Γιόρτασαν τα εξήντα τους χωρίς να το κρύψουν

Καμιά φορά ο λόγος, όσο επιδέξιος χειριστής του κι είναι κανένας, είναι πολύ δύσκολο να περιγράψει τα συναισθήματα που πλημμυρίζουν τις ψυχές των ανθρώπων.

Και είναι δύσκολο γιατί σ’ αυτές τις περιπτώσεις τα συναισθήματα είναι βαθειά, πηγαία και αληθινά. Και την αλήθεια μπορεί να την ζεις και να την βιώνεις αλλά δεν μπορείς να την περιγράψεις. Αποτυπώνεται απλά στο νου σου, στην ψυχή σου, στη συνείδησή σου και στο είναι σου και την κουβαλάς για πάντα σαν πολύτιμο φυλαχτό.

Κάτι τέτοιο συνέβη την Παρασκευή το βράδι στο φιλόξενο στέκι «Costa Blanca» του Ανέστη Δημητρίου στην Άσπρη Άμμο όταν οι απόφοιτοι (αγόρια και κορίτσια) των γυμνασίων Θηλέων και Αρένων Καβάλας του 1972 συναντήθηκαν για να γιορτάσουν χωρίς φόβο και πάθος, χωρίς κόμπλεξ και αναστολές τα γενέθλια των εξήντα τους (!!!) χρόνων.

Περίπου 90 «νεαρές» και «νεαροί» εξηντάρες και εξηντάρηδες συγκεντρώθηκαν από νωρίς το βράδι της Παρασκευής και μέχρι τα ξημερώματα του Σαββάτου  κυριολεκτικά ξεφάντωσαν με εκλεκτά εδέσματα, άφθονο ποτό και κυρίως τραγούδι και χορό.

Συναντήθηκαν άνθρωποι που είχαν να βρεθούν εδώ και δεκαετίες, παλιοί συμμαθητές και φίλοι από τα χρόνια του ’60 και του ’70, ήρθαν άνθρωποι από την Αμερική και την Γαλλία ειδικά γι’ αυτή τη συγκέντρωση, από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της Ελλάδας και γίνανε όλοι μαζί μια μεγάλη παρέα όπως τα χρόνια της πρώτης τους νιότης, απολαμβάνοντας τη βραδιά όχι απλώς και μόνο με μια νοσταλγική διάθεση (φυσικό σε τέτοιες περιπτώσεις) αλλά κυρίως με μια ρεαλιστική και αφοπλιστική, εν τέλει, ανθρώπινη επιθυμία να ξορκίσουν τα στερεότυπα που θέτουν, ως ένα βαθμό, στο περιθώριο της πραγματικής ζωής αυτές τις ηλικίες.

Υπήρχε μια γλύκα και μια τρυφερότητα διάχυτη στην ατμόσφαιρα, κάθισαν αγόρια και κορίτσια μαζί στα τραπέζια αλλά και χόρεψαν μαζί από σέικ, ντίσκο και ροκ εντ ρολ μέχρι ζεϊμπέκικα, τσιφτετέλια και νησιώτικα. Και κάποια στιγμή έσβησαν και τα κεράκια στην τούρτα των γενεθλίων τους ενώ τα φλας άστραφταν για να κρατήσουν άσβεστες όχι μόνον τις μοναδικές, πολύτιμες στιγμές της βραδιάς αλλά και ζωηρή την φλόγα μιας επανασύνδεσης με την πρώτη ευκαιρία στα επόμενα χρόνια.

Ναι, μεγαλώσαμε, τα χρόνια πέρασαν, τα μαλλιά μας άσπρισαν ή σε μερικούς άνδρες έπεσαν τελείως, πολλοί από μας είμαστε πια γιαγιάδες και παππούδες, συνταξιούχοι και απόμαχοι της δουλειάς. Αλλά, βρε παιδί μου, η φλόγα στη καρδιά δεν σιγοκαίει απλώς. Είναι ζωηρή, ζωντανή, άσβεστη και με την πρώτη ευκαιρία, το πρώτο αεράκι συναισθημάτων φουντώνει και γίνεται πυρκαγιά που μπορεί να πυροδοτήσει επιθυμίες, πόθους μέχρι και τον ίδιο τον πύραυλο που έστειλε το διαστημόπλοιο «Απόλλων 11» στο φεγγάρι.

Πολλά τα εύσημα στα κορίτσια της επιτροπής που «έφτιαξαν» την ατμόσφαιρα αλλά και στον Ανέστη Δημητρίου που απεκδύθηκε τη φορεσιά του επαγγελματισμού και προσπάθησε με ανιδιοτέλεια να μας κάνει να χαρούμε τη βραδιά. Και τα κατάφερε…

Καλή αντάμωση αγαπημένοι μου.