Απολαυστικός Σέξπιρ τσέπης

Μία μόλις ώρα ήταν αρκετή για πολλά πράγματα. Πρώτα απ’ όλα για να τιμήσει το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, ο Δήμος και γενικότερα η πόλη μας την παγκόσμια επέτειο των 400 χρόνων από το θάνατο του μεγάλου Άγγλου δραματουργού Ουίλιαμ Σέξπιρ. Αυτά τα 63 λεπτά ήταν επίσης αρκετά για να έρθουν σε επαφή και οι πλέον αδαείς θεατές με το έργο του. Και φυσικά για να αποδειχθεί για ακόμη μία φορά πως όταν ένας άξιος, ικανός και ευρηματικός σκηνοθέτης σαν το Θοδωρή Γκόνη έχει στα χέρια του αυτά τα κείμενα μπορεί με ελάχιστα μέσα αλλά και με τη συνεργασία ακούραστων και εξαιρετικών ηθοποιών να φτιάξει μια απολαυστική παράσταση.

Μέσα σε 63 λοιπόν λεπτά οι θεατές απόλαυσαν τόσο τη «Διαθήκη του Σέξπιρ», το εξαιρετικό αυτό ποίημα (πεζό;) του Διονύση Καψάλη (ο οποίος ήρθε στην Καβάλα ειδικά για αυτήν την πρεμιέρα) όσο και αποσπάσματα από τα κλασικά έργα του μεγάλου Άγγλου δημιουργού σε μετάφραση και πάλι του διευθυντή του Μορφωτικού Ιδρύματος της Εθνικής Τραπέζης (Μ.Ι.Ε.Τ.).

Ο Γκόνης με ελάχιστα υλικά αλλά με φαντασία, ευρηματικότητα και εξαντλητική  δουλειά με τους ηθοποιούς κατάφερε να μας χαρίσει μια σημαντική παράσταση, έναν Σέξπιρ – τσέπης μόλις 63 λεπτών, σπάζοντας την κλασικές εκδοχές των παραστάσεων που έχουμε στο νου μας και τοποθετώντας το σκηνικό σε ένα σταθμό τρένου (;), μετρό (;) ή κάτι τέτοιο όπου η ενδεικτική φωτεινή πινακίδα γράφει William Shakespeare, ιδιοχείρως από τον Άγγλο ποιητή, όπως πιθανόν υπογράφει στη διαθήκη του.

Εκτός από τη «Διαθήκη του Σέξπιρ» του Διονύση Καψάλη που ερμήνευσε ο Δημήτρης Σωτηρίου, παρουσιάστηκαν επίσης σκηνές από τα έργα «Άμλετ», «Ριχάρδος ο 3^ος», «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» και «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» με τη συμμετοχή των ηθοποιών Παύλου Σταυρόπουλου, Κατερίνας Συμεωνίδου, Δημήτρη Κοντού, Σταύρου Τσιτσόπουλου, Κατερίνας Πατσιάνη και Στέλιου Παυλόπουλου.

Τις πολύ ταιριαστές μουσικές επιλογές έκανε ο Αλέξανδρος Γκόνης ο οποίος έγραψε και το τραγούδι που ακούγεται στην παράσταση.

Η δήμαρχος τίμησε με την παρουσία της όχι μόνον την πρεμιέρα του ΔΗΠΕΘΕ και την προσπάθεια όλων των συντελεστών αλλά και τον Διονύση Καψάλη ο οποίος αποδεικνύεται ένας πολύτιμος φίλος της Καβάλας όχι μόνον για όσα έχει προσφέρει στην πόλη μας το καλοκαίρι που μας πέρασε με την έκθεση φωτογραφιών του Γιώργου Σεφέρη αλλά και για όσα ακόμη έχει να μας δώσει επίσης ακριβά δώρα για την ιστορία της Καβάλας.

Μια ιδέα για το κλειστό γυμναστήριο που σκέφτεται η διοίκηση του Δήμου

Μεγάλος κύκλος συζήτησης άνοιξε το τελευταίο διάστημα και από τη στιγμή που ο Δήμος Καβάλας μετά από δικαστικούς αγώνες αρκετών ετών διεκδίκησε και κατάφερε πριν ένα – δύο μήνες να εισπράξει το ποσό του 1,5 εκατομ. ευρώ από τον Οργανισμό Λιμένα Καβάλας για την υπόθεση του Εσκί Καπού που αφορούσε χρήση δημοτικής γης από τον ΟΛΚ.

Από εκείνη τη μέρα άρχισε να αναπτύσσεται μια φιλολογία και συγχρόνως και μια παραφιλολογία σε τοπικό επίπεδο, από δημοτικές παρατάξεις, μεμονωμένους αιρετούς άρχοντες, εφημερίδες δημοσιογράφους αλλά και απλούς πολίτες για την καλύτερη αξιοποίηση από πλευράς Δήμου των χρημάτων αυτών.

Τελικά η διοίκηση του Δήμου δια της δημάρχου Δήμητρας Τσανάκα αποφάσισε και ανακοίνωσε ότι τα χρήματα αυτά θα αποτελέσουν την βασική συμβολή για την κατασκευή ενός ακόμη κλειστού γυμναστηρίου το οποίο θα λειτουργήσει αυτή τη φορά στην ανατολική πλευρά της πόλης αφού στην δυτική υπάρχει και λειτουργεί ήδη εδώ και τρεις δεκαετίες περίπου το κλειστό Αθλητικό Κέντρο της Καλαμίτσας. Μάλιστα η δήμαρχος τις τελευταίες μέρες σε δηλώσεις της ή σε διαρροές, τέλος πάντων, από το δημαρχείο, αφήνει να εννοηθεί ότι η νέα αυτή κατασκευή θα είναι με τέτοιο τρόπο φτιαγμένη ώστε να μπορεί να φιλοξενεί όχι μόνον αθλητικές διοργανώσεις αλλά και καλλιτεχνικά γεγονότα.

Με αφορμή λοιπόν όλη αυτή τη συζήτηση θα θέλαμε να ρίξουμε μια ιδέα που θα έπρεπε ήδη από καιρό να απασχολεί τις διοικήσεις του Δήμου.

Στην πόλη μας υπάρχουν καμιά εξηνταριά ίσως και περισσότερες καπναποθήκες που άλλες ανήκουν σε ιδιώτες και άλλες σε τράπεζες.

Δυστυχώς ελάχιστες απ’ αυτές έχουν αξιοποιηθεί και οι περισσότερες ρημάζουν, καταρρέουν και γίνονται μάλιστα πολλές φορές επικίνδυνες.

Πρόσφατο είναι το παράδειγμα στην οδό Δαμιανού στο κέντρο της Καβάλας όταν μέρα μεσημέρι κατέρρευσε μεγάλο τμήμα κεραμοσκεπής παλιάς καπναποθήκης (φωτό).

Σε όλες τις στοιχειωδώς πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης αλλά και του κόσμου ολόκληρου, τα παλιά κτήρια αξιοποιούνται με τον καλύτερο τρόπο και για διάφορες χρήσεις. Από μαγαζιά, οικίες και γραφεία μέχρι πολιτιστικά και εμπορικά κέντρα αλλά και αθλητικούς και καλλιτεχνικούς χώρους.

Στην Καβάλα έχουμε ελάχιστα παραδείγματα τα οποία όμως είναι αρκετά χαρακτηριστικά για το πώς μπορεί να αξιοποιηθεί ένα παλιό κτήριο και να διατηρηθεί και η όμορφη εικόνα της πόλης. Είναι το Εμπορικό Κέντρο στην γωνία των οδών Μεγάλου Αλεξάνδρου και Αβέρωφ, το κατάστημα ZARA στην οδό Αβέρωφ και φυσικά η καπναποθήκη του Δήμου στην πλατεία Καπνεργάτη.

Η διοίκηση Τσανάκα έκανε μια προσπάθεια να αγοράσει ο Δήμος Καβάλας και την παλιά καπναποθήκη που είναι γνωστή ως «Παλιό Ωδείο» στην οδό Εθνάρχου Μακαρίου. Είναι μια θετική ενέργεια αν και κάπου έχει «κολλήσει» η υπόθεση όπως μαθαίνουμε.

Στις φωτογραφίες που παραθέτουμε φαίνεται με ποιόν τρόπο στην Βενετία ένα παλιό κτήριο αξιοποιήθηκε και έγινε ένα πολύ ωραίο κλειστό γυμναστήριο. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν σε όλη την Ευρώπη και μάλιστα σε κτήρια πολύ παλαιότερης κατασκευής από των δικών μας καπναποθηκών.

Ας εξετάσουμε λοιπόν και αυτήν την προοπτική και ας προλάβουμε τις καπναποθήκες που καταρρέουν. Στο κάτω – κάτω είναι και η ιστορία της Καβάλας μας.

Ποίηση διεκδικούσα Νόμπελ

Δημοτικό έργο …γκραν γκινιόλ

Λυσσομανάει ο άνεμος μες το βαθύ σκοτάδι

κι οι πύλες λες πως άνοιξαν του ερεβώδους Άδη.

Βρέχει τουλούμια ο Θεός, αστράφτει και βροντάει

κάποιο σκυλί στη γειτονιά αγρίως αλυχτάει

Μια πόρτα κάπου έκλεισε κι έσπασε ένα τζάμι

του τρόμου απλώθηκε παντού το φοβερό πλοκάμι.

Μοιάζει με θρίλερ η βραδιά, με γκραν γκινιόλ ταινία

λες κι οι βρικόλακες θα βγουν στην άλλη τη γωνία

Όλ’ η Καβάλα ξαγρυπνά κρύος ιδρώτας τρέχει

την πλάτη όλη διαπερνά, το σώβρακό μας βρέχει

Πάει να σπάσει η καρδιά από την αγωνία

-ας είναι όνειρο ρε συ αυτή η μαλακία-

Κι όπως τα γόνατα λυγούν και τρέμουν απ’ το φόβο

και να τη βγάλω καθαρός μάλλον χλωμό το «κόβω»

μία κραυγή ακούγεται, τρομακτική Ερινύα

που φτάνει μέχρι το Κογκό και την Αββησινία

Όλοι αναγνωρίζουνε την τρομερή τσιρίδα

που σπάει καθρέφτες, κρύσταλλα, σφίγγει την καρωτίδα

Απ’ τ’ άσπρο κτήριο έρχεται τ’ όμορφο δημαρχείο

σαν τρικυμία νά ‘πιασε κάποιον εν τω κρανίω.

Τρέχουμε και μπουκάρουμε μέσα στο κτήριο όλοι

να δούμε τι συνέβηκε και σφίχτηκαν οι κώλοι

απ’ την κραυγή την άγρια και εν πολλοίς φρικώδη

που τα κορμιά μας τύλιξε σαν γίγαντας – χταπόδι

Μέσα σε σύννεφα καπνού πολύ βαριού τσιγάρου

και τρία πιάτα αδειανά σκορδαλιομπακαλιάρου

τη δήμαρχο διακρίνουμε κάτασπρη απ’ τον τρόμο

να δείχνει στο γραφείο της έναν ογκώδη τόμο.

-«Τι έπαθες;» ρωτήσαμε «κι έτσι πολύ φωνάζεις

σαν να σε σφάζουνε θαρρείς και σαν τρελή κραυγάζεις;»

-«Μήπως σε όρμηξε κανείς να σε κακοποιήσει

και σ’ έπιασε νευρωτική και υστερίας κρίση;»

-«Όχι δεν μ’ όρμηξε κανείς να με κακοποιήσει

κι ούτε που με κατέλαβε της υστερίας κρίση,

κάτι άλλο πιο τρομακτικό μόλις που μου συνέβη

να μου σαλέψει το μυαλό νομίζω πως κοντεύει»

-«Μόλις που διάβασα παιδιά το έργο που έχω κάνει

δυό χρόνια πού ‘μαι δήμαρχος κι αυτό θα με τρελάνει

Τόσα πολλά που έφτιαξα τρόμαξα που τα είδα

κι έτσι μου βγήκε αυθόρμητα η τρομερή τσιρίδα»

Έφυγα γρήγορ’ από κει στο σπίτι να γυρίσω

να δώσω τόπο στην οργή μη κάποιον σιχτιρίσω.

Κι όπως εβάδιζα γοργά εις το βαθύ σκοτάδι

μες σε λακούβα έπεσα σημάδεψα αλφάδι

Γέμισα λάσπες, χώματα χτύπησα στο κεφάλι

έργο του Δήμου ήτανε, της ΔΕΥΑΚ το χάλι

και μια κραυγή τρομακτική αυθόρμητα μου βγαίνει

«δες την πραγματικότητα Τσανάκα ευλογημένη».

Νέος Αξιώτης στις προθήκες των βιβλιοπωλείων

Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του βιβλίου του «Με χίλιους τρόμους γενναίος» από τις εκδόσεις «Κίχλη», ο συμπολίτης μας συγγραφέας Διαμαντής Αξιώτης απολαμβάνει τη χαρά να βλέπει εδώ και λίγες μέρες στις προθήκες των βιβλιοπωλείων όλης της χώρας, ένα ακόμη βιβλίο του.

Πρόκειται για την επανέκδοση (αυτή τη φορά από τις εκδόσεις «Επίκεντρο» της Θεσσαλονίκης) της συλλογής διηγημάτων του (αφηγήματα τα χαρακτηρίζει ο ίδιος) «Το μισό των Κενταύρων» που είχε κυκλοφορήσει σε πρώτη έκδοση το 1990 από τις εκδόσεις «Παρατηρητής» επίσης της Θεσσαλονίκης.

Η καινούρια αυτή έκδοση, της πρώτης ουσιαστικά εμφάνισης του Αξιώτη πριν 26 χρόνια στο στίβο της πεζογραφίας αφού στο μεταξύ είχε προηγηθεί η σκληρή του «προπόνηση» στο χώρο της ποίησης, βρίσκει πλέον τον Διαμαντή όχι μόνον ωριμότερο ως συγγραφέα αλλά και με ένα αρκετά βαρύ σακίδιο συγγραφικής δουλειάς στην πλάτη. Τέσσερα μυθιστορήματα, τρεις συλλογές διηγημάτων, μία ανθολογία και ένα θεατρικό. Δεν είναι και λίγα. Και δεν υπολογίζουμε φυσικά τις προ του 1990 ανθολογίες τοπικών συγγραφέων και ποιητών.

Διατρέχοντας τις σελίδες της καινούριας έκδοσης, ξαναφέρνουμε στη μνήμη μας τα κείμενα του Αξιώτη και διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά ότι στην ουσία «Το μισό των Κενταύρων» αποτέλεσε το συναινετικό διαζύγιο του συγγραφέα από την ποίηση της οποίας όμως τον βαθύ έρωτα δεν είχε ακόμη τότε ξεπεράσει. Αργότερα τα κατάφερε και δόθηκε με σφοδρό πάθος στην πεζογραφία η οποία και τον κέρδισε οριστικά.

Στη νέα έκδοση του «Μισού των Κενταύρων» των εκδόσεων «Επίκεντρο» συμπεριλαμβάνονται και έξι κριτικές της συλλογής διηγημάτων του Αξιώτη οι οποίες  γράφτηκαν και δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής αμέσως μετά την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου το 1990.

Τι είναι όμως «Το μισό των Κενταύρων»;. Διαβάζουμε από το οπισθόφυλλο της καινούριας έκδοσης:

Έντεκα αφηγήματα διπλής όψεως, όπου το ένα μισό αντικατοπτρίζει τη σκοτεινή, άγρια πλευρά της ανθρώπινης φύσης που βουλιάζει στη λάσπη του ένστικτου και επιζητεί να αυτοκαταστραφεί στη δίνη του πάθους, ενώ το άλλο μισό διανύει τις φωτισμένες πεδιάδες της λογικής, επιχειρώντας να απλωθεί ως το βάθος του ουρανού.

Τον Κένταυρο επιλέγει ως σύμβολο αυτού του διπλού κόσμου ο συγγραφέας για να υποδηλώσει το έλλογο που συνδέεται ακατάλυτα στο ίδιο σκαρί με το άλογο. Αφήνει, λοιπόν, στον αναγνώστη να ανακαλύψει σ’αυτά τα αφηγήματα ποια μισή φύση κυριαρχεί, ποιος κόσμος κατορθώνει να εκφραστεί και να επιβιώσει σ’ ένα παιχνίδι όπου τίποτα δεν είναι μονοσήμαντο και τίποτα δεν έχει μόνο μία όψη.

Ο Διαμαντής Αξιώτης εκφράζεται για τον διπλό του κόσμο με λέξεις σμιλεμένες ενός ανθρώπου που περιπλανήθηκε σε στέρνες μιας πλούσιας, αλλά ωστόσο ανέγγιχτης παράδοσης, για να χαθεί στη συνέχεια με ταχύτητα σε φωτισμένες σύγχρονες λεωφόρους, από όπου ακροάστηκε και μας μεταφέρει τον παλμό της εποχής μας.

ΜΙΚΡΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Διαμαντής Αξιώτης γεννήθηκε στην Καβάλα, όπου και ζει. Έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές, συλλογές διηγημάτω

ν, ανθολογίες ποίησης και διηγήματος, τέσσερα μυθιστορήματα. Υπεύθυνος, επί σειρά ετών, ραδιοφωνικών εκπομπών και έκδοσης λογοτεχνικών περιοδικών. Κείμενό του συμπεριλαμβάνεται στη διδακτέα ύλη των κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στα αναγνωστικά της Β’ Γυμνασίου. Είναι μέλος της Εταιρίας Συγγραφέων.

Ποίηση διεκδικούσα Νόμπελ

Καθώς καθόμουνα προχθές ρεμβάζων αναιτίως

αχόν και κρότον φοβερόν ακούω αιφνιδίως.

Τρόμος κατέλαβεν ευθύς την άδολην ψυχήν μου

επηρεάζοντας δεινώς πάσαν του νου πτυχήν μου

Ψάχνων να βρω ο δυστυχής το αίτιον του τρόμου

ένιωσα σαν να βρέθηκα σε πίστα ιπποδρόμου

όπου τ’ αλόγατα χυμούν και ροβολούν αγρίως

με φοβερόν χλιμιντρισμόν ορμούν αρειμανίως

Και η αίσθησίς μου τελικώς δεν ήτο λανθασμένη

σαν παστουρμάς που βγάλανε άσχετοι το τσιμένι

Κι έτσι στο βάθος φάνηκε άτι λευκόν ωραίον

καλπάζοντας να έρχεται ως πεινασμένος λέων.

Και τότε διαπίστωσα με δέος είν’ αλήθεια

-όπως μικρό με τάιζε η μάνα μου ρεβύθια-

ότι γυναίκα φοβερή ήτο ο αναβάτης

σαν τον Ιβάν τον τρομερό έμοιαζε στρατηλάτης

Τις υποθέσεις άρχισα με το μυαλό να κάνω

ποια αμαζόνα άραγε κάνει τον ινδιάνο

και με τις μπάντες έρχεται μ’ άλογο που σπινιάρει

κι όλοι να φύγουν τρέχουνε τρέμοντες σαν το ψάρι.

Μην είν’ η Κορίνα η Πρασσά πάνω στο άσπρο άτι

που αμαζόνα ντύθηκε μη και την πιάσει μάτι;

και μες τη φούρια έρχεται για να μας αναγγείλει

πανηγυράκια κανα δυό, με υψηλό κονδύλι;

Μήπως στο άσπρο άλογο είναι η Δρακονάκη;

Ή μήπως είναι η Μαριώ και κόρη Φραντζεσκάκη;

Λες να ‘ναι η δήμαρχος αυτή η Δήμητρα Τσανάκα

που καβαλάει τ’ άλογο; Θα ‘χει μεγάλη πλάκα

Δεν είν’ η Κορίνα η Πρασσά μήτε η Δρακονάκη

Μηδέ η δήμαρχος παιδιά μήτε η Φραντζεσκάκη

Διότι ετούτον τον καιρόν που ανθίζ’ η αλαζονεία

μία μονάχα καβαλάει, τη λένε Αναστασία

Δεν καβαλάει άλογο και ούτε καν μουλάρι

μα σε καλάμι έδεσε κάποιο παλιό σαμάρι

και μες τη πιάτσα τριγυρνά με κομπασμό μεγάλο

κι όλο τα ίδια τσαμπουνάει, μοιάζει με παπαγάλο:

«Απ’ την Καρβάλη έρχομαι με λόγο τσεκουράτο

και δεν αφήνω τίποτε ΕΓΩ να πέσει κάτω

ΕΓΩ τα πήρα τα λεφτά από το Ηλιάδη

μόνο ΕΓΩ ενήργησα χωρίς κανά ψεγάδι»

«Όλοι οι προηγούμενοι κι αυτοί που μ’ επικρίνουν

δεν κάναν τίποτα ποτέ και τα’ απ’ αυτά τους ξύνουν

Μόνον ΕΓΩ κατάφερα τα χρήματα να πάρω

με τρόπο που θα ταίριαζε σε έμπειρο κουρσάρο»

«Γι’ αυτό λοιπόν δοξάστε με, γράψτε για με τραγούδια

και στείλτε στο γραφείο μου πολύχρωμα λουλούδια

Είμαι ΕΓΩ μοναδική, μπροστά μου όλοι οι άλλοι

Είναι μυρμήγκια θλιβερά κι ΕΓΩ μόνον ΜΕΓΑΛΗ».

Λέω λοιπόν τελειώνοντας σαν ποιητής του κώλου

πως και ο ίδιος ο Χριστός εκάθησε επί πώλου

για να μας δείξει και να πει σε όλη την οικουμένη

πως μόνο οι απλοί κι οι ταπεινοί είναι ευλογημένοι

Η Βενιζέλου θα πεθάνει πριν καλά - καλά αναγεννηθεί

Η χθεσινή εύκολη συναίνεση της Δημάρχου Δήμητρας Τσανάκα να επανακάμψουν τα αστικά λεωφορεία στην οδό Βενιζέλου μετά το τέλος των εργασιών σε είκοσι περίπου μέρες, είναι στην ουσία ο θάνατος αυτού του δρόμου πριν καλά – καλά αποδοθεί στην τοπική κοινωνία με την νέα του μορφή και την επίσης νέα του λειτουργία ως αναγεννημένος νέος, σύγχρονος και όμορφος κεντρικός μονόδρομος.

Η Δήμητρα Τσανάκα υπέκυψε στις πιέσεις της διοίκησης του αστικού ΚΤΕΛ χωρίς στην ουσία να λάβει υπ’ όψιν της την φιλοσοφία με βάση την οποία κατασκευάσθηκε αυτό το μεγάλο έργο και χωρίς να σκεφτεί το συμφέρον όλης της τοπικής κοινωνίας.

Τα αστικά λεωφορεία θα φέρουν την ασφυξία στην οδό Βενιζέλου και θα δημιουργήσουν πολύ μεγάλο πρόβλημα στην ούτως ή άλλως άθλια κατάσταση που επικρατεί στο κέντρο της Καβάλας με το οξύτατο κυκλοφοριακό και την παράνομη στάθμευση και για την οποία φυσικά όλοι έχουμε το μερίδιο της ευθύνης μας.

Το αστικό ΚΤΕΛ κατάφερε στην χθεσινή συνάντηση με την δήμαρχο να επαναφέρει στην ουσία όλα τα δρομολόγια των λεωφορείων του στην οδό Βενιζέλου. Διότι αυτά για τα οποία η διοίκηση του ΚΤΕΛ ισχυρίζεται ότι παραμένουν στην Ερυθρού Σταυρού είναι δρομολόγια χωρίς καμιά απολύτως σημασία. Το ένα μάλιστα είναι εποχιακό και πραγματοποιείται μόνον το καλοκαίρι και μάλιστα για ένα διάστημα μόλις 11 εβδομάδων. Τα άλλα δύο - Νο 10 (Νεάπολις) και Νο 2 (Δεξαμενή από Ρούσβελτ)- είναι αραιά, δεν πραγματοποιούνται Σάββατο απόγευμα, Κυριακές και αργίες και ορισμένα μάλιστα καλύπτονται πολλές φορές από τις άλλες γραμμές.

Σχετικά επίσης με το επιχείρημα των ανθρώπων του αστικού ΚΤΕΛ ότι η δρομολόγηση των λεωφορείων από την οδό Ερυθρού Σταυρού έφερε μείωση στα εισιτήρια κατά 20% είναι χωρίς τεκμηρίωση αφού το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα που κατασκευαζόταν η οδός Βενιζέλου, τα σχολεία δεν λειτουργούσαν καθώς επίσης και το Δημοτικό Ωδείο είχε κλείσει οπότε ούτως ή άλλως η κίνηση των μαθητών ήταν όχι απλώς περιορισμένη αλλά μηδενική.

Τέλος όσο κι αν ισχυρίζονται οι υπεύθυνοι του αστικού ΚΤΕΛ ότι θα φροντίσουν να μη συμπίπτουν τα δρομολόγια των τεσσάρων γραμμών που διέρχονται από την οδό Βενιζέλου, ώστε να μην έχουμε το φαινόμενο δύο και τριών λεωφορείων στη σειρά μέσα στον στενό αυτό μονόδρομο, είναι βέβαιο, και το γνωρίζουν και οι ίδιοι από την εμπειρία τους, ότι αυτό είναι ανέφικτο αφού είναι τόσο μεγάλη η κίνηση στο κέντρο της πόλης ώστε ακόμη και να θέλεις δεν μπορείς να ρυθμίσεις επακριβώς τα δρομολόγια. Άλλωστε ο κάθε ένας που κυκλοφορεί με λεωφορείο το ξέρει αυτό καλά από τις «έξυπνες στάσεις» όπου τις περισσότερες φορές οι ενδείξεις για την άφιξη του λεωφορείου στη στάση πέφτουν έξω.

Οι τέσσερις γραμμές που συμφωνήθηκε να διέρχονται από την οδό Βενιζέλου είναι οι πυκνότερες από όλες τις γραμμές του αστικού ΚΤΕΛ και μάλιστα τα δρομολόγια σε ώρες αιχμής πραγματοποιούνται ανά δέκα (10) λεπτά. Πρόκειται για τις γραμμές Νο1 (Βύρωνος), Νο 4 (Κηπούπολη), Νο 5 (Άγ. Λουκάς) και Νο 11 (Νοσοκομείο – Περιγιάλι).

Η πεποίθησή μας είναι ότι η οδός Βενιζέλου όπως διαμορφώθηκε τώρα δεν χωράει παραπάνω από μία γραμμή αστικού λεωφορείου.

Νομίζουμε ότι η Δήμητρα Τσανάκα θα πρέπει να το ξανασκεφτεί, να καλέσει και να συζητήσει με ειδικούς επιστήμονες το θέμα αυτό και να πάρει μια απόφαση όχι εξυπηρετώντας το συμφέρον μιας ιδιωτικής επιχείρησης αλλά το γενικότερο καλό της πόλης.

Συγκρίσεις δηλώσεων για την διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία

Με φράσεις και χαρακτηρισμούς όπως «αντορθόδοξοι πειραματισμοί», «δήθεν εκσυγχρονισμού», «ανιστόρητων μεταρρυθμιστών» και αρκετές άλλες, ο μητροπολίτης Προκόπιος παρεμβαίνει στην πολιτική επικαιρότητα με μακροσκελή δήλωσή του σχετικά με το θέμα της διδασκαλίας των θρησκευτικών στα σχολεία.
Για το ίδιο θέμα ένας άλλος άνθρωπος από τον χώρο της ορθοδόξου πίστεως, ο φιλόλογος και συγγραφέας Σταύρος Ζουμπουλάκης, καταθέτει τις δικές του απόψεις για το ίδιο θέμα αλλά με την μετριοπάθεια, τη νηφαλιότητα και τον ρεαλισμό που οφείλουν όλοι οι νουνεχείς άνθρωποι να αντιμετωπίζουν αυτά τα τόσο ευαίσθητα θέματα


Μητροπολίτης Προκόπιος
Μια πολιτική, αντικυβερνητική παρέμβαση
Ο Μητροπολίτης Προκόπιος, κατά κόσμον Μιχαήλ Τσακουμάκας, γεννήθηκε στο Βουνό Χίου το 1939. Αποφοίτησε από την Εκκλησιαστική Σχολή Κορίνθου το 1958 και από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1963. Χειροτονήθηκε διάκονος το 1960 και Πρεσβύτερος το 1965. Υπηρέτησε ως ιεροκήρυκας στον Μητρόπολη Κορινθίας. Το 1974 εξελέγη μητροπολίτης Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου και ενθρονίστηκε στις 15 Ιουνίου του ίδιου χρόνου.

«…Οι αντορθόδοξοι πειραματισμοί δεν είναι δυνατόν να αφήσουν αδιάφορον την Εκκλησίαν, η οποία Συνοδικώς και πάλιν θα αντιμετωπίσει την επικίνδυνη κατάσταση με απόλυτον κριτήριον την διαφύλαξιν του θησαυρού της Ορθοδόξου Πίστεως και ζωής. Εντός των πλαισίων της ελευθερίας της θρησκευτικής συνειδήσεως και της ευαισθησίας του ποιμαντικού χρέους θα στηριχθεί η προ-σπάθειά της, να μη θυσιασθεί στο βωμό του δήθεν εκσυγχρονισμού η δοκιμασμένη μέσα στο χρόνο εκπαιδευτική εμπειρία και διδακτική πράξις, η διαποτισμένη από την αλήθεια της θρησκευτικής παραδόσεώς μας. Το μάθημα των θρησκευτικών να διασφαλίζει την αληθή γνώσιν δια τον αληθινόν Θεόν και όχι αποκλειστικά τη «γνω-ση των θρησκειών» των ανιστόρητων μεταρρυθμιστών».     


Σταύρος Ζουμπουλάκης
Μια νηφάλια αλλά και ρεαλιστική προσέγγιση
Γεννήθηκε το 1953 στη Συκιά Λακωνίας. Σπούδασε νομική και φιλολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στο Παρίσι. Δίδαξε πολλά χρόνια στη μέση εκπαίδευση. Από το 1998 ως το 2012 διετέλεσε διευθυντής του περιοδικού «Νέα Εστία». Είναι πρόεδρος, από το 2008, του Δ.Σ. του βιβλικού ιδρύματος «Άρτος Ζωής». Το 2013 ανέλαβε τη θέση του προέδρου του Εφορευτικού Συμβουλίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Το 2015 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Φιλοσοφίας, Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

«Προσωπικά είμαι υπέρ ενός υποχρεωτικού μαθήματος Θρησκευτικών, χωρίς κανέναν απολύτως ομολογιακό ή κατηχητικό χαρακτήρα. Πυρήνας αυτού του μαθήματος θα είναι η Βίβλος, Παλαιά και Καινή Διαθήκη.
Θα διδάξουμε δηλαδή τους μαθητές τα μεγάλα κείμενα της Βίβλου, όπως ακριβώς τους διδάσκουμε τα μεγάλα κείμενα της Αρχα

ίας Ελλάδος.
Θα τους καλέσουμε να τα γνωρίσουν, να ανακαλύψουν τη σημασία και την ομορφιά τους. Θα τα διδάξουμε με ζέση, όπως διδάσκουμε και όλα τ’ άλλα, μα χωρίς να καλούμε κανέναν να τα δεχτεί με τον τρόπο του πιστού. Δεν είναι δουλειά του σχολείου αυτό.
Τα Θρησκευτικά δηλαδή, θα είναι ένα ερμηνευτικό μάθημα, όπως είναι και τα αρχαία, όχι ένα κατηχητικό μάθημα. Με πυρήνα τα ιδρυτικά κείμενα της Βίβλου, θα διδάξουμε την ιστορία του χριστιανισμού, την τέχνη του, τη σκέψη, τον πολιτισμό του. Ασφαλώς και τις άλλες θρησκείες, κυρίως όσες συνδέονται, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, με την Ιστορία μας. Δηλαδή, τον ιουδαϊσμό και το ισλάμ».