ’ αλλού το βιβλίο.
Στη συνέχεια και αφού το παρουσιάσαμε από την εφημερίδα μας απευθυνθήκαμε στην ίδια τη δήμαρχο και την παρακαλέσαμε μέσα στα πολλά άλλα θέματα που έχει στο κεφάλι της να φροντίσει να βγει μέσω της Δημωφέλειας στα βιβλιοπωλεία το σημαντικό για την Καβάλα αυτό έργο. Μια εβδομάδα πέρασε (δύο από τότε που παραλήφθηκε το βιβλίο από τον Δήμο) και τίποτα δεν έγινε.
Στο μεταξύ το καλοκαίρι είναι εδώ. Καβαλιώτες που ζουν μακριά από την γενέτειρά τους έρχονται όπως κάθε χρόνο για ολιγοήμερες ή και πολυήμερες διακοπές και πάντα ψάχνουν για νέες εκδόσεις για την Καβάλα. Η έκθεση βιβλίου ετοιμάζεται σιγά - σιγά κι αυτή να λειτουργήσει. Συμπολίτες μάς ρωτούν που θα βρουν το βιβλίο. Ως πότε θα παραμένει αυτό το μοναδικό έργο θαμμένο μέσα στις κούτες στις αποθήκες;
Και κάτι ακόμη το πιο σημαντικό απ’ όλα.
Δεν νιώθει κανείς εκεί στο Δήμο την ανάγκη με την όσο το δυνατόν ευρύτερη διάδοση και κυκλοφορία αυτού του βιβλίου να αποδώσει και την οφειλόμενη τιμή στη Σαπφώ Αγγελούδη που δούλεψε άοκνα, ανιδιοτελώς και με μόνο κριτήριο την αγάπη της για την Καβάλα και παρέδωσε στην πόλη μας αυτό το πολύτιμης αξίας και μοναδικής σημασίας έργο;
Εντάξει, αφαιρέσατε το όνομα της συγγραφέως από το εξώφυλλο θαρρείς και το βιβλίο το έγραψε ο Δήμος Καβάλας αλλά τουλάχιστον δώστε σ’ αυτόν τον άνθρωπο την ικανοποίηση ότι η εξάχρονη κοπιώδης έρευνά του έχει την υποδοχή και την ανταπόκριση που της αξίζει από το κοινό της Καβάλας.

Η κατά περίπτωση καταδίκη της βίας από το ΚΚΕ

Το ΚΚΕ στην εκατοντάχρονη ιστορία του έχει καταχωρηθεί στην συνείδηση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού ως το κόμμα μιας ατέρμονης διαδρομής εργατικών, κοινωνικών αλλά και εθνικών (βλέπε ΕΑΜ) αγώνων. Φυσικά υπάρχουν και οι φανατικοί του αντίπαλοι, προερχόμενοι κυρίως από το συντηρητικό χώρο και την άκρα δεξιά, που το θεωρούν εγκληματικό και προδοτικό κόμμα, υπεύθυνο για τον εμφύλιο σπαραγμό. Για τον λόγο αυτό άλλωστε τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, τα στελέχη του, τα μέλη του, οι φίλοι του, οι οπαδοί του αλλά και οι –απλώς- συμπαθούντες του ιστορικού αυτού κόμματος, υπέστησαν απηνείς διώξεις που συμπεριελάμβαναν από εκτελεστικά αποσπάσματα μέχρι φυλακίσεις, εκτοπίσεις, εξορίες, βασανισμούς και τρομοκρατία.

Η απάνθρωπη αυτή συμπεριφορά των νικητών του εμφυλίου πάνω στα σώματα και τις ψυχές των ηττημένων, συντήρησε την διχαστική ατμόσφαιρα στην ελληνική κοινωνία για πολλά χρόνια αλλά είχε συγχρόνως ως αποτέλεσμα να αναπτυχθεί σε πλατιά λαϊκά στρώματα μια συμπάθεια για το ΚΚΕ και μια τάση συγχρόνως να δίδεται ασυλία και απαλλαγή στα όποια λάθη έκανε διαχρονικά αυτό το κόμμα, ιδιαίτερα όταν πλέον νομιμοποιήθηκε η λειτουργία και η δράση του μετά την πτώση της χούντας, το 1974.

Η κατάρρευση των καθεστώτων στην Σοβιετική Ένωση και στα κράτη της ανατολικής Ευρώπης είχε σαν αποτέλεσμα αφενός να φέρει σε αμηχανία το ίδιο το ΚΚΕ αλλά να ενσπείρει και τον ιό της αμφιβολίας και της αμφισβήτησης στους οπαδούς, στους φίλους αλλά και σε ευρύτερα στρώματα απλών ανθρώπων που πίστευαν ή συμπαθούσαν το κόμμα,

Ωστόσο το ΚΚΕ εξακολούθησε να κρατά γερά την πρωτοπορία στους συνδικαλιστικούς χώρους και γενικότερα στους αγώνες για βελτίωση της ζωής των εργαζομένων και του λαού. Και μπορεί η επιρροή του αυτή να μην εκφραζόταν με υψηλά ποσοστά στις εθνικές εκλογές, δεν έπαυε όμως να είναι αποδέκτης μιας ευρύτερης συμπάθειας εκ μέρους του κόσμου και καλοπροαίρετης απαλλαγής των όποιων ευθυνών του για κάποια θέματα που πιθανόν να δημιουργούσε η καθημερινή του έντονη πολιτική παρουσία και δράση.

Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ με την εντελώς αντιφατική προεκλογική και μετεκλογική του παρουσία και δράση, πέραν όλων των άλλων, ήρθε να επιδράσει καταλυτικά και ισοπεδωτικά πάνω στην έννοια «Αριστερά» μέρος της οποίας –θέλει δεν θέλει- είναι και το ΚΚΕ.

Η Αριστερά, δέχθηκε ένα ισχυρό πλήγμα, απομυθοποιήθηκε στα μάτια και στη συνείδηση του κόσμου, έχασε το ισχυρό πλεονέκτημα της συμπάθειας που απολάμβανε ακόμη και από ανθρώπους που ανήκουν σε άλλα ιδεολογικοπολιτικά στρατόπεδα και φαίνεται πως θα κάνει πολλά χρόνια για να ανακτήσει την εμπιστοσύνη και πολύ περισσότερο την συμπάθεια όλων αυτών που μέχρι τώρα είχε «εξασφαλισμένους».

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή όχι απλώς κράτησε αποστάσεις αλλά κατήγγειλε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ότι υπηρετεί τα συμφέροντα των δανειστών δηλαδή στην ουσία του κεφαλαίου και ότι δεν διαφέρει σε τίποτα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Ωστόσο με την μνημονιακή διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η μπάλα πήρε όλη την Αριστερά άρα και το ΚΚΕ όσο κι αν αυτό με κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο διακήρυττε το ιδεολογικοπολιτικό χάος που το χωρίζει από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Οι μισαλλόδοξες φωνές βρήκαν έδαφος όχι απλά να ακουστούν αλλά και να επικρατήσουν. Ο φανατισμός περίσσεψε. Όλο και περισσότεροι εκπρόσωποι και εκφραστές του αντικομμουνισμού από τον συντηρητικό και τον ακροδεξιό χώρο έβρισκαν φιλόξενο βήμα στις εφημερίδες, στα ραδιόφωνα και στα κανάλια. Οι εκδόσεις για τα «εγκλήματα του ΚΚΕ» πλήθηναν. Η δράση ακροδεξιών και φασιστικών οργανώσεων και κομμάτων δημιούργησε ένα κλίμα διχασμού που είχε δυστυχώς και θύματα.

Σ’ αυτό το ζοφερό κλίμα του φανατισμού του αίματος και του θανάτου, το σημερινό ΚΚΕ δυστυχώς δεν διαβάζει σωστά τα σημεία των καιρών. Δεν αφουγκράζεται την βαθιά ανάγκη συσπείρωσης των αριστερών και των ευρύτερα δημοκρατικών δυνάμεων, ώστε να επανακτήσουν το χαμένο έδαφος. Δεν αίρεται στο ύψος των περιστάσεων όπως το έκανε σε άλλες περιπτώσεις στη μακρά αγωνιστική διαδρομή του με ιστορικές, εθνικού χαρακτήρα, πρωτοβουλίες.

Έχει περιχαρακωθεί στις ιδεοληψίες του και στο "αλάθητο" του κόμματος και αρνείται πεισματικά κάθε συνεργασία και κοινή δράση και φυσικά εκτίθεται πλέον πολύ συχνά στα μάτια της κοινής γνώμης. Διότι όλοι τώρα βρίσκονται με το μάτι στο μικροσκόπιο και το χέρι στη σκανδάλη να καταγγείλουν και να πυροβολήσουν κάθε στραβοτιμονιά του ΚΚΕ και της Αριστεράς γενικότερα. Οι εποχές της ανοχής έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

Με αφορμή την επίθεση σε βάρος του Γιάννη Μπουτάρη, συντάχθηκε στο δημοτικό συμβούλιο Καβάλας και ήρθε για ψηφοφορία ένα λιτό ψήφισμα καταδίκης των εκδηλώσεων βίας σε βάρος του δημάρχου Θεσσαλονίκης. Στο ψήφισμα αναφερόταν μεταξύ των άλλων ότι «…το δημοτικό συμβούλιο Καβάλας καταδικάζει κάθε μορφή βίας…».

Ο δημοτικός σύμβουλος της Λαϊκής Συσπείρωσης, παράταξη που στηρίζει το ΚΚΕ, Χρήστος Ποτόλιας αρνήθηκε να συνυπογράψει το ψήφισμα διαφωνώντας με το «κάθε μορφή βίας». Ήθελε να γράφει το ψήφισμα ότι το δημοτικό συμβούλιο Καβάλας καταδικάζει τη συγκεκριμένη στην προκειμένη περίπτωση μορφή βίας. Διότι, ισχυρίστηκε, ότι δεν μπορεί να καταδικάσει τη βία που πιθανόν να ασκούσαν οι απεργοί στη ΒΦΛ κατά τη διάρκεια των απεργιακών τους κινητοποιήσεων, κατά των απεργοσπαστών που θα επιχειρούσαν να εισέλθουν στο εργοστάσιο για να εργαστούν.

Κάνουμε την στοιχειωδώς λογική ερώτηση: Σε τί διαφέρει η σπρωξιά που έριξε κάτω τον Γιάννη Μπουτάρη από μια σπρωξιά που θα έριχνε κάτω ένα απεργοσπάστη;

Σε τίποτα απολύτως. Η βία που ασκείται σε έναν άνθρωπο από έναν άλλο άνθρωπο είναι το ίδιο αποτρόπαια και καταδικαστέα σε κάθε περίπτωση. Διότι σημασία έχει η ενέργεια και το αποτέλεσμα και όχι οι λόγοι που οδήγησαν στην ενέργεια.

Εκτός κι αν θέλει να μας πει το ΚΚΕ ότι θα λειτουργεί και θα δρα σε ένα καθεστώς τήρησης των νόμων και της ηθικής κατά περίπτωση και αλά καρτ και παραβίασης της νομιμότητας όποτε αυτό το κρίνει απαραίτητο.

Όμως υποτίθεται ότι το συγκεκριμένο κόμμα λειτουργεί και δρα στο πλαίσιο και με βάση το σύνταγμα και τους νόμους που ισχύουν σ’ αυτήν την δυτική, αστική δημοκρατία που λέγεται Ελλάδα και άρα τα αποδέχεται. Αν δεν του αρέσει και δεν συμφωνεί θα πρέπει να περάσει στην παρανομία. Άλλωστε ο ιστορικός και αμφιλεγόμενος γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης το είχε πει καθαρά: «Η νομιμότητα φθείρει το κόμμα».

Αν ο νόμος Σκουρλέτη είναι για πέταμα, οι αυτοδιοικητικοί είναι για σκότωμα

Στη ζούγκλα και στα δάση ζουν όλα τα είδη των ζώων. Μικρά και μεγάλα, σαρκοφάγα και φυτοφάγα, άγρια και ήμερα, νυκτόβια, υδρόβια, πτηνά, ερπετά, όλα όσα κατάφερε να συγκεντρώσει ο Νώε στην Κιβωτό του και να τα διασώσει από τον μεγάλο κατακλυσμό.

Στο βασίλειο των ζώων ισχύει ο νόμος του ισχυρού. Δεν υπάρχει δημοκρατία. Οι αντιλόπες και οι λαγοί δεν έχουν λόγο, δεν έχουν δύναμη. Αν δεν προφυλαχτούν, δεν κρυφτούν, δε υποχωρήσουν τότε το λιοντάρι και ο λύκος θα τα κάνουν μια χαψιά. Είναι ο νόμος της ζούγκλας. Αυτός ισχύει στο βασίλειο των ζώων.

Στις κοινωνίες των ανθρώπων ισχύει ακριβώς το ίδιο απλώς το λέμε δημοκρατία. Φυσικά πρόκειται για μια επίφαση δημοκρατίας. Κι εδώ κυριαρχεί ο ισχυρός και μάλιστα με τρόπους και διαδικασίες αγριότερες απ’ αυτές της ζούγκλας και του βασιλείου των ζώων.

Στις σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες, στις οποίες υποτίθεται ότι ανήκει και η Ελλάς, οι χώρες κυβερνώνται από κυβερνήσεις που εκλέγονται με κάποια εκλογικά συστήματα λιγότερο ή περισσότερο πλειοψηφικά.

Σε πολλές από αυτές τις χώρες ωστόσο, οι αυτοδιοικητικές εκλογές γίνονται με εκλογικά συστήματα απλής ή ενισχυμένης αναλογικής. Και οι δήμοι λειτουργούν άψογα, οι πόλεις είναι όμορφες, λειτουργικές χωρίς πολλά και οξυμένα προβλήματα, πόλεις όπου είσαι ευτυχισμένος να ζεις.

Ακόμη και στην Κύπρο και συγκεκριμένα στη Λεμεσό, ο δήμαρχος προέρχεται από το ΑΚΕΛ ενώ η πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο από την παράταξη του προέδρου Αναστασιάδη. Εντούτοις η πόλη της Λεμεσού θυμίζει έντονα μια δυτικοευρωπαϊκή πόλη, όμορφη, λειτουργική, με κατοίκους που σέβονται τους νόμους και το περιβάλλον και γενικά σου δίνει την εντύπωση και την αίσθηση ενός δήμου που λειτουργεί άψογα και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Στο διάβα του χρόνου οι άνθρωποι αυτοί έχουν αποκτήσει μια κουλτούρα πολιτικής ωριμότητας, συνύπαρξης διαφορετικών απόψεων και συγκερασμού ιδεών που αποκλίνουν ιδεολογικοπολιτικά. Βρήκαν τη χρυσή τομή γιατί κάποτε αποφάσισαν ότι έπρεπε να παραμερίσουν τους πολιτικούς και προσωπικούς τους εγωισμούς και να εργαστούν από κοινού για το καλό και την πρόοδο της κοινότητας μέσα στην οποία ζουν και δραστηριοποιούνται είτε αυτή λέγεται χώρα είτε περιφέρεια είτε πόλη είτε χωριό.

Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τις τελευταίες εθνικές εκλογές στο Βέλγιο, η δυτικοευρωπαϊκή αυτή χώρα έμεινε επί δεκατέσσερις μήνες (!!!) χωρίς κυβέρνηση μέχρι «να τα βρουν» τα κόμματα και να σχηματίσουν ένα κυβερνητικό σχήμα. Κι όμως κανείς δεν κατάλαβε τίποτα, το κράτος λειτουργούσε κανονικά και σήμερα η χώρα κυβερνάται από μια κυβέρνηση συνεργασίας.

Ακόμη και στην Ελλάδα, όπου ο διχασμός και το πολιτικό μίσος εξακολουθούν να κυριαρχούν, έγιναν τα τελευταία χρόνια συνεργασίες που κανείς δεν θα μπορούσε να διανοηθεί μέχρι πρόσφατα. Τα παραδείγματα (με τα όποια ιδιαίτερα προβλήματά τους), είναι τόσο η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου όσο και σήμερα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.

Ενώ λοιπόν θα έπρεπε να είναι ένας στόχος ζωής, ένα όραμα, μια διαρκής επιδίωξη των σύγχρονων πολιτικών η επίτευξη μια ευρύτερης συναίνεσης μέσα από ένα σύγχρονο εκλογικό σύστημα απλής αναλογικής, οι περισσότεροι απ’ αυτούς και πρώτη απ’ όλους η ΚΕΔΕ, προφασιζόμενοι τάχα λόγους ακυβερνησίας, απορρίπτουν το νομοσχέδιο που έφερε προς διαβούλευση η κυβέρνηση για την αυτοδιοίκηση πρώτου και δευτέρου βαθμού και το οποίο μεταξύ των άλλων προβλέπει και την απλή αναλογική για την εκλογή των νέων αυτοδιοικητικών οργάνων.

Στη έκτακτη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Καβάλας που έγινε την Παρασκευή το μεσημέρι για να ενισχυθεί και με την «καβαλιώτικη» ψήφο ένα σχετικό ψήφισμα της ΚΕΔΕ που προηγήθηκε, οι κραυγές κατά του νομοσχεδίου και ιδιαίτερα κατά της απλής αναλογικής κυριάρχησαν.

Και καλά, το ψήφισμα της ΚΕΔΕ απορρίπτει ένα νομοσχέδιο το οποίο υποτίθεται ότι για να το απορρίπτει το έχει μελετήσει. Η πλειοψηφία όμως του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας υιοθέτησε, υπερψήφισε και συντάχθηκε τελικά με το ψήφισμα της ΚΕΔΕ (έστω και κατά πλειοψηφία) χωρίς κανένας εκ των δημοτικών συμβούλων που το υπερψήφισε (εκτός Σιμιτσή και Φιλόσογλου), να το έχει διαβάσει.

Η νοοτροπία που υπάρχει στην πλειοψηφία των ανθρώπων της αυτοδιοίκησης περιγράφεται γλαφυρά με τα όσα είπε σε μια αποστροφή της εισήγησής του ο αντιδήμαρχος Γιώργος Φιλόσογλου:

«Θα δημιουργηθούν τραγελαφικές καταστάσεις. Σκεφτείτε ότι και για τις δικές μας τελευταίες δημοτικές εκλογές του 2014 και με τα ποσοστά που πήραν οι παρατάξεις, αν ίσχυε το σύστημα που εισηγείται ο «Κλεισθένης 1», θα έπρεπε να συμπράξουν τρεις δημοτικές παρατάξεις για να υπάρξει η απόλυτη πλειοψηφία των 22 ψήφων».

Μα αν εξ αρχής κ. Φιλόσογλου δεν αγωνιστείς εσύ και οι συνάδελφοί σου στην αυτοδιοίκηση γι’ αυτόν ακριβώς τον στόχο να πετύχεις δηλαδή ευρείες συναινέσεις και να εμπνεύσεις με προσπάθεια και αγώνα αλλά και με την προσωπική σου στάση, σε όλους τους δημότες και τους πολίτες αυτήν ακριβώς τη φιλοσοφία της ευρύτερης δημοκρατίας, μια κουλτούρα συναινέσεων δηλαδή, πως θα πάει μπροστά αυτός ο τόπος. Όταν ένας αιρετός δέχεται το ανέφικτο της αλλαγής μιας διαχρονικά καταστροφικής για την ελληνική κοινωνία νοοτροπίας, πώς θα προχωρήσουμε και σε άλλες αλλαγές που χρειάζεται επειγόντως το πολιτικό σύστημα.

Εσείς οι αυτοδιοικητικοί και γενικότερα οι αιρετοί θα έπρεπε όχι απλώς να υπερψηφίσετε την απλή αναλογική αλλά να γίνετε και οι εγγυητές και οι πρώτοι διδάξαντες της εύρυθμης εφαρμογής της.

Ο Κωστής Σιμιτσής αφού ενέσπειρε και τον τρόμο της εθνικής καταστροφής αποσπώντας τα εύσημα από τον Γιώργο Γραμμένο, το «τερμάτισε» λέγοντας:

«Η άδολη απλή αναλογική που επαγγέλλεται το νοσμοσχέδιο δεν είναι καθόλου άδολη. Είναι δολερή και δόλια (…) Διαλύονται οι δήμοι. Αναπτύσσονται χωριστικά κινήματα. Τρέμω στην ιδέα που μετά το 2019 ο κάθε δήμαρχος θα υπόκειται στους εκβιασμούς του κάθε τοπικού φύλαρχου».

Κρίμα άνθρωποι με το εύρος της καλλιέργειας αλλά και του αισθήματος της δημοκρατίας του Κωστή Σιμιτσή να μιλούν με αυτόν τον απαξιωτικό τρόπο για την απλή αναλογική.

Για κάθε νουνεχή δημοκράτη θα έπρεπε να είναι στόχος και διαρκής αγώνας η δημιουργία κουλτούρας συναινέσεων στην ελληνική κοινωνία.

Θα λέγαμε μάλιστα ότι η κυβέρνηση είναι άτολμη. Όπως το ΠΑΣΟΚ επί Ανδρέα Παπανδρέου δεν καθιέρωσε ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ τον πολιτικό γάμο και πιεζόμενη από την εκκλησία και άλλους συντηρητικούς κύκλους, τον έκανε απλώς ισοδύναμο με τον θρησκευτικό, έτσι και η σημερινή κυβέρνηση έπρεπε να προχωρήσει ακόμη περισσότερο και να καθιερώσει ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο για τους υποψηφίους δημάρχους και ένα επίσης ενιαίο για όλους τους υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους ανεξαρτήτως ιδεολογικοπολιτικής προέλευσης.

Αυτή θα ήταν η πλέρια, άδολη και απλή αναλογική.

Ο νόμος Σκουρλέτη πιθανόν να έχει ένα σωρό αδυναμίες, αβλεψίες, προχειρότητες. Μπορεί η κυβέρνηση να άργησε να τον φέρει σε διαβούλευση και μπορεί ο χρόνος που προσδιόρισε γι’ αυτό το σκοπό να είναι ελάχιστος. Μπορεί να μην έλαβε καθόλου υπ’ όψιν της τις υποδείξεις και της προτάσεις της ΚΕΔΕ και των δήμων. Μπορεί, μπορεί, μπορεί. Μπορεί, τελικά, να είναι για πέταμα.

Μπορεί να πρέπει να αποσυρθεί και να έρθει ένας καινούριος.

Όμως το θέμα της απλής αναλογικής –και όχι μόνο στην τοπική αυτοδιοίκηση- είναι ένα θέμα κεφαλαιώδες και η αντιμετώπιση που είχε από την συντριπτική πλειοψηφία των αυτοδιοικητικών παραγόντων αποδεικνύει περίτρανα πόσο άτολμη, συντηρητική και υποκριτική εξακολουθεί να είναι η πολιτική εξουσία και η οι φορείς της στη χώρα μας.

Αν ο νόμος πρέπει να αλλάξει μία φορά εκείνοι πρέπει να αλλάξουν χίλιες.