Οδηγίες προς ναυτιλλομένους

Η κατάσταση που επικρατεί εδώ και μήνες στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου Καβάλας δεν είναι και η καλύτερη. Συχνοί και έντονοι πολλές φορές διαξιφισμοί, κατηγορίες ένθεν κακείθεν, «ασυμφωνία χαρακτήρων», δυσκολία έως και αδυναμία μερικές φορές να υπερισχύσει η άποψη και η πολιτική που προσπαθεί να χαράξει η διοίκηση, έντονη εκατέρωθεν δυσπιστία, ένα κομφούζιο, μια καθημερινή παραδοχή του ανέφικτου σε σχέση με τις προσδοκίες της ντεμέκ «κουλτούρας των συνεργασιών» που υποτίθεται ότι προσπάθησε να εισάγει ο «Κλεισθένης» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Η κατάσταση στις συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου Καβάλας εδώ και οκτώ μήνες εκπέμπουν την βαριά μυρωδιά όχι μόνον μιας παταγώδους αποτυχίας του νόμου «Κλεισθένη» αλλά κυρίως των διαχρονικών αδυναμιών και ελαττωμάτων των ανθρώπων. Του εγωισμού, της αλαζονείας, της ξεροκεφαλιάς, της υποκρισίας.

Δυστυχώς δικαιώνονται πανηγυρικά όσοι ισχυρίζονταν ότι αυτός ο νόμος που ψηφίστηκε επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην Ελλάδα και κυρίως στους …Έλληνες. Διότι ως γνωστόν και όπως λέει και η λαϊκή ρήση «όπου δύο Έλληνες, τρεις γνώμες».

Στο μεταξύ το χρονικό διάστημα που απομένει στην παρούσα διοίκηση του Δήμου Καβάλας είναι πολύ μεγάλο. Διέτρεξε μόλις τους οκτώ από τους σαράντα οκτώ μήνες που διαρκεί η θητεία της. Συνεπώς δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση μέχρι τέλους. Διότι θα καταρρεύσει ο Δήμος, θα καταστραφεί η Καβάλα. Οφείλουν να το κατανοήσουν και οι δύο πλευρές και να αναλάβουν τις ευθύνες τους εκατέρωθεν.

Υπάρχουν ορισμένα δεδομένα που δεν πρέπει να ξεχνά κανείς. Ο μεν δήμαρχος να κατανοήσει και να σεβαστεί το γεγονός ότι διαθέτει εννέα μόλις δημοτικούς συμβούλους στους σαράντα έναν που είναι το σύνολο του σώματος η δε αντιπολίτευση να χωνέψει ότι ο Μουριάδης είναι ο δήμαρχος του συντριπτικού 62% της δεύτερης Κυριακής. Αυτά ισχύουν και τα δύο συγχρόνως. Και όχι μόνο το ένα κατά περίπτωση.

Η Δήμητρα Τσανάκα πρέπει να υπερβεί την -ανθρώπινη είναι αλήθεια- πίκρα αυτής της βαριάς ήττας και ο Μάκης Παπαδόπουλος να απεξαρτηθεί το ταχύτερο από την βαθειά απογοήτευση του αριθμού «200» που ήταν η αιτία να μην είναι παρών αυτός και η παράταξή του στη μάχη της δεύτερης Κυριακής.

Κι από την άλλη ο δήμαρχος πρέπει να εγκαταλείψει άμεσα την ιδέα της μοναχικής και χωρίς έλεγχο και κριτική διοίκησης του δήμου. Οφείλει κι αυτός να βάλει φρένο στους όποιους ανθρώπινους εγωισμούς του. Να επιδιώξει έμπρακτα συνεργασίες. Να υποχωρήσει όταν βλέπει ότι δεν μπορεί να εξασφαλιστεί η συναίνεση.

Όμως ο Δήμος πρέπει να διοικηθεί. Η πόλη πρέπει να κάνει βήματα προόδου. Και επειδή η αντιπολίτευση έχει την πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο, γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, όσο κι αν ακούγεται παράταιρο, όσο κι αν μοιάζει παράλογο, οφείλει να είναι εκείνη διαλλακτικότερη. Να κάνει εκείνη έστω και την ύστατη στιγμή την τελευταία και την καίρια υποχώρηση. Διότι είναι η «αντιπολίτευση» και ο δήμαρχος είναι η διοίκηση. Τόσο απλά.

Προσοχή όμως. Αυτό θα πρέπει ο Θόδωρος Μουριάδης να αποδείξει έμπρακτα ότι δεν θα το εκμεταλλεύεται. Ότι δεν θα έχει στο πίσω μέρος του μυαλού του ότι «έλα μωρέ, στο τέλος η αντιπολίτευση θα υποχωρήσει». Διότι μπορεί να την ξεγελάσει μία ή δύο φορές αλλά μετά θα επέλθει η πλήρης κατάρρευση των σχέσεων και η καταστροφή του Δήμου και της πόλης.

Συνεννόηση λοιπόν. Έμπρακτη προσπάθεια αποκατάστασης ενός κλίματος εμπιστοσύνης εκατέρωθεν. Αποφυγή προσωπικών αναφορών, επιθέσεων, κατηγοριών. Και απομόνωση από το υπόλοιπο σώμα κάποιων στοιχείων, ελαχίστων ευτυχώς,  που έχουν στο αίμα τους την ίντριγκα, τον λαϊκισμό, την συκοφαντία.

Η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του δημοτικού συμβουλίου, με τις όποιες ανθρώπινες αδυναμίες τους, αγαπούν, ενδιαφέρονται και πονούν τον Δήμο μας. Θέλουν την πρόοδό του και την ευημερία των δημοτών του.

Ιδού λοιπόν πεδίον μάχης λαμπρόν, να το αποδείξουν και εμπράκτως.

Μέτωπο ανευθυνότητας και λαϊκισμού

Για άλλη μια φορά, εν προκειμένω στη διαδικτυακή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου της Δευτέρας, οι δυνάμεις του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας, με την ισχύ της παράταιρης και ετερόκλητης πλειοψηφίας που τους εξασφάλισε ο νόμος «Κλεισθένης», τορπίλισαν μια απόφαση της διοίκησης για την απαραίτητη και άμεση χρηματοδότηση της ΔΕΥΑΚ, η οποία λόγω, κυρίως, του κορονοϊού, αντιμετωπίζει ασφυκτικό πρόβλημα ρευστότητας.

Ο  κ. Μάκης Παπαδόπουλος που μέχρι τον παρελθόντα Σεπτέμβριο αντιπολιτευόταν με σφοδρότητα την προηγούμενη διοίκηση αλλά και λοιδορούσε προσωπικά την κ. Τσανάκα και συνεργάτες της, συνασπίσθηκε τώρα μαζί της και με κοινό απωθημένο τους να πλήξουν το ήθος και την προσωπικότητα του Θόδωρου Μουριάδη αλλά και του προέδρου της ΔΕΥΑΚ κ. Απόστολου Χρόνη, δεν δίστασαν να αρνηθούν ψήφο στήριξης της επιχείρησης, οδηγώντας την ουσιαστικά στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια για το μέλλον της.

Διαθέτοντας μάλιστα την πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο, αρνήθηκαν να ψηφίσουν θετικά στην χρηματοδότησή της από το Δήμο Καβάλας ο οποίος με τη σειρά του θα εξασφάλιζε το ποσό αυτό από τους ΚΑΠ (Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους) όπως έκαναν και κάνουν ήδη δεκάδες ΔΕΥΑ σε όλη τη χώρα λόγω των εκτάκτων συνθηκών που επέβαλε η πανδημία.

Η απαράδεκτη αυτή στάση τους είναι αποτέλεσμα μιας ολοφάνερης πλέον σύμπλευσης, ενός κοινού μετώπου. Είναι μια μεθόδευση ολίγων στελεχών και από τις δύο παρατάξεις με σκοπό να φθείρουν την προσωπικότητα του δημάρχου και μπροστά στο στόχο τους αυτό, παρασέρνοντας σε ένα βαθμό και υγιώς σκεπτόμενα στελέχη και των δύο παρατάξεων, δεν διστάζουν να βάλουν σε κίνδυνο όχι απλώς τα συμφέροντα του Δήμου αλλά και την ίδια την επιβίωση της ΔΕΥΑΚ.

Άλλωστε η περίπτωση της απόρριψης από την ίδια πλειοψηφία ενός ευρωπαϊκού προγράμματος αναβάθμισης της συνοικίας της Παναγίας πριν λίγους μήνες, μια πέρα για πέρα αντικαβαλιώτικη στάση, δεν έχει ακόμη ξεχαστεί.

Απαράδεκτη και η στάση του κ. Βέρρου όχι τόσο γιατί (για τους δικούς του θεμιτούς λόγους) δεν ψήφισε υπέρ της ενίσχυσης της ΔΕΥΑΚ όσο γιατί ενώ στην αρχή απαίτησε ονομαστική ψηφοφορία, στο τέλος της συνεδρίασης πρότεινε στο δήμαρχο να αποσύρει το θέμα!

Ο κ. Βαγγέλης Παππάς για άλλη μια φορά ήταν η φωνή της λογικής. Ψήφισε υπέρ της χρηματοδότησης επεσήμανε όμως συγχρόνως και τα λάθη του δημάρχου.

Και πράγματι μερίδιο ευθύνης στην κατάσταση που δημιουργήθηκε έχει και ο Θόδωρος Μουριάδης που αρκετές φορές στη διάρκεια συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου, όταν δέχεται προσωπικές επιθέσεις ή ειρωνείες από τους επικεφαλείς των δύο αυτών παρατάξεων αλλά και από μερικούς δημοτικούς συμβούλους, δεν κρατά την ψυχραιμία του και την αυτοκυριαρχία του και εκδηλώνεται με θυμό και εκνευρισμό. Οφείλει, σε κάθε περίπτωση, να διαθέτει «μεγάλο στομάχι».

Θα μου πείτε πώς να κρατήσει την ψυχραιμία του όταν ακούει από μια γυναίκα, επιστήμονα που διατέλεσε μάλιστα και για πέντε χρόνια δήμαρχος Καβάλας να λέει απευθυνόμενη στον πρόεδρο της ΔΕΥΑΚ: «Σιγά να μη ρίξουμε έξω τον Δήμο για τα μούτρα του Χρόνη». Πώς να κρατηθεί ένας άνθρωπος σ’ αυτή τη χυδαιότητα;

Γίνεται; Χμμ, δύσκολα…

Η συμπλεγματική συμπεριφορά της αντιπολίτευσης στο Δήμο Καβάλας

Την πρόταση για την ένταξη του Δήμου Καβάλας σε ένα πρόγραμμα που χρηματοδοτεί αδρά η Ευρωπαϊκή Ένωση, ετοίμασε και έφερε για έγκριση στην προχθεσινή συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Καβάλας, η διοίκηση Μουριάδη.

Επρόκειτο για ένα πρόγραμμα ύψους 4,5 εκατομμυρίων ευρώ στο οποίο η συμμετοχή του Δήμου Καβάλας θα ήταν της τάξεως των 500.000 ευρώ και αφορούσε σημαντικές παρεμβάσεις και έργα στη χερσόνησο της Παναγίας.

Στο πρόγραμμα θα συμμετείχαν και πολλοί άλλοι φορείς με δικιά τους οικονομική συμμετοχή που θα ήταν για τον καθένα το 20% της συνολικής δαπάνης ενώ για το υπόλοιπο 80% θα υπήρχε χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η αντιπολίτευση, που διαθέτει ως γνωστόν την πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο, καταψήφισε την πρόταση της διοίκησης του Δήμου, με το πρόσχημα ότι το θέμα ήρθε σαν έκτακτο την τελευταία στιγμή και δεν ενημερώθηκε επαρκώς.

Η αλήθεια είναι ότι στο τέλος της συνεδρίασης έγινε λεπτομερής και εξαντλητική ενημέρωση από τις δύο κυρίες (Σαμουρκασίδου και Χατζηβαρίτη) που εργάστηκαν σκληρά και με φαντασία για την ολοκλήρωση και υλοποίηση αυτού του προγράμματος αλλά οι δημοτικοί σύμβουλοι της αντιπολίτευσης δεν πείσθηκαν διότι δεν ήθελαν να πεισθούν.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι από πλευράς συγκεκριμένων δημοτικών συμβούλων αλλά και επικεφαλής παρατάξεων, η παρουσίαση του προγράμματος, οι κυρίες που το ετοίμασαν αλλά και ο ίδιος ο δήμαρχος, αντιμετωπίσθηκαν με απαράδεκτα και αισχρά υπονοούμενα, ειρωνεία, λοιδορία και απαξία.

Ακούστηκαν εκφράσεις όπως «θα γίνει φαγοπότι που θα πάει καπνός» (Νίκος Μαυρίδης), «εσένα δεν σε βάλανε στο κόλπο Μάκη» (από τον Βαγγέλη Παππά για τον Μάκη Παπαδόπουλο), ενώ ο Γιάννης Μούτλιας συνέδεσε χωρίς στοιχεία και αποδείξεις το συγκεκριμένο πρόγραμμα με παραχωρήσεις του Θόδωρου Μουριάδη προς τον πρώην εργοδότη του (Ιμαρέτ).

Η αντιπολίτευση (πλην Βέρου, Ξανθόπουλου) καταψήφισε τελικά την υποβολή του προγράμματος για έγκριση και έτσι χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία να γίνουν κάποια σημαντικά έργα στην Παναγία.

Είναι φανερό ότι η άρνηση της διοίκησης και με τον απαράδεκτο τρόπο μάλιστα που εκφράστηκε αυτή μέσα στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου οφείλεται σε μια συμπλεγματική ψυχολογία που διέπει πολλούς από τους επικεφαλής αλλά και ορισμένους από τους δημοτικούς συμβούλους απέναντι στην διοίκηση Μουριάδη αλλά και στον ίδιο τον Δήμαρχο, γιατί όχι μόνο -ως ένα αουτσάιντερ στην ουσία- τους κατατρόπωσε στις εκλογές αλλά και γιατί κατάφερε στους τρεις πρώτους μήνες που διοικεί τον Δήμο να φέρει προς ψήφιση μια πρόταση για την ένταξη του Δήμου Καβάλας σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και παραγωγικό για την πόλη μας ευρωπαϊκό πρόγραμμα.

Εντάξει. Η αντιπολίτευση, λόγω Κλεισθένη, διαθέτει την πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνούν ότι ο Θόδωρος Μουριάδης είναι ο δήμαρχος του εμφατικού και αποστομωτικού 62% της δεύτερης Κυριακής. Και δεν έχω φυσικά την παραμικρή προσδοκία και ελπίδα από τους επικεφαλής (τουλάχιστον) των παρατάξεων της αντιπολίτευσης να έχουν την στοιχειώδη ευαισθησία να σεβαστούν τον δήμαρχο γι’ αυτόν το λόγο αλλά να σκεφτούν απλά ότι για τη στάση τους και τη συμπεριφορά τους αυτή θα πρέπει να λογοδοτήσουν πειστικά σ’ αυτό το 62% της κοινωνίας της πόλης γιατί αρνήθηκαν. Διότι μ’ αυτή την τακτική βλέπω στις επόμενες εκλογές το 62% να γίνεται 70% ή και 80% και μάλιστα από την πρώτη Κυριακή. Ας πάνε στην Παναγία να τους το εξηγήσουν καλύτερα οι κάτοικοι…

«Τα δεύτερα»: Μια μουσική θυρίδα με έντεκα πολύτιμα διαμαντάκια

Νέος ψηφιακός δίσκος των Φώτη Σιώτα και Θοδωρή Γκόνη

Σε μια εποχή που επικρατεί η ευκολία, η ευτέλεια και η δηθενιά στο τραγούδι, στη μουσική και γενικότερα στην τέχνη, σε μέρες χαλεπές με τον  «πολιτισμό» των talent shows να κυριαρχούν στο τηλεοπτικό μουσικό στερέωμα, τσακίζοντας ευαίσθητες ψυχές νέων ανθρώπων που συνωστίζονται στην ουρά της αναγνώρισης προσδοκώντας μια πρόσκαιρη δημοσιότητα χωρίς κανένα μέλλον και καμιά προοπτική, υπάρχουν ακόμη μικρές αλλά τόσο φωτεινές ακτίνες ελπίδας που μας κάνουν να διατηρούμε την αισιοδοξία μας και να πιστεύουμε βάσιμα ότι η αυθεντικότητα, η ποιότητα και η αλήθεια στην τέχνη και στον πολιτισμό μπορούν ακόμη να ελπίζουν.

Ένα μικρό ταπεινό αλλά καλαίσθητο σιντάκι (ψηφιακός δίσκος) κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τη δισκογραφική εταιρία «Όγδοο music group» που φέρει τον τίτλο «Τα δεύτερα».

Βασικοί συντελεστές και δημιουργοί ο Φώτης Σιώτας στη μουσική και ο Θοδωρής Γκόνης στους στίχους.

Κι αυτό ακριβώς το μικρό σιντάκι, που μοιάζει σαν μια ακριβή μουσική θυρίδα που περιέχει έντεκα πολύτιμα διαμαντάκια, είναι ο λόγος που μας κάνει αισιόδοξους.

Έντεκα λαϊκά τραγούδια και μπαλάντες, με νέο φρέσκο ήχο, λιτές (και γι’ αυτό πολύ πλούσιες) ενορχηστρώσεις, μελωδίες ευχάριστες στο αυτί και στην ψυχή, μια εξαιρετική –συνολικά- δουλειά που προσωπικά με έκαναν να νιώσω όπως ακριβώς ένιωσα όταν έπεσε σαν ατομική βόμβα μέσα στο τελματωμένο και τότε ελληνικό μουσικό στερέωμα η αιρετική «Εκδίκηση της Γυφτιάς» των Νίκου Ξυδάκη και Μανώλη Ρασούλη.

Ο Φώτης Σιώτας έχει μια μεγάλη διαδρομή στο ελληνικό τραγούδι. Αν και τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται στην Αθήνα, είναι παιδί της Θεσσαλονίκης από όπου και ξεκίνησε συμμετέχοντας σε διάφορα γκρουπ. Έχει μακρά συνεργασία και με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και με τον Σωκράτη Μάλαμα ο οποίος ερμηνεύει και ένα από τα καλύτερα τραγούδια του νέου δίσκου με τίτλο «Στην Καρδίτσα».

Ο Θοδωρής Γκόνης είναι παλιά καραβάνα στο στίχο. Μακρά διαδρομή και μεγάλη εμπειρία. Τρυφερός, ευαίσθητος αλλά και υποδόρια ειρωνικός καμιά φορά ο στίχος του, δένει σαν τη …λάμπα με το ντουί με τις μουσικές του Σιώτα και το αποτέλεσμα γεμίζει με γλυκό φως τις ψυχές μας.

"Να είμαι κάτω απ’ τη μουριά

και να μην έχει μούρα

να έχει φύλλα τρίφυλλα

και μια γλυκιά μουρμούρα..."

ή

"...Ο περιττός ο άνθρωπος,

ο σκάρτος χαρακτήρας

νόμισμα είναι κάλπικο

και άδειος αναπτήρας..."

Οι βασικοί ερμηνευτές του δίσκου είναι ο ίδιος ο συνθέτης και η εξαιρετική λαϊκή ερμηνεύτρια Ιουλία Καραπατάκη. Συμμετέχει ο Γιάννης Διονυσίου ενώ από ένα τραγούδι ερμηνεύουν η Δήμητρα Γαλάνη και ο Σωκράτης Μάλαμας.

Ήδη ta τραγούδια του δίσκου έχουν αναρτηθεί στο you tube, ακούγονται στα ραδιόφωνα καθώς και ζωντανά στο μαγαζί στην Αθήνα που τραγουδά ο Σωκράτης Μάλαμας με την Ιουλία Καραπατάκη.

Μπράβο στο Φώτη Σιώτα και στον Θοδωρή Γκόνη, μπράβο και σε όλους τους συντελεστές της εξαιρετικής αυτής δουλειάς.

Ακούστε ένα χαρακτηριστικό τραγούδι από "τα δεύτερα" που έχει τίτλο "Μαύρος αχινός"

https://www.youtube.com/watch?v=SsHHBEB5K2Q&list=RDR-cbcrgzl6A&index=4

Ο χυδαίος λαϊκισμός μιας νεόκοπης πολιτικού

Η κ. Τάνια Ελευθεριάδου, βουλευτής Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ, αφού έτρεξε, έψαξε, βρήκε και προώθησε προς επίλυση στη Βουλή, όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν το νομό Καβάλας και τους πολίτες του, είπε να χαλαρώσει λίγο το Σαββατοκύριακο και να ασχοληθεί -έτσι απλά και χωρίς πρόγραμμα- και με τα θέματα του Δήμου Καβάλας.

Είναι φανερό ότι δεν της αρκεί ή δεν της αρέσει η κριτική που ασκεί στη διοίκηση του Δήμου η «Συμπαράταξη Πολιτών», παράταξη την οποία στήριξε το κόμμα της στις τελευταίες δημοτικές εκλογές και είπε να βάλει κι εκείνη ένα χεράκι για να δείξει στον Άρη Βέρο πώς πρέπει να ασκείται η πραγματική αντιπολίτευση.

Φανταζόμαστε ότι ο Άρης Βέρος που έχει στην πλάτη του καμιά δεκαπενταριά και βάλε χρόνια θητείας μέσα στα δημοτικά συμβούλια και που γενικά είναι ένας άνθρωπος που μελετά και ασχολείται με σοβαρότητα και σε βάθος με τα προβλήματα του Δήμου Καβάλας, δεν περίμενε την νεόκοπη στα πολιτικά κ. Τάνια Ελευθεριάδου να του υποδείξει τον τρόπο που θα αντιπολιτεύεται.

Διότι εκείνος κάνει κριτική στην εκάστοτε διοίκηση σε υψηλούς μεν τόνους αλλά πάντα μέσα στο πλαίσιο του ευ πολιτεύεσθαι, με βαθιά γνώση των θεμάτων, αξιολόγηση της σοβαρότητάς τους και κυρίως μακριά από χυδαίες, λαϊκίστικες κορώνες.

Διότι τι άλλο πέρα από άθλιο λαϊκισμό είναι η «κριτική» που επιχειρεί να ασκήσει στον Θόδωρο Μουριάδη η κ. Ελευθεριάδου με το θέμα της δαπάνης για την αγορά κουρτινών για την αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου, το γραφείο του δημάρχου και κάποια άλλα γραφεία στο δημαρχιακό μέγαρο;

Και αν έμενε μόνο σ’ αυτό, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τέλος πάντων είναι μια λαϊκίστικη προσέγγιση, από αυτές που καθημερινά εισπράττουμε από πολιτικούς, έστω κι αν δεν θα το περιμέναμε από μια νέα γυναίκα, βουλευτή ενός κόμματος και μάλιστα της Αριστεράς.

Όμως η κ. Ελευθεριάδου δεν μένει σ’ αυτό. Με την ανάρτησή της στο διαδίκτυο επιχειρεί και μια άθλια και χυδαία προσωπική επίθεση στο Θόδωρο Μουριάδη συνδέοντάς τον με το Ιμαρέτ και με ό,τι αυτό μπορεί σημειολογικά να σημαίνει.

Κι αυτό ακόμη όμως δεν μας παραξενεύει. Παρακολουθήσαμε τον τρόπο με τον οποίο η κ. Ελευθεριάδου κινήθηκε στον προεκλογικό της αγώνα. Έδωσε έναν εντελώς προσωπικό χαρακτήρα στην πρεμούρα της να εκλεγεί, σαν να ήταν υποψήφια ενός παραδοσιακού αστικού κόμματος, μακριά όχι μόνον από τις παραδόσεις της Αριστεράς αλλά και από τον δρόμο που ακολούθησαν οι τρεις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ της προηγούμενης κοινοβουλευτικής περιόδου όπου λειτούργησαν με μια απαράμιλλη συλλογικότητα και συντροφικότητα τόσο στην προεκλογική περίοδο όσο και σε όλη τη διάρκεια της θητείας τους, χωρίς ίχνος προσωπικών φιλοδοξιών και επιδιώξεων.

Δυστυχώς η κ. Ελευθεριάδου ως νέα –υποτίθεται- πολιτικός δεν φέρνει τίποτα νέο στα πολιτικά πράγματα του τόπου μας. Κουβαλάει όλη αυτή την παθογένεια της παλαιάς πολιτικής, βγαλμένης μέσα από τα τρίσβαθα του αλήστου μνήμης (;) Αυριανοτομπρισμού.

Γράδο σοβαρότητας και ψυχραιμίας η διαχείριση μιας ήττας

Η δημοτική παράταξη «Ανάσα για το Δήμο» της κ. Δήμητρας Τσανάκα υπέστη, ως γνωστόν, μια συντριπτική ήττα στις τελευταίες δημοτικές εκλογές.

Αν και στον πρώτο γύρο τερμάτισε πρώτη με ένα ποσοστό κοντά στο 29%, οι Καβαλιώτες της επεφύλασσαν στη συνέχεια μια δυσάρεστη έκπληξη. Όχι μόνον ανέδειξαν δήμαρχο τον Θόδωρο Μουριάδη με το εμφατικό 62% αλλά για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση (τα τελευταία 45 χρόνια δηλαδή) δεν εμπιστεύθηκαν για δεύτερη συνεχόμενη θητεία τον ίδιο δήμαρχο, όπως είχαν κάνει παλιότερα με τον Αθανασιάδη, τον Εριφυλλίδη και τον Σιμιτσή. Ήταν λοιπόν και μια προσωπική, συντριπτική ήττα της πρώην δημάρχου.

Στη συνέχεια και εν μέσω θέρους, αμέσως μόλις ανέλαβε την εξουσία η κυβέρνηση Μητσοτάκη, έφερε και ψήφισε στη βουλή νόμο που στην ουσία «νέκρωνε» όλες εκείνες τις διατάξεις του νόμου ΣΥΡΙΖΑ για την απλή αναλογική στους δήμους και επανέφερε το δημαρχοκεντρικό σύστημα στην λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Πρώτα λοιπόν αυτή η νομοθετική αλλαγή αλλά κυρίως το κραυγαλέο 62% που απέσπασε ο Μουριάδης, δύο στοιχεία που υπογραμμίζουν εμφατικά την ουσία του πράγματος, δεν μπόρεσαν να «συνετίσουν» την κ. Τσανάκα και την ομάδα της που από την πρώτη μέρα των συνεδριάσεων του νέου δημοτικού συμβουλίου άρχισαν τον κλεφτοπόλεμο, την εμμονική και λυσσαλέα αντίδραση στην προσπάθεια σύστασης και λειτουργίας των νομικών προσώπων του Δήμου και την παρεμπόδιση με κάθε τρόπο της ομαλής μετάβασης του Δήμου από το αμήχανο μετεκλογικό τρίμηνο στην κανονικότητα. Διότι η Καβάλα έσερνε πίσω της πολλά προβλήματα τα τελευταία χρόνια και έπρεπε να μπει σε ουσιαστική δουλειά ο Δήμος για την επίλυσή τους και όχι να παλεύει η διοίκηση με μάγισσες και ξωτικά.

Η εντύπωση που δημιουργείται πάντως είναι ότι την κατάσταση αυτή την συντηρεί και την τροφοδοτεί με ένταση και θεατρικούς υψηλούς τόνους, ένα μόνον μέλος της παράταξης Τσανάκα, παρασέρνοντας στον ολισθηρό αυτό δρόμο της μετωπικής σύγκρουσης, τόσο την ίδια την πρώην δήμαρχο όσο και τα υπόλοιπα μέλη της «Ανάσας για τον Δήμο».

Και μάλιστα πέρα από τα όποια πολιτικά ή νομικά επιχειρήματα επικαλούνται και παρουσιάζουν τα μέλη της παράταξης Τσανάκα σ’ αυτήν την αδιέξοδη και τυφλή τακτική που υιοθέτησαν, δεν μπορούν δυστυχώς να κρύψουν και την στενόκαρδη διάθεσή τους και την μικροψυχία τους μη μπορώντας, όπως φαίνεται, να υπερβούν την πίκρα τους από την συντριπτική ήττα που υπέστησαν στο δεύτερο γύρο των δημοτικών εκλογών.

Η απόφασή τους να ξεκινήσουν την αντιπολιτευτική τους τακτική με καταγγελίες και προσφυγές, απομονωμένοι από όλες τις άλλες παρατάξεις, αποδεικνύει με τον πιο εύγλωττο τρόπο την διάθεσή τους να υπονομεύουν την λειτουργία του Δήμου σέρνοντας τη διοίκηση σε ατέρμονες τυπικές διαδικασίες και όχι να συμβάλουν με την κριτική τους, δημιουργικά και εποικοδομητικά στο έργο της.

Προς τιμήν τους οι άλλες παρατάξεις δεν τους ακολούθησαν στον ολισθηρό και αδιέξοδο δρόμο που πήραν και επέλεξαν να αντιπολιτευτούν επί της ουσίας και επί των πραγματικών προβλημάτων του Δήμου.

Είναι τελικά δύσκολο πράγμα η διαχείριση μια ήττας. Δείχνει το μέτρο της σοβαρότητας και της ψυχραιμίας αυτών που την υπέστησαν.

* Η κριτική στα αυτοδιοικητικά που ασκείται με το παραπάνω κείμενο στην πρώην δήμαρχο Καβάλας δεν έχει να κάνει σε καμιά περίπτωση με την όποια σχέση έχουμε ή όποια συμπάθεια τρέφουμε προσωπικά στη Δήμητρα Τσανάκα, στην οποία ευχόμαστε ολοψύχως καλή και γρήγορη ανάρρωση από το πρόσφατο πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε.

Και πονάω και μ’ αρέσει…

Οι νικητές του εμφυλίου δεν αρκέστηκαν στη νίκη τους και στη συντριβή του «εχθρού». Στις δεκαετίες που ακολούθησαν έπρεπε επίσης να συντρίψουν κάθε έναν και κάθε τι απειλούσε το καθεστώς τους. Με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο.

Με βία, με τρομοκρατία ακόμη και με θάνατο. Με φυλακές, με εξορίες, με εκτελέσεις.

Όλες ανεξαιρέτως οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις και μέχρι το 1974, κυβέρνησαν αυταρχικά και αντιδημοκρατικά. Ο εχθρός ήταν ένας: Η Αριστερά! Είτε λέγονταν ΚΚΕ είτε ΕΔΑ είτε όπως αλλιώς.

Όλα εκείνα τα χρόνια, άνθρωποι χάθηκαν, βασανίστηκαν, ταπεινώθηκαν, οικογένειες διαλύθηκαν.

Όσοι προσπαθούν να δικαιολογήσουν με κάποιο τρόπο τα γεγονότα εκείνης της περιόδου αναφέρονται στον ψυχρό πόλεμο, στην συμφωνία της Γιάλτας, στο γενικότερο κλίμα της εποχής και άλλα τέτοια. Οι πιο ακραίοι αναφέρονται σε πράκτορες του εχθρού, κατασκόπους, προδότες, εαμοβούλγαρους, κομμουνιστοσυμμορίτες κ.λ.π.

Μετά τη μεταπολίτευση και μέχρι το 2015, τη χώρα κυβέρνησαν εναλλάξ πολιτικοί σχηματισμοί που ήταν απόγονοι των κομμάτων της μετεμφυλιακής περιόδου.

Φυσικά μετά και την επτάχρονη δικτατορία η πολιτική κατάσταση δεν θα μπορούσε να είναι η ίδια των δεκαετιών ’50 και ’60. Η καταπιεσμένη ελληνική κοινωνία απαιτούσε ελευθερίες και δημοκρατία. Ο εθνάρχης ήρθε ανανεωμένος απ’ τα Παρίσια, ο έτερος καππαδόκης με ζιβάγκο και "επαναστατικά" συνθήματα, το ΚΚΕ κατέκτησε τη νομιμότητα και η δημοκρατία επιτέλους (με τις όποιες αδυναμίες της) λειτούργησε στη χώρα άψογα για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες.

Προχώρησαν μεγάλα αναπτυξιακά έργα, έγιναν σημαντικές θεσμικές αλλαγές, η χώρα εκσυγχρονίστηκε αλλά συγχρόνως είχαμε και πάρα πολλά φαινόμενα διαφθοράς όχι μόνο στον κρατικό μηχανισμό αλλά και στο πολιτικό προσωπικό. Λίγα περιστατικά από αυτά ήρθαν στο φως της δημοσιότητας, ακόμη λιγότερα έφτασαν μέχρι τη δικαιοσύνη και για ελάχιστα από αυτά εκδόθηκαν καταδικαστικές αποφάσεις. Στο τέλος και μετά από τα σαραντάχρονα φαγοπότια δισεκατομμυρίων, ένας υπουργός και ένας δήμαρχος όλο κι όλο κλείστηκαν στις φυλακές.

Όλα βάδιζαν «καλώς», τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα εναλλάσσονταν στην εξουσία αλλά δυστυχώς με τις πολιτικές τους οδήγησαν τελικά τη χώρα στη χρεοκοπία.

Όταν τα κόμματα αυτά απώλεσαν για πρώτη φορά την εξουσία από μια λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση, ένιωσαν να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.

Έχασαν τον ύπνο τους. Όπως το 1958 που ξαφνικά οι εκλογές ανέδειξαν αξιωματική αντιπολίτευση την ΕΔΑ. Χρειάστηκαν οι εκλογές βίας και νοθείας του 1961 για να «αποκατασταθεί» και πάλι η ισορροπία στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.

Μετά το πρώτο σοκ λοιπόν του 2015, άρχισαν να οργανώνονται επικοινωνιακά και με τη βοήθεια φυσικά και της ίδιας της «αριστερής» κυβέρνησης που έκανε το ένα λάθος πίσω από το άλλο, κατάφεραν τελικά να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος και εξαπολύοντας έναν αντικομμουνιστικό και αντιαριστερό βόρβορο να μεταστρέψουν το κλίμα στην κοινωνία, και με επικεφαλής τον γόνο μιας παραδοσιακής πολιτικής οικογένειας έμφορτης σκανδάλων και πολιτικών δολοπλοκιών, να πάρουν μια πρώτη νίκη στις ευρωεκλογές. Το εύρος της νίκης αυτής αφήνει ελάχιστα περιθώρια μεταστροφής του εκλογικού σώματος στις επερχόμενες εθνικές εκλογές.

Έτσι λοιπόν η ελληνική κοινωνία αποδεικνύεται ανυπόμονη. Τιμωρεί αυτόν που δεν κατάφερε μέσα σε τέσσερα χρόνια να αναστρέψει μια κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα από τις πολιτικές σαράντα χρόνων των άλλων. Τους οποίους άλλους καλεί τώρα για να την σώσουν. Η ελληνική κοινωνία του 2019 ξαναγυρίζει στα παλιά.

Και πονάω και μ’ αρέσει…