Αντώνης Σαμαράς

Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1977 σε ηλικία μόλις 26 χρονών και υπήρξε ο νεότερος σε ηλικία βουλευτής στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλίου.

Με τις σπουδές του, τα μεταπτυχιακά του στην Αμερική και τη στρατιωτική του θητεία δεν πρόλαβε να εργαστεί ποτέ στη ζωή του.

Όντας υπουργός εξωτερικών το 1992, διαφώνησε με τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για το Μακεδονικό, αποπέμφθηκε από τη κυβέρνηση, αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία και ίδρυσε νέο κόμμα, την Πολιτική Άνοιξη.

Το Σεπτέμβριο του 1993 «έριξε» την κυβέρνηση Μητσοτάκη αφού απέσπασε στην Πολιτική Άνοιξη τον βουλευτή Κιλκίς Συμπιλίδη της Νέας Δημοκρατίας με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να χάσει τη δεδηλωμένη και η χώρα να οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές τις οποίες κέρδισε το ΠΑΣΟΚ.

Αφού πορεύτηκε για 11 χρόνια με την Πολιτική Άνοιξη και εφόσον στο μεταξύ το κόμμα αυτό αποδυναμώθηκε και εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη, επέστρεψε το 2004 στη Νέα Δημοκρατία όπου έγινε δεκτός από ηγεσία, στελέχη και οπαδούς μετά βαΐων και κλάδων σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.

Στις ευρωεκλογές του 2004 εκλέγεται ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία ενώ στις εθνικές εκλογές του 2007 εκλέγεται βουλευτής Μεσσηνίας της Νέας Δημοκρατίας. Το 2009 μάλιστα επιβραβεύεται από τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή που του αναθέτει το υπουργείο Πολιτισμού.

Η δικαίωσή του έρχεται στα τέλη Νοεμβρίου του 2009 όταν στην διαδικασία για την εκλογή αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία επικρατεί της αντιπάλου του Ντόρας Μπακογιάννη, κόρης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του οποίου την κυβέρνηση, όπως είπαμε, είχε «ρίξει» ο ίδιος το 1993!!!

Το 2010, καθώς η χώρα μπαίνει στη βαθιά οικονομική κρίση, αρνείται να συναινέσει στο μνημόνιο που υπογράφει η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, το «παίζει» σφόδρα αντιμνημονιακός, αναπτύσσει μια οξεία αντιμνημονιακή ρητορική και μόλις δύο χρόνια αργότερα, το 2012, πραγματοποιεί μια εντυπωσιακή κωλοτούμπα τύπου Τσίπρα και ως πρωθυπουργός πλέον της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου υπογράφει φαρδιά πλατιά το δεύτερο μνημόνιο.

Πρόσφατα, στο θέμα της συμφωνίας των Πρεσπών, κρατά μια ακραία στάση, έξω από την επίσημη γραμμή του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, τουλάχιστον ως προς το ονοματολογικό και την αποδοχή της σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό.

Μετά από όλα αυτά ας αναφωνήσωμεν όλοι μαζί:

«Φτου σου ξεφτιλισμένε, γυρολόγε Θεοχαρόπουλε»!!!

Είδα την κρίση από κοντά

Η παράσταση «Αρίστος» ήταν ενταγμένη στο χειμερινό πρόγραμμα του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Είχαν προγραμματιστεί τρεις παραστάσεις οι οποίες πολύ νωρίς έγιναν sold out και κατόπιν τούτου οι διοργανωτές σε συνεννόηση με την παραγωγή, εξασφάλισαν για το κοινό της Καβάλας άλλες δύο παραστάσεις, απογευματινές, το Σάββατο και την Κυριακή οι οποίες επίσης συγκέντρωσαν πάρα πολύ κόσμο.

Παρακολούθησα την απογευματινή της Κυριακής. Πολύ κόσμος, στην πλειοψηφία του γυναίκες κατέκλισαν το «Αντιγόνη Βαλάκου». Πραγματικά μια εξαιρετική παράσταση, βασισμένη στο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θανάτου» που εξιστορεί τη ζωή και το θάνατο του επονομαζόμενου δράκου του Σέιχ Σου Αριστείδη Παγκρατίδη.

Πριν ξεκινήσει η παράσταση οι ηθοποιοί ήταν ήδη επί σκηνής και «έστησαν» μια άλλη πολύ μικρή σε διάρκεια παράσταση ανάμεσα στο πρώτο και το τρίτο κουδούνι, και με χιουμοριστικό τρόπο προέτρεπαν τους θεατές να απενεργοποιήσουν τα κινητά τους τηλέφωνα. Το επανέλαβαν, χωρίς υπερβολή, δέκα τουλάχιστον φορές. Κάθε φορά που προσέρχονταν στην αίθουσα νέοι θεατές υπενθύμιζαν ξανά και ξανά την προτροπή για απενεργοποίηση των κινητών. Παρακάλεσαν μάλιστα να μη τα βάλουμε απλώς στο αθόρυβο γιατί σε μια στιγμή σιωπής, ο βόμβος της δόνησης και η οθόνη που θα αναβοσβήνει μπορεί να αποσπάσει την προσοχή των ηθοποιών και να καταστρέψει τη στιγμή και την ίδια την παράσταση. «Μείνετε για μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά χωρίς, facebook, twitter, instagram κ.λ.π.. Δεν θα πάθετε και τίποτα» έκλεισε ο ηθοποιός Μιχάλης Οικονόμου αυτό το μικρό σκετσάκι με τις προτροπές για την απενεργοποίηση των κινητών μας καθώς χτυπούσε πια το τρίτο κουδούνι και χαμήλωναν τα φώτα.

Η παράσταση ξεκίνησε και βουτήξαμε όλοι στη μαγεία που δημιούργησε το κείμενο, η σκηνοθεσία και οι εξαιρετικές ερμηνείες. Μια πραγματική μυσταγωγία.

Και προς το τέλος του έργου, στην πιο ατμοσφαιρική σκηνή, στην κορυφαία στιγμή της παράστασης όπου ο ηθοποιός Γιώργος Χριστοδούλου ευρισκόμενος στην κορυφή της σκηνής, υποδύεται τον Αριστείδη Παγκρατίδη που οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα, και καθώς μέσα στο θέατρο δεν ακούγεται ούτε ανάσα, ξαφνικά από την πρώτη σειρά των καθισμάτων αρχίζει να βοά εκκωφαντικά ο βόμβος από ένα κινητό που δονείται μανιωδώς (βουουου, βουουου, βουουου) και μια οθόνη που αναβοσβήνει σαν φάρος σε περιπολικό της αστυνομίας μέσα στη νύχτα. Στην πρώτη σειρά των καθισμάτων, στο ένα μέτρο κυριολεκτικά, από τον ηθοποιό Γιώργο Χριστοδούλου – Αριστείδη Παγκρατίδη που «εκτελείται» εκεί επί τόπου, πριν προλάβει.ο δόλιος να φτάσει στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Το χειρότερο είναι ότι ο ιδιοκτήτης του τηλεφώνου πανικοβάλλεται και προσπαθεί με κάθε τρόπο να κλείσει το κινητό το οποίο όμως δεν κλείνει και συνεχίζει να δονείται και να αναβοσβήνει με τον χαρακτηριστικό βόμβο του. Με τον πανικό του και τις αδέξιες κινήσεις του δημιουργεί μια επιπλέον αναστάτωση. Κάποια στιγμή ο καλών σταματά να καλεί και κατόπιν τούτου σταματά και η δόνηση. Η παράσταση φυσικά είχε ήδη χαλάσει για καμιά τριανταριά ανθρώπους που βρισκόμασταν σε ακτίνα τεσσάρων – πέντε μέτρων από το κάθισμα του καλουμένου. Ο Γιώργος Χριστοδούλου φάνηκε να μην επηρεάστηκε. Πιθανόν να έχει αποκτήσει εμπειρία από την γαϊδουριά μας.

Όταν σε λίγο τελείωσε η παράσταση και άναψαν τα φώτα έστρεψα το βλέμμα να δω τον άνθρωπο (άνδρας ή γυναίκα, δεν έχει σημασία) που μας χάλασε την παράσταση.

Και αντίκρισα μπροστά μου την …κρίση. Την κρίση την ίδια, αυτοπροσώπως. Ναι  Διότι κρίση δεν είναι ούτε οι Σαμαροβενιζέλοι ούτε οι Συριζοανέλ, ούτε τα μνημόνια, ούτε το μέιλ Χαρδούβελη ούτε οι ψευτομαγκιές Βαρουφάκη.

Κρίση είναι αυτός ο άνθρωπος όπως τον είδα προχθές στο θέατρο. Με την αλαζονεία και την οίηση των νεόπλουτων ημιμαθών που ο ναρκισσισμός τους και ο εγωισμός τους ξεχειλίζει από όλες τις μπάντες, και που αφού δεν σέβονται στοιχειωδώς τον κοινωνικό χώρο μέσα στον οποίο ζουν δεν πρόκειται να σεβαστούν ποτέ και τους όποιους θεσμούς μιας όποιας δημοκρατικής και ευνομούμενης πολιτείας. Αν δεν σκοτώσουμε αυτόν τον κακό μας εαυτό με όλα τα αρνητικά που είμαστε φορτωμένοι, μια ζωή μέσα στα σκατά της κρίσης θα κολυμπάμε.

Η Δήμητρα Τσανάκα νίκησε τη μιζέρια και τη μικροψυχία

Μεγάλη κουβέντα έγινε και κυρίως μεγάλη αντίδραση εκδηλώθηκε ιδιαίτερα από πλευράς της δημοτικής παράταξης «ο τόπος της ζωής μας», για την ανανέωση του συμβολαίου του Θοδωρή Γκόνη στην θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας.

Η παράταξη του Μάκη Παπαδόπουλου επιδόθηκε (όπως άλλωστε το συνηθίζει) σε μια βιομηχανία παραγωγής δελτίων τύπου κατά της επιλογής αυτής και στην ουσία κατά του προσώπου του ίδιου του καλλιτεχνικού διευθυντή τον οποίο άλλωστε ο ίδιος ο Μάκης Παπαδόπουλος είχε αποκαλέσει σε παλιότερη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, ειρωνικά «σερ Γκόνη».

Είναι φανερό ότι μέσα στην -θεμιτή ως ένα βαθμό- προσπάθεια αντιπολίτευσης που ασκεί «ο τόπος της ζωής μας» στη διοίκηση Τσανάκα, η κριτική γίνεται επί δικαίων και αδίκων. Και το χειρότερο είναι ότι η απαξίωση που επιχειρείται να γίνει για το πρόσωπο, την καλλιτεχνική του προσωπικότητα και κυρίως για τη προσφορά του Θοδωρή Γκόνη στο ΔΗΠΕΘΕ και στην πόλη γενικότερα, φαίνεται πως γίνεται από ανθρώπους που είτε δεν την γνωρίζουν γιατί δεν την παρακολουθούν, είτε γιατί δεν έχουν το υπόβαθρο να την εκτιμήσουν και να την αναγνωρίσουν.

Ξέρετε, αυτός ο άνθρωπος δεν ήρθε στην Καβάλα ως πένης και επαίτης αλλά  με μια βαλίτσα γεμάτη  τραγούδια, ποιήματα, βιβλία, μακρά διαδρομή στο θέατρο και μεγάλη εμπειρία σε ΔΗΠΕΘΕ (Αγρινίου, Σερρών, Κομοτηνής). Δεν ήρθε δηλαδή με λευκό βιογραφικό. Γι’ αυτό άλλωστε και επελέγη τότε για τη θέση αυτή.

Ο Θοδωρής Γκόνης λοιπόν ήταν μια επιλογή της διοίκησης Σιμιτσή και στη δεκάχρονη μέχρι τώρα θητεία του αποδείχθηκε μακράν ο καλύτερος, ο δημιουργικότερος και ο παραγωγικότερος καλλιτεχνικός διευθυντής που είχε το ΔΗΠΕΘΕ στην 25χρονη ιστορία του.

Το 2009 ανέλαβε το Φεστιβάλ Φιλίππων και δύο χρόνια αργότερα μετά τη αποχώρηση Αμπατζή ανέλαβε και το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας

Διατήρησε τον παραδοσιακό χαρακτήρα του Φεστιβάλ Φιλίππων με τις παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο αλλά έκανε και την μεγάλη επανάσταση που κανείς μέχρι τότε δεν είχε σκεφτεί και δεν είχε τολμήσει, να φέρει δηλαδή το φεστιβάλ και μέσα στην πόλη της Καβάλας με δεκάδες εκδηλώσεις και κυρίως χρησιμοποιώντας αφενός το ντόπιο καλλιτεχνικό δυναμικό και αφετέρου προτείνοντάς μας νέους απρόβλεπτους χώρους που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί. Με κορυφαίο το εμβληματικό απεντομωτήριο, αλλά και την Παλιά Μουσική, το οικόπεδο Κρέη, το Ιμαρέτ, το Φάρο στην Παναγία, το καφενείο Μαύρη Θάλασσα στο Σούγιολου, αυλόγυρους εκκλησιών και σχολείων κ.ά.

Ανέβασε παράσταση στα λασπόλουτρα των Κρηνίδων και στην μικρή παραλία που σχηματίζεται στη ρίζα του μεγάλου λιμενοβραχίονα κάτω από την Παναγία. Είχε παρουσιαστεί εκεί μια παράσταση με το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Όνειρο στο κύμα» με την γνωστή καβαλιώτισσα ηθοποιό Λυδία Φωτοπούλου.

Μέχρι και δρώμενο μέσα στο φέρι μποτ στη γραμμή Καβάλας - Θάσου έκανε ο Γκόνης βάζοντας τους ηθοποιούς Ελένη Κοκκίδου, Μάκη Παπαδημητρίου και Νίκο Κουρή να διαβάσουν Παπαδιαμάντη.

Σε Καβαλιώτες συγγραφείς όπως ο Διαμαντής Αξιώτης, ο Θόδωρος Γρηγοριάδης, ο Αντώνης και ο Κωνσταντίνος Κούφαλης, ο Κοσμάς Χαρπαντίδης, ο Κώστας Καναβούρης, η Γεωργία Τριανταφυλλίδου, η Μάγκυ Κριθαρέλλη, η Λυδία Ελιόγλου και άλλους ο Γκόνης ανέθεσε δουλειές και τις ανέβασε είτε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ είτε στο χειμωνιάτικο πρόγραμμα του ΔΗΠΕΘΕ

Τα έργα αυτά μάλιστα εκδόθηκαν όλα μαζί σε ένα πολυτελή τόμο από την ΚΑΠΑ εκδοτική με τίτλο «Τα κείμενα των Φιλίππων».

Καθιέρωσε τα χειμερινά προγράμματα του ΔΗΠΕΘΕ με σημαντικές μετακλήσεις θεατρικών, μουσικών και χορευτικών σχημάτων αλλά και με παραγωγές του ίδιου ΔΗΠΕΘΕ

Έβγαλε το ΔΗΠΕΘΕ από την εσωστρέφειά του και το ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Καθιέρωσε τα τελευταία χρόνια το Διεθνές Εργαστήριο αρχαίου δράματος το οποίο εντάχθηκε μάλιστα σε πρόγραμμα ενίσχυσης από το υπουργείο οικονομικών. Πρόκειται για μια διαδικασία ενός μήνα κάθε καλοκαίρι όπου συγκεντρώνονται θεατρικά σχήματα και καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, διαμένουν και εργάζονται στις Κρηνίδες όπου κάνουν πρόβες παρουσία κοινού ετοιμάζοντας παραστάσεις πάνω σε αρχαία κείμενα και τα οποία παρουσιάζουν στο τέλος στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων.

«Έσκαψε», «έσπειρε», «καλλιέργησε» και παρουσίασε έργα από την ντόπια παραγωγή με περιεχόμενο που  πολλές φορές αφορούσε τον ίδιο τον τόπο μας.

Παραδείγματα: Κοσμά Χαρπαντίδη: «Κ. Ποιητού», Μάγκυς Κριθαρέλλη: «Η βιογραφία του Πατρογονικού», Γεωργίας Τριανταφυλλίδου και Όλγας Μάμαλη: «Η ζωή εφάμιλλη», Θόδωρου Γρηγοριάδη: «Δεύτερη γέννα», Διαμαντή Αξιώτη: «Ο βασιληάς της Ασίας», Α.& Κ. Κούφαλη: «Λεξικό ανωμάλων», Λυδίας Ελιόγλου: «Από την παραλία πέρασες», Θόδωρου Θεοδωρίδη: «Ισορροπιστής αεροσκαφών» κ.ά.

Ανέβασε παραστάσεις χρησιμοποιώντας Καβαλιώτες ηθοποιούς όπως η Εύα Σαουλίδου, ο Παύλος Σταυρόπουλος, ο Δημήτρης Κοντός, ο Ανδρέας Τσιαπτσιάδης, η Ναταλία – Άννα Βασιλέκα, η Εύα Οικονόμου – Βαμβακά, η Κατερίνα Τσίρμπα, η Κυριακή Μακέδου, ο Θανάσης Δήμου και άλλοι. Έδωσε την ευκαιρία στον Καβαλιώτη σκηνοθέτη Μιχάλη Αγγελίδη να προετοιμάσει και να ανεβάσει στο «Αντιγόνη Βαλάκου» δύο έργα με εξαιρετικά πρωτοποριακή σκηνοθεσία.

Για όσους γνωρίζουν και για όσους μπορούν να εκτιμήσουν, μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες, μακριά από μικρότητες και μικροψυχίες, η πόλη έχει κερδίσει πολλά από τον Γκόνη και του οφείλει μια οικουμενική αναγνώριση. Όχι τσιγκουνιές, όχι μικροψυχίες, όχι κακίες.

Η Δήμητρα Τσανάκα πρώτη το αντιλήφθηκε, στήριξε την ανανέωση του συμβολαίου του την πρώτη φορά αν και «τον βρήκε» από την προηγούμενη διοίκηση και σήμερα τον στηρίζει και για μια νέα θητεία στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή.

Η Δήμητρα Τσανάκα λοιπόν νίκησε την μιζέρια και την μικροψυχία. Ας προσπαθήσουμε κι εμείς…

Το τσαλαπατημένο αυτονόητο των καιρών μας

Ο κ. Μιχάλης Λυχούνας είναι αρχαιολόγος που υπηρετεί εδώ και πολλά χρόνια στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Καβάλας.

Στις δημοτικές εκλογές του 2014 έθεσε υποψηφιότητα ως δημοτικός σύμβουλος και εξελέγη με την παράταξη της κ. Δήμητρας Τσανάκα η οποία κέρδισε τις εκλογές και έγινε δήμαρχος Καβάλας.

Περίπου ένα χρόνο μετά την ανάληψη της διοίκησης από την παράταξη Τσανάκα, ο κ Λυχούνας ήρθε σε ρήξη με τη δήμαρχο, διαγράφηκε από την παράταξή της και από τότε έπαψε να συμμετέχει και στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου.

Κατά καιρούς ωστόσο, παρεμβαίνει στα τοπικά πράγματα με αναρτήσεις του στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook.

Πριν δύο περίπου μήνες (20 Σεπτεμβρίου 2018) σε μια τέτοια ανάρτησή του που είχε τίτλο «Κάτι κουρασμένα παλικάρια και μια ανήμπορη και περιφρονημένη» άσκησε κριτική, με τον ιδιαίτερο, καυστικό –και πολλές φορές δηλητηριώδη- τρόπο του, σε όλους τους εν δυνάμει υποψηφίους δημάρχους για τις προσεχείς δημοτικές εκλογές.

Μεταξύ αυτών και για τον κ. Μάκη Παπαδόπουλο για τον οποίο έγραφε συγκεκριμένα στην εν λόγω ανάρτηση:

«…Ο κ, Παπαδόπουλος μέσω της μακροχρόνιας προσωπικής του σχέσης έχει προσφέρει μια καλή τουριστική υποδομή, που ελπίζουμε να αναβαθμιστεί και μπορεί με χρήματα να διατηρεί ομάδα. Μέχρις εκεί! Και μόνο το γεγονός πως θεωρεί τον εαυτό του ικανό για δήμαρχο, φανερώνει τον ευτελισμό του θεσμού που επέφεραν οι προηγούμενοι…».

Δηλαδή με λίγα λόγια του λέει ότι «την καλή τουριστική επιχείρηση που έχεις η οποία ωστόσο θέλει αναβάθμιση, την έκανες χάριν της προσωπικής σου σχέσης». Και επίσης του λέει ότι: «την ομάδα ανθρώπων – συνεργατών που έχεις και ασχολούνται με τα δημοτικά πράγματα την έχεις με χρήματα, δηλαδή τους πληρώνεις». Και τέλος το πλέον απαξιωτικό και μειωτικό από όλα ότι: «Τόσο πολύ έχουν ξεφτιλίσει τον θεσμό του δημάρχου οι προηγούμενοι δήμαρχοι που –ακούστε χωριανοί- μέχρι κι ο Μάκης Παπαδόπουλος θεωρεί τον εαυτό του ικανό να βάλει υποψηφιότητα για δήμαρχος».

Ο κ. Μάκης Παπαδόπουλος που είναι επικεφαλής στη δημοτική παράταξη «Ο τόπος της ζωής μας», είναι ο πλέον δραστήριος εκ των υποψηφίων δημάρχων, ασκεί πολύ οργανωμένα κριτική στη διοίκηση Τσανάκα τα τελευταία τέσσερα χρόνια με συνεχείς παρεμβάσεις, κυρίως με δελτία τύπου για διάφορα μικρά ή και μεγάλα θέματα και προβλήματα του Δήμου Καβάλας αλλά διοργανώνει επίσης και ημερίδες ή εκδηλώσεις όπου ειδικοί αναλύουν ζητήματα που αφορούν την τοπική αυτοδιοίκηση γενικότερα  και τον Δήμο Καβάλας ειδικότερα.

Ο κ. Μάκης Παπαδόπουλος λοιπόν σε μια από αυτές τις ενημερωτικές εκδηλώσεις που οργάνωσε η παράταξή του πρόσφατα (την Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2018) με θέμα τους Φιλίππους, κάλεσε σαν κεντρικό ομιλητή τον κ. Μιχάλη Λυχούνα και εκείνος ανταποκρίθηκε με προθυμία και πήγε!

Δηλαδή ο κ. Παπαδόπουλος αγνόησε τη γνώμη που έχει ο κ. Λυχούνας για αυτόν, παρέβλεψε την απαξιωτική και μειωτική δημόσια αναφορά που διατύπωσε ο κ. Λυχούνας για το πρόσωπό του, και σαν να μη συμβαίνει τίποτα τον κάλεσε στην εκδήλωση.

Από την άλλη πλευρά ο κ. Λυχούνας που έχει τη χειρότερη γνώμη για τον κ. Παπαδόπουλο όπως προκύπτει από την δημόσια ανάρτησή του που αναφέραμε παραπάνω, δεν αντιμετώπισε όπως φαίνεται κανένα απολύτως πρόβλημα ή κάποια ηθική αναστολή να αποδεχτεί την πρότασή του και να μιλήσει στην εκδήλωση που οργανώνει ο ίδιος και η παράταξή του.

Και όλα αυτά διαδραματίζονται στη μικρή μας κοινωνία, στον μικρόκοσμό μας, τόσο φυσικά, τόσο αυτονόητα, τόσο γλυκά, απαλά και ωραία χωρίς κανέναν να παραξενεύουν ή να ενοχλούν, χωρίς κανένας να αντιδρά, ως μια κανονικότητα δηλαδή που πλέον μας έγινε συνήθεια, βίωμα, μας προσπερνά και φεύγει αφήνοντάς μας παγερά αδιάφορους στην αδράνειά μας και στην μακαριότητά μας.

Όχι φίλοι μου, δεν έχουμε σωτηρία.

Δι΄ευχών των Αγίων Πατέρων ημών Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς.

Αμήν

Πολιτικά παιχνίδια πάνω στα συντρίμμια της γέφυρας

Η Δήμητρα Τσανάκα για άλλη μια φορά αντιμετωπίζει τα σοβαρά ζητήματα που προκύπτουν στο Δήμο Καβάλας και στο πεδίο της αρμοδιότητάς της με μια επιπολαιότητα και μια ανάλαφρη αφέλεια που δεν συνάδουν με την θέση που κατέχει αλλά και τον θεσμικό ρόλο που εκπροσωπεί.

Μοιάζει να επηρεάζεται εύκολα, να παρασύρεται μερικές φορές, σαν να μην έχει την αποφασιστικότητα και την σταθερότητα του χαρακτήρα που οφείλει να έχει κάθε άνθρωπος σε μια υψηλή θέση ευθύνης όπως αυτή του δημάρχου ενός μεγάλου δήμου της χώρας.

Έτσι λοιπόν και ενώ στην αρχή συναίνεσε στην βοήθεια που θα της παρείχε τόσο η κυβέρνηση όπως δημόσια δεσμεύτηκε η υφυπουργός Μακεδονίας Θράκης κ. Νοτοπούλου όσο και κυρίως η Εγνατία Οδός ΑΕ, εντούτοις την Δευτέρα το μεσημέρι, πραγματοποίησε μια εντυπωσιακή κυβίστηση και σε έκτακτη συνέντευξη τύπου ανακοίνωσε ότι τόσο την πραγματογνωμοσύνη όσο και τα απαιτούμενα έργα αποκατάστασης της ζημιάς στη γέφυρα θα την κάνουν το Τεχνικό Επιμελητήριο και η Περιφέρεια.

Ωστόσο μόλις πριν λίγες ώρες οι εκπρόσωποι της διοίκησης του Τεχνικού Επιμελητηρίου ανακοίνωναν κατηγορηματικά και με σαφήνεια ότι το τμήμα τους δεν διαθέτει μηχανικούς ειδικούς σε τέτοια τεχνικά θέματα.

Η κ. Τσανάκα είναι προφανές ότι παρασύρθηκε σε ένα επικίνδυνο για την πόλη πολιτικό παιχνίδι.

Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι το γραφείο της στο δημαρχείο βρίσκεται δίπλα στο γραφείο του προέδρου της ΝΟΔΕ Καβάλας.

Το πολιτικό αυτό παιχνίδι όμως μπορεί να έχει αρνητικές για το δήμο και την πόλη συνέπειες.

Η Εγνατία Οδός ΑΕ είναι γνωστό ότι είναι ο τεχνικός εκείνος φορέας που διαθέτει σήμερα την υψηλότερου βαθμού τεχνογνωσία σε τέτοιου είδους μεγάλα τεχνικά έργα έχοντας κατασκευάσει τα τελευταία είκοσι χρόνια δεκάδες (πιθανόν και εκατοντάδες) μικρές και μεγάλες γέφυρες και κοιλαδογέφυρες στα πιο δύσκολα σημεία της χώρας, με τεχνικές προδιαγραφές και απαιτήσεις που κανένα πανεπιστήμιο και πολύ περισσότερο κανένα ΤΕΕ δεν μπορεί να προσεγγίσει.

Την Εγνατία Οδό ΑΕ η Καβάλα την θέλει για δύο ακόμη βασικούς λόγους. Και για την συνέχιση και ολοκλήρωση του αποφασιστικής σημασίας έργου της Περιμετρικής αλλά και για μια συμφωνία για την αλλαγή θέσης του σταθμού διοδίων που η εταιρία προτίθεται να κατασκευάσει και να λειτουργήσει πάνω στην παράκαμψη της Καβάλας.

Αντί λοιπόν να την έχουμε από κοντά αυτή την εταιρία προσπαθώντας να πετύχουμε αυτούς τους δύο στόχους, εμείς αρνούμαστε την βοήθειά της τη στιγμή μάλιστα που μόλις το περασμένο Σάββατο είχαμε συναινέσει δημόσια να την δεχτούμε. Ο πρόεδρος μάλιστα της εταιρίας δεσμεύτηκε –δημόσια επίσης- ότι μέσα σε είκοσι μέρες οι εξειδικευμένοι τεχνικοί της θα είχαν ολοκληρώσει την πραγματογνωμοσύνη τους και θα είχαν δώσει τα πρώτα στοιχεία για τα αίτια της κατάρρευσης αλλά και θα είχαν υποδείξει τρόπους αποκατάστασης της ζημιάς.

Η κ. Τσανάκα προφανώς υπέκυψε σε πολιτικές πιέσεις. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς αυτή η 180 μοιρών αναπάντεχη στροφή της.

Είτε σε κάποιους δεν άρεσε η συνεργασία του «Νεοδημοκρατικού» Δήμου Καβάλας με την «συριζαίικη» κυβέρνηση και χάλασαν τον «αρραβώνα» είτε ο Χρήστος Μέτιος στην αγωνιώδη προσπάθειά του να εξασφαλίσει στηρίγματα στην πορεία του προς τις περιφερειακές εκλογές υπόσχεται βοήθεια σε ανθρώπους που ευελπιστεί ότι θα τον βοηθήσουν με κάποιο τρόπο.

Δεν αξίζει στην πόλη αλλά και στο κύρος της δημάρχου μια τέτοια ανερμάτιστη και επιπόλαια συμπεριφορά.

Και κάτι τελευταίο. Φαίνεται ότι γίνεται μια προσπάθεια από τη διοίκηση του Δήμου Καβάλας να εμφανιστεί η γέφυρα ως δημόσιο κτήμα. Όμως ακόμη κι αν ο δρόμος, η οδός Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού ανήκει και είναι στην αρμοδιότητα του δημοσίου, η γέφυρα είναι ένα αυθαίρετο πάνω στον αιγιαλό, όπως το κτίσμα που στεγάζει σήμερα το Ναυτικό Μουσείο στη Ραψάνη ή το πρώην κέντρο «Αχιλλέας» στο Περιγιάλι που κατασκευάστηκαν από τον Δήμο Καβάλας στην παντοκρατορία Αθανασιάδη – ΠΑΣΟΚ και συντηρούνται μέχρι σήμερα από το Δήμο Καβάλας.

Άλλωστε αν ισχυριστεί ο Δήμος Καβάλας ότι η γέφυρα ανήκει στο δημόσιο τότε γιατί να συνεργαστεί με την Περιφέρεια για την αποκατάστασή της; Ας τη φτιάξει το δημόσιο. Δικιά του είναι.

Κι αν πάλι νοιώθει -παρά το γεγονός ότι δεν του ανήκει- την ηθική υποχρέωση απέναντι στους δημότες της Καβάλας να εμπλακεί στην αποκατάσταση της ζημιάς, τότε που ήταν αυτή η ευαισθησία του περί «ηθικής υποχρέωσης» τόσα χρόνια να φροντίζει για τη συντήρησή της ώστε να μην καταρρεύσει;

Όχι κ. Στέφανε, δεν θα πάρουμε

Δεν ξεκίνησε καλά ο νέος μητροπολίτης το τροπάριο. Πήρε λίγο ψηλά τον πλάγιο β και άρχισε να φαλτσάρει και να παραφωνεί.

Η φαραωνική τελετή ενθρόνισής του στην Καβάλα τον περασμένο Νοέμβριο, μας έβαλε σε κάποιες πρώτες σκέψεις, μπήκανε κάτι ψύλλοι στα αυτιά μας αλλά το προσπεράσαμε αποδίδοντάς το σε μια -κατανοητή ως ένα βαθμό- ανθρώπινη επιθυμία (αδυναμία;) να αισθανθεί το μεγαλείο της θέσης που κατέλαβε στην ηγεσία της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας καθώς βάδιζε έμπλεος χαράς και ενθουσιασμού, ευλογώντας τα πλήθη των πιστών ένθεν κακείθεν της οδού Ομονοίας και παρ’ ολίγον «οδού Αποστόλου Παύλου».

Θυμηθήκαμε βέβαια το Ευαγγέλιο και την παράδοση που λέει πως ο Χριστός μπήκε στα Ιεροσόλυμα καθισμένος πάνω σε ένα ταπεινό γαϊδουράκι, φορώντας ένα παλιό, φθαρμένο ρούχο και η σύγκριση με την προκλητική βυζαντινή μεγαλοπρέπεια της τελετής ενθρονίσεως του κ. Στεφάνου μας ξενέρωσε. Αλλά τέλος πάντων προσπαθήσαμε να αντιμετωπίσουμε με μια κάποια κατανόηση αυτές τις εικόνες.

Ωστόσο η μέχρι σήμερα σύντομη διαδρομή του ως επικεφαλής της τοπικής μας εκκλησίας, μάς φανερώνει έναν άνθρωπο που τον ενδιαφέρει πολύ, τόσο η δημοσιότητα όσο και το παιχνίδι της επικοινωνίας και των δημοσίων σχέσεων.

Αφού συμμετείχε στο μεγάλο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης για τη Μακεδονία και αφού απηύθυνε και μακρύ χαιρετισμό στο αντίστοιχο της Καβάλας, γνωρίζοντας ότι θα τύχει ευρύτατης προβολής για ένα θέμα όπου η παντός είδους ψηφοθηρία είχε την τιμητική της, έρχεται προσφάτως στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, με την ανοχή της διοίκησης του Δήμου, να αιφνιδιάσει δημοτικούς συμβούλους και τοπική κοινωνία με την πρότασή του για μετονομασία της οδού Μητροπόλεως σε «οδό μητροπολίτου Προκοπίου».

Όχι κ. Στέφανε. Δεν θα πάρουμε. Αυτή η πόλη -αυτοί που σας συμβουλεύουν δεν το ξέρουν;- έχει μακρύ κατάλογο σημαντικών ανθρώπων με ανεκτίμητη προσφορά στον τόπο μας αν θέλει να ονοματοδοτήσει δρόμους. Δεν θα κάνουμε την Καβάλα Ισλαμαμπάντ. Φτάνει πια αυτή η εμμονή. Ασχοληθείτε με το ποιμαντικό σας έργο, αθόρυβα και ταπεινά και αφήστε αυτά τα θέματα να τα συζητήσει –αν υφίσταται τέτοια ανάγκη- η τοπική κοινωνία και η δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποί της.

** Υστερόγραφο για τη δήμαρχο

Έλεος Δήμητρα Τσανάκα. Δεν έχει αυτή η πόλη άλλα προβλήματα να ασχοληθείτε ως διοίκηση; Έχει και πολλά νομίζω. Γιατί μπλέκεστε λοιπόν με τέτοια θέματα και δεν ξεκόβετε εξ αρχής τον βήχα ορισμένων. Εντάξει, καταλαβαίνω, έρχονται εκλογές και η εκκλησία επηρεάζει πολλούς ψηφοφόρους. Ωστόσο, πιστέψτε με, τις καθαρές θέσεις και τις καθαρές λύσεις ο κόσμος τις εκτιμά πολύ περισσότερο από όσο πιθανόν πιστεύετε. Αγαπά και στηρίζει τους ειλικρινείς και αυθεντικούς ανθρώπους και αποστρέφεται την δηθενιά (sic).

Και κάτι άλλο. Αν η αρμόδια επιτροπή, η αρμόδια υπηρεσία, το αρμόδιο υπουργείο τέλος πάντων, απορρίψει το αίτημα αλλαγής της ονομασίας, τι θα κάνετε; Θα αποκαθηλώσετε τις πινακίδες που ετοιμάζεστε να τοποθετήσετε με έξοδα (έστω και μηδαμινά) των Καβαλιωτών; Σαν πολύ δεν πάει αυτή η πρόκληση;

Το «πράσινο μίλι» του Κουρουμπλή στις Σέρρες και της χώρας προς τον εμφύλιο

Όταν μπορείς να δεις, όταν βλέπεις, όταν έχεις την όρασή σου δηλαδή, τότε είσαι κυρίαρχος των αισθήσεών σου και σε περίπτωση που δεχτείς μια επίθεση, η οποία ξεκινάει πιθανόν ως φραστική αλλά μπορεί να εξελιχθεί και σε πιο βίαιη, με ρίψη αντικειμένων εναντίον σου ή και άμεση άσκηση σωματικής βίας σε βάρος σου, τότε έχεις κάποια –ελάχιστα ίσως αλλά πάντως έχεις- περιθώρια να αντιληφθείς και στοιχειωδώς να προφυλαχτείς. Αντιλαμβάνεσαι δηλαδή, βλέπεις, έστω και με την άκρη του ματιού σου, ένα μπουκάλι που εκτοξεύει κάποιος εναντίον σου, ένα ποτήρι καφέ, ένα κομμάτι ξύλο ή σίδερο και έστω στοιχειωδώς, σκύβοντας ή απλώνοντας τα χέρια σου, μπορείς με κάποιον τρόπο να προστατέψεις τον εαυτό σου.

Όταν όμως ζεις στο απόλυτο σκοτάδι, όταν σου λείπει η πολυτιμότερη των αισθήσεων, η όραση, όταν δηλαδή είσαι τυφλός, τότε βιώνεις τον απόλυτο τρόμο. Διότι ακούς τις ύβρεις που εκτοξεύουν εναντίον σου κάποιοι άνθρωποι, νιώθεις τον βρυχηθμό του πλήθους, εισπράττεις κραυγές και υλακές αλλά κυριολεκτικά δεν ξέρεις από πού θα σού ‘ρθει. Ζεις δηλαδή στον απόλυτο τρόμο.

Κάπως έτσι πρέπει να βίωσε την Παρασκευή το πρωί στις Σέρρες ο Παναγιώτης Κουρουμπλής τις έντονες αποδοκιμασίες του πλήθους όταν κατέθετε στεφάνι στο άγαλμα του Εμμανουήλ Παππά αλλά και στη συνέχεια όταν πήγε πεζή από το σημείο εκείνο μέχρι την εξέδρα των επισήμων, διακόσια μέτρα παρακάτω, για να παρακολουθήσει την παρέλαση για την απελευθέρωση της πόλης των Σερρών. Αυτή η μικρή πορεία που έκανε ο τυφλός υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής, ήταν ένα «πράσινο μίλι» για τον ίδιο αλλά και μια ακόμη πράξη βίας, από τις εκατοντάδες που ζει ο τόπος μας στα περισσότερα από τα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Όμως αυτή η συγκεκριμένη άσκηση βίας εναντίον ενός ανθρώπου που ζει στο απόλυτο σκοτάδι, εμπεριέχει έντονο και το στοιχείο μιας επιπλέον αγριότητας γιατί ασκείται πάνω σε έναν άνθρωπο που μειονεκτεί έναντι όλων μας.

Πέρα από το πασιφανές ότι οι πολλοί, το πλήθος, ο όχλος υπερτερεί έναντι του ενός, του μόνου, στην περίπτωση Κουρουμπλή έχουμε το γεγονός ότι αυτός ο ένας, ο μόνος είναι και τυφλός. Και από αυτήν την άποψη η επίθεση λαμβάνει την αγριότητα  που περιγράψαμε παραπάνω αλλά και την αθλιότητα που έχουν όλες οι βίαιες πράξεις απέναντι σε ανθρώπους που μειονεκτούν.

Σπεύδω να διευκρινίσω ότι δεν ασχολούμαι καθόλου με την πολιτική διάσταση του θέματος. Με το «αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών σε μια δημοκρατική πολιτεία να διαφωνούν με κυβερνητικές αποφάσεις και να διαμαρτύρονται». Δεν ασχολούμαι επίσης με το ύφος και το περιεχόμενο της συγκεκριμένης διαμαρτυρίας. Της οποίας το φαινόμενο δεν είναι πρόσφατο. Έρχεται από τα χρόνια των «αγανακτισμένων» και ακόμα πιο πίσω στο χρόνο. Ούτε ενδιαφέρομαι να αναλύσω το είδος του ευρέως ευδοκιμούντος εν Ελλάδι πολιτικού τύπου Κουρουμπλή. Αυτό ας το κάνουν οι εμβριθείς αναλυτές των κοινωνικών δικτύων. Που θα σπεύσουν να συνδυάσουν την πολιτική διαδρομή του υπουργού για να δικαιολογήσουν την επίθεση που δέχτηκε στις Σέρρες.

Περισσότερο νοιάζομαι και δεν σας κρύβω ότι τρομάζω, για την άγρια επίθεση σε ένα μειονεκτούντα συνάνθρωπό μας. Για το συναίσθημα που νιώθει κάποιος εξ ημών να βρίζει χυδαία έναν οποιονδήποτε πολιτικό όχι μόνον για τις πολιτικές του ενέργειες με τις οποίες διαφωνεί αλλά και για τις σωματικές του μειονεξίες. «στραβούλιακα», «παχύδερμο», «σούργελο», «αχτένιστη βρωμιάρα» κ.λ.π.

Τελικά, δεν είναι μόνον ότι η χώρα βαδίζει με βήμα ταχύ το πράσινο μίλι της προς το διχασμό και τον εμφύλιο. Περισσότερο ακόμη κι απ’ αυτό είναι που έχουμε ήδη διανύσει το πράσινο μίλι που οδηγεί στην απόλυτη απανθρωπιά μας.