28 & 29 Απριλίου ο «Ισορροπιστής αεροσκαφών» στο «Αντιγόνη Βαλάκου»

Συνεχίζονται στην Αθήνα, οι πρόβες του θεατρικού αναλογίου «Ισορροπιστής αεροσκαφών» του Θόδωρου Θεοδωρίδη, που έχει προγραμματιστεί να παρουσιαστεί στην Καβάλα, στο θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου την Τρίτη 28 και την Τετάρτη 29 Απριλίου στις 9 το βράδυ.

Ο Αλέξανδρος Ελεφάντης είναι ένας καθημερινός άνθρωπος, που ζει και δραστηριοποιείται επαγγελματικά σε μια επαρχιακή πόλη και η συμμετοχή του στα διοικητικά της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας τον φέρνει αντιμέτωπο με μια πρωτοφανή και απίστευτη πρόκληση. Αλλάζει κυριολεκτικά η ζωή του, αρχικά με γεγονότα και καταστάσεις που δεν τα είχε φανταστεί ούτε στα πιο τρελά του όνειρα τα οποία όμως στη συνέχεια εξελίσσονται σε έναν τρομακτικό εφιάλτη.

Κείμενο: Θόδωρος Θεοδωρίδης

Σκηνοθετική Επιμέλεια: Θοδωρής Γκόνης

Σκηνογραφική επιμέλεια: Ελένη Στρούλια

Φωτισμοί: Τάσος Κοντόριας

Βοηθοί σκηνοθέτη: Ανδρέας Ανδρέου, Κατερίνα Συμεωνίδου

Ερμηνεύει ο Δημήτρης Πιατάς

Συμμετέχει ο Παύλος Σταυρόπουλος

Πληροφορίες:

Θέατρο Αντιγόνη Βαλάκου (Αβέρωφ 13, Καβάλα)

Τρίτη 28 και Τετάρτη 29 Απριλίου 2015 στις 9 το βράδυ

Τιμές εισιτηρίων: 8 ευρώ γενικό, 5 ευρώ μειωμένο

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας 2510. 220876 – 7 ώρες γραφείου.

Η προπώληση των εισιτηρίων θα ξεκινήσει το Σάββατο 25 Απριλίου, 11.00 – 14.00 και 18.00 – 20.00, στο Κέντρο Πληροφόρησης Επισκεπτών Δήμου Καβάλας (πρ. ΕΟΤ) στην κεντρική πλατεία Καβάλας (τηλ. ταμείου 2510 620 566).

ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας

Διαυγείς οι επιδιώξεις όσων επικαλούνται τη Διαύγεια

Ο Θοδωρής Γκόνης είναι ένας σύγχρονος ήρωας. Από το 2009 που ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ Φιλίππων και στη συνέχεια και του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας πολεμάει με τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες, με τα θηρία και τις ύαινες, με τους ατάλαντους και τους ηλίθιους, με τους πολιτικάντηδες και τις κίτρινες πένες, με την κακομοιριά και τη μιζέρια μας. Και μέσα απ’ αυτή τη λασπουριά και την μπίχλα, μέσα από τη συνεχή υπονόμευση του έργου του ακόμη κι απ’ αυτούς που θα έπρεπε να τον στηρίζουν, με ελάχιστα κονδύλια, κατάφερε να εκτινάξει το Φεστιβάλ Φιλίππων αλλά και την δραστηριότητα του ΔΗΠΕΘΕ τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε ποιότητα που ούτε στον ύπνο μας δεν το είχαμε φανταστεί. Και με το κύρος αλλά και την διαδρομή του εδώ και τρεις και πλέον δεκαετίες να το προβάλλει μέσω του Αθηναϊκού τύπου σε όλη την Ελλάδα.

Πρώτη του ενέργεια να φέρει το Φεστιβάλ και μέσα στην πόλη. Έτσι πέρα από τις παραστάσεις αρχαίου δράματος που είχαμε παραδοσιακά στο αρχαίο θέατρο, στην Καβάλα αναδείχθηκαν πρώτα απ’ όλα καινούριοι χώροι όπου παρουσιάστηκαν έργα και πρόσωπα που είχαν σχέση με την πόλη. Το εμβληματικό Απεντομωτήριο, η Παλιά Μουσική, το λιμάνι, το Ιμαρέτ. Ακόμη το παλιό αεροδρόμιο του Αμυγδαλεώνα, τα Λασπόλουτρα, ο Προφήτης Ηλίας, η ρίζα του λιμενοβραχίονα κάτω από την Παναγία, η φυλακή μέσα στο Φρούριο, παλιά παραδοσιακά καφενεία, αυλόγυροι σχολείων και πολλά άλλα.

Και βέβαια ο Γκόνης προώθησε και ανέδειξε και τους ντόπιους δημιουργούς και καλλιτέχνες και φυσικά το έργο τους που τις περισσότερες φορές είχε αναφορές στην πόλη μας. Γιώργος Μοσχίδης, Λυδία Φωτοπούλου, Αργύρης Μπακιρτζής, Διαμαντής Αξιώτης, Κοσμάς Χαρπαντίδης, Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης, Γεωργία Τριανταφυλλίδου, Θεόδωρος Γρηγοριάδης, Ηλίας Παπαδημητρακόπουλος και φυσικά τον μεγάλο Γιώργο Χειμωνά στον οποίο ήταν αφιερωμένο το Φεστιβάλ του 2010.

Ολόκληρα Φεστιβάλ επίσης αφιερώθηκαν στον Παπαδιαμάντη, στον Καβάφη και σε μεγάλους Έλληνες ποιητές με μια σειρά από πρωτότυπες και πρωτοποριακές παραστάσεις, δρώμενα και χάπενιγκς. Καλλιτεχνικός οργασμός στην Καβάλα με μεγάλη ποικιλία εκδηλώσεων και πάντα με υψηλά ποιοτικά κριτήρια.

Ο κόσμος, το ευρύ κοινό στήριξε και αγκάλιασε το νέο Φεστιβάλ και τον Γκόνη και με την συμμετοχή του στις εκδηλώσεις έδειξε το πόσο εκτιμά το έργο του. Οι μίζεροι υπονομευτές όμως από την πρώτη στιγμή, είτε λόγω πολιτικών διαφορών με τον Σιμιτσή είτε από κόμπλεξ και φθόνο άρχισαν τα πυρά κατά ριπάς εναντίον του.

Εκείνος όμως συνέχιζε απτόητος το έργο του χωρίς να επηρεάζεται από τον βρώμικο πόλεμο που του γινόταν.

Όταν μάλιστα ανέλαβε στο τέλος του 2012 και το πόστο του καλλιτεχνικού διευθυντή στο ΔΗΠΕΘΕ, τότε με ακόμη περισσότερη όρεξη υπερέβη την τυπική δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία που ίσχυε μέχρι τότε (τρεις παραγωγές το χρόνο και τέλος) και προχώρησε σε οργάνωση πλήρους χειμερινού προγράμματος με παραγωγές του ΔΗΠΕΘΕ αλλά και πλήθος μετακλήσεων.

Είδαμε και ακούσαμε Μαρία Φαραντούρη, Γιώτα Νέγκα, Ελένη Τσαλιγοπούλου με Κώστα Λειβαδά, Λυδία Φωτοπούλου, Νένα Μεντή, Υρώ Μανέ, Ελένη Ουζουνίδου, Ιωάννα Παππά, Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Γεράσιμο Γενατά και πολλούς άλλους ων ουκ έστι αριθμός.

Είδαμε παραστάσεις που έδρεψαν δάφνες στην Αθήνα και απέσπασαν βραβεία και γενικά πλούτισαν οι χειμώνες μας με θέατρο, μουσική και χορό.

Το ευρύ κοινό αγκάλιασε και στήριξε το Γκόνη και την δουλειά του γεμίζοντας το «Παλλάς» αλλά και όπου αλλού γινόταν κάποια εκδήλωση του Φεστιβάλ ή του ΔΗΠΕΘΕ.

Οι αρνητές όμως, οι μίζεροι και οι διάφοροι χαλκευμένοι κονδυλοφόροι εξακολουθούσαν να τον πολεμούν.

Με την αλλαγή της διοίκησης στο δήμο είχαμε και μια επίθεση λαϊκισμού του στυλ «τι να τον κάνουμε τον καλλιτεχνικό διευθυντή», «κοστίζει ένα κάρο λεφτά», «μπορούμε να κάνουμε τη δουλειά και μόνοι μας».

Μια νοοτροπία δηλαδή οπισθοδρομική, που φανερώνει φθόνο για ό,τι ξεπερνά την ημιμάθειά μας, την ασχετοσύνη μας και το ανύπαρκτο ταλέντο μας.

Μέσα σ’ αυτό τον πόλεμο που του γίνεται ο Γκόνης όχι απλά αντιστέκεται αλλά δημιουργεί και μια παράσταση σταθμό στα χρονικά του ΔΗΠΕΘΕ, τις «Δάφνες και πικροδάφνες» που ξεπερνά τα όρια της Καβάλας, κάνει μια διαδρομή στην περιοχή μας, περνάει στην Κωνσταντινούπολη και ετοιμάζεται τώρα και για την Αθήνα μέσα στο Μάιο.

Τώρα άνοιξε νέο κεφάλαιο λαϊκισμού. Πόσο κοστίζει στο ΔΗΠΕΘΕ ο Γκόνης;

Υπό αυτή την έννοια μπορώ κι εγώ να ρωτήσω. Πόσο στοιχίζει στο ΔΗΠΕΘΕ η πρόεδρος; Με την αντιμισθία της και το κινητό της που το πληρώνει το ΔΗΠΕΘΕ. Και γιατί να έχουμε πρόεδρο στο ΔΗΠΕΘΕ; Τη δουλειά μπορεί να την κάνει το προσωπικό. Άλλωστε μια απλή διαχείριση είναι και τίποτα παραπάνω.

Δηλαδή δεν λέμε τι πραγματικά έχει προσφέρει στο ΔΗΠΕΘΕ, στο Φεστιβάλ Φιλίππων και γενικότερα στον τόπο μας ο Γκόνης ο οποίος παίρνει 2.100 € το μήνα δηλαδή 25.200 € το χρόνο αλλά σαν μίζεροι γερολαδάδες προσπαθούμε να τον απαξιώσουμε χτυπώντας στο θυμικό του κόσμου ότι τάχα κοστίζει ένα κάρο λεφτά σε εποχές κρίσης και ανέχειας. Ο σύγχρονος Αυριανοτομπρισμός δηλαδή σε πλήρη εφαρμογή.

Προτείνω σε όλους αυτούς που προσπαθούν να υπονομεύσουν τον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ και το έργο του, να κάνουν λίγη υπομονή. Σε λίγους μήνες λήγει το συμβόλαιό του και θα φύγει ο άνθρωπος. Να δούμε τότε με τι θα ασχολούνται…

ΛΕΖΑΝΤΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

Όλοι αυτοί που διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τα λεφτά που κοστίζει τάχα ο Γκόνης στο ΔΗΠΕΘΕ, όχι μόνον δεν είπαν και δεν έγραψαν λέξη για τη μεγάλη επιτυχία που σημείωσε η παράσταση «Δάφνες και πικροδάφνες» αλλά ούτε καν πήγαν να την παρακολουθήσουν.

Η δυστυχία του να είσαι αριστερός σε μια κυβέρνηση που δεν τολμά τις ρήξεις

Εδώ και 45 μέρες έχουμε μια νέα κυβέρνηση. Υποτίθεται ότι είναι μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτής της κουτσής, στραβής, αλλήθωρης και με χίλιες δυό άλλες αδυναμίες νεοαριστεράς που ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια από το 4% και με την συνδρομή δυνάμεων από τον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο αλλά και την συσσωρευμένη τα τελευταία χρόνια αγανάκτηση και οργή του ελληνικού λαού έφτασε να γίνει κυβέρνηση με τη στήριξη μάλιστα κι ενός μικρού κόμματος της Δεξιάς.

Και ενώ όλη η Ελληνική κοινωνία ακόμη και πλατιά λαϊκά στρώματα που δεν ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, περίμεναν μια πιο ριζοσπαστική και ρηξικέλευθη πολιτική από τη νέα κυβέρνηση, εκείνη μέρα με τη μέρα και βδομάδα με την βδομάδα, κάτω από την πίεση των «εταίρων» μας και των δανειστών μας αλλά κυρίως κάτω από την ατολμία της να σπάσει αυγά και να γκρεμίσει ταμπού, προσαρμόζεται σιγά – σιγά στο ρυθμό που χτυπούν τα νταούλια των ξένων παρά το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας υποσχόταν προεκλογικά από την Κρήτη ότι εκείνοι θα χόρευαν κι εμείς θα χτυπούσαμε τα νταούλια.

Η απογοήτευση είναι μεγάλη για όσους πίστευαν ότι πολλά θα αλλάξει η νέα κυβέρνηση. Και η απογοήτευση αυτή καταγράφεται καθημερινά όχι μόνον στις δημοσκοπήσεις αλλά και στις δηλώσεις βουλευτών και στελεχών της κυβέρνησης αλλά και στο πικρό, παγωμένο χαμόγελο των οπαδών και φίλων του ΣΥΡΙΖΑ.

Το παράδοξο είναι ότι η κυβέρνηση, ως καθοδηγητής και μπροστάρης –υποτίθεται- του αγώνα του Ελληνικού λαού για την απελευθέρωση από τον βρόγχο των δανειστών μας, εμφανίζεται επιφυλακτική, δειλή και άτολμη να συγκρουσθεί μετωπικά και αδιάλλακτα με το ευρωπαϊκό κατεστημένο όπως απαιτεί από την ιστορική, πολιτική και κοινωνική του φύση ένα αυθεντικό κόμμα της Αριστεράς. Κι όταν μάλιστα έχει αμέριστη την στήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού ο οποίος μοιάζει να είναι διατεθειμένος να κάνει κι άλλες θυσίες προκειμένου να αποδεσμευτούμε από την θηλιά των χρεών μας και από τις απειλές του Σόιμπλε και των συν αυτώ.

Γι’ αυτό και πολλές αντιδράσεις ήδη υπάρχουν όχι μόνον από κυβερνητικούς βουλευτές αλλά και από υπουργούς και άλλα στελέχη της κυβέρνησης.

Ήδη δύο από τους βουλευτές Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασαν μέρος της απογοήτευσής τους με χαρακτηριστικές φράσεις – δηλώσεις τους. Ο Ηλίας Ιωαννίδης μίλησε για «στροφή στον ρεαλισμό» ενώ ο Τάκης Εμμανουηλίδης με εμφανή την απαισιοδοξία του αναφέρθηκε σε «ένα καθημερινό αδιέξοδο».

Και πραγματικά οι τρεις Καβαλιώτες κυβερνητικοί βουλευτές μοιάζουν να τα έχουν χάσει από το πλήθος των προβλημάτων και αιτημάτων με τα οποία τους φορτώνουν όχι μόνον τοπικοί φορείς, σύλλογοι, σωματεία και συλλογικότητες αλλά και μεμονωμένοι πολίτες. Τώρα καταλαβαίνουν πόσο δύσκολο είναι να είσαι κυβερνητικός βουλευτής και μάλιστα σε μια αριστερή κυβέρνηση η οποία όμως δεν τολμά να κάνει ρήξεις. Δεν είναι μόνον ένα καθημερινό αδιέξοδο αλλά και μια βαθειά, βαθύτατη απογοήτευση.

Σημαντική σελίδα στην ιστορία του ΔΗΠΕΘΕ, η παράσταση με το έργο «Δάφνες και πικροδάφνες»

Ως μια πολύ σημαντική σελίδα στην ιστορία του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας μπορεί να καταχωρηθεί η παράσταση με το έργο «Δάφνες και πικροδάφνες» που έκανε πρεμιέρα προχθές Σάββατο και αφού ολοκληρώσει τον κύκλο του στο «Παλλάς» στις 16 Μαρτίου, θα ταξιδέψει σε αρκετές πόλεις στην περιοχή μας για να φτάσει και ως την Κωνσταντινούπολη!

Το έργο «Δάφνες και πικροδάφνες» του Δημήτρη Κεχαΐδη, σε συνεργασία με την Ελένη Χαβιαρά, ολοκληρώθηκε το 1979 και ανέβηκε για πρώτη φορά τον Οκτώβρη του ίδιου χρόνου από το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Οι ηθοποιοί της πρώτης εκείνης παράστασης ήταν οι Βάσος Ανδρονίδης (Κώστας), Μίμης Κουγιουμτζής (Βασίλης), Γιάννης Μόρτζος (Τάσος) και Γιάννης Δεγαΐτης (Αλέκος).

Τέσσερις άνδρες, μικροκομματάρχες στην Τρίπολη, ετοιμάζονται πυρετωδώς για τις επικείμενες εκλογές. Τους βρίσκουμε, δηλαδή, σε μια περίοδο, όπου καλούνται να δείξουν όχι μόνο τις ικανότητές τους, αλλά και τη δύναμη και την εξουσία που διαθέτουν. Οι ίδιοι τρέφουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Πιστεύουν ακράδαντα ότι είναι σπουδαία πολιτικά μυαλά. Πλοκή με την κλασική έννοια του όρου δεν υπάρχει. Η όλη δράση του έργου λαμβάνει χώρα σε ένα αρκετά περιορισμένο χώρο, ένα δωμάτιο στο σπίτι του Κώστα. Μπορεί οι ήρωες να εισέρχονται και να εξέρχονται, ποτέ όμως το βλέμμα του θεατή δεν βγαίνει έξω από το δωμάτιο αυτό. Η εξέλιξη της δράσης συμβαίνει μέσα στο δωμάτιο του Κώστα. Οι άνδρες αυτοί ονειρεύονται την στιγμή που όλα και όλοι θα υποταχθούν στην εξουσία τους. «Η κουβέντα μας», θα πει κάποια στιγμή ο Τάσος, «θα είναι απόφαση και νόμος και σφραγίδα και υπογραφή! Η επιθυμία μας θα εκπληρούται αμέσως…» Η ευκαιρία θα έρθει, τελικά, από εκεί που δεν το περιμένουν. Από το συρτάρι του Κώστα, που περιέχει ενοχοποιητικές φωτογραφίες για διάφορους πολιτικούς, αλλά και από μία γυναίκα, τη Νόρα, μια ώριμη και γοητευτική φιγούρα, που βρίσκεται πίσω από κάθε σημαντικό πολιτικό του νομού, τόσο της παλιάς όσο και της νέας φρουράς. Η Νόρα ελέγχει το πολιτικό παιχνίδι και το ελέγχει, καθώς φαίνεται, με μοναδικό της εφόδιο τη γυναικεία φύση και την ομορφιά της. Ένα νεανικό, όμως, ερωτικό γράμμα του Κώστα προς αυτήν, που τώρα κρατά στα χέρια της, αλλά και μια φωτογραφία, που κρατά ο Κώστας και ενοχοποιεί τους προστατευόμενους της Νόρας, θα γίνουν αφορμή για εκβιασμούς, δολοπλοκίες και διαπραγματεύσεις. Τελικά, θα καταφέρουν να έρθουν σε συμφωνία μαζί της. Η συμφωνία αυτή, ουσιαστικά, τους εξισώνει μαζί της ως πολιτικούς συνομιλητές. Επιπλέον, το γεγονός ότι στο παρελθόν ο Κώστας έφθασε ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική της κατάκτηση θα δώσει απίστευτη ώθηση στο ηθικό των τεσσάρων αλλά θα προκαλέσει και το ακατάσχετο γέλιο των θεατών της προχθεσινής πρεμιέρας.

Ο Γκόνης έχει δύο βασικά χαρίσματα όταν δουλεύει σαν σκηνοθέτης: Να επιλέγει πολύ καλά κείμενα και στη συνέχεια να δημιουργεί παραστάσεις - διαμάντια με ελάχιστα μέσα. Και στην περίπτωση του «Δάφνες και πικροδάφνες» μπορούμε να παρακολουθήσουμε την επιτομή αυτής της διαδικασίας, αυτού του μαγικού διδύμου της επιτυχίας του, του απαράβατου δηλαδή κανόνα που ακολουθεί στη δουλειά του.

Το «Δάφνες και πικροδάφνες» από τη μια, είναι ένα αριστουργηματικό κείμενο, ένα κλασικό και διαχρονικό αριστούργημα της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας που από το 1979 που πρωτοπαρουσιάστηκε μέχρι σήμερα δεν έχασε ούτε στάλα από τους χυμούς του και γι’ αυτό ανέβηκε και ξανανέβηκε δεκάδες φορές από διάφορα θεατρικά σχήματα.

Οι ήρωες του έργου «Δάφνες και πικροδάφνες» είναι ο ίδιος ο νεοέλληνας. 

Είναι ένα θεατρικό παιχνίδι δομημένο, μέσα από τους υπέροχους διάλογους. Οι εύθραυστες και υστερόβουλες φιλίες, οι εκβιασμοί και οι δολοπλοκίες των κομματαρχών μέσα σε ένα παιχνίδι εξουσίας περιγράφουν μία πραγματικότητα που είναι επίκαιρη μέχρι σήμερα και μάλλον θα είναι επίκαιρη για πάντα.

Ο Δημήτρης Κεχαΐδης (1933-2005) στην αρχή μόνος του και στη συνέχεια μαζί με τη σύζυγό του Ελένη Χαβιαρά καταπιάνονται στα έργα τους με θέματα τα οποία συνήθως και εκ πρώτης όψεως δεν είναι σοβαρά. Προτιμούν να περιορίζονται σε μια μόνον κατάσταση κι όχι να απλώνονται σε πολλά πρόσωπα. Επιλέγουν έναν χώρο μαζεμένο, έναν κύκλο κλειστό και μέσα εκεί «σκάβουν» στις σχέσεις των ανθρώπων. Έτσι αποδίδουν καλύτερα, ψάχνοντας τη λεπτομέρεια. Γι' αυτό και συνήθως τα έργα τους παίζονται σε ένα δωμάτιο. Ο χώρος δεν κινείται, κινούνται όμως τα πρόσωπα.

Από τη μια λοιπόν το έργο. Εν αρχή δηλαδή ην ο λόγος. Και στη συνέχεια αναλαμβάνει δράση η ευρηματικότητα, η φαντασία και το δημιουργικό ταλέντο του Γκόνη που με ελάχιστα μέσα αλλά με λεπτομερειακή μαστοριά και υπομονή φτιάχνει ένα κέντημα με τις ιδέες που γεννάει αλλά και με τον τρόπο που βρίσκει να αναδείξει τα πλούσια εκφραστικά μέσα των ηθοποιών του, υποβάλλοντάς τους καθημερινά στην διάρκεια των προβών, σε μια πνευματική και σωματική δοκιμασία, σκάβοντας στις ψυχές τους και ισορροπώντας τελικά με μια αξιοθαύμαστη τελειότητα πάνω στο όριο των φυσικών τους αντοχών που συμπίπτει με το μάξιμουμ των ερμηνευτικών τους δυνατοτήτων.

Και ο συνδυασμός αυτός αποτελεί την αλάνθαστη συνταγή της επιτυχίας κάθε παράστασης όπως αυτής που απολαύσαμε το Σάββατο το βράδι στο «Παλλάς», στην πρεμιέρα της παραγωγής του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας με το έργο «Δάφνες και πικροδάφνες» των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά.

Φυσικά ο Θοδωρής Γκόνης τονίζει και το πολιτικό στοιχείο που ούτως ή άλλως εμπεριέχει το κείμενο αλλά προσαρμόζοντάς το στα σημερινά δεδομένα κυρίως με τις δύο σημαίες, την ελληνική και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υπάρχουν στο σκηνικό και όχι μόνον.

Θα ήταν άδικο (όχι για τους τύπους αλλά και για την ουσία του πράγματος) να ξεχωρίσουμε κάποιον από τους ηθοποιούς - πρωταγωνιστές. Και οι τέσσερεις κατέθεσαν επί σκηνής μοναδικές ερμηνείες. Παρά το δικαιολογημένο ως ένα βαθμό τρακ και άγχος της πρεμιέρας που πιθανόν να τους διακατείχε, όχι μόνον δε το έδειξαν, όχι απλώς φανέρωσαν το μεγάλο τους ταλέντο αλλά ξεπέρασαν κάθε προσδοκία και συγκαταβατικότητα με την οποία πιθανόν θα τους αντιμετώπιζαν κάποιοι από τους θεατές.

Αποδεικνύεται έτσι για άλλη μια φορά ότι μεγάλα ταλέντα, αξιοθαύμαστοι δημιουργικοί άνθρωποι με μεγάλα αποθέματα και μέσα έκφρασης δοκιμάζονται στην αφάνεια την ώρα που στο φως της δημοσιότητας θριαμβεύουν οι ατάλαντοι.

Θα μείνω στον Ανδρέα Τσιαπτσιάδη όχι για να τον ξεχωρίσω από τους υπόλοιπους αλλά γιατί με συγκινεί το γεγονός ότι παρακολουθώ την πορεία του από το πρώτο του βήμα το 1979, όταν σχολιαρόπαιδο 16 χρονών συμμετείχε σε μια ερασιτεχνική ομάδα της Θεατρικής Λέσχης Καβάλας και τον παρακολουθώ όλο αυτό το διάστημα που αφού διάνυσε 36 χρόνια δημιουργικής δουλειάς έφτασε στο απόγειο της τέχνης του με την συμμετοχή του και την μοναδική ερμηνεία του στις «Δάφνες και πικροδάφνες».

Εξαιρετικοί και καταλυτικοί για την πορεία της παράστασης οι φωτισμοί του Τάσου Παλαιορούτα και ευρηματικά στο μινιμαλισμό τους τα σκηνικά και τα κοστούμια της Ελένης Στρούλια.

Μη χάσετε αυτή την παράσταση.

INFO

«Δάφνες και πικροδάφνες»

Συγγραφείς: Δημήτρης Κεχαΐδης, Ελένη Χαβιαρά
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Γκόνης
Σκηνικά-Κοστούμια: Ελένη Στρούλια
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Συμεωνίδου
Παίζουν: Αλέξανδρος Καλπακίδης, Δημήτρης Κοντός, Παύλος Σταυρόπουλος, Ανδρέας Τσιαπτσιάδης

Θα πρέπει να διαλέξει η κ. Καραβία…

Θα γίνουμε …«θέατρο», μου φαίνεται στο τέλος, με όσα …θεατρινίστικα παρακολουθούμε να διεξάγονται στο ΔΗΠΕΘΕ με τη νέα πρόεδρο κ. Μαρία Καραβία να έχει μπερδέψει τα σώβρακα με τις γραβάτες και το ρόλο καθώς και το έργο που πρέπει να διεκπεραιώνει στη θέση όπου την τοποθέτησε η κ. Τσανάκα.

Η θέση του προέδρου του ΔΗΠΕΘΕ και κάθε θεατρικού και άλλου καλλιτεχνικού οργανισμού, είναι ένα καθαρά διοικητικό πόστο όπου ο/η κατέχων/κατέχουσα ασχολείται αποκλειστικά και μόνον με τα διοικητικά, οικονομικά και άλλα τεχνικά και καθημερινά προβλήματά του και αφήνει το καλλιτεχνικό μέρος για τον καθ’ ύλην αρμόδιο ο οποίος είναι ο εκάστοτε καλλιτεχνικός διευθυντής και του οποίου τη δουλειά φροντίζει να κάνει ευκολότερη χωρίς να μπερδεύεται στα πόδια του και κυρίως στα θέματα με τα οποία ασχολείται και για τα οποία είναι υπεύθυνος.

Από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε η κ. Καραβία διακατέχεται από μια πρεμούρα, μια φούρια, μια βιασύνη, μια μανία τέλος πάντων να παρέμβει με κάθε τρόπο στα καλλιτεχνικά δρώμενα του ΔΗΠΕΘΕ και ιδιαίτερα με την φυσική της παρουσία και συμμετοχή.

Μια «μυρουδιά» από τις προθέσεις της κ. Καραβία πήραμε (και το γράψαμε σ’ αυτήν εδώ τη στήλη) πριν λίγες μέρες από την παρθενική της συνέντευξη τύπου προς τα τοπικά ΜΜΕ ως πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας. Με περισσή έπαρση δεν δίστασε να δηλώσει ότι: «…Όσον αφορά τον καλλιτεχνικό τομέα υπάρχει ο κ. Γκόνης ο οποίος είναι υπεύθυνος για το καλλιτεχνικό πρόγραμμα, είμαι εγώ που έχω μια εμπειρία επίσης μεγάλη και αρκετοί από τους υπολοίπους του διοικητικού συμβουλίου είτε ως θεατές είτε ηγηθήκανε κάποιων καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων και έτσι υπάρχει μια καλλιτεχνική άποψη αρκετά πλούσια…».

Αυτή η σαφής πρόθεση της κ. Καραβία να χώνεται και στα καλλιτεχνικά και να το δηλώνει μάλιστα ευθαρσώς και χωρίς ίχνος συστολής και στοιχειώδους ευγένειας απέναντι σε έναν άνθρωπο που έχει βάλει τη σφραγίδα του τα τελευταία χρόνια τόσο στο ΔΗΠΕΘΕ όσο και στο Φεστιβάλ Φιλίππων, των οποίων την παρουσία και την δραστηριότητα έχει αναβαθμίσει, είναι -πέραν όλων των άλλων- και ύποπτη.

Διότι αν έχεις τέτοιο καημό και τέτοιο ζόρι κ. Καραβία να συμμετέχεις στα καλλιτεχνικά δρώμενα της πόλης με ενεργό και πρωταγωνιστικό ρόλο, περίμενε ένα χρόνο κι όταν θα λήξει η χρονική διάρκεια του συμβολαίου του κ. Γκόνη, μη του το ανανεώνεις, πάρε τη θέση του και τότε δώσε μας να καταλάβουμε τι εστί υψηλή τέχνη. Θα έχεις άλλωστε τέσσερα χρόνια μπροστά σου για να ξεδώσεις.

Τώρα όμως που είσαι πρόεδρος κάνε τον πρόεδρο. Μη μπαίνεις σε ξένα χωράφια.

Η επιμονή λοιπόν της κ. Καραβία να συμμετάσχει στα καλλιτεχνικά του ΔΗΠΕΘΕ πήρε σάρκα και οστά με την ζορ ζουρνά απαγγελία ποιημάτων της Μαρίας Πολυδούρη στο φουαγιέ του «Παλλάς» λίγο πριν τις παραστάσεις του έργου «Οδός Πολυδούρη» που ανεβαίνει αυτές τις μέρες στην πόλη μας.

Και δεν φτάνει που το κοινό υποχρεώνεται σ’ αυτή τη δοκιμασία πριν την παράσταση αλλά στην πρεμιέρα η κ. Καραβία έβαλε και την δήμαρχο κ. Δήμητρα Τσανάκα να απαγγείλει Πολυδούρη!!!

Ελπίζω σε λίγες μέρες που θα έρθει η Ζουμπουλία (Ελισσάβετ Κωνσταντινίδου) με το «Εγώ η Γωγώ» να μην βάλει τον κ. Λυχούνα να παίξει σκηνές από το «Παρά πέντε».

Και τέλος κάτι για το οποίο η κ. Καραβία πρέπει να είναι σαν την γυναίκα του Καίσαρα. Όχι μόνο να είναι αλλά και να φαίνεται τίμια.

Η πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ διευθύνει εδώ και λίγα χρόνια μια ιδιωτική επιχείρηση με απολύτως παρεμφερές αντικείμενο. Οφείλει να ξεχωρίσει αυτά τα δύο πράγματα και να μην δίνει σε καμιά περίπτωση το δικαίωμα σε κανένα κακόπιστο να ισχυρισθεί ότι επιχειρεί να αποκομίσει επαγγελματικά οφέλη από την θεσμική θέση που κατέχει στον τοπικό μας θεατρικό οργανισμό.

Την άκουσα πριν δυο – τρεις μέρες με τα αυτιά μου να λέει στον συνάδελφο Γιάννη Κομνηνό στο CENTER, όπου ήταν καλεσμένη ως πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ, ότι το Σάββατο (αύριο δηλαδή) τον περιμένει με τον γιό του σε κάποιες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που θα γίνουν στο χώρο της επιχείρησής της. Αύριο όμως δίνονται και δύο παραστάσεις στο «Παλλάς» και δεν μπορεί η πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ να διαφημίζει τις δικές της εκδηλώσεις.

Τέλος πάντων οφείλει η κ. Καραβία έγκαιρα και με τρόπο που δεν σηκώνει αμφισβήτηση να ξεχωρίσει απολύτως αυτά τα δύο πράγματα και αυτούς τους δύο ρόλους της. Και δεν γνωρίζω τρόπο να μπορεί να το πετύχει αυτό διατηρώντας και τις δύο αυτές θέσεις.

Η Μαρία Καραβία έχει μια μεγάλη (χρονικά) διαδρομή στο θέατρο αλλά με τις επιλογές της όμως όλα αυτά τα χρόνια δεν συμφωνούμε καθόλου. Αυτό δεν αποτελεί ασφαλώς θέσφατο. Προφανώς υπάρχει ένα κοινό που διαφωνεί μαζί μας και στο πρόσωπο της κ. Καραβία διακρίνει πιθανόν μια ιέρεια της τέχνης του θεάτρου. Είναι, βλέπετε, θέμα αισθητικής.

Εκείνο, τελικά, στο οποίο νομίζω ότι συμφωνούν οι περισσότεροι είναι ότι η πρόεδρος του ΔΗΠΕΘΕ πρέπει άμεσα να ξεχωρίσει τη θέση της ως πρόεδρος και όχι ως καλλιτεχνικός διευθυντής και επίσης τη θέση της ανάμεσα στα επαγγελματικά της και την ενασχόλησή της στην υψηλή θεσμική θέση όπου την τοποθέτησε η δήμαρχος.

Άπαξ δια παντός.

Η συναίνεση κατέρρευσε μέσα σε λίγα λεπτά

Για πολιτικό πολιτισμό, συνεργασία και συναίνεση μέσα στο δημοτικό συμβούλιο μίλησαν η δήμαρχος και οι επικεφαλής όλων των παρατάξεων στην ειδική πρώτη συνεδρίαση του σώματος που έγινε την Κυριακή το πρωί στο δημαρχείο.

Μάλιστα όλοι μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τον κ. Γραμμένο και ότι θα τον στηρίξουν ως πρόεδρο του νέου δημοτικού συμβουλίου. Έτσι και έγινε. Στην ψηφοφορία που ακολούθησε ο κ. Γιώργος Γραμμένος έλαβε 35 ψήφους από τους 40 δημοτικούς συμβούλους που ήταν παρόντες και ψήφισαν. (Ο 41^ος κ. Τριανταφυλλίδης απουσίαζε στο εξωτερικό δικαιολογημένα).

Όταν ακολούθησε όμως η ψηφοφορία για τον αντιπρόεδρο του σώματος, για τη θέση του οποίου υπήρχε ένας μόνον υποψήφιος, ο κ. Λεωνίδας Παππάς, τότε μόνον οι 18 από τους 40 τον ψήφισαν. Οι υπόλοιποι 22 ξέχασαν μέσα σε λίγα λεπτά τα μεγάλα και παχιά λόγια για συνεργασία, συναίνεση και πολιτικό πολιτισμό, έννοιες που μόλις πριν λίγο ανέμιζαν σαν φλάμπουρα. Χρειάστηκε και δεύτερη ψηφοφορία για να βγει τελικά με οριακή πλειοψηφία 21 ψήφων ο κ. Παππάς.

Ουαί Φαρισαίοι υποκριτές.

Η πιο συγκινητική στιγμή του φετινού Φεστιβάλ

Με καθυστέρηση μιας εβδομάδας θα αναφερθούμε σήμερα σε μια παράσταση που θα μπορούσε να την χαρακτηρίσει κανείς και θεατρικό αναλόγιο που όμως δεν ήταν ακριβώς έτσι αφού πέρα από τις θεατρικοποιημένες αναγνώσεις υπήρχε και εκτός χειρογράφου αφήγηση.

Αναφερόμαστε στην ενταγμένη στο Φεστιβάλ Φιλίππων εκδήλωση με τίτλο «Ζήσαμε δύσκολα, αλλά …όρθιοι» που έγραψε και επιμελήθηκε σκηνοθετικά με εξαιρετική επιτυχία ο Νίκος Καραγιαννακίδης παρά την σχετική απειρία του περί της σκηνοθετικής τέχνης.

Ο Νίκος έχει στα χέρια του ένα πολύτιμο υλικό που συνέλλεξε (και με τη βοήθεια της Λένας Παπέλη), επεξεργάστηκε και ταξινόμησε ο ίδιος με κοπιώδη προσπάθεια πριν από αρκετά χρόνια, κυρίως για τις ανάγκες μιας ανεκτίμητης για την ιστορία της Καβάλας έκδοσης του Πολιτιστικού Συλλόγου της Παναγίας.

Πρόκειται για μαγνητοφωνημένες μαρτυρίες και αφηγήσεις προσφύγων πρώτης γενιάς, (καταθέσεις ζωής δηλαδή ανθρώπων που έφτασαν στην Καβάλα ξεριζωμένοι από τις πατρίδες τους) από τις οποίες ο Νίκος Καραγιαννακίδης επέλεξε χαρακτηριστικά, συγκινητικά και γλαφυρά αποσπάσματα και τους έδωσε μια θεατρική μορφή επιλέγοντας δύο ερασιτέχνες ηθοποιούς (ο ένας μάλιστα δοκίμαζε τις δυνάμεις του για πρώτη φορά) και δύο αυθεντικούς εκπροσώπους (απογόνους δεύτερης και τρίτης γενιάς) προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στην πόλη μας.

Το εγχείρημα όχι απλώς πέτυχε αλλά δημιούργησε ένα πολύ ισχυρό κλίμα συγκίνησης που είχε σαν αποτέλεσμα να καθηλώσει το πολυπληθές κοινό στην αυλή της παλιάς μουσικής παρά την μεγάλη, σχετικά, διάρκειά του.

Ο Κομνηνός Απότας ήταν η έκπληξη της βραδιάς γιατί τα κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο σε ένα γήπεδο όπου αγωνιζόταν για πρώτη φορά.

Η Έφη Πριμυκιρλίδου ήταν συγκινητική τόσο με την εξαιρετική ερμηνεία της όσο και με την γλυκύτατη, γεμάτη ζεστασιά και τρυφερότητα φωνή της στο παραδοσιακό τραγούδι που οι ανάγκες του ρόλου της επέβαλαν να τραγουδήσει.

Με αφοπλιστικό τρόπο, χωρίς τη βοήθεια γραπτού κειμένου, ο Τηλέμαχος Απλάκης αφηγήθηκε με συναρπαστικό τρόπο μια προσωπική του περιπέτεια από τη δεκαετία του ’40 όταν ήταν μικρό παιδί και τέλος η Λένα Παπέλη διάβασε ένα συγκινητικό αυτοβιογραφικό κείμενό της όπου περιέγραφε με τρυφερότητα και ευαισθησία τα παιδικά της χρόνια στη συνοικία της Παναγίας όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε.

Η Λένα Παπέλη μας παραχώρησε ευγενικά το κείμενο αυτό το οποίο και παραθέτουμε για να πάρουν μια μυρωδιά για το τι συνέβη την προηγούμενη Τρίτη στην αυλή της Παλιάς Μουσικής όσοι δεν κατάφεραν να παραβρεθούν εκεί:

Ονομάζομαι Λένα Παπέλη Σκαμνιώτη και οι πιο πολλοί με γνωρίζετε γιατί σ΄ αυτή τη γειτονιά γεννήθηκα, μεγάλωσα κι έστησα τη ζωή μου. Σ΄ αυτή τη γειτονιά έζησαν οι παππούδες μου κι οι γονείς μου.

Ο παππούς μου ήταν Στερεολλαδίτης και η γιαγιά μου μικρασιάτισσα, προσφυγοπούλα του «22. Είχαν το μπακάλικο στην Ιουστινιανού. «Η Δωρίδα» τόλεγαν προς τιμήην της γενέτειρας του παππού. Ακόμα έχω την εικόνα του, καθισμένου στο πλατύσκαλο του μαγαζιού, όμορφος με πλούσια άσπρα μαλλιά και δίπλα του ένας μαύρος μαλλιαρός γάτος, φορτωμένος γρουσουζιά, γιατί όλους μας είχε δαγκάσει, ο Αράπης.

Στο σχολείο φοιτήσαμε όλοι με τη σειρά. Πρώτα ο πατέρας μου κι οι αδελφές του, μετά τ΄ αδέλφια μου κι εγώ και τέλος τα παιδιά μου. Το 1^ο δημοτικό σχολείο, ένα από τ΄ αρχαιότερα και ιστορικότερα σχολεία της Καβάλας τώρα είναι κλειστό. Υπήρξε θύμα κι αυτό της λιτότητας αλλά και της γήρανσης του πληθυσμού της συνοικίας.

Τα παιδιά μου χρόνια τα θυμάμαι όμορφα. Από τίποτα δε στερήθηκα. Παιχνίδια, όμορφα ρούχα, οικογενειακά και φιλικά γλέντια και τραπέζια ωραία στρωμένα. Κινηματογράφος κάθε εβδομάδα απαραιτήτως, αλλά και ταβερνάκια κάθε Σάββατο. Θυμάμαι ότι προτιμούσαμε τον «Κυριάκο» στο Καρά Ορμάν.

Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός σε μία μεγάλη εταιρία επεξεργασίας και εξαγωγής καπνού, την «Αυστροελληνική» που δεν υπάρχει πια μιας και ακολούθησε την τύχη όλων των άλλων με τον μαρασμό του καπνεμπορίου.

Ακόμα κλείνω τα μάτια και μυρίζω τη γνωστή μυρωδιά του καπνού που είχε ποτίσει τα ρούχα της δουλειάς του πατέρα μου, που κατά έναν περίεργο τρόπο νομίζω ότι προπορευόταν σαν τον άκουγα να έρχεται μετά τη δουλειά.

Το γεγονός ότι μεγάλωνα σ΄ αυτό τον τόπο μού ‘δινε την ευκαιρία να παίζω ελεύθερα στους δρόμους από μικρή.

Έτσι λοιπόν στα μέσα της δεκαετίας του «60, όταν άρχισαν να ξεφυτρώνουν οι πρώτες πολυόροφες οικοδομές που πλήγωναν ανεπανόρθωτα την εικόνα της Παναγίας, δίπλα σ΄ ένα βουνό άμμου που θα χρησίμευε για ανέγερση τριώροφης οικοδομής επί της Ιουστινιανού γνώρισα την καλύτερη και αρχαιότερη φίλη μου, Λένα κι αυτή.

Έμενε σ΄ ένα σπίτι κοντά στο δικό μου με τους παππούδες της – πρόσφυγες πρώτης γενιάς – τους γονείς της – καλούς και γενναιόδωρους ανθρώπους – και με τον κατά πολύ μικρότερο από εμάς, αδελφό της τον Εύρη.

Αυτό το γλυκό και όμορφο παιδάκι το χρησιμοποιούσαμε και σαν κούκλα μας στα πρώτα κοριτσίστικα παιχνίδια μας. Τόσο καλόγνωμο και βολικό παιδάκι ήταν. Σε μερικά χρόνια ο μικρούλης μας εξελίχτηκε σε πειραχτήρι μοναδικό.

Εύκολος στόχος των πειραγμάτων του ο συνονόματος παππούς, Ευρυπίδης. Του είχαμε όλοι αδυναμία του μικρού Ευρυπίδη Γαραντούδη. Δεν τον μαλώναμε αρκετά. Ήταν έκπληξη όταν ανακαλύπταμε την ευαισθησία της ψυχής του, την ευστροφία του μυαλού του αν και πάντα ήμασταν βέβαιοι για την ευφυΐα του. Πάντως ότι θα γίνει κι ένας από τους σπουδαιότερους νεοελληνιστές καθηγητές πανεπιστημίου, δεν το περιμέναμε. Ούτως ή άλλως εμείς θα τον αγαπούσαμε γιατί ο κύριος καθηγητής θάναι πάντα ο δικός μας Εύρης.

Του ίδιου καλού γονιδίου αποτέλεσμα ήταν και η αγαπημένη μου φίλη. Η Λένα μου. Έγινε φιλόλογος, πρόσφερε ακούραστα γνώση και αγάπη στους μαθητές της αλλά και κυρίως προσωπικό υλικό όφελος δούλεψε για τα πολιτιστικά της πόλης.

Τα καλύτερά μας χρόνια τα ζήσαμε στον πυρετό της μεταπολίτευσης που μας βρήκε στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου. Αέρας ελευθερίας έπνεε παντού και φούσκωνε τα μυαλά μας μ΄ ενθουσιασμό. Οι ψυχές μας χόρτασαν ελπίδες και ευχές για έναν κόσμο καλύτερο και δικαιότερο που όσο μεγαλώναμε καταλαβαίναμε ότι δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ. Ήταν ωραίο που ζήσαμε το όνειρο κι ας παρέμεινε όνειρο.

Τα κορίτσια της γενιάς μου δεν ονειρεύτηκαν το γάμο σαν λύση. Σπούδασαν κι εργάστηκαν μετά για να στηρίξουν την οικογένεια. Σκορπιστήκαμε παντού. Κάποιοι σαν κι εμένα διάλεξαν να μείνουν σ΄ αυτόν τον τόπο. Τόσο τον αγάπησαν. Και τι είναι αλήθεια αυτός ο τόπος; Είναι τα σπίτια, τα στενά δρομάκια στη σκιά των κάστρων, η θέα στη θάλασσα;

Είναι όλ΄ αυτά αλλά κυρίως είναι οι άνθρωποι και οι μνήμες που κουβαλάς από παιδί. Είναι αυτοί οι άνθρωποι, οι παρόντες, αλλά και αυτοί που έφυγαν και στοιχειώνουν μόνιμα την καθημερινή εικόνα.

Η κ. Γιώργαινα, η Κίτσα, η Κατίνα και ο Ηλίας, η γιαγιά Βασίλω, η Ιφιγένεια, η Μαριάνθη, ο Μανώλης, η Κάλλη, η Σάρα, η Αγγελική, η Πηνελόπη που μας πετούσε πέτρες, ο μπαρμπα Αβράμης, η κ. Μαριστά, ο παππούς μου ο μπάρμπα Χαρίλαος, η γιαγιά μου Αναστασία, ο παππούς Ευρυπίδης, η γιαγιά Ελένη, η μάνα μου.

Τους κρατάμε ζωντανούς όσο τους θυμόμαστε. Αυτό τουλάχιστον μέχρι στιγμής επιτύχαμε… Να ζούμε  εδώ μ΄ αυτούς κι αυτά που αγαπήσαμε. Και αυτό έχει την αξία του.