Ας λύσουμε τουλάχιστον τα μικρά, καθημερινά προβλήματα αφού δεν μπορούμε τα μεγάλα

Ασχολούμαστε και σχολιάζουμε συνήθως όσα γίνονται ή –πολύ περισσότερο- όσα δεν γίνονται με τα «μεγάλα» θέματα και προβλήματα της Καβάλας. Αυτά δηλαδή που αν επιλυθούν ή αν προωθηθούν οι λύσεις τους, θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη της πόλης προς όφελος όλων μας.

Έτσι λοιπόν μιλάμε συνέχεια για την παραχώρηση στο Δήμο Καβάλας του στρατοπέδου Ασημακοπούλου, του κτηρίου του παλιού Νοσοκομείου, του παλιού δικαστικού μεγάρου, του τελωνείου και της χερσαίας ζώνης του λιμανιού, μιλάμε για την αύξηση των δρομολογίων από το αεροδρόμιο «Μέγας Αλέξανδρος» της Καβάλας τόσο προς την Αθήνα όσο και προς προορισμούς του εξωτερικού, για την αξιοποίηση του κτηρίου των Σφαγείων, του ανοικτού κολυμβητηρίου, του Διόνυσου και μια σειρά από άλλα θέματα που υπάρχουν στην τοπική αντζέντα αλλά δυστυχώς χρονίζουν χωρίς να βρίσκεται μια κάποια λύση για κανένα από αυτά.

Ωστόσο υπάρχει και η καθημερινότητα που αναδεικνύει προβλήματα, πολλές φορές δύσκολα αλλά και άλλα που δείχνουν το επίπεδο του πολιτισμού μας και της ευαισθησίας μας ως πολιτών μιας –υποτίθεται- ανεπτυγμένης, σύγχρονης και ευνομούμενης χώρας.

Οι πεζόδρομοι της πόλης, όπως το λέει και η λέξη αλλά και όπως λειτουργούν σε όλο τον κόσμο, έγιναν για τους πεζούς. Για να απολαμβάνουν δηλαδή οι πεζοί ελεύθερα, χαλαρά και με την ησυχία τους μια ήρεμη βόλτα, χαζεύοντας τις βιτρίνες των καταστημάτων χωρίς την έννοια να προφυλάγουν το παιδιά τους από τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια.

Ωστόσο στους πεζόδρομους της Καβάλας επικρατεί μια άλλη φιλοσοφία. Πέρα από την κατάληψη μεγάλου μέρους του χώρου από τα τραπεζοκαθίσματα των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος, που όσο να πεις δυσκολεύουν την άνετη διέλευση των πεζών, έχουμε και πολύ πυκνή κυκλοφορία και στάθμευση διαφόρων οχημάτων. Ντελιβεράδες και κούριερ διατρέχουν τους πεζόδρομους συνήθως βιαστικοί ενώ διάφοροι άλλοι προμηθευτές των καταστημάτων μπαίνουν από τα αφύλακτα σημεία των εισόδων των πεζοδρόμων για να παραδώσουν το εμπορεύματά τους στους πελάτες τους οποιαδήποτε ώρα της ημέρας αν και υπάρχει –υποτίθεται- σχετικό ωράριο γι’ αυτή τη δουλειά.

Το αποκορύφωμα όμως της όχλησης και της διατάραξης της ομαλής λειτουργίας των πεζοδρόμων, ειδικά στη γωνία Μεγάλου Αλεξάνδρου και Παύλου Μελά, είναι τα φορτηγά της χρηματαποστολής που διακινούν το ρευστό χρήμα από και προς την Τράπεζα της Ελλάδος.

Αν και πριν από λίγα χρόνια έγινε σχετική διαμόρφωση στο πίσω μέρος του κτηρίου της εν λόγω τράπεζας (βλέπε σχετική φωτογραφία), καταστράφηκε ένας όμορφος κήπος  για να διαμορφωθεί ο χώρος ώστε τα φορτηγά της χρηματαποστολής να μπαίνουν μέσα και να κάνουν τη δουλειά τους αφενός με μεγαλύτερη ασφάλεια και αφετέρου χωρίς να δημιουργούν όχληση και προβλήματα στους χρήστες των πεζοδρόμων, ωστόσο ο χώρος χρησιμοποιείται μάλλον για πάρκινγκ αυτοκινήτων και τα φορτηγά προσεγγίζουν την τράπεζα από την κανονική της είσοδο.

Πολλές φορές δεν είναι μόνον ένα αλλά δύο και συχνά τρία φορτηγά τα οποία μάλιστα σε όλη τη διάρκεια της παραμονής τους έξω από την τράπεζα, πέρα από το ότι κλείνουν ένα μεγάλο μέρος των πεζοδρόμων, μένουν και με αναμμένες τις μηχανές τους, προφανώς για λόγους ασφαλείας, με αποτέλεσμα να ρυπαίνουν σοβαρά την ατμόσφαιρα με τα καυσαέριά τους. Η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική και για όσους διέρχονται από το σημείο αλλά και πολύ περισσότερο για τους ιδιοκτήτες και τους εργαζόμενους των γύρω καταστημάτων.

Και δεν φτάνει μόνον αυτό αλλά, πιθανόν γιατί οι μηχανές τους θέλουν συντήρηση, «χάνουν» λάδια με αποτέλεσμα να ρυπαίνουν και τα οδόστρωμα το οποίο μπροστά στην Τράπεζα της Ελλάδος έχει αλλάξει χρώμα.

Γιατί δεν υποχρεώνονται αυτά τα φορτηγά των χρηματαποστολών να κάνουν τη δουλειά τους μπαίνοντας στον χώρο που δημιουργήθηκε στο πίσω μέρος του κτηρίου; Και τέλος πάντων δεν υπάρχει κάποιο όργανο, μια υπηρεσία είτε από τη δημοτική αστυνομία είτε από την ΕΛ.ΑΣ. να ελέγξει αυτήν την κατάσταση και να δώσει μια λύση; Πρέπει να εισπνέουμε το δηλητήριο από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων των χρηματαποστολών και να γλιστράμε στα χυμένα λιπαντικά τους για να απολαμβάνουν κάποιοι δωρεάν πάρκινγκ για τα αυτοκίνητά τους;

Αυτή ναι, ήταν μια πολύ μεγάλη απώλεια για την Καβάλα

Αυτή τη φορά η Καβάλα «πληγώθηκε» βαριά. Ο αδόκητος θάνατος του Νίκου Ρουδομέτωφ ήταν στ’ αλήθεια μια πολύ μεγάλη απώλεια για τον τόπο μας.

«Έφυγε» ένας ευπατρίδης Καβαλιώτης με πολύ μεγάλη προσφορά στην πόλη και στην τοπική κοινωνία. Ακούραστος και δραστήριος μέχρι την τελευταία ώρα, άφησε στην Καβάλα «τιμαλφή» πραγματικά ανυπολόγιστης αξίας. Και κυρίως αφήνει μια παρακαταθήκη για το πώς πρέπει να ζει και να δρα ένας πραγματικός άνθρωπος, ένας ευαίσθητος και ενεργός πολίτης.

Ο πλούτος του αρχειακού υλικού που συνέλλεξε εδώ και πολλές δεκαετίες είναι ανυπολόγιστης αξίας για την πόλη μας. Αξιοποιώντας αυτό το υλικό, προχώρησε μέσα από το ΙΛΑΚ (Ιστορικό και Λογοτεχνικό Αρχείο Καβάλας), σε δεκάδες πολύτιμες εκδόσεις προβάλλοντας μέσα από σπάνια αρχεία την ιστορική διαδρομή  της Καβάλας και φέρνοντας στο φως άγνωστα στοιχεία της ιστορίας της. Βιβλία, κείμενα, αρχεία, εφημερίδες, χάρτες, φωτογραφίες.

Οργάνωσε συνέδρια για να προβάλει αυτό το υλικό. Όλα με δικά του έξοδα και με ελάχιστη βοήθεια από τους τοπικούς φορείς.

Και το κυριότερο απ’ όλα, όποτε χρειάστηκε, συμμετείχε ενεργά σε αγώνες και κινητοποιήσεις για μεγάλα θέματα και προβλήματα που απασχόλησαν την τοπική κοινωνία.

Είχα μια ζεστή προσωπική σχέση μαζί του. Συχνά μου τηλεφωνούσε για να σχολιάσει κείμενά μου στην «Πρωϊνή». Το 2002 μου έκανε τη μεγάλη τιμή να μου εμπιστευτεί τα ποιήματα του Ανδρίκου Βέττα και μέσα από τη συνεργασία μας για την παρουσίαση του βιβλίου του σατυρικού Πραβινού ποιητή «Σένα τα λέγω πεθερά για να τ’ ακούει η νύφη» προέκυψαν τα τραγούδια που ερμήνευσε τόσο εκφραστικά ο Αργύρης Μπακιρτζής στο δίσκο «Θέλω να πάρω τα βουνά»

Το κενό που αφήνει πίσω του ο Νίκος Ρουδομέτωφ είναι από εκείνα που δεν αναπληρώνονται. Στην περίπτωσή του δεν ισχύει η ρήση «ουδείς αναντικατάστατος».

Ο Δήμος Καβάλας πρέπει να βάλει υψηλό στόχο, κάτι ας πούμε σαν αξιοποίηση παλιού νοσοκομείου, στρατοπέδου Ασημακοπούλου, χερσαίας ζώνης λιμανιού κ.λ.π., την διάσωση, συντήρηση και αξιοποίηση του ανεκτίμητης αξίας σπάνιου αρχειακού υλικού του Νίκου Ρουδομέτωφ. Σε συνεννόηση με τον γιό του να βρεθεί μια λύση  και κυρίως ένας χώρος για να αναπτυχθεί, να εκτεθεί και να είναι στη διάθεση κάθε επισκέπτη αλλά και κάθε ερευνητού αυτός ο θησαυρός. Άμεσα, γρήγορα, τώρα. 

Γιατί επιμένουν οι ηττημένοι;

Λίγες ώρες μετά την εκδημία του μακαριστού Προκοπίου, προτού καλά - καλά διευθετηθούν οι τυπικές περί του ενταφιασμού τού σκηνώματός του λεπτομέρειες, εκδηλώθηκε μια εκ πρώτης όψεως ανεξήγητα φουριόζικη και βιαστική κίνηση για τη διαδοχή του, υπέρ ενός γνωστού αρχιμανδρίτη της Μητροπόλεώς μας.

Ο αιφνιδιασμός της τοπικής κοινωνίας από την κίνηση αυτή ήταν μεγάλος και όλοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν και να κατανοήσουν την πρεμούρα των εμπνευστών της. Οι περισσότεροι ανυποψίαστοι συμπολίτες μας απέδωσαν το γεγονός στην άδολη πιθανόν, συμπάθεια και αγάπη προς το πρόσωπο του αρχιμανδρίτη και το ενδιαφέρον τους για την διοίκηση της τοπικής μας εκκλησίας.

Ωστόσο τα γεγονότα που ακολούθησαν ανέτρεψαν την πρώτη εντύπωση.

Η ανεξήγητη επιμονή με πύρινα άρθρα σε τοπική εφημερίδα και στο διαδίκτυο, η συλλογή υπογραφών στις εκκλησίες παρά τις αντίθετες οδηγίες της Μητρόπολης, η πίεση και τελικά η επιβολή προς το δημοτικό συμβούλιο να εκδώσει σχετικό ψήφισμα, ήταν δείγματα που αποστερούσαν το στοιχείο της αγνότητας των προθέσεων και της αθωότητας των κινήσεων από πλευράς των κύκλων υποστήριξης του αρχιμανδρίτη.

Η παρασκηνιακή κινητοποίηση είχε ενταθεί όσο πλησίαζε η ημερομηνία της εκλογής και σ’ αυτόν τον ολισθηρό δρόμο παρασύρθηκε και η δήμαρχος που ταυτίστηκε με τους εμπνευστές της κίνησης υπέρ του αρχιμανδρίτη και υποχρεώθηκε να μεταβεί στην Αθήνα ειδικά για μια συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο ώστε να προωθήσει την υποψηφιότητα του εκλεκτού των κύκλων που προαναφέραμε.

Και ενώ θα περίμενε κανείς όλα να τελειώσουν με την εκλογή του νέου Μητροπολίτη στη μητρόπολη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου κ.κ. Στεφάνου και ο κάθε κατεργάρης, όπως λέει και ο λαός μας, να καθίσει στον πάγκο του, οι ηττημένοι του πρώτου γύρου επανέρχονται τώρα, αυτή τη φορά με το δεκανίκι εκκλησιαστικού μεγαλοδημοσιογράφου εξ Αθηνών, να ανακατέψουν την τοπική μας εκκλησία, να βάλουν εμπόδια στην ομαλή διαδοχή, να φορτώσουν με άγχος το νέο μητροπολίτη πριν καλά - καλά αναλάβει τα καθήκοντά του, διαδίδοντας ανυπόστατες κατηγορίες σε μια προσπάθεια όχι απλώς να διαβάλουν κάποια πρόσωπα μέσα στη μητρόπολη αλλά πιθανόν να επιβάλουν κάποια άλλα της αρεσκείας τους και της επιρροής τους.

Τι μπορεί να συνδέει άραγε τους τοπικούς κύκλους με τα πρωτευουσιάνικα εκκλησιαστικά κυκλώματα; Γιατί προσέτρεξαν και ζήτησαν ως δεκανίκι τη βοήθειά τους. Διότι δεν μπορεί να είναι απλώς και γενικώς το «ενδιαφέρον» τους για τη Μητρόπολή μας. Κάτι άλλο φαίνεται να υπάρχει. Και ο στοιχειωδώς νοήμων άνθρωπος καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να είναι μόνον αυτός ο λόγος. Ο χρόνος θα αποκαλύψει και την αλήθεια και τα όποια κίνητρά τους. Να είναι σίγουροι.

Μακάρια καπελώματα και … «μακάριες» γαργάρες

«Φυτευτός» μας προέκυψε το τελευταίο διάστημα ο Μακάριος Λαζαρίδης. Ο παντελώς άγνωστος μέχρι πριν λίγους μήνες «Καβαλιώτης» νεοδημοκράτης, κατέστη νωρίς - νωρίς ο εξ Αθηνών φυτευτός υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας στην Καβάλα όταν αυτό μορφοποιηθεί τελικά στις προσεχείς εθνικές εκλογές, όποτε και αν γίνουν αυτές.

Δεν είναι η πρώτη φορά ούτε στο πρώτο πολιτικό κόμμα που συμβαίνει αυτό. Στην υπανάπτυκτη πολιτικώς Ελλάδα συνηθίζεται –για να μη πούμε είναι κανόνας- κατά την συγκρότηση των ψηφοδελτίων να μην έχουν κανένα λόγο οι τοπικές κοινωνίες, τα απλά μέλη και οι φίλοι των κομμάτων αλλά οι θέσεις να καταλαμβάνονται με αδιαφανείς και μη δημοκρατικές διαδικασίες, με βάση συνήθως τους αρεστούς στον αρχηγό του κόμματος ανθρώπους ή σε όσους έχουν κάποια πρόσβαση και επιρροή στον αρχηγό και τους στενούς του συνεργάτες.

Η περίπτωση του Μακάριου Λαζαρίδη είναι χαρακτηριστική. Ο μέχρι πρότινος υπεύθυνος του γραφείου τύπου του Κυριάκου Μητσοτάκη θυμήθηκε ξαφνικά ότι είχε κάποτε γεννηθεί στην Καβάλα και θα μπορούσε ίσως να διεκδικήσει την εκλογή του στο κοινοβούλιο μέσα από το ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας στην Καβάλα. Όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε καμία απολύτως δραστηριότητα στην πόλη μας, πολιτική, συνδικαλιστική, κοινωνική, επαγγελματική ή οποιουδήποτε άλλου είδους ούτε καν μια φυσική παρουσία. Δεν τον ήξερε κανείς. Κι όμως με περίσσιο θράσος και με περιφρόνηση όλων όσων εκ των συντρόφων του επί πολλά χρόνια διεκδικούν μια θέση σ’ αυτό το ψηφοδέλτιο και αγωνίζεται καθημερινά εδώ στην «άγονη γραμμή», μακριά από Κολωνάκια και G. B. Corner και εκμεταλλευόμενος την στενή σχέση και την όποια επιρροή έχει στον αρχηγό του κόμματος, έρχεται να ενταχθεί στο ψηφοδέλτιο θεωρούμενος μάλιστα το ακλόνητο φαβορί και στάνταρ, περισσότερο ίσως και από τον εν ενεργεία βουλευτή Νίκο Παναγιωτόπουλο. Ο Μακάριος Λαζαρίδης στην πορεία του αυτή προς την κατάληψη μιας θέσης στο ψηφοδέλτιο δεν νιώθει και δεν έχει καμιά απολύτως αναστολή.

Από την άλλη πλευρά βέβαια έχουμε και το θλιβερό φαινόμενο της τοπικής ΝΟΔΕ της Νέας Δημοκρατίας αλλά και τη σιωπή των αμνών όλων των άλλων μεγαλοστελεχών του κόμματος που φαίνεται να κάνουν «γαργάρα» αυτή την πρόκληση που γίνεται τελικά όχι μόνον προς τον κόσμο της Νέας Δημοκρατίας στην Καβάλα αλλά θα τολμούσαμε να πούμε και προς όλη την κοινωνία του νομού.

Για άλλη μια φορά αποφασίζει το κέντρο για μας τους «μακαρίως» κοιμωμένους επαρχιώτες και χωριάτες.

Εις υγείαν μας και καλή χώνεψη…

Τελικά μάλλον εμείς είμαστε οι ανόητοι

Η εκλογή του νέου μητροπολίτη Φιλίππων Νεαπόλεως και Θάσου Στέφανου Τόλιου αλλά κυρίως οι διεργασίες μέσα στην ιεραρχία και ο τρόπος εκλογής του, απέδειξε σε όλους πόσο μάταιη, αχρείαστη και τελικά επιπόλαια (για να μην πούμε ανόητη) ήταν η φούρια της διοίκησης του Δήμου Καβάλας να εμπλακεί στο συγκεκριμένο θέμα, να πάρει θέση και να φέρει προς ψήφιση στο δημοτικό συμβούλιο Καβάλας ένα ψήφισμα υπέρ της εκλογής ενός συγκεκριμένου ιερωμένου της Μητροπόλεώς μας. Ενός συμπαθούς κατά γενική ομολογία ανθρώπου του οποίου όμως την όποια πιθανότητα εκλογής «έκαψαν» όλοι όσοι βιάστηκαν να προωθήσουν την υποψηφιότητά του με κάθε τρόπο και με κάθε μέσο.

Δυστυχώς και στην ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος έχουν παγιωθεί πρακτικές που ισχύουν στην ελληνική κοινωνία, σε όλα τα επίπεδα συλλογικών οργάνων. Από τη Βουλή των Ελλήνων μέχρι τον τελευταίο συνοικιακό σύλλογο. Θα εθελοτυφλούσαμε αν δεν το παραδεχόμασταν. Οι εκλογές παντού είναι μια διαδικασία συναλλαγών, ισορροπιών, ρουσφετολογικών υποχρεώσεων.

Πέρα δηλαδή από την λόγω στοιχειωδών αρχών διακριτών ρόλων ανάμεσα σε Εκκλησία και πολιτεία για τους οποίους το δημοτικό συμβούλιο Καβάλας δεν θα έπρεπε σε καμιά περίπτωση και με οποιονδήποτε τρόπο να εμπλακεί στην υπόθεση αυτή, οι διοικούντες τον Δήμο όφειλαν να γνωρίζουν και τις διαδικασίες εκλογής ενός μητροπολίτη και να αποφύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι την όποια εμπλοκή τους με το συγκεκριμένο θέμα αφού ήταν γνωστό ότι καμία απολύτως τύχη δεν θα είχε ένα ψήφισμα υπέρ ενός υποψηφίου. Διότι τώρα βρίσκονται εξαιρετικά εκτεθειμένοι στα μάτια όχι μόνο της τοπικής κοινωνίας αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας. Εκ του αποτελέσματος (το οποίο έπρεπε να προβλέψουν) κρίνονται.

Βέβαια, ήταν βλέπεις και εκείνες οι 9.000 υπογραφές που αν μεταφραστούν σε ψήφους τότε «βγάζουν» δήμαρχο. Άρα καθόλου επιπόλαια και μάλλον σοφή, υπ’ αυτό το πρίσμα η κίνηση της διοίκησης του Δήμου. Μάλλον εμείς είμαστε τελικά ανόητοι να θέλουμε μία σύγχρονη και προοδευτική σε ιδέες και απόψεις διοίκηση.

Σε εξαιρετικά δύσκολη θέση ο Νίκος Παναγιωτόπουλος

Το ιστορικό στέλεχος της τοπικής Νέας Δημοκρατίας Μανώλης Φραντζεσκάκης, έγραψε προχθές στον λογαριασμό του στο facebook ένα σχόλιο σχετικά με το νομοσχέδιο που συζητείται αυτές τις μέρες στη βουλή και αφορά την με νόμο δυνατότητα για κάθε Έλληνα πολίτη, αλλαγής ταυτότητας φύλου. Το σχόλιο του Φραντζεσκάκη αναφέρει συγκεκριμένα:

«Με κοινές ανακοινώσεις - «φωτιά», Ιερά Σύνοδος και Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους, ζητούν τη μη ψήφιση του νομοσχεδίου για την αλλαγή φύλου. Είναι δυνατόν η ΝΔ να τις αγνοήσει; Οι Αγιορίτες δε, «έριξαν πόρτα» στον Τσίπρα. Ο Τσίπρας είναι άθεος και «δεν ιδρώνει το αυτί του». Εάν όμως το ίδιο κάνουν και για όσους βουλευτές ψηφίσουν το νομοσχέδιο - «ντροπή», μπορεί να το αντέξει έστω και ένας Νεοδημοκράτης βουλευτής...»

Ο Φραντζεσκάκης, με το σχόλιό του αυτό, νομίζουμε ότι εκφράζει την συντριπτική πλειοψηφία όχι μόνον των οπαδών, φίλων, ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας αλλά και των μικρών και μεγάλων στελεχών της όπως επίσης και των βουλευτών της.

Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα ο πρόεδρός του Κυριάκος Μητσοτάκης, βρίσκονται, όπως φαίνεται, σε μια εξαιρετικά δύσκολη θέση. Πρέπει με μία ψήφο να αποδείξουν δύο εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα. Από τη μια ότι ανήκουν και εκπροσωπούν ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κόμμα, σε μια Ευρώπη όπου τα θέματα αυτά έχουν από πολύ καιρό λυθεί αναιμάκτως και είναι πλέον νόμοι όλων των πολιτισμένων κρατών, και από την άλλη να διαφυλάξουν άρρηκτους και ως κόρη οφθαλμού τους «προαιώνιους» δεσμούς της συντηρητικής παράταξης τόσο με την ηγεσία της Εκκλησίας της Ελλάδος όσο και κυρίως με το ευρύτατο εκλογικό ποίμνιό της. («Ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η θρησκεία, ζήτω η Νέα Δημοκρατία», που λέει και ο ύμνος του κόμματος).

Δύσκολος γρίφος για να δοθεί μια συμφέρουσα πολιτικά και κυρίως εκλογικά λύση.

Ο βουλευτής Καβάλας Νίκος Παναγιωτόπουλος, αν και τομεάρχης Δικαιοσύνης της Νέας Δημοκρατίας, άρα και ο καθ’ ύλην αρμόδιος να είναι ο εισηγητής του κόμματός του στη συζήτηση στη βουλή γι’ αυτό το νομοσχέδιο, δεν αποδέχτηκε όπως φαίνεται αυτόν τον δύσκολο ρόλο και πέταξε την καυτή πατάτα στον αναπληρωτή τομεάρχη Δικαιοσύνης, βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας Κώστα Καραγκούνη. Εκείνος παρέστη στην πρώτη συζήτηση του νομοσχεδίου στην αρμόδια επιτροπή της βουλής όπου όμως προσπάθησε να υποστηρίξει μια γραμμή που μάλλον οδηγούσε στο «όχι» αλλά έπρεπε να εμφανίζεται ως «ναι». Μια δύσκολη κατάσταση για τον ίδιο αλλά και το κόμμα του. Πόσο μάλλον όταν ο συμπολίτης του στο Αγρίνιο βουλευτής της «Δημοκρατικής Συμπαράταξης» Δημήτρης Κωνσταντόπουλος ρητόρευε λάβρος, στην ίδια επιτροπή, κατά του νομοσχεδίου. Τελικά η Νέα Δημοκρατία επιφυλάχτηκε να πάρει θέσει πράγμα που θα αναγκαστεί να το κάνει σήμερα που θα έρθει το θέμα στην ολομέλεια.

Ο Κώστας Καραγκούνης βέβαια τα χρειάστηκε. Πιθανόν όμως θα τον βγάλει από την δύσκολη θέση στην οποία περιήλθε, ένα ατύχημα που είχε προχθές καθώς βγήκε για ψώνια σε μεγάλο εμπορικό κέντρο των βορείων προαστίων και τον οδήγησε εσπευσμένα στο χειρουργείο για μια εγχείρηση μηνίσκου.

Αν ο Καραγκούνης επικαλεστεί αδυναμία παρουσίας του στη βουλή, η καυτή πατάτα επανέρχεται στα χέρια του Νίκου Παναγιωτόπουλου που θα λάβει τον άχαρο ρόλο του εισηγητού της Νέας Δημοκρατίας γι’ αυτό το νομοσχέδιο στην Ολομέλεια της Βουλής. Όπως όμως γράφει ο Διονύσης Νασόπουλος στα «Νέα» του Σαββάτου:

«…ο καβαλιώτης βουλευτής δεν έχει αυτές τις μέρες μητροπολίτη να χτυπά με τη βουκέντρα –η κενή θέση του μακαριστού Προκοπίου δεν θα πληρωθεί ως τη Δευτέρα, αφού η ενθρόνιση του διαδόχου Στεφάνου θα ακολουθήσι την ψήφιση των επίμαχων αλλαγών. Εάν η μάχη για το φύλο, άλλωστε, «χαμηλώσει» τον τομεάρχη σε Καβάλα και Θάσο, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα δυσαρεστηθούν πολλοί στην Πειραιώς…».

Αν οι πληροφορίες του αρθρογράφου των «Νέων» είναι έγκυρες τότε ο Νίκος Παναγιωτόπουλος έχει πρόβλημα…

Κάτι ξέχασε ο κ. Τάτσης

Στο καινούριο βιβλίο του Κώστα Τάτση που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό και παρουσιάστηκε στην Καβάλα μέσα στο Σεπτέμβρη, διαβάζουμε το βιογραφικό του ανδρός:

«Ο Κώστας Τάτσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καβάλα όπου και ζει. Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Συνέγραψε πολλές επιστημονικές μελέτες. Το 1980 εξέδωσε μικρό πόνημα με τίτλο «Στοχασμοί». Το 2014 εξέδωσε την πολιτική του αυτοβιογραφία με τίτλο «…Όπως τα έζησα» και το ίδιο έτος το βιβλίο «Είναι η Ελλάδα πειραματόζωο της Ευρώπης;». Υπηρέτησε την πολιτική στην αυτοδιοίκηση ως εκλεγμένος Υπερνομάρχης Δράμας-Καβάλας-Ξάνθης για δώδεκα χρόνια. Διετέλεσε μέλος της Επιτροπής των Περιφερειών της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Ο Κώστας Τάτσης όμως πριν «υπηρετήσει την πολιτική στην αυτοδιοίκηση», υπηρέτησε τη χούντα των συνταγματαρχών από τη θέση του μέλους της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Παπαδόπουλου. Αυτό ξέχασε να το βάλει στο βιογραφικό του. Γιατί άραγε;