Γράδο σοβαρότητας και ψυχραιμίας η διαχείριση μιας ήττας

Η δημοτική παράταξη «Ανάσα για το Δήμο» της κ. Δήμητρας Τσανάκα υπέστη, ως γνωστόν, μια συντριπτική ήττα στις τελευταίες δημοτικές εκλογές.

Αν και στον πρώτο γύρο τερμάτισε πρώτη με ένα ποσοστό κοντά στο 29%, οι Καβαλιώτες της επεφύλασσαν στη συνέχεια μια δυσάρεστη έκπληξη. Όχι μόνον ανέδειξαν δήμαρχο τον Θόδωρο Μουριάδη με το εμφατικό 62% αλλά για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση (τα τελευταία 45 χρόνια δηλαδή) δεν εμπιστεύθηκαν για δεύτερη συνεχόμενη θητεία τον ίδιο δήμαρχο, όπως είχαν κάνει παλιότερα με τον Αθανασιάδη, τον Εριφυλλίδη και τον Σιμιτσή. Ήταν λοιπόν και μια προσωπική, συντριπτική ήττα της πρώην δημάρχου.

Στη συνέχεια και εν μέσω θέρους, αμέσως μόλις ανέλαβε την εξουσία η κυβέρνηση Μητσοτάκη, έφερε και ψήφισε στη βουλή νόμο που στην ουσία «νέκρωνε» όλες εκείνες τις διατάξεις του νόμου ΣΥΡΙΖΑ για την απλή αναλογική στους δήμους και επανέφερε το δημαρχοκεντρικό σύστημα στην λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Πρώτα λοιπόν αυτή η νομοθετική αλλαγή αλλά κυρίως το κραυγαλέο 62% που απέσπασε ο Μουριάδης, δύο στοιχεία που υπογραμμίζουν εμφατικά την ουσία του πράγματος, δεν μπόρεσαν να «συνετίσουν» την κ. Τσανάκα και την ομάδα της που από την πρώτη μέρα των συνεδριάσεων του νέου δημοτικού συμβουλίου άρχισαν τον κλεφτοπόλεμο, την εμμονική και λυσσαλέα αντίδραση στην προσπάθεια σύστασης και λειτουργίας των νομικών προσώπων του Δήμου και την παρεμπόδιση με κάθε τρόπο της ομαλής μετάβασης του Δήμου από το αμήχανο μετεκλογικό τρίμηνο στην κανονικότητα. Διότι η Καβάλα έσερνε πίσω της πολλά προβλήματα τα τελευταία χρόνια και έπρεπε να μπει σε ουσιαστική δουλειά ο Δήμος για την επίλυσή τους και όχι να παλεύει η διοίκηση με μάγισσες και ξωτικά.

Η εντύπωση που δημιουργείται πάντως είναι ότι την κατάσταση αυτή την συντηρεί και την τροφοδοτεί με ένταση και θεατρικούς υψηλούς τόνους, ένα μόνον μέλος της παράταξης Τσανάκα, παρασέρνοντας στον ολισθηρό αυτό δρόμο της μετωπικής σύγκρουσης, τόσο την ίδια την πρώην δήμαρχο όσο και τα υπόλοιπα μέλη της «Ανάσας για τον Δήμο».

Και μάλιστα πέρα από τα όποια πολιτικά ή νομικά επιχειρήματα επικαλούνται και παρουσιάζουν τα μέλη της παράταξης Τσανάκα σ’ αυτήν την αδιέξοδη και τυφλή τακτική που υιοθέτησαν, δεν μπορούν δυστυχώς να κρύψουν και την στενόκαρδη διάθεσή τους και την μικροψυχία τους μη μπορώντας, όπως φαίνεται, να υπερβούν την πίκρα τους από την συντριπτική ήττα που υπέστησαν στο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών.

Η απόφασή τους να ξεκινήσουν την αντιπολιτευτική τους τακτική με καταγγελίες και προσφυγές, απομονωμένοι από όλες τις άλλες παρατάξεις, αποδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο την διάθεσή τους να υπονομεύουν την λειτουργία του Δήμου σέρνοντας τη διοίκηση σε ατέρμονες τυπικές διαδικασίες και όχι να συμβάλουν με την κριτική τους, δημιουργικά και εποικοδομητικά στο έργο της.

Προς τιμήν τους οι άλλες παρατάξεις δεν τους ακολούθησαν στον ολισθηρό και αδιέξοδο δρόμο που πήραν και επέλεξαν να αντιπολιτευτούν επί της ουσίας και επί των πραγματικών προβλημάτων του Δήμου.

Είναι τελικά δύσκολο πράγμα η διαχείριση μια ήττας. Δείχνει το μέτρο της σοβαρότητας και της ψυχραιμίας αυτών που την υπέστησαν.

* Η κριτική στα αυτοδιοικητικά που ασκείται με το παραπάνω κείμενο στην πρώην δήμαρχο Καβάλας δεν έχει να κάνει σε καμιά περίπτωση με την όποια σχέση έχουμε ή όποια συμπάθεια τρέφουμε προσωπικά στη Δήμητρα Τσανάκα, στην οποία ευχόμαστε ολοψύχως καλή και γρήγορη ανάρρωση από το πρόσφατο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε.

Και πονάω και μ’ αρέσει…

Οι νικητές του εμφυλίου δεν αρκέστηκαν στη νίκη τους και στη συντριβή του «εχθρού». Στις δεκαετίες που ακολούθησαν έπρεπε επίσης να συντρίψουν κάθε έναν και κάθε τι απειλούσε το καθεστώς τους. Με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο.

Με βία, με τρομοκρατία ακόμη και με θάνατο. Με φυλακές, με εξορίες, με εκτελέσεις.

Όλες ανεξαιρέτως οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις και μέχρι το 1974, κυβέρνησαν αυταρχικά και αντιδημοκρατικά. Ο εχθρός ήταν ένας: Η Αριστερά! Είτε λέγονταν ΚΚΕ είτε ΕΔΑ είτε όπως αλλιώς.

Όλα εκείνα τα χρόνια, άνθρωποι χάθηκαν, βασανίστηκαν, ταπεινώθηκαν, οικογένειες διαλύθηκαν.

Όσοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν με κάποιο τρόπο τα γεγονότα εκείνης της περιόδου αναφέρονται στον ψυχρό πόλεμο, στην συμφωνία της Γιάλτας, στο γενικότερο κλίμα της εποχής και άλλα τέτοια. Οι πιο ακραίοι αναφέρονται σε πράκτορες του εχθρού, κατασκόπους, προδότες, εαμοβούλγαρους, κομμουνιστοσυμμορίτες κ.λ.π.

Μετά τη μεταπολίτευση και μέχρι το 2015, τη χώρα κυβέρνησαν εναλλάξ πολιτικοί σχηματισμοί που ήταν απόγονοι των κομμάτων της μετεμφυλιακής περιόδου.

Φυσικά μετά και την επτάχρονη δικτατορία η πολιτική κατάσταση δεν θα μπορούσε να είναι η ίδια των δεκαετιών ’50 και ’60. Η καταπιεσμένη ελληνική κοινωνία απαιτούσε ελευθερίες και δημοκρατία. Ο εθνάρχης ήρθε ανανεωμένος απ’ τα Παρίσια, ο έτερος καππαδόκης με ζιβάγκο και "επαναστατικά" συνθήματα, το ΚΚΕ κατέκτησε τη νομιμότητα και η δημοκρατία επιτέλους (με τις όποιες αδυναμίες της) λειτούργησε στη χώρα άψογα για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες.

Προχώρησαν μεγάλα αναπτυξιακά έργα, έγιναν σημαντικές θεσμικές αλλαγές, η χώρα εκσυγχρονίστηκε αλλά συγχρόνως είχαμε και πάρα πολλά φαινόμενα διαφθοράς όχι μόνο στον κρατικό μηχανισμό αλλά και στο πολιτικό προσωπικό. Λίγα περιστατικά από αυτά ήρθαν στο φως της δημοσιότητας, ακόμη λιγότερα έφτασαν μέχρι τη δικαιοσύνη και για ελάχιστα από αυτά εκδόθηκαν καταδικαστικές αποφάσεις. Στο τέλος και μετά από τα σαραντάχρονα φαγοπότια δισεκατομμυρίων, ένας υπουργός και ένας δήμαρχος όλο κι όλο κλείστηκαν στις φυλακές.

Όλα βάδιζαν «καλώς», τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα εναλλάσσονταν στην εξουσία αλλά δυστυχώς με τις πολιτικές τους οδήγησαν τελικά τη χώρα στη χρεοκοπία.

Όταν τα κόμματα αυτά απώλεσαν για πρώτη φορά την εξουσία από μια λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση, ένιωσαν να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.

Έχασαν τον ύπνο τους. Όπως το 1958 που ξαφνικά οι εκλογές ανέδειξαν αξιωματική αντιπολίτευση την ΕΔΑ. Χρειάστηκαν οι εκλογές βίας και νοθείας του 1961 για να «αποκατασταθεί» και πάλι η ισορροπία στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Μετά το πρώτο σοκ λοιπόν του 2015, άρχισαν να οργανώνονται επικοινωνιακά και με τη βοήθεια φυσικά και της ίδιας της «αριστερής» κυβέρνησης που έκανε το ένα λάθος πίσω από το άλλο, κατάφεραν τελικά να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος και εξαπολύοντας έναν αντικομμουνιστικό και αντιαριστερό βόρβορο να μεταστρέψουν το κλίμα στην κοινωνία, και με επικεφαλής τον γόνο μιας παραδοσιακής πολιτικής οικογένειας έμφορτης σκανδάλων και πολιτικών δολοπλοκιών, να πάρουν μια πρώτη νίκη στις ευρωεκλογές. Το εύρος της νίκης αυτής αφήνει ελάχιστα περιθώρια μεταστροφής του εκλογικού σώματος στις επερχόμενες εθνικές εκλογές.

Έτσι λοιπόν η ελληνική κοινωνία αποδεικνύεται ανυπόμονη. Τιμωρεί αυτόν που δεν κατάφερε μέσα σε τέσσερα χρόνια να αναστρέψει μια κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα από τις πολιτικές σαράντα χρόνων των άλλων. Τους οποίους άλλους καλεί τώρα για να την σώσουν. Η ελληνική κοινωνία του 2019 ξαναγυρίζει στα παλιά.

Και πονάω και μ’ αρέσει…

ΣΥΡΙΖΑ, ο ιδανικός αυτόχειρας

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία τον Γενάρη του 2015 ως η «πρώτη φορά Αριστερά».

Ο καθένας βέβαια αντιλαμβάνεται πως όταν ένα κόμμα του 4% γίνεται μέσα σε λίγα χρόνια ένα κόμμα εξουσίας του 37%, είναι φανερό πως έχει απορροφήσει ήδη μεγάλες μάζες ψηφοφόρων από άλλους πολιτικούς χώρους και μάλιστα όχι απαραίτητα όμορους ιδεολογικά.

Το αναμφισβήτητο αυτό γεγονός είχε ως αποτέλεσμα η «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση Τσίπρα να στελεχωθεί και με στελέχη προερχόμενα κυρίως από το ΠΑΣΟΚ αλλά και από τον πέραν της παραδοσιακής δεξιάς χώρο των ΑΝΕΛ με τους οποίους αναγκάστηκε να συγκυβερνήσει αφού οι εκλογές δεν του έδωσαν την απαιτούμενη αυτοδυναμία.

Μέσα σ’ αυτά τα πρώτα αρνητικά μηνύματα που ελάμβαναν οι παραδοσιακοί φίλοι, αγνοί αριστεροί άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε και η επιλογή Παυλόπουλου για τη θέση του προέδρου της δημοκρατίας, που αν δεν δυσαρέστησε τουλάχιστον εξέπληξε αρνητικά τους περισσότερους.

Τα γεγονότα του καλοκαιριού του 2015, το αχρείαστο δημοψήφισμα, η αντιστροφή του αποτελέσματός του στην πράξη και η αναγκαστική υποταγή στους δανειστές με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, οδήγησε στη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, στην αποχώρηση 40 περίπου μελών της κοινοβουλευτικής του ομάδας και στην προκήρυξη νέων εκλογών για τον Σεπτέμβρη του 2015 τις οποίες κέρδισε ο Τσίπρας σχηματίζοντας κυβέρνηση και πάλι με την βοήθεια των ΑΝΕΛ του Πάνου Καμμένου.

Οι απλοί, αγνοί άνθρωποι της Αριστεράς, παρακολουθούσαν όλα αυτά τα γεγονότα με απορία, θλίψη ίσως, πίκρα αλλά τέλος πάντων εξακολουθούσαν (όσοι τουλάχιστον δεν αποχώρησαν με την ΛΑΕ) να στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και να ελπίζουν ότι εφόσον δεν υπήρχε άλλος δρόμος, ασφαλέστερος για τη χώρα και τους πολίτες, θα έκαναν υπομονή, και άλλες θυσίες (γιατί είχαν κάνει ήδη πολλές με τα δύο πρώτα μνημόνια), ώσπου να βρει ο τόπος το δρόμο του και οι πολίτες να μπορούν να ζουν με μια στοιχειώδη άνεση και αξιοπρέπεια.

Με όλα αυτά στο μεταξύ, από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας και ιδιαίτερα από τους πιο ακραίους του κόμματος, είχε αρχίσει μια εκστρατεία κατασυκοφάντησης της Αριστεράς που έφτανε μέχρι τα χρόνια του Εμφυλίου και πριν από αυτά. Τόσο βουλευτές και στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο και ΜΜΕ φιλικά προσκείμενα είχαν επιδοθεί σε μια παραφιλολογία μίσους, που όχι μόνον καταρράκωνε τους αγώνες και τις θυσίες των αγωνιστών της Αριστεράς αλλά έσπερνε τη διχόνοια και το μίσος χωρίς καμιά αναστολή, ντροπή ή δισταγμό.

Στα κοινωνικά δίκτυα, άνθισε ο αντικομμουνισμός και μπορούσες κυριολεκτικά να δηλητηριαστείς από το φαρμάκι που έβγαζαν οι αναρτήσεις πολλών ανθρώπων, ακόμη και φίλων του ΠΑΣΟΚ, που το μίσος τους για τον ΣΥΡΙΖΑ εκδηλωνόταν μ’ αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο. Έφταναν στο σημείο να παραλληλίζουν τον κομμουνισμό με το φασισμό φέρνοντας πάντα ως παράδειγμα τον τρόπο που εφαρμόστηκε αυτό το σύστημα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Όμως ο ΣΥΡΙΖΑ προέρχεται από το χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς, οι άνθρωποι του οποίου διαφώνησαν και διαχώρισαν την θέση τους ήδη από τη δεκαετία του ’60, με ό,τι συνέβαινε στις τότε σοσιαλιστικές χώρες.

Ωστόσο, παρά τα αφόρητα οικονομικά μέτρα που αναγκάστηκε να πάρει η κυβέρνηση Τσίπρα, παρά την περαιτέρω μείωση των συντάξεων και την παράταση των δυσκολιών που αντιμετώπιζε η μεσαία και η κατώτερη τάξη, παρά την μεγάλη εκστρατεία κατασυκοφάντησης από πλευράς αντιπολίτευσης, η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας εξακολουθούσε να στηρίζει το ΣΥΡΙΖΑ και να πιστεύει στον Αλέξη Τσίπρα ότι ήταν ο μόνος άνθρωπος που θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα από τη μέγγενη των μνημονίων και των συνεχών –χωρίς αντίκρισμα- θυσιών.

Ακόμη και το ευαίσθητο θέμα της συμφωνίας των Πρεσπών, και τους τόνους υποκρισίας και ψευτοπατριωτισμού που χύθηκαν από πλευράς αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ, φάνηκε να το ξεπερνάει χωρίς σημαντικές απώλειες. Και ο χρόνος (αν δεν μεσολαβούσαν οι ευρωεκλογές και το αποτέλεσμά τους) μετρούσε προς όφελος της κυβέρνησης σ’ αυτό το θέμα. Άλλωστε από το καλοκαίρι του 2018, άρχισαν να λαμβάνονται ορισμένα μέτρα που έστω και λίγο, ανακούφιζαν ωστόσο τις πιο αδύναμες τάξεις.

Όμως δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άνθρωποί του δεν περιορίστηκαν μόνο στην εφαρμογή του μνημονίου και στη λήψη δυσάρεστων και επαχθών για τον λαό μέτρων. Όπως ο ιδανικός αυτόχειρας, ο αποφασισμένος να δώσει τέρμα στη ζωή του δεν πτοείται από μία αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας και επανέρχεται αν χρειαστεί και μία και δύο και πολλές φορές, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να δώσει ένα μοιραίο χτύπημα στους φίλους του, σ’ αυτούς τους αγνούς αριστερούς που εξακολουθούσαν να πιστεύουν σ’ αυτόν και τον αρχηγό του αλλά και στη μεγάλη πλειοψηφία των μη αριστερών που πίστεψαν και στήριξαν την κυβέρνηση. Και το τελειωτικό χτύπημα ήταν αυτό που δόθηκε στην έννοια του ηθικού πλεονεκτήματος που μπορεί να χλεύαζαν μέχρι πρόσφατα οι αντίπαλοι και οι εχθροί της παράταξης αλλά για την Αριστερά ήταν ένας διαρκής όρκος τιμής, η μοναδική σημαία αξιών που, υποτίθεται, δεν είχε υποσταλεί ακόμη.

Η κυνική δήλωση της Τασίας Χριστοδουλοπούλου για το πώς διορίστηκε η κόρη της στη Βουλή, γκρέμισε και τα τελευταία προσχήματα.

Είχε προηγηθεί βέβαια η απαράδεκτη συμπεριφορά Πολλάκη απέναντι στον Στέλιο Κυμπουρόπουλο που όχι μόνον δεν έφερε την απαιτούμενη καρατόμησή του από τον πρωθυπουργό αλλά αντιθέτως ο Τσίπρας την επικρότησε με τον τρόπο του ταξιδεύοντας στα Χανιά και πίνοντας τσικουδιές αγκαλιά με τον υπουργό του.

Και φυσικά η αποκάλυψη των διακοπών του πρωθυπουργού με το κότερο της Παναγοπούλου που δυσαρέστησε όσους πίστεψαν ότι αυτές οι συμπεριφορές δεν μπορεί να είναι στην ατζέντα των ανθρώπων της Αριστεράς. Είναι και κάποια θέματα που σημειολογικά και μόνον ενοχλούν.

Με όλα αυτά και κυρίως με την απώλεια του ηθικού πλεονεκτήματος, που ήταν πάντα η σημαία της Αριστεράς και που επιτρέπει τώρα σε πολλούς να λένε «Έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι», ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να χάνει την εξουσία. Οι Ευρωεκλογές ήταν ένα πρώτο σαφές μήνυμα για το μέχρι που μπορεί να φτάσει η διαφορά.

Το μόνο που μπορεί να σώσει την παρτίδα για τον Αλέξη Τσίπρα είναι η εναλλακτική λύση που έχει ο ψηφοφόρος και που για μια μεγάλη μερίδα του Ελληνικού λαού φαντάζει τρομακτική: Νέα Δημοκρατία και Μητσοτάκης. Ο ορισμός του συντηρητισμού και της οικογενειοκρατίας. Η απεχθέστερη εικόνα της πολιτικής ιστορίας στην Ελλάδα.

Ιδού λοιπόν το δίλημμα. Διαλέξτε και πάρτε.

Μακάριος Λαζαρίδης – Γιώργος Γραμμένος: Οι δύο όψεις του νομίσματος που λέγεται Νέα Δημοκρατία

Μετά από τέσσερα και πλέον, πικρά για την ίδια, χρόνια στην αντιπολίτευση, η Νέα Δημοκρατία, έρχεται, όπως όλα δείχνουν, ξανά στην εξουσία και μάλιστα με το ισχυρό πλεονέκτημα μιας πιθανής αυτοδυναμίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όλο αυτό το διάστημα, έκανε τα πάντα όπως αποδείχτηκε, για να της προσφέρει αυτό το δώρο και εκείνη όχι απλώς το αποδέχεται αλλά το αρπάζει με όλη εκείνη την ορμή και τη λαχτάρα που έχει ένα παιδί με το καινούριο του παιχνίδι, ή μια χήρα στο κρεβάτι, όπως σοφά λέει ο λαός μας.

Ποια όμως είναι σήμερα η Νέα Δημοκρατία και τι σχέση έχει με το κόμμα που παρέδωσε βαριά ηττημένο ο Αντώνης Σαμαράς στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη στις αρχές του 2015.

Η απάντηση είναι ότι έχουν επέλθει πολλές αλλαγές. Και η δικιά μας εκτίμηση είναι ότι οι αλλαγές αυτές είναι προς το χειρότερο.

Η αρνητική μετάλλαξη του κόμματος οφείλεται αφενός σε εξωγενείς παράγοντες αφετέρου δε και στη μοίρα που έχουν τα μεγάλα αστικά κόμματα στην Ελλάδα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, να διοικούνται από τρεις οικογένειες, τρία μεγάλα πολιτικά τζάκια, που ως ένα βαθμό έχουν επηρεάσει καθοριστικά την ιστορία του τόπου μας τα τελευταία ογδόντα χρόνια. Κι αν σκεφτεί κανείς ότι η Ελλάς στη νεότερη ιστορία της υπάρχει σαν ελεύθερο κράτος μόλις διακόσια χρόνια, καταλαβαίνει ότι τα μισά σχεδόν απ’ αυτά ή τέλος πάντων τα δύο πέμπτα, τα καθόρισαν καταλυτικά οι τρεις αυτές μεγάλες πολιτικές οικογένειες.

Και όπως φαίνεται θα εξακολουθήσουν να διαφεντεύουν τον τόπο διότι δεν είναι μόνον ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Ντόρα Μπακογιάννη που είναι αυτή τη στιγμή ενεργοί στην κεντρική πολιτική σκηνή και εν δυνάμει πρωθυπουργός ο πρώτος και υπουργός εξωτερικών αντιστοίχως η δεύτερη, αλλά έρχεται από πίσω, αφού στο μεταξύ έχει εκκολαφθεί στην αυτοδιοίκηση και ο Κώστας Μπακογιάννης, φιλόδοξος συνεχιστής μιας μακράς οικογενειακής παράδοσης.

Μετά λοιπόν από ένα διάλειμμα οκτώ χρόνων (2011 κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου), η οικογενειοκρατία επανακάμπτει, όπως όλα δείχνουν, στην Ελλάδα και αυτό μοιάζει να μην ενοχλεί καθόλου μια μεγάλη μερίδα των Ελλήνων που δείχνουν την εμπιστοσύνη τους στον Κυριάκο Μητσοτάκη και του δίνουν την ευκαιρία να υλοποιήσει αυτά που έχει εξαγγείλει.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, έχει ένα ελκυστικό πολιτικό προφίλ που περνάει στον κόσμο, επαγγέλλεται το νέο και όλοι λένε ότι είναι αποφασισμένος να το επιβάλλει πρώτα στην παράταξή του και στη συνέχεια και στην ίδια τη χώρα.

Πρώτη του έγνοια η ανανέωση των ψηφοδελτίων. Η αρχή μάλιστα έγινε και από την Καβάλα όταν προ πολλών μηνών έχρισε υποψήφιο τον Μακάριο Λαζαρίδη.

Ο Λαζαρίδης ήρθε «φυτευτός» στην πόλη. Τον επέβαλε ο Μητσοτάκης όπως άλλωστε κάνουν όλα τα μεγάλα αστικά κόμματα που περιφρονούν προκλητικά τις τοπικές κοινωνίες όταν επιλέγουν τα πρόσωπα για τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων τους. Ο Λαζαρίδης από τότε που γεννήθηκε και μέχρι πριν ένα δυο χρόνια δεν είχε καμιά σχέση με την Καβάλα, όλες του οι δραστηριότητες ήταν μακριά από την γενέτειρά του και κανείς στην πόλη δεν τον ήξερε ούτε καν τα μέλη και τα στελέχη του κόμματος.

Σίγουρα η διαδικασία αυτή δεν φέρνει κάτι το νέο, ίσα - ίσα που φανερώνει μια παλιά και παρωχημένη νοοτροπία. Την συνήθεια των αρχηγικών κομμάτων να επιβάλλει ο αρχηγός τις απόψεις του και τους ανθρώπους του. Το χειρότερο είναι ότι και ο ίδιος ο Μακάριος Λαζαρίδης μετέρχεται έναν παρωχημένο και μουχλιασμένο τρόπο πολιτικής δράσης, με έναν ξύλινο, φανατισμένο ως έναν βαθμό και υπερφίαλο, στερεότυπο και αφόρητα κοινότοπο πολιτικό λόγο, με τις καθιερωμένες επισκέψεις στα χωριά ή σε δημόσιους φορείς και οργανισμούς αλλά και ιδιωτικές επιχειρήσεις και για κάθε του ενέργεια είτε βήξει είτε χασμουρηθεί, βομβαρδίζει τα τοπικά ΜΜΕ με δελτία τύπου και φωτογραφίες.

Και φυσικά εκμεταλλεύεται και αξιοποιεί στο έπακρο το μεγάλο πλεονέκτημα που του έδωσε ο αρχηγός του να «αλωνίζει» μόνος εδώ και μήνες όταν ακόμη και σήμερα, είκοσι πέντε μέρες πριν τις εκλογές δεν έχουν ακόμη ανακοινωθεί τα υπόλοιπα ονόματα του ψηφοδελτίου του κόμματος στην Καβάλα αλλά και σε όλες σχεδόν τις περιφέρειες της χώρας.

Και το κυριότερο. Κανείς δεν αντιδρά. Ούτε οι πολιτευτές. Ούτε τα τοπικά μεγαλοστελέχη ούτε καν αυτή η ΝΟΔΕ Καβάλας. Όλοι σιωπούν διότι ο φόβος φυλάει τα έρμα. Και ακόμη χειρότερα τα πισώπλατα μαχαιρώματα, και η υπονόμευση των εσωκομματικών αντιπάλων με τη βοήθεια ορισμένων τοπικών ΜΜΕ, πάει σύννεφο.

Η μια πλευρά λοιπόν του νομίσματος είναι όλο αυτό που εκπέμπει με την υποψηφιότητά του ο Μακάριος Λαζαρίδης και συντηρεί με τον τρόπο του και ο αρχηγός όσο κι αν προσπαθεί να περάσει την εικόνα του σύγχρονου πολιτικού: το παλαιοκομματικό σύστημα λειτουργίας, το παρωχημένο και απωθητικό για μια σύγχρονη προοδευτική δημοκρατία.

Από την άλλη και με αφορμές τόσο το προσφυγικό πρόβλημα όσο και τη συμφωνία των Πρεσπών, «ανθίζουν» στη Νέα Δημοκρατία και άλλα «λουλούδια» που ο φυσικός χώρος πολλών εξ αυτών θα ήταν η Χρυσή Αυγή αλλά διάφοροι παράγοντες (κοινωνικοί κυρίως), τους κρατούν μέσα στη κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Ένα τέτοιo χαρακτηριστικό παράδειγμα στην Καβάλα είναι ο πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Γιώργος Γραμμένος. Ακραίος εθνικιστής, εκρηκτικός και παρορμητικός χαρακτήρας, ένας αυταρχικός άνθρωπος, εξετράπη πολλές φορές μέσα στο δημοτικό συμβούλιο, με την ανοχή της Δήμητρας Τσανάκα ενώ είναι γνωστές οι εμμονές του για το Μεντρεσέ, το Ιμαρέτ, την Παλιά Μουσική, το μνημείο των Εβραίων Καβαλιωτών και άλλα. Αποκορύφωμα βέβαια ήταν η χυδαία του συμπεριφορά στην πρόσφατη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, την οποία φυσικά κανείς από την παράταξη της κ. Τσανάκα ή και γενικότερα από τη Νέα Δημοκρατία δεν είχε το κουράγιο ή την στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία να καταδικάσει.

Για την ενίσχυση των δύο αυτών όψεων του ιδίου νομίσματος που λέγεται Νέα Δημοκρατία, ρόλο έπαιξε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και το διάστημα 2012 – 2014 που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση αλλά κυρίως όταν κυβέρνησε τη χώρα τα τελευταία τέσσερα και πλέον χρόνια και όχι τόσο για την ουσία της διακυβέρνησής του (μνημόνιο εφάρμοζε) αλλά για το ύφος της. Ύφος και πράξεις που δεν αρμόζουν στην Αριστερά (Ενδεικτικά: Πολλάκης, κότερο, Τασία). Γεγονός που φυσικά εκμεταλλεύτηκε με αριστοτεχνικό και μεθοδικό επικοινωνιακό τρόπο η Νέα Δημοκρατία και έρχεται τώρα στην εξουσία με την βοήθεια της ευρείας πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που δυστυχώς ψηφίζει τιμωρώντας κυρίως τον προηγούμενο και όχι τόσο επιδοκιμάζοντας τον επόμενο.

Απαράδεκτη και απαξιωτική συμπεριφορά του Δήμου σε Καβαλιώτη μουσικό - ποιητή

Ο Δημήτρης Λεοντζάκος είναι ένας μουσικός και ποιητής που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καβάλα αλλά ζει εδώ και μερικά χρόνια στη Θεσσαλονίκη.

Σπούδασε μουσική και εξειδικεύτηκε στο κλαρινέτο παρακολουθώντας μαθήματα με υψηλού επιπέδου καθηγητές στο Μόναχο, στο Μπάντεν Μπάντεν, στη Ρώμη και στη Νέα Υόρκη.

Είναι γιος του γνωστού Καβαλιώτη -συνταξιούχου σήμερα- δικηγόρου Μανώλη Λεοντζάκου και αδελφός τού επίσης συμπολίτη δικηγόρου Λευτέρη Λεοντζάκου. Η μητέρα του, Ευαγγελία Ράφτη, μουσικός επίσης, υπήρξε για πάρα πολλά χρόνια καθηγήτρια στο Δημοτικό Ωδείο της πόλης μας. Εξακολουθεί λοιπόν ο Δημήτρης Λεοντζάκος να έχει ισχυρούς δεσμούς με την Καβάλα αφού εδώ ζουν οι γονείς του, οι συγγενείς του και πολλοί φίλοι του και επισκέπτεται πολύ συχνά την γενέτειρά του. Άλλωστε είναι παντρεμένος με την επίσης Καβαλιώτισσα και επίσης εξαιρετική μουσικό Δήμητρα Κατιώνη.

Από το 2001 μέχρι σήμερα έχει εκδώσει, σε διάφορους πολύ γνωστούς εκδοτικούς οίκους, επτά ποιητικές συλλογές ενώ ως εξαιρετικός κλασικός κλαρινετίστας εργάζεται σε μόνιμη θέση στην Συμφωνική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης.

Το τελευταίο διάστημα, μαζί με την Πατρίτσια Κολαΐτη ετοίμασαν και παρουσίασαν σε διάφορους χώρους μια ποιητική παράσταση – performance με τίτλο: «Petra, ποιήματα επί σκηνής» η οποία βασίζεται αφενός στη δική του ποιητική συλλογή «Τοπία ξανά / Η αγάπη» και στην ποιητική συλλογή της Πατρίτσιας Κολαΐτη «Ο Λιθόπαις» και όπου συνυπάρχουν το βίντεο, η μουσική και οι ερμηνείες.

Ο Δημήτρης Λεοντζάκος θέλησε να παρουσιάσει αυτή την performance και στην Καβάλα. Θεώρησε κατάλληλο χώρο την Παλιά Μουσική και ήρθε σε επαφή με το Σύλλογο της Παναγίας. Από εκεί τον παρέπεμψαν στο Δήμο και για την ακρίβεια στη Δημωφέλεια που είναι υπεύθυνη και διαχειρίζεται το συγκεκριμένο χώρο.

Η Δημωφέλεια ζήτησε από τον Δημήτρη Λεοντζάκο 70 ευρώ για την ενοικίαση της Παλιάς Μουσικής για δύο ώρες. Και όχι απλά του τα ζήτησαν αλλά τον ενόχλησαν επανειλημμένως τηλεφωνικά να πληρώσει το ποσό αυτό πριν την παράσταση η οποία είχε προγραμματιστεί και έγινε τελικά την Τρίτη 7 Μαΐου στις 8.30 το βράδυ. Μετά την ασφυκτική αυτή πίεση από πλευράς Δημωφέλειας για 70 ευρώ, ο άνθρωπος αναγκάστηκε να παρακαλέσει τον αδελφό του να τακτοποιήσει το θέμα διότι ο ίδιος βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη.

Έσπευσε λοιπόν ο δικηγόρος Λευτέρης Λεοντζάκος να εξοφλήσει το ποσό των 70 ευρώ που απαιτούσε επιτακτικά η Δημωφέλεια ώστε να μπορεί ο αδελφός του να παρουσιάσει τη δουλειά του.

Μέσα στις υποχρεώσεις της Δημωφέλειας ήταν να εξασφαλίσει και τις καρέκλες για το κοινό της εκδήλωσης. Πράγματι πήγε ένα αυτοκίνητο του Δήμου άφησε έξω από το χώρο τις καρέκλες και οι δύο καλλιτέχνες μαζί με δυο - τρεις φίλους τους σήκωσαν τα μανίκια και κουβάλησαν και έστησαν μέσα στο χώρο της Παλιάς Μουσικής τις καρέκλες ενώ μετά το τέλος της παράστασης, οι ίδιοι άνθρωποι τις μάζεψαν και τις τοποθέτησαν πάλι εκεί που τις βρήκαν για να έρθει κάποια στιγμή το φορτηγό του Δήμου να τις παραλάβει.

Είναι πραγματικά ντροπή για τον Δήμο και την Δημωφέλεια που όλα αυτά τα χρόνια έχουν ξοδέψει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ σε διάφορες πολιτιστικές, αθλητικές και άλλες εκδηλώσεις, πολλές από τις οποίες μάλιστα αμφιβόλου ποιοτικού, αισθητικού και καλλιτεχνικού περιεχομένου, να απαιτούν και μάλιστα μ’ αυτόν τον τρόπο, 70 ευρώ από έναν Καβαλιώτη που τιμά με την παρουσία και το έργο του την πόλη μας.

Αντί να τον προσκαλέσουν οι ίδιοι και να του δώσουν μάλιστα και κίνητρα να έρθει ο άνθρωπος στην Καβάλα και να παρουσιάσει το έργο του, του συμπεριφέρονται μ’ αυτόν τον απαράδεκτο και απαξιωτικό τρόπο.

Ντροπή.

Αντώνης Σαμαράς

Εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής το 1977 σε ηλικία μόλις 26 χρονών και υπήρξε ο νεότερος σε ηλικία βουλευτής στην ιστορία του ελληνικού κοινοβουλίου.

Με τις σπουδές του, τα μεταπτυχιακά του στην Αμερική και τη στρατιωτική του θητεία δεν πρόλαβε να εργαστεί ποτέ στη ζωή του.

Όντας υπουργός εξωτερικών το 1992, διαφώνησε με τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη για το Μακεδονικό, αποπέμφθηκε από τη κυβέρνηση, αποχώρησε από τη Νέα Δημοκρατία και ίδρυσε νέο κόμμα, την Πολιτική Άνοιξη.

Το Σεπτέμβριο του 1993 «έριξε» την κυβέρνηση Μητσοτάκη αφού απέσπασε στην Πολιτική Άνοιξη τον βουλευτή Κιλκίς Συμπιλίδη της Νέας Δημοκρατίας με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να χάσει τη δεδηλωμένη και η χώρα να οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές τις οποίες κέρδισε το ΠΑΣΟΚ.

Αφού πορεύτηκε για 11 χρόνια με την Πολιτική Άνοιξη και εφόσον στο μεταξύ το κόμμα αυτό αποδυναμώθηκε και εξαφανίστηκε από τον πολιτικό χάρτη, επέστρεψε το 2004 στη Νέα Δημοκρατία όπου έγινε δεκτός από ηγεσία, στελέχη και οπαδούς μετά βαΐων και κλάδων σαν να μην είχε συμβεί τίποτα.

Στις ευρωεκλογές του 2004 εκλέγεται ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία ενώ στις εθνικές εκλογές του 2007 εκλέγεται βουλευτής Μεσσηνίας της Νέας Δημοκρατίας. Το 2009 μάλιστα επιβραβεύεται από τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή που του αναθέτει το υπουργείο Πολιτισμού.

Η δικαίωσή του έρχεται στα τέλη Νοεμβρίου του 2009 όταν στην διαδικασία για την εκλογή αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία επικρατεί της αντιπάλου του Ντόρας Μπακογιάννη, κόρης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του οποίου την κυβέρνηση, όπως είπαμε, είχε «ρίξει» ο ίδιος το 1993!!!

Το 2010, καθώς η χώρα μπαίνει στη βαθιά οικονομική κρίση, αρνείται να συναινέσει στο μνημόνιο που υπογράφει η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, το «παίζει» σφόδρα αντιμνημονιακός, αναπτύσσει μια οξεία αντιμνημονιακή ρητορική και μόλις δύο χρόνια αργότερα, το 2012, πραγματοποιεί μια εντυπωσιακή κωλοτούμπα τύπου Τσίπρα και ως πρωθυπουργός πλέον της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου υπογράφει φαρδιά πλατιά το δεύτερο μνημόνιο.

Πρόσφατα, στο θέμα της συμφωνίας των Πρεσπών, κρατά μια ακραία στάση, έξω από την επίσημη γραμμή του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, τουλάχιστον ως προς το ονοματολογικό και την αποδοχή της σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό.

Μετά από όλα αυτά ας αναφωνήσωμεν όλοι μαζί:

«Φτου σου ξεφτιλισμένε, γυρολόγε Θεοχαρόπουλε»!!!

Είδα την κρίση από κοντά

Η παράσταση «Αρίστος» ήταν ενταγμένη στο χειμερινό πρόγραμμα του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Είχαν προγραμματιστεί τρεις παραστάσεις οι οποίες πολύ νωρίς έγιναν sold out και κατόπιν τούτου οι διοργανωτές σε συνεννόηση με την παραγωγή, εξασφάλισαν για το κοινό της Καβάλας άλλες δύο παραστάσεις, απογευματινές, το Σάββατο και την Κυριακή οι οποίες επίσης συγκέντρωσαν πάρα πολύ κόσμο.

Παρακολούθησα την απογευματινή της Κυριακής. Πολύ κόσμος, στην πλειοψηφία του γυναίκες κατέκλισαν το «Αντιγόνη Βαλάκου». Πραγματικά μια εξαιρετική παράσταση, βασισμένη στο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη «Ο γύρος του θανάτου» που εξιστορεί τη ζωή και το θάνατο του επονομαζόμενου δράκου του Σέιχ Σου Αριστείδη Παγκρατίδη.

Πριν ξεκινήσει η παράσταση οι ηθοποιοί ήταν ήδη επί σκηνής και «έστησαν» μια άλλη πολύ μικρή σε διάρκεια παράσταση ανάμεσα στο πρώτο και το τρίτο κουδούνι, και με χιουμοριστικό τρόπο προέτρεπαν τους θεατές να απενεργοποιήσουν τα κινητά τους τηλέφωνα. Το επανέλαβαν, χωρίς υπερβολή, δέκα τουλάχιστον φορές. Κάθε φορά που προσέρχονταν στην αίθουσα νέοι θεατές υπενθύμιζαν ξανά και ξανά την προτροπή για απενεργοποίηση των κινητών. Παρακάλεσαν μάλιστα να μη τα βάλουμε απλώς στο αθόρυβο γιατί σε μια στιγμή σιωπής, ο βόμβος της δόνησης και η οθόνη που θα αναβοσβήνει μπορεί να αποσπάσει την προσοχή των ηθοποιών και να καταστρέψει τη στιγμή και την ίδια την παράσταση. «Μείνετε για μία ώρα και δεκαπέντε λεπτά χωρίς, facebook, twitter, instagram κ.λ.π.. Δεν θα πάθετε και τίποτα» έκλεισε ο ηθοποιός Μιχάλης Οικονόμου αυτό το μικρό σκετσάκι με τις προτροπές για την απενεργοποίηση των κινητών μας καθώς χτυπούσε πια το τρίτο κουδούνι και χαμήλωναν τα φώτα.

Η παράσταση ξεκίνησε και βουτήξαμε όλοι στη μαγεία που δημιούργησε το κείμενο, η σκηνοθεσία και οι εξαιρετικές ερμηνείες. Μια πραγματική μυσταγωγία.

Και προς το τέλος του έργου, στην πιο ατμοσφαιρική σκηνή, στην κορυφαία στιγμή της παράστασης όπου ο ηθοποιός Γιώργος Χριστοδούλου ευρισκόμενος στην κορυφή της σκηνής, υποδύεται τον Αριστείδη Παγκρατίδη που οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα, και καθώς μέσα στο θέατρο δεν ακούγεται ούτε ανάσα, ξαφνικά από την πρώτη σειρά των καθισμάτων αρχίζει να βοά εκκωφαντικά ο βόμβος από ένα κινητό που δονείται μανιωδώς (βουουου, βουουου, βουουου) και μια οθόνη που αναβοσβήνει σαν φάρος σε περιπολικό της αστυνομίας μέσα στη νύχτα. Στην πρώτη σειρά των καθισμάτων, στο ένα μέτρο κυριολεκτικά, από τον ηθοποιό Γιώργο Χριστοδούλου – Αριστείδη Παγκρατίδη που «εκτελείται» εκεί επί τόπου, πριν προλάβει.ο δόλιος να φτάσει στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Το χειρότερο είναι ότι ο ιδιοκτήτης του τηλεφώνου πανικοβάλλεται και προσπαθεί με κάθε τρόπο να κλείσει το κινητό το οποίο όμως δεν κλείνει και συνεχίζει να δονείται και να αναβοσβήνει με τον χαρακτηριστικό βόμβο του. Με τον πανικό του και τις αδέξιες κινήσεις του δημιουργεί μια επιπλέον αναστάτωση. Κάποια στιγμή ο καλών σταματά να καλεί και κατόπιν τούτου σταματά και η δόνηση. Η παράσταση φυσικά είχε ήδη χαλάσει για καμιά τριανταριά ανθρώπους που βρισκόμασταν σε ακτίνα τεσσάρων – πέντε μέτρων από το κάθισμα του καλουμένου. Ο Γιώργος Χριστοδούλου φάνηκε να μην επηρεάστηκε. Πιθανόν να έχει αποκτήσει εμπειρία από την γαϊδουριά μας.

Όταν σε λίγο τελείωσε η παράσταση και άναψαν τα φώτα έστρεψα το βλέμμα να δω τον άνθρωπο (άνδρας ή γυναίκα, δεν έχει σημασία) που μας χάλασε την παράσταση.

Και αντίκρισα μπροστά μου την …κρίση. Την κρίση την ίδια, αυτοπροσώπως. Ναι  Διότι κρίση δεν είναι ούτε οι Σαμαροβενιζέλοι ούτε οι Συριζοανέλ, ούτε τα μνημόνια, ούτε το μέιλ Χαρδούβελη ούτε οι ψευτομαγκιές Βαρουφάκη.

Κρίση είναι αυτός ο άνθρωπος όπως τον είδα προχθές στο θέατρο. Με την αλαζονεία και την οίηση των νεόπλουτων ημιμαθών που ο ναρκισσισμός τους και ο εγωισμός τους ξεχειλίζει από όλες τις μπάντες, και που αφού δεν σέβονται στοιχειωδώς τον κοινωνικό χώρο μέσα στον οποίο ζουν δεν πρόκειται να σεβαστούν ποτέ και τους όποιους θεσμούς μιας όποιας δημοκρατικής και ευνομούμενης πολιτείας. Αν δεν σκοτώσουμε αυτόν τον κακό μας εαυτό με όλα τα αρνητικά που είμαστε φορτωμένοι, μια ζωή μέσα στα σκατά της κρίσης θα κολυμπάμε.