«Άφησέ με να ’ρθω μαζί σου», Γιώργο Μπότσιο

Ο Γιάννης Ρίτσος δεν είναι μεγάλος ποιητής επειδή έγραψε τον «Επιτάφιο», τη «Ρωμιοσύνη», το «Καπνισμένο Τσουκάλι», τα «18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας»και άλλα πολλά. Είναι μεγάλος ποιητής γιατί έγραψε όλα αυτά αλλά συγχρόνως δημιούργησε και την «Σονάτα του Σεληνόφωτος». Ο συνδυασμός αναδεικνύει το μέγεθός του. Και ίσως γι’ αυτό κάποιοι τον θεωρούν βαθειά λυρικό και όχι πολιτικό ποιητή.

Στη «Σονάτα του σεληνόφωτος» μια ηλικιωμένη γυναίκα που εκφράζει το παλιό, το παρωχημένο, τον κόσμο που φεύγει, αγωνιά καθώς βλέπει το καινούριο να έρχεται, και το οποίο απεικονίζεται στο πρόσωπο ενός νέου άντρα, να κερδίζει έδαφος και να κυριαρχεί και θέλει κατά κάποιο τρόπο να το προσεταιρισθεί.

Του λέει λοιπόν «άσε με να ‘ρθω μαζί σου». Μια φράση που επαναλαμβάνεται σαν επωδός σπαρακτικά σε όλη την διάρκεια του έργου. Κι αυτή η φράση δεν περιορίζεται στο να αποτυπώσει απλά και μόνον την λαχτάρα για έρωτα αλλά και την επιθυμία για ζωή.

Στο πλαίσιο του προγράμματος του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας «Μέρες ερασιτεχνικού θεάτρου» που εξελίσσεται αυτές τις μέρες στο «Παλλάς», το θεατρικό εργαστήρι του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Καβάλας επανέλαβε προχθές Κυριακή την παράσταση με το έργο του Γιάννη Ρίτσου «Η σονάτα του σεληνόφωτος σε σκηνοθεσία Γιώργου Μπότσιου.

Ο Γιώργος Μπότσιος αντιμετώπισε με τον προσήκοντα σεβασμό το κορυφαίο αυτό κείμενο του Ρίτσου και με μια λιτή, σχεδόν δωρική σκηνοθεσία, μετέφερε στη σκηνή κι από εκεί στην πλατεία τον λόγο και το πνεύμα του ποιητή, μοιράζοντας το ρόλο της πρωταγωνίστριας σε πέντε γυναίκες εκ των οποίων το κύριο βάρος σήκωσε η Κατερίνα Ηλιάδου. Τόσο εκείνη λοιπόν όσο και οι Μαρία Κολτσακίδου, Νικολέτα Μαρκοπούλου, Αγάπη Τζέλα και Έλσα Βλάχου ανταποκρίθηκαν στο πνεύμα του σκηνοθέτη και με λιτά –επίσης- εκφραστικά μέσα, που πρόδιδαν όμως μια φλογερή εσωτερική δύναμη, μετέφεραν ιδανικά το κείμενο στο κοινό, χωρίς να καταφύγουν σε καμιά περίπτωση στον εύκολο δρόμο του μελοδραματισμού και της δηθενιάς (sic).

Αυτό ακριβώς ήταν που ξεχώρισε στη συγκεκριμένη 35λεπτη παράσταση και την έκανε όχι απλώς προσιτή αλλά ελκυστική στο κοινό που κατανόησε απόλυτα και «βίωσε» το κείμενο. Η απλή, δηλαδή, ανεπιτήδευτη, λιτή αλλά και με έντονη εσωτερικότητα ερμηνεία της Κατερίνας Ηλιάδου και των άλλων κοριτσιών.

«Κούμπωσε» άριστα η πάντα υψηλών προδιαγραφών φωνή της Ελένης Γαλανοπούλου με το κλίμα της παράστασης. Στο ρόλο του αφηγητή ο Νάσος Σανσαρίδης και του νέου ο Κώστας Δελημπαμίδης.

Είμαστε τελικά απαράδεκτοι. Ενώ η παράσταση είχε προγραμματιστεί να αρχίσει στις 9 το βράδι και ξεκίνησε με λίγα μόλις λεπτά καθυστέρηση στις 9.10, υπήρξαν άνθρωποι που ήρθαν δέκα και δεκαπέντε λεπτά αργότερα (μέχρι τις 9.30 ερχόταν διάφοροι αγενείς) οι οποίοι φυσικά δημιουργούσαν πρόβλημα στους πολλούς που ήταν από νωρίς και εγκαίρως στη θέση τους, και διατάραξαν την ατμόσφαιρα της παράστασης που απαιτούσε απόλυτη προσήλωση.

Δυστυχώς δεν θα γλυτώσουμε ποτέ από τους ανάγωγους και τους κακομαθημένους.

Άσε με λοιπόν να ‘ρθω μαζί σου, Γιώργο Μπότσιο, μπας και διασωθώ…