Τα «ΟΧΙ» στο LNG, ΤΑΡ, λιθάνθρακα κ.λ.π. είναι προφάσεις εν αμαρτίαις

μιας κοινωνίας που βίασε ασύστολα την πόλη που ζει

Τις δύο πρώτες φωτογραφίες χωρίζουν 52 χρόνια. Η πρώτη είναι μόλις προχθεσινή (Κυριακή πρωί) από τη άφιξη του κρουαζιερόπλοιου «Riviera» στο λιμάνι της Καβάλας και η άλλη από τις αρχές του 1962 στην οποία επίσης διακρίνεται ένα εμπορικό πλοίο (πολύ μικρότερο φυσικά από το κρουαζιερόπλοιο) να μπαίνει στο λιμάνι.

Σ’ αυτή τη δεύτερη φωτογραφία βλέπει κανείς μια κατακόκκινη Καβάλα με τις κεραμοσκεπές των σπιτιών και των καπναποθηκών να δίνουν ένα γλυκό, ζεστό και ανθρώπινο χρώμα και πρόσωπο στην πόλη που τότε ήταν πραγματικά όμορφη.

Και φυσικά είχες απέραντη και εξαίρετη θέα από όποιο σημείο της πόλης και αν καθόσουν.

Ύστερα εφόρμησαν οι εργολάβοι, οι μηχανικοί, η …«ανάπτυξη» και η κυρίως η βουλιμία μας να εκμεταλλευτούμε και το τελευταίο τετραγωνικό εμβαδού που ανήκε στην ιδιοκτησία μας, κάνοντας τις περισσότερες φορές υπερβάσεις και αυθαιρεσίες, μετατρέποντας πυλωτές σε σπίτια και μαγαζιά, ταράτσες σε γκαρσονιέρες, μπαλκόνια σε επιπλέον δωμάτια, φτάνοντας σήμερα στο σημείο να ζούμε σε τσιμεντένια κλουβιά, ο ένας πάνω στον άλλο, σε μια πόλη με άναρχη δόμηση, χωρίς πράσινο, χωρίς ελεύθερους χώρους, μια πόλη πανάσχημη και αβίωτη.

Ακόμη και στη ΔΕΠΟΣ που είχαμε μια ευκαιρία να επανορθώσουμε τα σφάλματα του παρελθόντος και να δημιουργήσουμε μια συνοικία πρότυπη και όμορφη, κάναμε τα ίδια και χειρότερα σκατά.

Η πρώτη φωτογραφία αποτυπώνει γλαφυρά και αποκαλυπτικά το σήμερα και δείχνει πόσο παράταιρο μοιάζει το τεραστίων διαστάσεων μεν αλλά όμορφο δε κρουαζιερόπλοιο «Riviera» με την ασχήμια και τη βρωμιά από τα τσιμέντα, τα ηλιόθερμα, τις κεραίες και τις άλλες σαβούρες που δεσπόζουν στην φάτσα της πόλης.

Εντάξει, υπάρχει και η Παναγία που γλυκαίνει κάπως το μάτι αλλά όπου αλλού και να γυρίσεις σε πνίγει και σου κόβει την ανάσα η ολοκληρωτική κυριαρχία του μπετόν.

Μου μοιάζει λοιπόν πολύ υποκριτικό που διαρρηγνύουμε σήμερα τα ιμάτιά μας ως Ηρακλείς του περιβάλλοντος και «αγωνιζόμαστε» για να προστατέψουμε την πόλη μας από την οικολογική καταστροφή που θα επιφέρουν τo LNG, ο λιθάνθρακας κλ.π. όταν εδώ και χρόνια εμείς οι ίδιοι την έχουμε πληγώσει θανάσιμα και εξακολουθούμε να το κάνουμε παρά τις όποιες ευαισθησίες υποτίθεται ότι αποκτήσαμε στο μεταξύ.

Διότι κακά τα ψέματα. Για τους άλλους έχουμε ευαισθησίες και είμαστε φανατικοί οικολόγοι. Όταν όμως πρόκειται για το εαυτό μας, για το συμφέρον μας, για την πάρτη μας τότε κάνουμε λίγο (έως πολύ) και τα στραβά μάτια, ξεχνάμε τις όποιες ευαισθησίες μας και πλένουμε τα αυτοκίνητά μας στο δρόμο κι ας τρέχουν οι σαπουνάδες και τα απόνερα στο δρόμο, πετάμε τα μπάζα μας στο περιαστικό δάσος ή στο δρόμο της Μόμας, σπάζουμε ρημάζουμε καρέκλες, ξαπλώστρες, ομπρέλες, σιφώνια στις δημοτικές παραλίες και μουτζουρώνουμε με σπρέι σπίτια, μαγαζιά, ταμπέλες οδικής κυκλοφορίας ακόμη και μνημεία.

Αυτοί είμαστε και άρα αυτή η πόλη μας αξίζει. Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν πολλαίς αμαρτίαις…

Η μικρότερη φωτογραφία που είναι επίσης από την σύγχρονη Καβάλα (2007) δείχνει ακόμη πιο γλαφυρά και με μεγαλύτερη ένταση την καταστροφή που προξενήσαμε στην πόλη μας με την άναρχη δόμηση. Αν προσέξει κανείς μόλις που διακρίνεται κάτω αριστερά η χαρακτηριστική οροφή της Δημοτικής Αγοράς και όλο το υπόλοιπο μέσα στο κάδρο είναι μπετόν.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η φωτογραφία αυτή έχει χρησιμοποιηθεί σε διεθνή πανεπιστήμια και σε σχολές αρχιτεκτονικής ανά τον κόσμο σαν αρνητικό παράδειγμα για την πυκνή μέχρι ασφυξίας δόμηση μέσα στον αστικό ιστό μιας πόλης.