Μίζερη και άδικη κριτική στο φεστιβάλ «Παπαϊωάννου»

Μέχρι και ενορχηστρωμένη θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κάποιος την επίθεση που δέχεται τις τελευταίες μέρες η φετινή διοργάνωση του Φεστιβάλ «Παπαϊωάννου» αλλά και προσωπικά η καλλιτεχνική διευθύντρια του πολιτιστικού αυτού θεσμού κ. Κορίνα Βουγιούκα.

Είναι προφανές ότι στόχος των επικριτών δεν είναι η κ. Βουγιούκα ή τέλος πάντων μόνον αυτή, αλλά προφανώς και η διοίκηση του Δήμου Καβάλας για την επιλογή της.

Την προηγούμενη εβδομάδα, λοιπόν, είδε το φως της δημοσιότητας επιστολή που υπογράφει ο τέως πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου του Δημοτικού Ωδείου Καβάλας κ. Κώστας Πεφάνης και με την οποία επιτίθεται με, πρωτοφανή για το ήθος του, σφοδρότητα κατά της κ. Βουγιούκα ακυρώνοντας στην ουσία μια διοργάνωση που γνώρισε κατά γενική ομολογία μεγάλη επιτυχία, ανανεώνοντας τον θεσμό και φέρνοντας φρέσκες ιδέες αλλά προτείνοντας συγχρόνως και νέους χώρους για την παρουσίαση των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ «Παπαϊωάννου» που προσέλκυσαν τελικά ένα ευρύτερο σε μέγεθος αλλά και ποιοτική σύσταση κοινό.

Ο κ. Πεφάνης μάλιστα καταφεύγει και σε ανακρίβειες σχετικά με την τοποθέτηση της Κορίνας Βουγιούκα στο πόστο του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ αναφέροντας ότι τάχα η ίδια σε δηλώσεις της παραδέχτηκε ότι η επιλογή της για τη θέση αυτή ήταν μια πολιτική επιλογή. Τέτοιες δηλώσεις όμως απ’ όσο καλά γνωρίζουμε, δεν έκανε ποτέ η ίδια.

Ο τέως πρόεδρος του Δημοτικού Ωδείου συνεχίζει στην επιστολή του να καταφεύγει σε ατυχείς συγκρίσεις ανάμεσα στη φετινή διοργάνωση και στις διοργανώσεις των προηγούμενων χρόνων αναλαμβάνοντας μάλιστα και ένα ρόλο αυτόκλητου υπερασπιστή του καλλιτεχνικού διευθυντή του Δημοτικού Ωδείου κ. Γιούλη Παπαδόπουλου του οποίου η θετικότατη και παραγωγικότατη θητεία τόσο στο φεστιβάλ «Παπαϊωάννου» όσο και πολύ περισσότερο στη διεύθυνση του Δημοτικού μας Ωδείου, όχι μόνον δεν αμφισβητείται από κανέναν σ’ αυτή την πόλη αλλά και δεν χρειάζεται την άκομψη και παράταιρη για τα ποιοτικά δεδομένα του κ. Πεφάνη, δημόσια παρέμβασή του.

Η διοίκηση του Δήμου Καβάλας και ο κ. Λυχούνας που προσωπικά πήρε πάνω του το Φεστιβάλ «Παπαϊωάννου», θα μπορούσε πιθανόν να δεχτεί κριτική για κάποια θέματα που έχουν να κάνουν κυρίως με τη σχέση ανάμεσα σ’ αυτά που φανταζόμαστε να υλοποιήσουμε και σ’ αυτά που τελικά υλοποιούμε με βάση τα οικονομικά δεδομένα των καιρών, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να κατηγορηθεί για την ποιότητα των φετινών εκδηλώσεων που ήταν πλούσιες και πολύ ενδιαφέρουσες τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε καλλιτέχνες και σχήματα.

Όσο για την απουσία έργων του Γιάννη Παπαϊωάννου έχουμε να παρατηρήσουμε ότι δεν είναι απαραίτητο κάθε χρόνο να περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα έργα του μεγάλου Έλληνα μουσουργού (και όχι πάντως του «μεγαλύτερου Έλληνα συνθέτη κλασικής μουσικής» όπως ισχυρίζεται ο κ. Πεφάνης). Αν ήταν έτσι τότε το Φεστιβάλ Φιλίππων έπρεπε να ψάχνει για έργα που αναφέρονται στους Φιλίππους ή το φεστιβάλ του Saltzburg θα έπρεπε να κάνει το ίδιο κ.ο.κ. Ο Γιάννης Παπαϊωάννου τιμάται ούτως ή άλλως με το ότι το φεστιβάλ φέρει το όνομά του και ότι πολλές φορές παρουσιάζονται και έργα του.

Στην επιστολή του κ. Κώστα Πεφάνη που περιέχει κι άλλα σημεία σκληρής και άδικης σε μεγάλο βαθμό κριτικής, ήρθε χθες να προστεθεί και ένα …«περίεργο» (;) δημοσίευμα τοπικής εφημερίδας η οποία μάλιστα ήταν παντελώς απούσα από τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ και με το οποίο δημοσίευμα επιχειρείται να αποδομηθεί πλήρως τόσο η διοργάνωση όσο και η κ. Βουγιούκα. Το ανώνυμο -φυσικά- δημοσίευμα χρησιμοποιώντας φθηνά και λαϊκίστικα κατά βάση επιχειρήματα ζητά την απομάκρυνση της Κορίνας Βουγιούκα από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή και με δεδομένη την επιστολή του κ. Πεφάνη την προηγούμενη εβδομάδα μας γεμίζει καχυποψία τόσο για τους σκοπούς όσο και για τις προθέσεις των εμπνευστών αυτής της –αν όχι- ενορχηστρωμένης τουλάχιστον περίεργα συμπτωματικής χρονικά επίθεσης κατά της κ. Βουγιούκα, του φεστιβάλ «Παπαϊωάννου» και της διοίκησης του Δήμου.

Ξέρετε, είναι πολύ εύκολο, ανατρέχοντας κανείς στη «Διαύγεια» να «ανακαλύψει» αρκετά σημεία της διοργάνωσης παρελθόντων ετών για τα οποία θα μπορούσε να εγείρει διάφορα ζητήματα. Αλλά αν μπούμε σ’ αυτό το επίπεδο της αντιπαράθεσης καταφεύγοντας σε τόσο φθηνά, κατινίστικα και λαϊκίστικα επιχειρήματα, θα χάσουμε τελικά την ουσία του θέματος που θα πρέπει να είναι η βελτίωση χρόνο με το χρόνο του ίδιου του Φεστιβάλ και η προσέλκυση όλο και ευρύτερου κοινού στις εκδηλώσεις του.

Το φετινό Φεστιβάλ «Παπαϊωάνου» ήταν κάτι διαφορετικό από όσα ζήσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό, κατά τον γράφοντα, δεν ακυρώνει σε καμιά περίπτωση τις προσπάθειες του κ. Γιούλη Παπαδόπουλου που ήταν ο υπεύθυνος για τις διοργανώσεις των προηγούμενων χρόνων. Και δεν θα πρέπει σε καμιά περίπτωση να επιδιώκονται αφοριστικές συγκρίσεις. Η κ. Κορίνα Βουγιούκα έχει την εμπειρία και από άλλες ανάλογες διοργανώσεις και έφτιαξε φέτος ένα πολύ ενδιαφέρον πρόγραμμα. Μακάρι κάθε χρόνο το φεστιβάλ «Παπαϊωάννου» να κάνει ένα βηματάκι βελτίωσης με όποιον κι αν κατέχει τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή. Αυτό άλλωστε είναι το ζητούμενο και για το καλό του ίδιου του θεσμού αλλά και την πανελλήνια και γιατί όχι και διεθνή αναγνώριση της πόλης μας ως ενός σημαντικού πολιτιστικού κέντρου στη βόρεια Ελλάδα.

Δεν υπάρχει διάσπαση χωρίς διασπαστές

Στη φωτογραφία οι υποψήφιοι στο ψηφοδέλτιο Καβάλας του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Γενάρη του 2015. Από τότε μερικοί έγιναν πιο …«αριστεροί» από τους υπόλοιπους

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στην εξουσία με πολλές υποσχέσεις. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης στο οποίο στηρίχθηκε η προεκλογική του καμπάνια τον Γενάρη του 2015, ήταν «φουσκωμένο» από ταξίματα και παροχές. Υποσχέσεις που όχι μόνον έμοιαζαν ανέφικτες να υλοποιηθούν στο γενικότερο οικονομικό κλίμα που επικρατούσε στη χώρα αλλά και αχρείαστες ως ένα βαθμό αφού η ελληνική κοινωνία ήταν ώριμη πλέον μετά από μια πενταετία εξουθενωτικών μέτρων αλλά και μια τεσσαρακονταετία κυριαρχίας των παραδοσιακών αστικών κομμάτων, να εμπιστευθεί τις τύχες της στην «Αριστερά» όπως αυτή εκφραζόταν με τον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως με το καθαρό, άφθαρτο και αστραφτερό πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα. Η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού λαού δεν χρειαζόταν ανέφικτες υποσχέσεις. Της αρκούσε η απαλλαγή από τους βρικόλακες του παρελθόντος και το χαμόγελο του Αλέξη Τσίπρα μέσα από το οποίο είχε την προσδοκία αλλά και την υπομονή να πορευτεί σε ένα καλύτερο μέλλον. Η ελληνική κοινωνία ήταν πολύ ωριμότερη από τον ΣΥΡΙΖΑ (και γενικότερα από τις εκάστοτε κυβερνήσεις) και είχε την σοφία να μην είναι βιαστική και φουριόζα.

Αυτό το «πρώτη φορά Αριστερά» όμως, μετατράπηκε πολύ σύντομα, δυστυχώς, σε μια αυταπάτη για τον ελληνικό λαό και σε ένα αβάσταχτο μαρτύριο για τους ίδιους τους ανθρώπους της Αριστεράς.

Τα λάθη και οι επιπολαιότητες διαδεχόταν το ένα το άλλο. Οι παραλήψεις, οι λάθος επιλογές, η αβάσταχτη ελαφρότητα του πρωθυπουργού να διαλέξει κάποιους ανίκανους (όπως αποδείχθηκε) για μέλη της κυβέρνησης, οι παλινωδίες των υπουργών, η βραδυπορία και η εκνευριστική καθυστέρηση στη λήψη αποφάσεων, η βαθμιαία αναίρεση και μετάθεση για το απώτερο μέλλον προεκλογικών δεσμεύσεων και πολλά άλλα, κατάφεραν να επιφέρουν μέσα σε λίγους μήνες μεγάλη φθορά στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, τόση που δεν είχαν επιφέρει τα σαράντα χρόνια εξουσίας στη Νέα Δημοκρατία και το Πα.Σο.Κ.

Όλα τελείωσαν το απόγευμα της Παρασκευής 26 Ιουνίου 2015. Πέντε ακριβώς μήνες μετά την ορκωμοσία του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργός.

Εκείνη τη μέρα προκηρύχθηκε το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου. Έκλεισαν οι τράπεζες και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση με την ασφυκτική πίεση εκ μέρους των «εταίρων» μας να υποκύψουμε στις ορέξεις τους και στις επιταγές τους.

Ήταν πλέον θέμα χρόνου να υπογράψουμε το τρίτο μνημόνιο προσδοκώντας απλώς να μας επιβληθούν όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνα μέτρα.

Ήταν μονόδρομος. ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ. Όποιος το αμφισβητεί ή ισχυρίζεται ότι υπήρχε κι άλλος δρόμος όχι απλώς έχει αυταπάτες αλλά εξαπατά και τον ελληνικό λαό.

Ο οποίος άλλωστε, ελληνικός λαός, σε κάθε ευκαιρία, ακόμη και αυτές τις μέρες με τις δεκάδες προεκλογικές δημοσκοπήσεις να μας βομβαρδίζουν ανηλεώς, δηλώνει απερίφραστα και σε ένα ποσοστό που σε μερικές περιπτώσεις ξεπερνά και το 80% ότι επιθυμεί την παραμονή της χώρας στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Κάθε άλλη λύση θα ήταν καταστροφή για τη χώρα. Πολύ χειρότερη απ’ αυτή που βιώνει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία χρόνια αυτής της ατέρμονης κρίσης.

Ο Τσίπρας λοιπόν έδωσε τον αγώνα του αυτό το διάστημα μέχρι τα μέσα Αυγούστου. Ένας δύσκολος και χωρίς πολλές προσδοκίες αγώνας αλλά δόθηκε από τον πρωθυπουργό με αυταπάρνηση και γενναιότητα.

Το οδυνηρό αποτέλεσμα της συμφωνίας της 12^ης Ιουλίου έφερε μεγάλο πλήγμα στο ΣΥΡΙΖΑ. Ήρε την εμπιστοσύνη του κόσμου από την κυβέρνηση και οδήγησε στη διάσπαση του κόμματος. Σαράντα και πλέον βουλευτές του δεν ψήφισαν το τρίτο μνημόνιο, σήκωσαν τα φλάμπουρα της επανάστασης, ίδρυσαν καινούριο πολιτικό φορέα και αναδείχθηκαν πανηγυρικά οι νέοι διασπαστές της Αριστεράς. Και λέω «πανηγυρικά» διότι πανηγύριζαν και έτριβαν τα χέρια τους οι θιασώτες, επιβολείς και εκφραστές των σαραντάχρονων μνημονίων επί του ελληνικού λαού. Διότι όπως είναι φυσικό διάσπαση χωρίς διασπαστές δεν υπάρχει. Και η «Λαϊκή Ενότητα» φέρει πλέον αυτόν το «τιμητικό» τίτλο. ΔΙΑΣΠΑΣΤΕΣ. Διότι διέσπασαν τον ΣΥΡΙΖΑ και «έριξαν» την κυβέρνηση.

Το πόσο άκαιρη, άνευ λόγου, καταστροφική και διασπαστική ήταν η κίνησή τους αποδεικνύεται από μια απλή ανάγνωση της εκ 3.626 λέξεων «προγραμματικής διακήρυξης της Λαϊκής Ενότητας» όπου μπορεί να διαβάσει κανείς μια «επαναστατική μπροσούρα φοιτητικής παράταξης της δεκαετίας του ‘70» με το πρώτο μέρος να αναλίσκεται σε αυτονόητες διαπιστώσεις για την κατάσταση στην ελληνική οικονομία και κοινωνία και όταν, στο δεύτερο μέρος, έρχεται η ώρα για προτάσεις και λύσεις να διαβάζει κανείς ωραία σχέδια χωρίς να αναφέρεται ο τρόπος, το «πώς» θα γίνουν όλα αυτά. Διότι αξία δεν έχει να περιγράφεις λύσεις αλλά να αναφέρεις συγκεκριμένους τρόπους να υλοποιηθούν. Και τέτοια «πώς» δεν υπάρχουν σ’ αυτήν την διακήρυξη. Ούτε ένα.

Λέει χαρακτηριστικά η διακήρυξη της «Λαϊκής Ενότητας» στο κεφάλαιο «Τα άμεσα, κατεπείγοντα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για ν’ ανοίξει ένας νέος δρόμος»:

«Ο άμεσος τερματισμός της λιτότητας και η εφαρμογή μιας πολιτικής αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου προς όφελος των εργαζόμενων στρωμάτων και σε βάρος των ολιγαρχών. Ιδιαίτερη μέριμνα πρέπει να υπάρξει για τα πιο χτυπημένα από την κρίση κοινωνικά στρώματα, με στήριξη των εισοδημάτων τους και σταδιακή αύξηση των κατώτατων μισθών, συντάξεων και επιδομάτων ανεργίας, εξασφάλιση ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και βασικών αγαθών (ρεύμα, νερό, θέρμανση) για όλους.»

Πώς θα γίνει αυτό ρε παιδιά, συγκεκριμένα; Θα τερματίσεις τη λιτότητα πατώντας ένα κουμπί; Πού θα βρείτε τα λεφτά; Και πότε θα τα βρείτε;

Στο κεφάλαιο μεταρρυθμίσεις μεταξύ των άλλων ανέφικτων και ανεφάρμοστων αναφέρεται και το εξής:

«Ανασυγκρότηση του διαλυμένου εθνικού συστήματος υγείας, των δημοσίων νοσοκομείων και ενός πρωτοβάθμιου συστήματος υγείας υψηλής ποιότητας, προσιτού σε όλους, στο κέντρο και την περιφέρεια.»

Το ερώτημα παραμένει το ίδιο. Με τι πόρους όλα αυτά τα αυτονόητα τα οποία παρεμπιπτόντως, διακηρύσσουν και όλα τα κόμματα;

Και βέβαια σε μια παραληρηματική κορύφωση της διακήρυξής της η «Λαϊκή Ενότητα», αποφεύγοντας επιμελώς να αναφερθεί στη λέξη «δραχμή» αναφέρει:

«Η καθιέρωση εθνικού νομίσματος ως προϋπόθεση για την εφαρμογή ενός προοδευτικού προγράμματος ανασυγκρότησης και διεξόδου, δεν είναι μόνο μια βιώσιμη επιλογή, αλλά και μια επιλογή ελπίδας, που μπορεί να βάλει τη χώρα σε μια νέα, αναπτυξιακή τροχιά.»

Με όλα αυτά γίνεται σαφές ότι το μέλλον της «Λαϊκής Ενότητας» είναι προδιαγεγραμμένο. Μπορεί να μπει οριακά στη Βουλή αυτή τη φορά λόγω κεκτημένης «επαναστατικής» ρητορικής αλλά πολύ γρήγορα θα εκφυλλιστεί και θα διαλυθεί. Το κακό είναι ότι διέσπασε την Αριστερά, όπως την εκφράζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και πιθανόν να γίνει η αιτία της πτώσης της και της απομάκρυνσής της από τη μοναδική ευκαιρία που είχε να δοκιμαστεί, οπλισμένη και θωρακισμένη με την οδυνηρή εμπειρία του πενταμήνου, στην άσκηση της νέας εξουσίας σε ένα δύσκολο, είναι αλήθεια, γήπεδο αλλά με τα εχέγγυα μιας αριστερής κουλτούρας, ιστορίας και μνήμης. Γιατί δεν μπορώ να πιστέψω πως ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης π.χ., ξέχασε τις αριστερές του καταβολές και έγινε ξαφνικά εκφραστής της πολιτικής των μνημονίων.

Μεθόδευση για υποβάθμιση της Καβάλας;

Ακόμη και ως μεθόδευση για την υποβάθμιση της Καβάλας θα μπορούσε να εκληφθεί ο χάρτης με τις παραλίες των νομών Καβάλας Ξάνθης, Ροδόπης και Έβρου που με προκλητικό και σκανδαλώδη τρόπο παρουσιάζεται στα  …«νέα εργαλεία τουριστικής προβολής» της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης που παρουσιάστηκαν την Παρασκευή 28 Αυγούστου στον πολυχώρο Batis και κάνουν ήδη τα πρώτα βήματά τους στον κυβερνοχώρο.

Τη νέα ιστοσελίδα που απευθύνεται κατά βάση στους υποψήφιους επισκέπτες από τις γειτονικές βαλκανικές χώρες και οι οποίοι συρρέουν κατά δεκάδες χιλιάδες τα τελευταία χρόνια, έχεις την δυνατότητα και την επιλογή να την διαβάσεις και να την περιηγηθείς εκτός από τα Ελληνικά, τα Αγγλικά και τα Γερμανικά, τόσο στα Ρουμανικά και στα Βουλγαρικά όσο και στα Τουρκικά.

Έτσι λοιπόν αποτελεί ένα πρώτο μπούσουλα και οδηγό για όσους εκ των γειτόνων μας επιθυμούν να ταξιδέψουν και να επισκεφτούν την περιοχή μας.

Τι βλέπουν λοιπόν όλοι αυτοί οι άνθρωποι σ΄αυτόν τον άθλιο χάρτη που δεν μπορώ να καταλάβω ποιο φανατικό και διεστραμμένο μυαλό τον εμπνεύστηκε και τον έφτιαξε. Οι παραλίες της Περιφέρειάς μας που σηματοδοτούνται ως αξιόλογες σ΄αυτόν τον χάρτη είναι συνολικά  τριάντα μία (31).

Απ’ αυτές για τη Θάσο είναι πέντε (5) όλες κι όλες και για τον υπόλοιπο νομό Καβάλας άλλες τέσσερις (4). Συνολικά δηλαδή εννέα (9) για όλο το νομό Καβάλας. Για τους νομούς Ξάνθης, Ροδόπης και Έβρου προτείνονται είκοσι δύο (22) παραλίες!!! (Ξάνθης πέντε (5), Ροδόπης δέκα (10)!!! και Έβρου πέντε (5)).

Είναι φανερό ότι όταν προβάλεις, διαφημίζεις και προτείνεις δέκα παραλίες στο νομό Ροδόπης και εννέα μόνον σε Καβάλα και Θάσο κάτι δεν πάει καλά στο …«βασίλειο της Δανιμαρκίας»

Το σκανδαλώδες και προκλητικό της υπόθεσης είναι ότι ενώ από τη μια προβάλλονται σ’ αυτόν τον απαράδεκτο χάρτη ακτές της Ροδόπης που δεν τις γνωρίζουν ούτε οι ντόπιοι (όπως Καγκέλες, Προφ. Ηλία, Πλατανίτης κ.λ.π) δεν υπάρχουν από την άλλη καθόλου η Αμόγλωσσα της Κεραμωτής, η Καλαμίτσα, ο Μπάτης, η Τόσκα, καμιά απολύτως παραλία από το Παληό, η Σαρακήνα, η Κάρυανη, η Τούζλα κ.ο.κ.

Όσο για τη Θάσο; Το αρρωστημένο μυαλό του εμπνευστή του χάρτη σημειώνει μόνον τις παραλίες Χρυσή Ακτή, Μακρύαμμος, Λιμένας, Πρίνος και Πευκάρι. Δεν υπάρχει δηλαδή ούτε καν η ομορφότερη παραλία της Περιφέρειάς μας και μία από τις πιο όμορφες όλης της Ελλάδας, η Αλυκή. Δεν μιλάμε για το Αστρίς, τον Παράδεισο, τα Κοίνυρα, τον Παχύ, τη Σαλιάρα, το Κλίσμα και μια σειρά από άλλες εκπληκτικές παραλίες της Θάσου ων ουκ έστι αριθμός και οι οποίες φυσικά δεν μπορούν να συγκριθούν με τους «βούρκους» της Θράκης που παρουσιάζονται ως ακρογιαλιές εκπάγλου κάλλους. Ωστόσο απουσιάζουν από τις ενδείξεις πάνω στον άθλιο χάρτη της Περιφέρειας.

ΕΝΤΟΝΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΤΣΑΝΑΚΑ

Η δήμαρχος Δήμητρα Τσανάκα σε παρέμβασή της σε έντονο ύφος στη διάρκεια της παρουσίασης στον Μπάτη όσο και ο τέως δήμαρχος Κωστής Σιμιτσής με σχετική ανάρτησή του στον λογαριασμό του στο facebook, στηλιτεύουν το γεγονός και εγκαλούν τους υπεύθυνους της νέας ιστοσελίδας της Περιφέρειας για το ατόπημά τους αυτό.

Η κ. Τσανάκα μάλιστα αντέδρασε έντονα και εγκάλεσε τους εμπνευστές αυτής της ιστοσελίδας και του χάρτη να τον αποσύρουν και να τον ενημερώσουν σωστά και χωρίς τοπικιστικές υπερβολές και προκλήσεις. Απευθύνθηκε μάλιστα και στους Δραμινούς παρισταμένους τους οποίους κάλεσε επίσης να αντιδράσουν δεδομένου ότι –όπως σημείωσε- οι παραλίες της Καβάλας είναι και δικές τους παραλίες.

ΚΑΙ Ο ΣΙΜΙΤΣΗΣ
Ο τέως δήμαρχος Κωστής Σιμιτσής αντέδρασε επίσης με σχετική ανάρτησή του στον λογαριασμό του στο facebook όπου μάλιστα αναρτά και τον επίμαχο άθλιο χάρτη. Αφού λοιπόν αναφέρεται στην υπόλοιπη δουλειά σχετικά με την νέα προσπάθεια τουριστικής προβολής της Περιφέρειάς μας, καταλήγει συγκεκριμένα:
«…Μόνο μελανό σημείο η ανεπαρκής, σχεδόν σκανδαλώδης τροφοδοσία της ιστοσελίδας με πληροφορίες από την Περιφερειακή Ενότητα Καβάλας. Πολύ σωστά και θεσμικά αντέδρασε η δήμαρχος Καβάλας Δ. Τσανάκα όταν προβλήθηκε ο χάρτης των πολυσύχναστων ακτών της Περιφέρειας, που δείχνει «πνιγμένες» την Ξάνθη και την Κομοτηνή, φτωχικές όμως τις Καβάλα -Θάσο.»


ΧΩΡΟΤΑΞΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ
Στο μεταξύ πριν λίγο καιρό είδε το φως της δημοσιότητας και το νέο σχέδιο χωροταξικού σχεδιασμού μέσα από το οποίο γίνεται φανερό ότι υποβαθμίζεται δραματικά η Καβάλα και αναδεικνύεται το δίπολο Κομοτηνή – Αλεξανδρούπολη.
Όλα αυτά λοιπόν τα «περίεργα» έως προκλητικά φαινόμενα, το ένα μετά το άλλο, πρέπει νομίζω, να μας ευαισθητοποιήσουν επιτέλους και να αντιδράσουμε συλλογικά και δυναμικά ώστε να μην αποτελέσουμε στο μέλλον μια ασήμαντη φτωχή επαρχία της Θράκης. Πιθανόν μαζί με τους Δραμινούς θα πρέπει να απαιτήσουμε όχι απλώς δίκαιη και ίση μεταχείριση αλλά και κάτι περισσότερο. Να πάρουμε αυτό που δικαιωματικά μας ανήκει λόγω γεωγραφικής θέσης, λόγω φυσικών πλεονεκτημάτων, λόγω πληθυσμιακών κριτηρίων, λόγω, λόγω, λόγω…


ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΠΡΟΤΑΣΗ
Ο συμπολίτης μας μηχανικός Γιάννης Ιακωβίδης, κάνει μια καλή πρόταση σχετικά μ’ αυτό το θέμα. Λέει συγκεκριμένα:
Σ' αυτόν τον πολύ καυτό Αύγουστο, αναδύεται στην επικαιρότητα της Περιφέρειας μας το σχέδιο Χωροταξικού σχεδιασμού της ΠΑΜΘ.
Σχόλια που διάβασα και άκουσα, ομολογώ περιορισμένα, όλα συντείνουν στο ότι πρόκειται για κείμενο με δεσμευτικές κανονιστικές διατάξεις, ετεροβαρές και άδικο για ορισμένα τμήματα της Περιφέρειας. Για να αποφύγουμε την αυθόρμητη συναισθηματική προσέγγιση που θα αναδυθεί στην διαβούλευση που θα ακολουθήσει, προτείνω να προσκαλέσουμε στην Καβάλα τον υπεύθυνο της μελέτης, καθώς και τον προϊστάμενο της Περιφερειακής υπηρεσίας που το ενέκρινε. Από την πλευρά της Καβάλας και σε ότι μας αφορά, ο Αντιπεριφερειάρχης Καβαλάς, η Δήμαρχος, και τα επιμελητήρια να ακούσουν και να αντιτείνουν επιχειρήματα σε μια πρώτη επαφή. Μετά να ακολουθήσει η ευρύτερη διαβούλευση με τους φορείς της περιοχής. Τέλος, να ακολουθήσει ο συγκερασμός πρωτοβουλιών με την αντιπεριφέρεια της Δράμας (που μας ενώνει η ίδια στέγη στο Τεχνικό Επιμελητήριο).

Να σημειώσω ότι στο μέλλον όταν γίνει νόμος του κράτους ο προβαλλόμενος χωροταξικός σχεδιασμός, θα έχει πολλαπλές επιπτώσεις και κρίσιμο βάρος στην χρηματοδότηση δημοσίων έργων και την κατανομή χρηματοδοτήσεων σε τομείς του ιδιωτικού τομέα εντός της Περιφέρειας. Πρέπει να το πάρουμε πολύ σοβαρά λοιπόν».

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ - ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Φορείς και τοπική κοινωνία θα πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση και αναμένουμε φυσικά και την σχετική αντίδραση και τοποθέτηση πάνω σε όλα αυτά τα θέματα και του αντιπεριφερειάρχη κ. Θόδωρου Μαρκόπουλου ο οποίος μέχρι αυτή της στιγμή σιωπά. Και η σιωπή σ’ αυτήν την περίπτωση δεν είναι χρυσός…

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΘΕΤΙΚΑ…
Το θέμα της υποβάθμισης των εξαιρετικών και μοναδικής φυσικής ομορφιάς παραλιών της Καβάλας και της Θάσου από τη νέα αυτή ιστοσελίδα, δεν αφαιρεί και δεν μειώνει σε καμιά περίπτωση την αξία της προσπάθειας να παρουσιαστεί ένα σύγχρονο εργαλείο τουριστικής προβολής της Περιφέρειάς μας. Καλαίσθητο και λιτό το νέο λογότυπο, οικείο στον χρήστη το νέο ηλεκτρονικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μπορεί ο κάθε υποψήφιος επισκέπτης της Περιφέρειας Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης να περιηγηθεί και να μάθει πληροφορίες για τόπους, περιοχές, ήθη και έθιμα, σπορ, μικρές εκδρομές και διαδρομές υψηλού ενδιαφέροντος, εμπλουτισμένο με πολλές και εντυπωσιακές φωτογραφίες. Μια προσπάθεια που ξεκίνησε από την προηγούμενη διοίκηση της Περιφέρειας (γεγονός που δεν αναφέρθηκε στην παρουσίαση) και που ολοκληρώθηκε από την παρούσα. Καλή γενικά προσπάθεια αλλά το θέμα της «εξαφάνισης» σειράς μοναδικής ομορφιάς παραλιών του νομού Καβάλας θα αποτελεί μέχρι να διορθωθεί ένα ενοχλητικό και προκλητικό αγκάθι. Όταν μάλιστα προβάλλονται άλλες παραλίες πολύ χαμηλότερης ποιότητας και δημοτικότητας.

Τα κείμενα και οι εικόνες των Φιλίππων

Ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα ένιωσαν οι 300 και πλέον θεατές που βρέθηκαν το βράδι της Δευτέρας στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων όπου παρουσιάστηκε η παραγωγή του Φεστιβάλ «Οι επτά άγγελοι των Φιλίππων» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη.

Μια πανδαισία εικόνων και χρωμάτων που έρεαν πάνω στις κερκίδες του θεάτρου με την δεξιοτεχνία και την υψηλή αισθητική του Στράτου Καλαφάτη καθώς ο λόγος –κλασικός και σύγχρονος- προσδιόριζε με μια μεγαλειώδη …απλότητα την οικουμενική σημασία και διάσταση του χώρου αλλά και του χρόνου –με την έννοια της διαχρονικότητας- των Φιλίππων.

Ο Θοδωρής Γκόνης που συνέλαβε, σκηνοθέτησε και υλοποίησε την ιδέα, κατάφερε όχι μόνον να τονίσει μέσω των κλασικών κειμένων την σπουδαιότητα του αιώνιου χώρου δίπλα στον οποίο έχουμε την μοναδική τύχη να ζούμε αλλά με την καθοριστική βοήθεια του Στράτου Καλαφάτη να γεμίσει τις ψυχές όσων τυχερών παρακολούθησαν την παράσταση με τα πλούσια συναισθήματα μιας υψηλής τέχνης. Της τέχνης του θεάτρου που πατώντας στέρεα πάνω σε υψηλής πνοής κείμενα, μπορεί να παραμένει ελκυστικά κλασική μέσα από την επιτακτική στους καιρούς μας εκσυγχρονιστική ματιά του σκηνοθέτη.

Συμπαραστάτες του σ’ αυτήν την προσπάθεια και όλοι οι ηθοποιοί που ερμήνευσαν τα κείμενα ο καθένας με τη δικιά του τέχνη και ευαισθησία.

Αξιοσημείωτο στοιχείο της παράστασης το έντονο Καβαλιώτικο χρώμα του αφού η πλειοψηφία των συντελεστών της ήταν Καβαλιώτες. Είτε Καβαλιώτες που ζουν και δραστηριοποιούνται στην πόλη μας είτε άλλοι που διαπρέπουν μακριά της.

Η τόσο υψηλών προδιαγραφών παραγωγές σε σύλληψη αλλά και αποτέλεσμα, με ένα ελάχιστο τελικά μπάτζετ όχι μόνον δεν είναι αυτονόητες στην εποχή μας αλλά καταδεικνύουν και την εξαιρετική δουλειά που κάνει ο Γκόνης στη θέση που κατέχει, δουλειά που κανένα ΔΗΠΕΘΕ στη χώρα δεν μπορεί να πραγματοποιήσει. Κι αυτό φαίνεται πως το κατανοεί η δημοτική αρχή και περιβάλει τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ με την εμπιστοσύνη της.

Το βαθύ χνάρι του Θοδωρή Γκόνη στο Φεστιβάλ Φιλίππων

Το βαθύ και ανεξίτηλο χνάρι που ο Θοδωρής Γκόνης έχει χαράξει με την πληθωρική όσο και ουσιαστική παρουσία του μέχρι σήμερα στο Φεστιβάλ Φιλίππων από το 2009 που ανέλαβε την καλλιτεχνική του διεύθυνση, αποτυπώνεται με εύγλωττο όσο και αδιαμφισβήτητο τρόπο στο βιβλίο «Τα κείμενα των Φιλίππων» που παρουσιάστηκε τη Δευτέρα το βράδι στην «Παλιά Μουσική» παρουσία της νυν και του τέως δημάρχου και δεκάδων φίλων της τέχνης και του πολιτισμού γενικότερα.

Πρόκειται για μια καλαίσθητη έκδοση της εταιρίας «Κάπα εκδοτική» που περιλαμβάνει κείμενα που ο Θοδωρής Γκόνης παρήγγειλε σε ντόπιους και όχι μόνον συγγραφείς για να μετουσιωθούν σε θεατρικά δρώμενα και να παρουσιαστούν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Φιλίππων.

Από τη γέννησή του μέχρι και το 2008, το Φεστιβάλ Φιλίππων υποδεχόταν και φιλοξενούσε απλώς παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο άλλες καλές και άλλες λιγότερο καλές και το κοινό της Καβάλας και της ευρύτερης περιοχής είχε την ευκαιρία να παρακολουθεί παραγωγές που ετοιμάζονταν μακριά από την πόλη με σκοπό να ταξιδέψουν σε όλη τη χώρα και να περάσουν και από τα μέρη μας.

Από το 2009 που τα ηνία του Φεστιβάλ ανέλαβε ο Θοδωρής Γκόνης τα πράγματα άλλαξαν. Ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής όχι μόνον έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς συγγραφείς να δημιουργήσουν ειδικά για το Φεστιβάλ Φιλίππων αλλά επεξέτεινε τις δραστηριότητες και μέσα στην πόλη της Καβάλας συστήνοντας στο κοινό τους συγγραφείς και προτείνοντας νέους χώρους καλλιτεχνικής δράσης που κανείς μέχρι τότε δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα ήταν δυνατόν να χρησιμοποιηθούν για έναν τέτοιο σκοπό.

Έτσι ανακαλύψαμε το εμβληματικό Απεντομωτήριο, το Ιμαρέτ, τη φυλακή στο Φρούριο, αυλές εκκλησιών και σχολείων, παλιά καφενεία, του κήπους του Μωχάμετ Άλι, την Παλιά Μουσική και μια σειρά από άλλους χώρους όπου απολαύσαμε κείμενα και παραστάσεις που δημιουργήθηκαν ειδικά για το Φεστιβάλ. Κείμενα που έγραψαν κατά παραγγελία του Θοδωρή Γκόνη και του Φεστιβάλ Φιλίππων ο Βασίλης Βασιλικός, η Λούλα Αναγνωστάκη, ο Θόδωρος Γρηγοριάδης, ο Διαμαντής Αξιώτης, ο Κοσμάς Χαρπαντίδης, ο Κωνσταντίνος και ο Αντώνης Κούφαλης, ο Ηλίας Παπαδημητρακόπουλος, η Γλυκερία Μπασδέκη, ο Νίκος Καραγιαννακίδης, ο Κώστας Καναβούρης κ.ά.

Τα περισσότερα από τα κείμενα αυτά λοιπόν συγκεντρώθηκαν και περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Τα κείμενα των Φιλίππων» που παρουσιάστηκε την Δευτέρα το βράδυ στην «Παλιά Μουσική» παρουσία αρκετών από τους συγγραφείς που όλοι μίλησαν με τα καλύτερα λόγια τόσο για τον Θοδωρή Γκόνη και την καταλυτική παρουσία του στην Καβάλα και στο Φεστιβάλ όσο και για την έκδοση και για τους εκδότες που σε μια τόσο δύσκολη εποχή προβαίνουν σε μια τόσο ριψοκίνδυνη επιχειρηματικά κίνηση.

Χαρακτηριστικά ήταν αυτά που είπε ο Αντώνης Κούφαλης:

«Όταν ανέλαβε ο Θοδωρής Γκόνης το Φεστιβάλ, δήμαρχος ήταν ο Κωστής Σιμιτσής. Και το λέω αυτό διότι αν δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις θέσεις αυτές, δύσκολα μπορεί να προχωρήσει ένα σχέδιο που δείχνει να είναι φιλόδοξο. Κι όταν λέω φιλόδοξο εννοώ ένα σχέδιο καλλιέργειας ζωής. Η παρουσία λοιπόν του Κωστή Σιμιτσή την εποχή εκείνη στη Δημαρχία ήταν αυτή που βοήθησε τα πράγματα, τα διευκόλυνε και τα ανέπτυξε σε βαθμό που όλη η Ελλάδα την περίοδο εκείνη να μιλάει για την Καβάλα και το Φεστιβάλ. Χαίρομαι μάλιστα διπλά γιατί δύο φίλοι μου, ο Κωστής Σιμιτσής και η Δήμητρα Τσανάκα συνδυάζονται σ’ αυτήν την επέτειο με αφορμή την έκδοση των κειμένων των Φιλίππων. Η Δήμητρα Τσανάκα είναι αυτή τη στιγμή η νέα δήμαρχος Καβάλας. Και το γεγονός ότι βρίσκεται εδώ και υποστηρίζει αυτό με την παρουσία της είναι επίσης ένα πολύ παρήγορο γεγονός. Άρα λοιπόν με τον Κωστή Σιμιτσή ξεκίνησε αυτό θαρραλέα, τολμηρά και προκλητικά ως ένα βαθμό και τώρα, αυτή τη στιγμή υποστηρίζεται από τη Δήμητρα Τσανάκα με την ίδια ζέση και το ίδιο ενδιαφέρον».

Η εκδήλωση ξεκίνησε με μια μικρή εισαγωγή του Θοδωρή Γκόνη που έδωσε τον λόγο στην δήμαρχο η οποία ανάμεσα στα άλλα είπε πως το Φεστιβάλ Φιλίππων αποτελεί πλέον έναν καταξιωμένο πανευρωπαϊκό πολιτιστικό θεσμό και πως τα κείμενα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Τα κείμενα των Φιλίππων» είναι μια αναδρομή στο Φεστιβάλ όπως το γνωρίσαμε από την ημέρα που ο Θοδωρής Γκόνης ανέλαβε την καλλιτεχνική του διεύθυνση αλλά και μια ευκαιρία να ταξιδέψουμε στο χώρο και στο χρόνο όπως ο καθένας ξεχωριστά το φαντάζεται.

Στη συνέχεια το λόγο πήραν όσοι από τους συγγραφείς που μετέχουν με κείμενά τους στο βιβλίο παραβρέθηκαν στην εκδήλωση. Είπε ο καθένας τους λίγα λόγια και διάβασαν μικρά αποσπάσματα από τα κείμενά τους.

Έτσι μίλησαν ο Αντώνης κι ο Κωνσταντίνος Κούφαλης, ο Διαμαντής Αξιώτης, ο Κοσμάς Χαρπαντίδης, ο Θόδωρος Γρηγοριάδης, η Γλυκερία Μπασδέκη και ο Νίκος Καραγιαννακίδης.

Όλοι τόνισαν την καθοριστική συμβολή του Θοδωρή Γκόνη στη δημιουργία αυτού του οργασμού εκδηλώσεων στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Φιλίππων από τότε που ανέλαβε την καλλιτεχνική του διεύθυνση και που αποτυπώνεται γλαφυρά στην έκδοση αυτή, σημείωσαν όμως και την τόλμη της εκδοτικής εταιρίας «Κάπα Εκδοτική» να αναλάβει αυτό το γενναίο εγχείρημα σε καιρούς χαλεπούς.

Πάντα τέτοια λοιπόν!

«Αχαρνής» του Αριστοφάνη στους Φιλίππους: Ξέσπασε ο κόσμος και γέμισε το αρχαίο θέατρο

Πολύ καιρό είχε να δει το αρχαίο θέατρο των Φιλίππων τόσο κόσμο όσο είχε δηλαδή το βράδι του Σαββάτου που από νωρίς κατέκλεισαν το κοίλο για να παρακολουθήσουν την παράσταση «Αχαρνής» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.

Ο κόσμος, στην πλειοψηφία του τηλεοπτικό κοινό είναι αλήθεια λόγω των πρωταγωνιστών που είναι γνωστές τηλεοπτικές περσόνες, έμοιαζε να θέλει να ξεσκάσει αλλά και να ξεσπάσει σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια απόδρασης και διαφυγής από το βαρύ κλίμα των τελευταίων εβδομάδων που μαυρίζει την ψυχή μας και καθιστά αβέβαιο το μέλλον μας.

Έτσι λοιπόν κατέκλυσε το θέατρο και όπως λένε οι πληροφορίες αλλά και όπως έδειχνε και η προπώληση, το ίδιο αναμενόταν να συμβεί και στη χθεσινή παράσταση.

Με βάση τα επίσημα στοιχεία κόπηκαν 1.500 εισιτήρια αλλά αν υπολογίσει κανείς την πολιτική του δήμου που μοίρασε 300 δωρεάν προσκλήσεις σε μαθητές και ανέργους καθώς επίσης και τις προσκλήσεις σε επισήμους, δημοσιογράφους κ.λ.π τότε ο αριθμός των θεατών όχι απλά υπερέβαινε τους 2.000 αλλά άγγιζε του 2.500 με βάση την εικόνα που εισπράξαμε όταν γνωρίζουμε ότι ένα απολύτως γεμάτο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων χωρά 3.400 θεατές..

Η παράσταση δεν μπορούμε να πούμε ότι θα μας μείνει αξέχαστη αλλά τουλάχιστον ο Κακλέας σεβάστηκε το πνεύμα του Αριστοφάνη και έκανε μια πολύ καλή και σύγχρονη δραματουργική διασκευή ώστε να φέρει το κλασικό κείμενο στις μέρες μας χωρίς να καταφύγει στον εύκολο όσο και χυδαίο δρόμο της «επικαιροποίησης» του συγγραφέα με αναφορές στην σύγχρονη πολιτική, οικονομική, αθλητική και τηλεοπτική επικαιρότητα. Τίποτα απ’ όλα αυτά. Αντιθέτως. Τόνισε τις διαχρονικές αξίες και τα μηνύματα που ο Αριστοφάνης διδάσκει με τα έργα του και σατύρισε τον Ευρυπίδη (απωθημένο του Αριστοφάνη) με έναν εμπνευσμένο σκηνοθετικά τρόπο αλλά και ένα μοναδικό Άρη Σερβετάλη που έδωσε ρεσιτάλ αποσπώντας στο τέλος το πιο θερμό χειροκρότημα, ακόμη θερμότερο ίσως και απ’ αυτό που οι θεατές επεφύλαξαν στον πάντα καλό και σοβαρό Βασίλη Χαραλαμπόπουλο.

Εντυπωσιακά και πολύ πλούσια τα κοστούμια της Εύας Νάθενα και ταιριαστά με το πνεύμα του Κακλέα σκηνικά του Μανώλη Παντελιδάκη. «Τρομακτική» η μουσική του Σταύρου Γασπαράτου που τόνιζε εκεί που έπρεπε τον όλεθρο του πολέμου.

Εξαιρετικός ο χορευτικός ..«σχολιασμός» της παράστασης με τα στιγμιότυπα από την παρουσία και συμμετοχή της ίδιας της χορογράφου Αγγελικής Τρομπούκη που εντυπωσίασε όχι μόνον με την χορευτική της δεινότητα αλλά και με το λίαν αποκαλυπτικό της άσπρο κοστούμι. Στα θετικά της παράστασης και ο χορός των ματατζήδων – πολεμιστών που έδεσε άριστα με το γενικότερο πνεύμα και κλίμα της παράστασης.

Η παραγωγή ήταν πολύ πλούσια με δεκάδες κοστούμια που φορούσαν και ξαναφορούσαν οι πρωταγωνιστές ενώ και οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη –βασικό στοιχείο στο θέατρο- συνέβαλαν στην αξιοπρέπεια της παράστασης.

Η παραγωγή «Φιλοθέατον ΑΕ», η μεγαλύτερη ίσως εταιρεία σήμερα στον χώρο, με αρκετά θέατρα στην ιδιοκτησία της στην Αθήνα, τόλμησε και δεν ματαίωσε τις παραστάσεις της λόγω της πολιτικοοικονομικής κρίσης που ξέσπασε κατακαλόκαιρο όπως έκανε άλλη εταιρεία με άλλη γνωστή κωμωδία του Αριστοφάνη και ακόμη πιο γνωστούς πρωταγωνιστές. Όμως για να «βγει» οικονομικά αυτή η παράσταση θέλει πραγματικό …«σκότωμα» των ηθοποιών που είναι αναγκασμένοι να τρέχουν με την ψυχή στο στόμα από πόλη σε πόλη, από χωριό σε χωρίο και από νταμάρι σε νταμάρι κάθε μέρα χωρίς σταματημό.

Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα σε 71 μέρες (10 Ιουλίου έως 18 Σεπτεμβρίου) θα δοθούν 52 παραστάσεις!!!. Η διαίρεση δείχνει ότι κάθε 1,36 μέρες θα δίδεται και μία παράσταση. Ούτε καν μέρα παρά μέρα. Είναι φυσικό λοιπόν να αναρωτιέται κανείς πόσο μπορούν να αντέξουν αυτοί οι άνθρωποι οργώνοντας από άκρου εις άκρον την χώρα και πόσο «έτοιμοι» ψυχικά, πνευματικά και σωματικά θα είναι κάθε βράδι για να αποδώσουν τόσο όσο να σεβαστούν στοιχειωδώς και τους θεατές που πληρώνουν ένα εισιτήριο σε δύσκολους καιρούς για να τους δουν και να τους απολαύσουν όσο και κυρίως τους εαυτούς τους για να εκφράζονται δημιουργικά μέσα από την τέχνη τους κι όχι απλώς να διεκπεραιώνουν μια δουλειά όπως άκεφα και βαρετά θα την έκανε οποιοσδήποτε εξουθενωμένος άνθρωπος.

Το κοινό του Σαββάτου στους Φιλίππους, που όπως σημειώσαμε ήταν κατά βάσιν τηλεοπτικό, δεν σεβάστηκε το χώρο αφήνοντας στο τέλος στις κερκίδες, μπουκάλια, σακούλες, χαρτομάντηλα, φέιγ βολάν και άλλα διάφορα σκουπίδια. Κρίμα

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Σάββατο βράδι ώρα 23.15. Η παράσταση έχει μόλις ολοκληρωθεί, οι ηθοποιοί υποκλίνονται στο κοινό και εκείνο τους ανταμείβει με το πιο θερμό χειροκρότημα και πολλά «μπράβο» που ακούγονται κατά δεκάδες από το κοίλο του αρχαίου θεάτρου των Φιλίππων. Ήταν μια καλή και αξιοπρεπής παράσταση.

Ποίησις διεκδικούσα Νόμπελ

Καθώς η χώρα βρίσκεται εν μέσω συμπληγάδων

και την κυβέρνηση κρατά ομάς παλιών Ρηγάδων

σπεύδω να ασκήσω κριτικήν εμμέτρως και με ρίμα

ως εκ της κρίσεως κι εγώ οικτρόν υπήρξα θύμα

Βλέπετε έχω υποστεί ως Έλλην πατριώτης

πλείστας βαρείας προσβολάς –οποία βαρβαρότης-

Οι Ευρωπαίοι «εταίροι» μας στυγνά μας εκβιάζουν

και κυνικώς εις τον λαιμόν την μάχαιραν μάς βάζουν

Ποτέ δεν εφαντάστηκα στον ταπεινόν μου βίον

πως θα με πότιζαν χολήν, όξος και ζέχνον πύον.

Με τον σταυρόν εβάδιζα άλλωστε εις το χέρι

μυρμήγκι δεν επάτησα, δεν έκαμα χουνέρι

Και εις τας ουράς κατέληξα των ΑΤΜ να λιώνω

και τα κανάλια να «τραβούν» τον κακομοίρη όνο

που αμίλητος και έντρομος προσμένει κάποιο θάμα

μοιραίος, άβουλος, οκνός και θλιβερός αντάμα

Μία χαρά ξεκίνησαν όλα αρχές του χρόνου

με πανηγύρια κι ιαχές ενός υψίστου τόνου

Οι εκλογές εχάρισαν ισχύν και εξουσία

Πρώτη φορά Αριστερά. Τί κάνει η απελπισία!!!

Ένα παζάρι άρχισε με τους εταίρους όλους

με Γερμανούς και Ολλανδούς κι άλλους στριφνούς βουκόλους

που ασφυκτικά μας πίεζαν κι όλο ζητούσαν μέτρα

και μας τα βέλη λιγοστά στου Γιάνη τη φαρέτρα

Άσε κι ο Γιάνης δηλαδή δεν ήξερε σημάδι

κι όλα τα βέλη πού ‘ριχνε γινότανε ρημάδι

Και καταλήξαμε λοιπόν με τούτα και μ’ εκείνα

με το κεφάλι να ‘μαστε μέσα στη γκιλοτίνα

Ως που την ύστατην στιγμήν, την τελευταίαν ώραν

καθώς βαδίζαμε ασφαλώς προς πτωχευμένην χώραν

ο Αλέξης μπαίνει εις το ματς και με πλονζόν Σαργκάνη

σώζει προσκαίρως την Ελλάς πριν η πτωχή πεθάνει.

Βεβαίως και φορτώνεται μέτρα σκληρά και φόρους

και μια λιτότητα επαχθή με αφαντάστους όρους

και δεν του φτάναν όλ’ αυτά του άμοιρου Αλέξη

αφ’ ούτε φανταζότανε που επρόκειτο να μπλέξει

Χάνει λοιπόν τριανταοκτώ απ’ την πλειοψηφίαν

που είπαν «όχι» και «παρών» εις την ψηφοφορίαν

Και μια κυρούλα βουλευτής ελλείπουσα εις θάρρος

ακόμη τρέχει η καψερή φοβούμενη το βάρος…

…που οι ώμοι της θα σήκωναν με ένα «ναι» ή «όχι»

αφού είναι, βλέπετε, δειλή και δυστυχώς δεν …«τό ‘χει».

Έτσι λοιπόν τριανταεννιά γίναν τα σκαλοπάτια

και οφείλει ο Αλέξης να υπερβεί τριανταεννιά γινάτια.

Εκ πρώτης μοιάζει δύσκολο αυτό που αναλαμβάνει

να βάλει ως πρωθυπουργός μυαλό στο Λαφαζάνη

δεν παίρνει εύκολα στροφές η «αριστερή πλατφόρμα»

που «κολλημένη» βρίσκεται σε μπολσεβίκων νόρμα

Όμως αλλάξαν οι καιροί ταβάριτς Παναγιώτης

κι άλλα προστάζει η ζωή και η πραγματικότης

γιατί φθηνό λαϊκισμό πουλάω κι εγώ οκάδες

χωρίς κιμά είναι γιαλαντζί με μια δραχμή οι ντολμάδες.

Το «όχι» πού ‘πες εύκολο και δεν κοστίζει φράγκο

όταν κάποιοι άλλοι βάζουνε την κεφαλή στον πάγκο

Μαγκιά είναι σήμερα το «ναι» που σώζει την πατρίδα

με τραύματα και με πληγές αλλά με ζώσα ελπίδα

Και σένα λέγω σύντροφε Ηλία Ιωαννίδη

που έσπευσες «όχι» να πεις να πιάσεις και στασίδι

στη γιάφκα των «αγωνιστών» του αντιμνημονίου

πουλώντας «επανάσταση» φτηνού πεζοδρομίου

Άμα δεν ήταν οι «χαζοί» ΠΑΣΟΚ, Νου Δου, Ποτάμι

να σ’ έβλεπα αν θα το ‘σπαγες Ηλία μου το τζάμι

Μαγκιές με ξένα κόλλυβα ξέρω κι εγώ να κάνω

και να σου άδω ζεμπεκιές στη Σκάλα στο Μιλάνο

Στα δύσκολα, στα άγρια μπαίνουν μπροστά οι μάγκες

που έχει κόστος και πληγές και όχι ματσαράγκες

Κι είν’ αδιέξοδο λοιπόν στην τελική το «όχι»

που στέλνει την Αριστερά στης λήθης την απόχη.

Δεν συμφωνείς με όλ’ αυτά; Τιμή σου και καμάρι

παρέδωσε την έδρα σου αν είσαι παληκάρι

και γύρνα πάλι στη δουλειά που κάνεις τόσα χρόνια

για να σε σέβεται ο λαός σαν περπατάς Ομόνοια.

Ίσως να μοιάζουν εύκολα αυτά που ο άθλιος ψάλλω

κι αφού δεν είμαι στο χορό με συγχωρείς αν σφάλω

Όμως στο λέω Ηλία μου μεγάλη σου η ευθύνη

αν με τα «όχι» τελικά σπάσετε το λαγήνι

Γιατί ποτέ η Αριστερά δεν θα μπορέσει πάλι

να έρθει εις τα πράγματα να ορθώσει το κεφάλι

και σαν τη χήρα όλοι μαζί τη μοίρα μας θα κλαίμε:

«Αχ στο κρεβάτι είχα το νιό κι εγώ γερο …κοιμιέμαι».