Μια κακή νοοτροπία που τείνει να γίνει συνήθεια

Ο συμπολίτης μας κ. Νίκος Ξανθόπουλος είναι δημοτικός σύμβουλος, εκλεγμένος με το ψηφοδέλτιο της κ. Τσανάκα. Εδώ και πάνω από ένα χρόνο είναι πρόεδρος της ΔΕΥΑΚ (Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης Αποχέτευσης Καβάλας), θέση στην οποία τον τοποθέτησε με απόφασή της η δήμαρχος Καβάλας, όπως άλλωστε γίνεται πάντα με τις θέσεις διοίκησης στους δήμους όλης της χώρας όπου οι ίδιοι οι δήμαρχοι διορίζουν συνεργάτες τους οι οποίοι είναι άνθρωποι της απολύτου εμπιστοσύνης τους

Πριν από λίγες μέρες, η «Πρωϊνή», στη στήλη «Μικρά Πρωϊνα», δημοσίευσε φωτογραφία μικρού επιβατικού αυτοκινήτου της ΔΕΥΑΚ σταθμευμένου παράνομα (μισό στο δρόμο και μισό στο πεζοδρόμιο) επί της οδού Δαγκλή, αντίθετα μάλιστα στο ρεύμα κυκλοφορίας του δρόμου, το απόγευμα ώρα 6 της Παρασκευής 3 Μαρτίου 2017.

Στο συγκεκριμένο δημοσίευμα της «Πρωϊνής» ο κ. Νίκος Ξανθόπουλος απάντησε με ανάρτησή του στον λογαριασμό του στο facebook η οποία αναφέρει επί λέξει τα εξής:

«Με αφορμή ερώτημα του έγκριτου λαγωνικού της εφημερίδος Πρωινή, περί κίνησης τού με αριθμού κυκλοφορίας ΚΒΝ 1410 αυτοκινήτου στην οδό Δαγκλή την Παρασκευή, ενημερώνω όλους τους ενδιαφερόμενους ότι τη συγκεκριμένη ημέρα το συγκεκριμένο αυτοκίνητο το είχε ο Πρόεδρος της ΔΕΥΑΚ, επειδή το προσωπικό του αυτοκίνητο ακινητοποιήθηκε λόγω βλάβης στο συνεργείο του κυρίου Κάβουρα στο Χαλκερό. Εάν ο ίδιος ο δημόσιος κατήγορος ή κάποιος άλλος θέλει να διασταυρώσει τα λεγόμενά μου, μπορεί να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με το συνεργείο. Χαίρομαι πάντως για το γεγονός ότι προσφέρω τέτοιες απίθανες στιγμές στον εκδότη- δημοσιογράφο, που του δίνουν τη δυνατότητα να ξεφεύγει από τη μιζέρια του. Τον ευχαριστώ επίσης για τη διαφήμιση που μου κάνει και μάλιστα δωρεάν».

Η απάντηση του κ. Ξανθόπουλου αναδεικνύει κατά τη γνώμη μας μια παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας, μια επικρατούσα νοοτροπία η οποία τείνει να γίνει έξη, συνήθεια, κάτι το εντελώς φυσιολογικό και αυτονόητο, ότι δηλαδή μπορεί (για να μη πούμε δικαιούται και ίσως καθ’ υπερβολήν επιβάλλεται κιόλας) κάθε κάτοχος θέσης στο δημόσιο (Δήμο) να χρησιμοποιεί εκτός υπηρεσίας και για προσωπικούς ή οικογενειακούς λόγους την δημόσια (δημοτική) περιουσία, στην οποία ο ίδιος έχει πρόσβαση λόγω ακριβώς της θέσης του, χρεώνοντας στο κράτος (εν προκειμένω στο Δήμο), δηλαδή στους πολίτες, τα όποια έξοδα προκύπτουν από την χρήση αυτή.

Και δεν είναι απλώς και μόνον ένα θέμα ουσίας (διότι μπορεί, ας πούμε, ο κ. Ξανθόπουλος να ισχυριστεί ότι έβαλε βενζίνη στο αυτοκίνητο που χρησιμοποίησε πληρώνοντας από την τσέπη του) αλλά κυρίως είναι ένα θέμα ηθικής τάξης όπου οι κατέχοντες μία τέτοια θέση, ιδιαίτερα οι αιρετοί, οι οποίοι δεν πρέπει να ξεχνούν ότι βρίσκονται διαρκώς σε μια γυάλινη σφαίρα και οι πολίτες τους βλέπουν, τους παρατηρούν και «μετράνε» το κάθε τους βήμα, την κάθε τους ενέργεια, την κάθε τους πράξη, οφείλουν να κρατούν τους τύπους μέχρι κεραίας και πολύ περισσότερο να γίνονται οι ίδιοι με τη στάση τους και την συμπεριφορά τους παράδειγμα προς μίμηση τόσο στον μικροχώρο της υπηρεσίας τους όσο και στην ευρύτερη κοινωνική σφαίρα.

Διότι αν ο κ. Ξανθόπουλος και κάθε ένας αιρετός (για να μη προσωποποιήσουμε το φαινόμενο), που τοποθετείται σε μια θέση εξουσίας δεν κατείχε αυτή τη θέση και ήταν στη δουλειά του, στο ιατρείο του αν ήταν γιατρός, στο γιαπί αν ήταν οικοδόμος, στο γραφείο του αν ήταν δικηγόρος ή ασφαλιστής, στην εταιρία του αν ήταν ιδιωτικός υπάλληλος κ.ο.κ. και χαλούσε το αυτοκίνητό του, τι θα έκανε για να πάει σε κάποια προσωπική του δουλειά; Θα έπαιρνε ένα ταξί, θα χρησιμοποιούσε την αστική συγκοινωνία, θα δανειζόταν το αυτοκίνητο ενός φίλου του ή τέλος πάντων θα πήγαινε με τα πόδια.

Γιατί λοιπόν όλοι μας θεωρούμε σχεδόν αυτονόητο και φυσιολογικό ότι όσοι έχουν πρόσβαση στη δημόσια περιουσία μπορούν να την χρησιμοποιούν και για τις προσωπικές τους δουλειές χωρίς καμία απολύτως αναστολή;

Το ότι αυτή η νοοτροπία μάλιστα τείνει να γίνει πλέον φυσιολογική και να μην μας πολυενοχλεί –αυτό είναι το ανησυχητικό- αποδεικνύεται και από τα σχόλια διαδικτυακών φίλων του κ. Ξανθόπουλου οι οποίοι καταθέτουν τις απόψεις τους κάτω από την ανάρτησή του, μειώνοντας ή και εκμηδενίζοντας ως άξιο να επισημανθεί το συγκεκριμένο γεγονός, και στην ουσία προσχωρούν στην άποψη του «επουσιώδους» και του «άνευ σημασίας» θέματος το ότι ο πρόεδρος της ΔΕΥΑΚ χρησιμοποίησε για προσωπικούς του λόγους ένα υπηρεσιακό αυτοκίνητο και μάλιστα το ομολογεί και ο ίδιος χωρίς έστω μια κάποια αναστολή ή πολύ περισσότερο χωρίς μια κάποια υποψία ενοχής και στη συνέχειa μιας κάποιας μεταμέλειας.

Δυστυχώς ο κ. Ξανθόπουλος δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Φοβούμαστε μάλιστα ότι ανήκει αν όχι στην πλειοψηφία πάντως σε μεγάλη μερίδα των αιρετών και των ανθρώπων που έχουν πρόσβαση σε οποιοδήποτε είδος δημόσιας ή δημοτικής περιουσίας, και οι οποίοι συμπεριφέρονται μ’ αυτόν τον τρόπο. Και μερίδιο ευθύνης σ’ αυτήν την απαράδεκτη νοοτροπία δεν έχουν μόνον εκείνοι αλλά και όλοι εμείς (η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της) που πιθανόν να κάναμε τα ίδια αν ήμασταν στη θέση τους και πάντως επιδεικνύοντας μια μακάρια ανοχή, όντες έτοιμοι να δικαιολογήσουμε τέτοιες συμπεριφορές και να τους δώσουμε πρόθυμα συγχωροχάρτι αφού τελικά …«εικόνα σου είμαι (έγινα;) κοινωνία και σου μοιάζω».

Κοσμά Χαρπαντίδη: «Το άκυρο αύριο». Μυθοπλασία: η μόνη αντικειμενική ανάγνωση της Ιστορίας!

Οι συγγραφείς, οι λογοτέχνες, οι ποιητές, οι διανοούμενοι και γενικότερα οι άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού, κατηγορούνται συχνά ότι δεν παρεμβαίνουν με μια δημόσια δήλωσή τους, ατομικά ή και συλλογικά, να καταδικάσουν τα αρνητικά φαινόμενα που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια στο δημόσιο βίο.

Δεν τολμούν δηλαδή να αποδοκιμάσουν ανοιχτά, φαινόμενα σαν τον ρατσισμό, την ξενοφοβία, την μισαλλοδοξία και κυρίως την ισχυροποίηση και ευρεία απήχηση που απολαμβάνουν όλο και περισσότερο στην κοινωνία, ακροδεξιές και φασιστικές απόψεις και ιδεολογίες αλλά και οι πολιτικοί φορείς που τις εκφράζουν και τις εκπροσωπούν. Σε όλη την Ευρώπη οι ακροδεξιοί – εθνικιστικοί αυτοί πολιτικοί φορείς ερωτοτροπούν πλέον με την εξουσία (στις ΗΠΑ ήδη την κατέλαβαν) ενώ στην Ελλάδα ένα φιλοναζιστικό κόμμα έχει εδραιωθεί στην τρίτη θέση στο κοινοβούλιο με ανοδικές μάλιστα τάσεις των ποσοστών του όπως δείχνουν όλες οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

Οι περισσότεροι λοιπόν από τους…«κατηγορούμενους» ανθρώπους της διανόησης και της τέχνης ισχυρίζονται πως ό,τι έχουν να πουν το λένε -σε κάθε περίπτωση- με το έργο τους, με την τέχνη που διακονούν ή ακόμη και με τη ίδια τη στάση ζωής τους. Και πιθανόν να έχουν δίκαιο. Ωστόσο ο πρώτος που το κάνει τον τελευταίο καιρό τόσο εμφατικά και με τέτοια ορμή στο καινούριο του βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Πόλις», είναι ο συγγραφέας Κοσμάς Χαρπαντίδης.

«Το άκυρο αύριο» τιτλοφορείται το νέο μυθιστόρημα του Καβαλιώτη συγγραφέα, ο οποίος βουτάει χωρίς φόβο και αναστολές στα βαθιά, παγωμένα, σκοτεινά και σε ένα βαθμό ανεξερεύνητα νερά της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, σε έναν χωροχρόνο όπου πολλά διαδραματίστηκαν και ακόμη περισσότερα έμειναν ανομολόγητα μέχρι σήμερα και που ο Χαρπαντίδης τολμά με παρρησία να τα φέρει στην επιφάνεια και να τα φωτίσει με την μόνη και πλέον αντικειμενική ματιά που διαθέτει η Ιστορία: την μυθοπλασία!

Το «Το άκυρο αύριο» είναι συγχρόνως ιστορία και μυθοπλασία, αποκαλυπτικό και σπαρακτικό, σκληρό και ευαίσθητο, σύγχρονο και νοσταλγικό.

Σε μια εποχή που η παραλογοτεχνία (ροζ και γκρίζα) κυριαρχεί και αυτή που παραδοσιακά αποκαλούμε καλή λογοτεχνία δεν αποφεύγει συχνά τους συμβιβασμούς, ο Κοσμάς Χαρπαντίδης με το νέο του μυθιστόρημα μοιάζει παράταιρα αντιστασιακός. Και μάλιστα φαίνεται όχι απλώς να ανθίσταται και να μην υποκύπτει στις ευκολίες και τις συμβάσεις στις οποίες η λογοτεχνία όλο και πιο συχνά τελευταία καταφεύγει αλλά να λειτουργεί και να δημιουργεί με μία  εμμονική συνέπεια, την οποία οι απλοί και εθισμένοι αναγνώστες - θεατές αυτού του τοπίου την εισπράττουν ίσως και ως …πρόκληση.

Ο Χαρπαντίδης με το «Το άκυρο αύριο» δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ταράζει τα ήρεμα νερά μιας -σε ένα βαθμό- αδιάφορης, εφησυχασμένης και ανυποψίαστης κοινωνίας, να μπολιάζει -επιτέλους κάποιος έπρεπε να το κάνει- τη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία με ισχυρά εμβόλια κατά του εφησυχασμού απέναντι στο μαύρο που μας σκεπάζει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο και να μας προσφέρει τελικά ένα αριστουργηματικά δομημένο σύγχρονο μυθιστόρημα.

Τα πρόσωπα, τα γεγονότα, οι καταστάσεις διαγράφονται καθαρά. Έτσι νομίζεις στην αρχή. Είσαι σχεδόν σίγουρος. Κι ύστερα ο Χαρπαντίδης ξεγλιστρά στη φαντασία με τη μαεστρία και το μεράκι παλιού μάστορα της πέτρας. Κτίζει το μυθιστόρημά του λέξη – λέξη, αράδα – αράδα, με πανίσχυρο αρμό τα ιστορικά γεγονότα. Και λίγες σελίδες παρακάτω επιστρέφει στην πραγματικότητα. Και πάλι πετά στη φαντασία κι αυτό το πήγαινε – έλα σε κρατάει καρφωμένο στην ανάγνωση μέχρι την τελευταία σελίδα, μέχρι την τελευταία λέξη.

Το «Το άκυρο αύριο» μοιάζει -πιθανόν και από τον τίτλο του- να επιχειρεί μια απαισιόδοξη ανάγνωση τόσο στην μικροϊστορία μιας περιοχής όσο και πολύ περισσότερο στο μέλλον της χώρας στο οποίο κάποιοι επιχειρούν να επικρατήσουν αγιοποιώντας τα φαντάσματα και τους εφιάλτες του πιο σκοτεινού παρελθόντος.

Ωστόσο ακόμη και στην ακροτελεύτια φράση - ερώτηση του οπισθόφυλλου της προσεγμένης έκδοσης: «Θα υπάρξει, άραγε, αντίσταση απέναντι σε όσους ετοιμάζουν ένα αύριο που μόνο άκυρο μπορεί να φαντάζει για όλους μας;», ο ίδιος ο Χαρπαντίδης αλλά και οι εκδόσεις «Πόλις» σπεύδουν να δώσουν την θετική και εν πολλοίς αισιόδοξη απάντησή τους με την συγγραφή, την έκδοση και την κυκλοφορία αυτού του εξαιρετικού, σύγχρονου, ελληνικού μυθιστορήματος που πλέον όλων των άλλων είναι και μια πρώτη πράξη αντίστασης στη φρίκη και τον τρόμο που μας απειλεί.

INFO

Το άκυρο αύριο / Κοσμάς Χαρπαντίδης. - 1η έκδ. - Αθήνα : Πόλις, 2017

Σελίδες: 288 

Τιμή: € 15,00 
ISBN 978-960-435-523-5 (Μαλακό εξώφυλλο)

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Κοσμάς Χαρπαντίδης γεννήθηκε στο Νευροκόπι. Σπούδασε νομικά και δικηγορεί από το 1986 στην Καβάλα. Βιβλία του: - Μανία πόλεως, αφηγήματα (Επικαιρότητα, 1993), δεύτερη έκδοση συμπληρωμένη με έξι νέα κείμενα (Κέδρος, 2009) - Οι εξοχές των νεκρών, διηγήματα (Νεφέλη, 1995) - Έκτο δάχτυλο, διηγήματα (Κέδρος, 2002) - Τα δώρα του πανικού, μυθιστόρημα (Κέδρος, 2006) - Κρυφές αντοχές, διηγήματα (Μεταίχμιο, 2011)

 Έχει επίσης εκδώσει δύο θεατρικά αναλόγια, που συμπεριλήφθηκαν στον τόμο Τα κείμενα των Φιλίππων (Κάπα Εκδοτική, 2015), έχουν παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Φιλίππων-Καβάλας και είναι: - Ο Γιώργος Χειμωνάς περιηγείται στο όρος Σύμβολον (2010) - Από τις επαναστατικές προπόσεις στις εξεγέρσεις της καρδιάς (2012) Έχει γράψει τα κείμενα και έχει επιλέξει τις φωτογραφίες για το λεύκωμα Καβάλα-Θάσος (Μίλητος, 2010).

Καινούριος Χαρπαντίδης οσονούπω…

Σε λίγες μέρες, πιθανόν και μέσα στην εβδομάδα, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πόλις» το καινούριο βιβλίο του συμπολίτη μας συγγραφέα Κοσμά Χαρπαντίδη με τίτλο «Το άκυρο αύριο». Πρόκειται για ένα σκληρό αλλά και σπαρακτικό συγχρόνως μυθιστόρημα με το οποίο ο Χαρπαντίδης πιάνει από το χέρι (ή μάλλον από τον γιακά) τον αναγνώστη, τον τραβά και τον σπρώχνει να κολυμπήσει στα βαθιά, σκοτεινά και σε ένα βαθμό ανεξερεύνητα νερά της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, σε ένα χωροχρόνο όπου πολλά διαδραματίστηκαν και όπου τα περισσότερα απ’ αυτά έμειναν μέχρι σήμερα ανομολόγητα. Και ο συγγραφέας έχει το θάρρος να τα αφηγηθεί όλα, κτίζοντας αριστοτεχνικά, πετραδάκι – πετραδάκι, ένα σύγχρονο και εξαιρετικά ενδιαφέρον ιστορικό και πολιτικό μυθιστόρημα, 280 περίπου σελίδων.

Το «Το άκυρο αύριο» είναι συγχρόνως ιστορία και μυθοπλασία, αποκαλυπτικό και σπαρακτικό, σκληρό και ευαίσθητο, σύγχρονο και νοσταλγικό. Και γι’ αυτό το λόγο πιστεύουμε ότι όχι μόνο θα κάνει αίσθηση στο αναγνωστικό κοινό αλλά θα ανοίξει και πολλές συζητήσεις.

Το περιμένουμε με λαχτάρα και ευχόμαστε τα καλύτερα τόσο στο βιβλίο όσο και πολύ περισσότερο στο συγγραφέα.

…αλλά και καινούριος Κελβερίδης επίσης

Καινούριο βιβλίο όμως ετοιμάζει και έτερος συμπολίτης μας. Πρόκειται για τον Λευτέρη Κελβερίδη, γνωστό σινεφίλ και μοναδικό ίσως άνθρωπο στην Καβάλα με τόσες πολλές –ανεξάντλητες ίσως- κινηματογραφικές γνώσεις, που εργάζεται εδώ και καιρό για την συγκέντρωση στοιχείων και πληροφοριών για τους παλιούς κινηματογράφους της Καβάλας, επιχειρώντας μ’ αυτόν τον τρόπο να δημιουργήσει και να αφήσει στην πόλη μας ένα πολύτιμο εγχειρίδιο για την τοπική μας ιστορία, μια καταγραφή ανεκτίμητων ιστορικών ψηφίδων, μια όμορφη έκδοση που θα είναι εμπλουτισμένη και με πλήθος σπάνιων φωτογραφιών. Ο τίτλος του καινούριου βιβλίου του Λευτέρη Κελβερίδη θα είναι: «Οι κινηματογράφοι της Καβάλας. Οι εποχές, οι αίθουσες, οι άνθρωποι» και αναμένεται να κυκλοφορήσει σε λίγες εβδομάδες. 

«…εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί»

Ασφυκτικά γέμισαν το βράδυ της Πέμπτης η πλατεία και ο εξώστης του «Όσκαρ» για τη συναυλία που δόθηκε από μουσικό σχήμα με τοπικούς καλλιτέχνες στο πλαίσιο των Χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων του Δήμου Καβάλας.

Την συγκεκριμένη εκδήλωσε οργάνωσε το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας ο πρόεδρος του οποίου Πέτρος Πετρόπουλος άνοιξε τη βραδιά με μια σύντομη παρουσίαση του γκρουπ και έναν χαιρετισμό προς το κοινό. Ο ίδιος κάλεσε και τη δήμαρχο να πει δύο λόγια η οποία όμως αρνήθηκε με χαριτωμένο τρόπο ώστε να αρχίσει όσο το δυνατόν γρηγορότερα η συναυλία αφού το κοινό ήδη αδημονούσε.

Το πρόγραμμα που είχε τον τίτλο «Τι να θυμηθώ τι να ξεχάσω», παρουσιάστηκε από ένα πενταμελές μουσικό σχήμα το οποίο αποτελούσαν οι: Θόδωρος Κατάκαλος στο πιάνο, Κυριάκος Μιμίδης στο μπουζούκι, Θόδωρος Βαλσαμίδης στην κιθάρα και στο τραγούδι και οι Άννυ Καγκελίδου και Γιάννης Μαραγκός στο τραγούδι.

Το πρόγραμμα ήταν πλούσιο και συμπεριελάμβανε από όλα τα είδη του καλού ελληνικού τραγουδιού. Έντεχνο, λαϊκό, ρεμπέτικο, αρχοντορεμπέτικο, ένα οργανικό του Σταύρου Ξαρχάκου και ένα μικρό ποτ πουρί τεσσάρων τραγουδιών των Μίμη Πλέσσα και Γιάννη Σπανού που θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε ως «λαϊκά του Νέου Κύματος».

Μέχρι και τραγούδι τοπικού ενδιαφέροντος περιελάμβανε το πρόγραμμα. Από τη μεγάλη γκάμα τοπικού χαρακτήρα τραγουδιών που έχουν στο ρεπερτόριό τους οι συγκεκριμένοι καλλιτέχνες, διάλεξαν και παρουσίασαν το τραγούδι «Ψες το βράδυ» σε μουσική και στίχους του αξέχαστου μπάρμπα Σταύρου Καραμανιώλα από τη Θάσο το οποίο έκανε γνωστό ο Αργύρης Μπακιρτζής που το συμπεριέλαβε στον δίσκο των «Χειμερινών Κολυμβητών» «Οι δακοκτόνοι».

Το κοινό ήταν ενθουσιώδες και πολύ γρήγορα απέκτησε «ενεργό συμμετοχή» στα τεκτενόμενα καθώς τα περισσότερα τραγούδια ήταν γνωστές αγαπημένες και χιλιοτραγουδισμένες επιτυχίες από το παρελθόν αλλά και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες μετέδωσαν με τις ερμηνείες τους το κέφι στο κοινό το οποίο ανταποκρίθηκε πρόθυμα στην πρόκληση – πρόσκληση. Έτσι από τα πρώτα λεπτά όλη η αίθουσα του Όσκαρ έγινε μια μεγάλη παρέα που τραγουδούσε το ένα μετά το άλλο τα επιμελώς επιλεγμένα και ταξινομημένα στο πρόγραμμα κομμάτια.

Οι καλλιτέχνες αφιέρωσαν το τραγούδι «Ο Γιάννης ο φονιάς» των Γκάτσου -  Χατζηδάκι στη δήμαρχο Δήμητρα Τσανάκα, που είναι το αγαπημένο της, το «¨Ένα όμορφο αμάξι με δυο άλογα» των Βίρβου - Μπιθικώτση στον πρόεδρο του ΔΗΠΕΘΕ Πέτρο Πετρόπουλο που επίσης το αγαπάει και το «Ό,τι κι αν πω δε σε ξεχνώ» του Βασίλη Τσιτσάνη στον αξέχαστο Γρηγόρη Χρηστίδη.

Το κοινό, με την παραίνεση των καλλιτεχνών, τραγουδούσε με πάθος τα ρεφρέν των τραγουδιών, συμμετείχε με μεγάλο κέφι στη σειρά των τριών αρχοντορεμπέτικων, χτυπούσε ρυθμικά παλαμάκια όπου «σήκωνε» το τραγούδι αλλά πιο βροντερά απ’ όλα ακούστηκε (σείστηκε συθέμελα το Όσκαρ) το «…εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί» από την αθάνατη Δραπετσώνα των Λειβαδίτη -  Θεοδωράκη σαν μια οικουμενική και αποστομωτική απάντηση στον Σόιμπλε και τα συνεταιράκια του για όλα τα βασανιστήρια στα οποία  μας υποβάλλουν τα τελευταία χρόνια.

Κορυφαίες επίσης στιγμές της βραδιάς το ταξίμι του Μιμίδη στη «Δραπετσώνα» μετά από παραίνεση του Κατάκαλου, η ερμηνεία του Βαλσαμίδη στο «Ποιος δρόμος είναι ανοιχτός» των Χριστοδούλου - Μαρκόπουλου με τις εξαιρετικές δεύτερες της Άννυς Καγγελίδου και η μοναδική εκτέλεση στο πιάνο του Κατάκαλου στο «Κάτω απ’ τη μαρκίζα» των Ελευθερίου - Σπανού.

Αν σώνει και καλά πρέπει να ψάξουμε για να βρούμε ένα ψεγάδι ή μια αδυναμία θα λέγαμε ότι η ορχήστρα για ένα τέτοιο πρόγραμμα σε μια τέτοια αίθουσα και με ένα τόσο πολυπληθές και ενθουσιώδες κοινό θα χρειαζόταν δύο - τρία όργανα ακόμη ώστε να ακούγεται πιο «γεμάτη». Ωστόσο αυτό δεν έχει να κάνει με το γκρουπ αλλά με τους διοργανωτές που θα έπρεπε, μέσα στα τόσα έξοδα που αφειδώλευτα κάνουν για τα «Χρυσά Χριστούγεννα» να προσθέσουν λίγα ευρώ ακόμη για να είναι η συναυλία τέλεια από πάσης απόψεως.

Και κάτι ακόμη. Παιδιά, φτιάξτε το «Όσκαρ». Η κατάσταση είναι απαράδεκτη. Η οροφή έχει ξεφλουδιστεί και κομμάτια σύντομα θα αρχίσουν να πέφτουν, ο εξώστης θυμίζει σκουπιδότοπο, πολλά καθίσματα είναι ξεχαρβαλωμένα, σπασμένα μάρμαρα στην είσοδο και πολλά άλλα. 

Σήμερα, στις 12.44 το μεσημέρι

Τετάρτη 21^η Δεκεμβρίου σήμερα. Στο βόρειο ημισφαίριο του πλανήτη μας, όπου βρίσκεται και η μικρή μας χώρα, έχουμε το χειμερινό ηλιοστάσιο. Δηλαδή ο ήλιος, μετά από έξι μήνες καθοδικής πορείας, στις 12.44 το μεσημέρι, θα βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο του ορίζοντά μας. Ήδη εδώ και δυό – τρεις εβδομάδες είχε αρχίσει να επιβραδύνει την πορεία του και σήμερα θα σταματήσει, θα κάνει μια …«στάση» (ηλιοστάσιο), θα ξεκουραστεί, θα πάρει μια ανάσα και από αύριο πρωί – πρωί θα αρχίσει πάλι, σιγά – σιγά, αργά αλλά σταθερά, μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα να κερδίζει ύψος στον ορίζοντα του βόρειου ημισφαιρίου, να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά για να φτάσει στο ψηλότερο σημείο του στις 21 Ιουνίου.

Μέσα στην καρδιά του χειμώνα λοιπόν σήμερα, οπότε θα έχουμε και την μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου (κοντά στις 15 ώρες διάρκεια), με τις θερμοκρασίες να αγγίζουν το μηδέν και με την καρδιά μας να είναι παγωμένη τόσο από την παρατεταμένη οικονομική κρίση όσο και από τα γεγονότα που συμβαίνουν στην εγγύς και την ευρύτερη γειτονιά μας και που δεν μας αφήνουν να χαρούμε ούτε τα Χριστούγεννα που σχεδόν έφτασαν ούτε καν την καθημερινότητά μας, ας πάρουμε μια μικρή – μικρή δόση αισιοδοξίας. Ότι τουλάχιστον πιο κάτω δεν έχει, πιάσαμε πάτο. Και αύριο ίσως θα είναι μια καλύτερη μέρα, με ένα λεπτό περισσότερο ήλιο και μεθαύριο δύο λεπτά και την άλλη εβδομάδα δέκα και τον άλλον μήνα μία ώρα και πού θα πάει θα περάσει κι αυτός ο χειμώνας γαμώτο, και τότε:

 «Τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήσαμε

γι' άλλα δέκα χρόνια άιντε καθαρίσαμε»

όπως σοφά λέει στο τραγούδι του κι ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Καλημέρα φίλοι μου και ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Απολαυστικός Σέξπιρ τσέπης

Μία μόλις ώρα ήταν αρκετή για πολλά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα για να τιμήσει το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, ο Δήμος και γενικότερα η πόλη μας την παγκόσμια επέτειο των 400 χρόνων από το θάνατο του μεγάλου Άγγλου δραματουργού Ουίλιαμ Σέξπιρ. Αυτά τα 63 λεπτά ήταν επίσης αρκετά για να έρθουν σε επαφή και οι πλέον αδαείς θεατές με το έργο του. Και φυσικά για να αποδειχθεί για ακόμη μία φορά πως όταν ένας άξιος, ικανός και ευρηματικός σκηνοθέτης σαν το Θοδωρή Γκόνη έχει στα χέρια του αυτά τα κείμενα μπορεί με ελάχιστα μέσα αλλά και με τη συνεργασία ακούραστων και εξαιρετικών ηθοποιών να φτιάξει μια απολαυστική παράσταση.

Μέσα σε 63 λοιπόν λεπτά οι θεατές απόλαυσαν τόσο τη «Διαθήκη του Σέξπιρ», το εξαιρετικό αυτό ποίημα (πεζό;) του Διονύση Καψάλη (ο οποίος ήρθε στην Καβάλα ειδικά για αυτήν την πρεμιέρα) όσο και αποσπάσματα από τα κλασικά έργα του μεγάλου Άγγλου δημιουργού σε μετάφραση και πάλι του διευθυντή του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης (Μ.Ι.Ε.Τ.).

Ο Γκόνης με ελάχιστα υλικά αλλά με φαντασία, ευρηματικότητα και εξαντλητική  δουλειά με τους ηθοποιούς κατάφερε να μας χαρίσει μια σημαντική παράσταση, έναν Σέξπιρ – τσέπης μόλις 63 λεπτών, σπάζοντας την κλασικές εκδοχές των παραστάσεων που έχουμε στο νου μας και τοποθετώντας το σκηνικό σε ένα σταθμό τρένου (;), μετρό (;) ή κάτι τέτοιο όπου η ενδεικτική φωτεινή πινακίδα γράφει William Shakespeare, ιδιοχείρως από τον Άγγλο ποιητή, όπως πιθανόν υπογράφει στη διαθήκη του.

Εκτός από τη «Διαθήκη του Σέξπιρ» του Διονύση Καψάλη που ερμήνευσε ο Δημήτρης Σωτηρίου, παρουσιάστηκαν επίσης σκηνές από τα έργα «Άμλετ», «Ριχάρδος ο 3^ος», «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» και «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» με τη συμμετοχή των ηθοποιών Παύλου Σταυρόπουλου, Κατερίνας Συμεωνίδου, Δημήτρη Κοντού, Σταύρου Τσιτσόπουλου, Κατερίνας Πατσιάνη και Στέλιου Παυλόπουλου.

Τις πολύ ταιριαστές μουσικές επιλογές έκανε ο Αλέξανδρος Γκόνης ο οποίος έγραψε και το τραγούδι που ακούγεται στην παράσταση.

Η δήμαρχος τίμησε με την παρουσία της όχι μόνον την πρεμιέρα του ΔΗΠΕΘΕ και την προσπάθεια όλων των συντελεστών αλλά και τον Διονύση Καψάλη ο οποίος αποδεικνύεται ένας πολύτιμος φίλος της Καβάλας όχι μόνον για όσα έχει προσφέρει στην πόλη μας το καλοκαίρι που μας πέρασε με την έκθεση φωτογραφιών του Γιώργου Σεφέρη αλλά και για όσα ακόμη έχει να μας δώσει επίσης ακριβά δώρα για την ιστορία της Καβάλας.

Μια ιδέα για το κλειστό γυμναστήριο που σκέφτεται η διοίκηση του Δήμου

Μεγάλος κύκλος συζήτησης άνοιξε το τελευταίο διάστημα και από τη στιγμή που ο Δήμος Καβάλας μετά από δικαστικούς αγώνες αρκετών ετών διεκδίκησε και κατάφερε πριν ένα – δύο μήνες να εισπράξει το ποσό του 1,5 εκατομ. ευρώ από τον Οργανισμό Λιμένα Καβάλας για την υπόθεση του Εσκί Καπού που αφορούσε χρήση δημοτικής γης από τον ΟΛΚ.

Από εκείνη τη μέρα άρχισε να αναπτύσσεται μια φιλολογία και συγχρόνως και μια παραφιλολογία σε τοπικό επίπεδο, από δημοτικές παρατάξεις, μεμονωμένους αιρετούς άρχοντες, εφημερίδες δημοσιογράφους αλλά και απλούς πολίτες για την καλύτερη αξιοποίηση από πλευράς Δήμου των χρημάτων αυτών.

Τελικά η διοίκηση του Δήμου δια της δημάρχου Δήμητρας Τσανάκα αποφάσισε και ανακοίνωσε ότι τα χρήματα αυτά θα αποτελέσουν την βασική συμβολή για την κατασκευή ενός ακόμη κλειστού γυμναστηρίου το οποίο θα λειτουργήσει αυτή τη φορά στην ανατολική πλευρά της πόλης αφού στην δυτική υπάρχει και λειτουργεί ήδη εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου το κλειστό Αθλητικό Κέντρο της Καλαμίτσας. Μάλιστα η δήμαρχος τις τελευταίες μέρες σε δηλώσεις της ή σε διαρροές, τέλος πάντων, από το δημαρχείο, αφήνει να εννοηθεί ότι η νέα αυτή κατασκευή θα είναι με τέτοιο τρόπο φτιαγμένη ώστε να μπορεί να φιλοξενεί όχι μόνον αθλητικές διοργανώσεις αλλά και καλλιτεχνικά γεγονότα.

Με αφορμή λοιπόν όλη αυτή τη συζήτηση θα θέλαμε να ρίξουμε μια ιδέα που θα έπρεπε ήδη από καιρό να απασχολεί τις διοικήσεις του Δήμου.

Στην πόλη μας υπάρχουν καμιά εξηνταριά ίσως και περισσότερες καπναποθήκες που άλλες ανήκουν σε ιδιώτες και άλλες σε τράπεζες.

Δυστυχώς ελάχιστες απ’ αυτές έχουν αξιοποιηθεί και οι περισσότερες ρημάζουν, καταρρέουν και γίνονται μάλιστα πολλές φορές επικίνδυνες.

Πρόσφατο είναι το παράδειγμα στην οδό Δαμιανού στο κέντρο της Καβάλας όταν μέρα μεσημέρι κατέρρευσε μεγάλο τμήμα κεραμοσκεπής παλιάς καπναποθήκης (φωτό).

Σε όλες τις στοιχειωδώς πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης αλλά και του κόσμου ολόκληρου, τα παλιά κτήρια αξιοποιούνται με τον καλύτερο τρόπο και για διάφορες χρήσεις. Από μαγαζιά, οικίες και γραφεία μέχρι πολιτιστικά και εμπορικά κέντρα αλλά και αθλητικούς και καλλιτεχνικούς χώρους.

Στην Καβάλα έχουμε ελάχιστα παραδείγματα τα οποία όμως είναι αρκετά χαρακτηριστικά για το πώς μπορεί να αξιοποιηθεί ένα παλιό κτήριο και να διατηρηθεί και η όμορφη εικόνα της πόλης. Είναι το Εμπορικό Κέντρο στην γωνία των οδών Μεγάλου Αλεξάνδρου και Αβέρωφ, το κατάστημα ZARA στην οδό Αβέρωφ και φυσικά η καπναποθήκη του Δήμου στην πλατεία Καπνεργάτη.

Η διοίκηση Τσανάκα έκανε μια προσπάθεια να αγοράσει ο Δήμος Καβάλας και την παλιά καπναποθήκη που είναι γνωστή ως «Παλιό Ωδείο» στην οδό Εθνάρχου Μακαρίου. Είναι μια θετική ενέργεια αν και κάπου έχει «κολλήσει» η υπόθεση όπως μαθαίνουμε.

Στις φωτογραφίες που παραθέτουμε φαίνεται με ποιόν τρόπο στην Βενετία ένα παλιό κτήριο αξιοποιήθηκε και έγινε ένα πολύ ωραίο κλειστό γυμναστήριο. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη και μάλιστα σε κτήρια πολύ παλαιότερης κατασκευής από των δικών μας καπναποθηκών.

Ας εξετάσουμε λοιπόν και αυτήν την προοπτική και ας προλάβουμε τις καπναποθήκες που καταρρέουν. Στο κάτω – κάτω είναι και η ιστορία της Καβάλας μας.