Όχι στο νέο φονταμενταλισμό

Η παρουσίαση του αιτήματος του εκκλησιαστικού συμβουλίου του Αγίου Παύλου από τους δύο εφημέριούς του στην συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου την Τρίτη για αλλαγή του ονόματος της οδού Ομονοίας σε «Αποστόλου Παύλου» και η απνευστί αποδοχή του αιτήματος αυτού από πλευράς της δημάρχου κ. Δήμητρας Τσανάκα, προκάλεσε μια ευρεία όσο και έντονη αντίδραση από τους πολίτες της Καβάλας, ανεξαρτήτως πολιτικών και παραταξιακών προτιμήσεων.

Χθες μάλιστα στους αντιδρώντες, προστέθηκε και ο Εμπορικός Σύλλογος Καβάλας που με μια μακροσκελή όσο και εμπεριστατωμένη ανακοίνωσή του εξηγεί τους λόγους που αντιτίθεται στην πρόθεση της δημάρχου να υλοποιήσει την επιθυμία του εκκλησιαστικού συμβουλίου του Αγίου Παύλου και κατ’ επέκταση και την σύμφωνη γνώμη του μητροπολίτη.

Η αντίδραση των απλών Καβαλιωτών εκφράστηκε και με μια αυθόρμητη και άμεση δημιουργία σελίδας στο facebook με την ονομασία «ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΟΜΟΝΟΙΑΣ» που σε λίγες ώρες απέκτησε εκατοντάδες μέλη.

Στην σελίδα αυτή αναρτήθηκαν παλιές και σπάνιες φωτογραφίες από την οδό Ομονοίας αλλά αναπτύχθηκε συγχρόνως και ένας διάλογος όπου εκφράζεται εμφανώς η αντίθεση του κόσμου για τη μετονομασία της οδού Ομονοίας.

Η αλήθεια είναι ότι κυριαρχεί ο συναισθηματισμός αλλά δεν είναι και λίγος ο κόσμος που προτάσσει και άλλους λόγους.

Για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους είναι φανερό ότι δεν συμβάλλεις ούτε κατ’ ελάχιστον στην ανάπτυξη του θρησκευτικού τουρισμού δίνοντας απλώς το όνομα του Αποστόλου Παύλου στον εμπορικότερο δρόμο της πόλης. Και η ίδια η δήμαρχος Δήμητρα Τσανάκα είμαι σίγουρος ότι δεν το πιστεύει αυτό. Ποιος εχέφρων και λογικός άνθρωπος θα το πίστευε άλλωστε;

Για να δημιουργήσεις συνθήκες ανάπτυξης θρησκευτικού τουρισμού πρέπει να υλοποιήσεις σειρά μεγάλων έργων, υποδομών, πολιτιστικών και καλλιτεχνικών θεσμών, ανάλογο brand name και μια σειρά από άλλες δραστηριότητες για τα οποία η Καβάλα μας μάλλον δεν έχει κάνει τίποτα ή τέλος πάντων ελάχιστα.

Είναι φανερό λοιπόν ότι ο λόγος αυτός που επικαλείται η κ. Τσανάκα είναι μια φούσκα άνευ ουσιαστικού περιεχομένου και σημασίας. Και μάλιστα έχει τέτοια βιασύνη να υλοποιήσει την επιθυμία του μητροπολίτη θαρρείς και θέλει να προλάβει και το φετινό καλοκαίρι να εκμεταλλευτεί τα εκατομμύρια των τουριστών που θα συρρεύσουν στην Καβάλα μόλις μάθουν την αλλαγή του ονόματος της οδού Ομονοίας σε «Αποστόλου Παύλου».

Προφανώς άλλοι είναι οι λόγοι αυτής της φούριας της και νομίζω ότι θα τους καταλάβει ο καθένας αν συνδυαστούν με την απάντηση που έδωσε ο τέως δήμαρχος Κωστής Σιμιτσής όταν προκλήθηκε από το γράφοντα να απαντήσει αν είναι υπέρ ή κατά της μετονομασίας της οδού Ομονοίας σε «Αποστόλου Παύλου». Έγραψε επί λέξει ο κ. Σιμιτσής στο facebook: «Να λοιπόν, Θόδωρε, που όλοι μας είμαστε ικανοί να φορέσουμε το ιμάτιο του Ιεροεξεταστή. Πιστεύεις στ' αλήθεια ότι πρώτη φορά μπαίνει ζήτημα μετονομασίας του συγκεκριμένου δρόμου; Αν συμφωνούσα, θα είχε ήδη γίνει!»

Αποκαλύπτεται λοιπόν ότι πιέσεις υπήρχαν από καιρό για την μετονομασία αυτή. Απλώς τώρα φαίνεται πως ευρέθη ο χαλαρός αποδέκτης του αιτήματος ενώ συνέβαλε φυσικά και το πρόσφορο κλίμα που δημιούργησαν τα πρόσφατα γεγονότα τα οποία κατέληξαν στα αποκαλυπτήρια της προηγούμενης Κυριακής.

Αλγεινή εντύπωση προκαλεί και το γεγονός ότι μέχρι τώρα εκδηλώνεται χλιαρή έως ανύπαρκτη αντίδραση από τις υπόλοιπες δημοτικές παρατάξεις. Προφανώς πολλοί υπολογίζουν με ψηφοθηρικούς όρους την τοπική εκκλησία με την οποία θέλουν να τα έχουν καλά.

Προσωπικά, είναι γνωστό, ότι είμαι αντίθετος στην αλλαγή του ονόματος της οδού Ομονοίας. Το διακηρύττω καθημερινά το έχω γράψει ήδη. Δεν κρύβω ότι υπάρχουν και συναισθηματικοί λόγοι που με κάνουν να αντιδρώ σ’ αυτήν την αλλαγή. Όπως πολλοί συμπολίτες μου έτσι κι εγώ συνδέομαι με μνήμες ζωής μ’ αυτόν τον δρόμο. Θυμάμαι μαγαζιά, ανθρώπους, γραφικές φιγούρες, γεγονότα, μέρες και νύχτες παιδικών και εφηβικών χρόνων. Και επί 22 χρόνια εργαζόμουν και διατηρούσα στη συνέχεια μια ιστορική επιχείρηση επί της οδού Ομονοίας. Το πρακτορείο - βιβλιοπωλείο «Παπαδόγιαννη». Όμως έχω πιο ισχυρούς λόγους να αντιδρώ. Παρατηρώ τελευταία μια προσπάθεια επιβολής ενός φονταμενταλιστικού μοντέλου που εισχωρεί όλο και περισσότερο σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό το συνδέω και με την συντηρητικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια όπου –και λόγω της κρίσης- ευνοείται η ανάπτυξη φασιστικών μορφωμάτων και ακραίων απόψεων. Δεν θέλω να γίνουμε ισλάμ. Η πίστη στο Θεό, σε όποιον θεό ή σε κανένα θεό είναι ένα τόσο προσωπικό θέμα που οφείλουμε να το προσεγγίζουμε με ευλάβεια και σεβασμό. Διότι αν μετά από όλα αυτά που έκανε η πόλη για τον Απόστολο Παύλο επιμένουμε να δώσουμε και το όνομά του στην Ομόνοια και το αποδεχτούμε σαν δήμος και σαν κοινωνία χωρίς καμία αντίδραση, αύριο θα μας ζητηθεί να αλλάξουμε και το όνομα της Καβάλας σε «Χριστούπολη» όπως ήδη έχει προταθεί από τοπική εφημερίδα. Την ίδια που πρότεινε και το όνομα «Απόστολος Παύλος» για το λιμάνι μας. Και με την διαδικασία αυτή η μέρα της θεοκρατούμενης πόλης και κοινωνίας δεν θα είναι μακριά. Και τότε πια κανείς δεν θα μας θυμάται και δεν θα μας αναγνωρίζει σαν Μέκκα του καπνού αλλά μόνον σαν Μέκκα. Του νέου φονταμενταλισμού.

Η Ομόνοια είναι ιστορία, δεν μπορεί ν’ αλλάξει όνομα

Διάβασα στο τοπικό «Χρονόμετρο» ότι πριν λίγες μέρες οι συμπαθείς ιερείς από την εκκλησία του Αγίου Παύλου Γεράσιμος Φυλακτάκης και Βασίλειος Κατσικαλάκης, επισκέφθηκαν την δήμαρχο στο γραφείο της και κατέθεσαν αίτημα μετονομασίας της οδού Ομονοίας σε οδό Αποστόλου Παύλου. Δεν ξέρω βέβαια γιατί ένα τόσο …«σοβαρό» αίτημα το κατέθεσαν οι απλοί ιερείς και όχι ο ίδιος ο μητροπολίτης του οποίου οι παρεμβάσεις, όσο να ‘ναι, έχουν κάθε φορά ένα διαφορετικό ειδικό βάρος και συζητούνται …εβρέως στην πόλη. Αλλά τέλος πάντων η κ. Τσανάκα, όπως γράφει ο συντάκτης του κειμένου Θοδωρής Σπανέλης, δέχθηκε με ενθουσιασμό την πρόταση και υποσχέθηκε μάλιστα ότι θα προχωρήσει άμεσα στις απαιτούμενες ενέργειες.

Δεν ξέρω πώς να σχολιάσω την συγκεκριμένη αντίδραση της δημάρχου γιατί η κ. Τσανάκα είναι αλήθεια ότι το τελευταίο διάστημα μας έχει μπερδέψει. Απάντησε έτσι στους ιερείς για να τους ξεφορτωθεί; Απάντησε έτσι γιατί είναι γνωστό ότι δεν είναι στον χαρακτήρα της να χαλάει καρδιές; Απάντησε έτσι γιατί δεν γνωρίζει ότι υπάρχει ήδη στην Καβάλα οδός Αγίου Παύλου; Ή απάντησε μ’ αυτόν τον τρόπο γιατί αγνοεί τη σχετική νομοθεσία;

Όπως και να ‘χει το θέμα οφείλουμε να ενημερώσουμε τόσο την κ. Τσανάκα όσο και τον κάθε ενδιαφερόμενο ότι ο σχετικός νόμος που προβλέπει την μετονομασία συνοικιών, οδών και πλατειών έχει αυστηροποιηθεί πολύ για τη συγκεκριμένη περίπτωση και ορίζει ρητά ότι «Η μετονομασία συνοικιών, οδών και πλατειών επιτρέπεται για εξαιρετικούς και μόνο λόγους» και προβλέπει μάλιστα και μια περίπλοκη όσο και χρονοβόρα διαδικασία (Νόμος 4071/2012, άρθρο 19, παράγραφος 2) όπου βασικό ρόλο διαδραματίζει η αποκεντρωμένη διοίκηση της Περιφέρειας και κάποιες επιτροπές που η ίδια συγκροτεί.

Όσο για την ουσία του θέματος νομίζουμε ότι η απόδοση τιμής εκ μέρους της Καβάλας έχει γίνει ήδη στον Απόστολο των Εθνών Παύλο πρώτα απ’ όλα με την ανέγερση του ομώνυμου ιερού ναού το 1905 ο οποίος μάλιστα είναι ο μεγαλύτερος και συγχρόνως ο καθεδρικός ναός της πόλης μας.

Η Καβάλα τίμησε τον Άγιο χρίζοντάς τον πολιούχο της και γιορτάζοντας κάθε χρόνο πανηγυρικά τη μνήμη του στις 29 Ιουνίου.  

Ο Απόστολος Παύλος τιμήθηκε επίσης με την ονοματοδοσία (εδώ και πολλές δεκαετίες) συγκεκριμένης οδού της πόλης μας με το όνομά του στην περιοχή όπου βρίσκεται ο ομώνυμος ναός. Και η οποία οδός θα πρέπει επίσης να μετονομαστεί σε περίπτωση που η Ομόνοια πάρει το όνομα του Αποστόλου Παύλου δεδομένου ότι δεν είναι δυνατόν δύο διαφορετικοί δρόμοι σε μια πόλη να έχουν το ίδιο όνομα. Άρα οι δύο ιερείς θα έπρεπε να φέρουν συγχρόνως και πρόταση για μετονομασία της ήδη υπαρχούσης οδού «Αγίου Παύλου». Ίσως σε οδό «Αγίου Πέτρου». Τέλος ύψιστη τιμή αποδόθηκε στον Άγιο και με την πρόσφατη ονομασία του κεντρικού λιμανιού της Καβάλας μας σε «Κρατικός Λιμένας Καβάλας “Απόστολος Παύλος”». Τι άλλο να κάνει αυτή η πόλη για τη συγκεκριμένη περίπτωση;

Υπάρχει ακόμη και μια παλιότερη πρόταση του συμπολίτη μας Γιάννη Αντωνιάδη ο οποίος διατέλεσε στο παρελθόν και δημοτικός σύμβουλος, να ονομασθεί «οδός Αποστόλου Παύλου» ο δρόμος που ξεκινάει από το τέλος της οδού 7^ης Μεραρχίας στην περιοχή του ξενοδοχείου «Εγνατία» μέχρι τον αρχαιολογικό χώρο των Φιλίππων διότι στην ουσία, αυτή είναι και η διαδρομή που διένυσε ο Απόστολος Παύλος από τη Νεάπολη μέχρι την πόλη των Φιλίππων.

Τέλος θα σημείωνα ότι αν ήταν τόσο εύκολο ζήτημα η μετονομασία ενός δρόμου και με αφορμή συγχρόνως την τοποθέτηση στη διασταύρωση των οδών Ερυθρού Σταυρού και Μητροπόλεως του μνημείου των Καβαλιωτών Εβραίων που εξολοθρεύτηκαν από τους ναζί και τα χθεσινά αποκαλυπτήριά του, θα μπορούσα κι εγώ με τη σειρά μου να προτείνω στη δήμαρχο να μετονομάσουμε την οδό «Μητροπόλεως» σε οδό «Εβραίων Μαρτύρων Καβάλας»

Για την ενίσχυση μάλιστα αυτής της πρότασής μου θέλω να κάνω γνωστό στη κ. Τσανάκα ότι σε κεντρικό σημείο της πόλης της Λάρισας υπάρχει πλατεία, με το όνομα «Πλατεία Εβραίων Μαρτύρων Κατοχής».

Όσο για την Ομόνοια, τι να πούμε; Όλη η ιστορία της σύγχρονης Καβάλας περνά μέσα απ’ αυτόν τον δρόμο. Πήρε το όνομά της το 1924 για να σηματοδοτήσει την ομόνοια ανάμεσα σε βασιλικούς και βενιζελικούς. Πέρασαν απ’ αυτόν το δρόμο όλοι οι ηγέτες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Υπάρχουν στα αρχεία της «Πρωϊνής» εκατοντάδες φωτογραφίες. Ακόμη κι ο πατριάρχης Αθηναγόρας, που επισκέφθηκε την πόλη μας το 1963, βάδισε στην Ομόνοια για να φτάσει στον Άγιο Παύλο. Βασιλείς, πρωθυπουργοί, υπουργοί, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, τμήμα του ΕΛΑΣ που απελευθέρωσε την Καβάλα στις 13 Σεπτεμβρίου του 1944, απλός κόσμος που έκανε την βόλτα του πάνω κάτω τα Κυριακάτικα απογεύματα σαν μόνη διασκέδαση μαζί με τον κινηματογράφο και που η Ομόνοια διέθετε τρεις. Όλες οι παρελάσεις μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’60 γινόταν στην Ομόνοια. Άλλοτε με φορά προς το κέντρο, άλλοτε προς το Φέσσα. Αλλά και διαδηλώσεις, πορείες (μέχρι και σήμερα), συγκρούσεις με τις αστυνομικές αρχές. Τι άλλο να πούμε. Σήμερα είναι ο εμπορικότερος δρόμος της πόλης με κάποια από τα μαγαζιά να μετρούν πολλές δεκαετίες ιστορίας ζωής και λειτουργίας. Και είμαι σίγουρος πως αν γινόταν ένα δημοψήφισμα δεν θα υπήρχε ούτε ένας Καβαλιώτης να θέλει να αλλάξει το όνομα της Ομόνοιας. Γιατί σε κάποιες περιπτώσεις το συναίσθημα είναι τόσο ισχυρό που σε καθοδηγεί με ασφάλεια και δεν μπορείς ούτε να το αγνοήσεις ούτε να το προδώσεις.

Είμαστε μια συντηρητική και οπισθοδρομική κοινωνία

Είμαστε τελικά μια άκρως συντηρητική και συγχρόνως μια οπισθοδρομική τοπική κοινωνία. Κοιτάζουμε να μη χαλάσουμε τη βολή μας, να διαφυλάξουμε το στενώς εννοούμενο ατομικό μας συμφέρον, έστω και πρόσκαιρα χωρίς να έχουμε το θάρρος να κοιτάξουμε μακρύτερα από τη μύτη μας, στο μέλλον –όχι στο απώτερο αλλά στο εγγύς μέλλον- και να κατανοήσουμε ότι θα είμαστε ευτυχισμένοι όταν και η κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε θα είναι ευτυχισμένη.

Μετρώ αυτές τις μέρες τις αντιδράσεις για την επικείμενη μονοδρόμηση της Βενιζέλου. Ένα έργο που το πρότειναν επιστήμονες συγκοινωνιολόγοι ύστερα από μελέτες και που ο καθένας μας νιώθει ότι θα αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή στο κέντρο της πόλης.

Όποιος περνά σήμερα από τον πολύπαθο αυτόν δρόμο αντιλαμβάνεται αμέσως την αφόρητη κατάσταση που επικρατεί. Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να συνεχίζει να ζει και να λειτουργεί αυτός ο δρόμος μ’ αυτές τις απαράδεκτες τριτοκοσμικές συνθήκες. Με το κυκλοφοριακό αλαλούμ, με την αναρχία στη στάθμευση, με την καρκινογόνο μόλυνση των καυσαερίων. Αν είναι δυνατόν να μην αλλάξει τίποτα και να μπορεί ο καθένας χωρίς κανένα έλεγχο να παρκάρει όπου και όσο θέλει και να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του αν με την ενέργειά του αυτή δημιουργεί τεράστιο κυκλοφοριακό πρόβλημα.

Βλέπω και τις πολιτικές αντιδράσεις. Τις τάχαμου δήθεν βασιζόμενες σε ευαισθησίες υπέρ των επαγγελματιών της περιοχής αλλά και τις άλλες τις ντεμέκ επιστημονικοτεχνικές. Λόγια, λόγια, λόγια για να μη κάνουμε ούτε μισό βήμα μπροστά. Να συντηρούμε μια απαράδεκτη, για στοιχειωδώς πολιτισμένο σύγχρονο αστικό περιβάλλον, κατάσταση.

Και μου τη δίνει πραγματικά που βλέπω, κυρίως στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, να υπερηφανευόμαστε για την πανέμορφη πόλη που έχουμε, το Μόντε Κάρλο της Ελλάδας και άλλες τέτοιες μαλακίες.

Τελικά έχουμε την πόλη που μας αξίζει. Μια πόλη που ασφυκτιά, πυκνοδομημένη άναρχα, χωρίς ελεύθερους χώρους, χωρίς πράσινο και με μια κοινωνία συντηρητική, οπισθοδρομική, συμφεροντολόγα και ατομικίστρια (sic).

Με τις υγείες μας…

Κεφάλαιο για την Καβάλα ο Θοδωρής Γκόνης

«Έγραψε» και πάλι ο Θοδωρής Γκόνης με το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Φιλίππων που παρουσιάστηκε προχθές στον περιβάλλοντα χώρο του αρχαίου θεάτρου από τη δήμαρχο Δήμητρα Τσανάκα, τον αντιδήμαρχο Μιχάλη Λυχούνα και τον ίδιο τον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ.

Πλούσιο και ευρηματικό με σημαντικές εκδηλώσεις μέσα στην πόλη πέραν των παραστάσεων αρχαίου δράματος που εκ παραδόσεως ανεβαίνουν στο αρχαίο θέατρο.

Άλλωστε αυτές οι πολυάριθμες εκδηλώσεις μέσα στην πόλη, που ζωντανεύουν την Καβάλα μας και της δίδουν μια φωτεινή εικόνα πολιτιστικού τόπου όπου υπάρχει οργασμός έκφρασης και δημιουργίας, είναι και η μεγάλη συμβολή του Γκόνη στον εμπλουτισμό του Φεστιβάλ και την αναβάθμισή του.

Από το 2009 που ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του Φεστιβάλ Φιλίππων, μας πρότεινε νέους χώρους, ανακαλύψαμε μαζί του το απεντομωτήριο, το λιμάνι, το λιμενοβραχίονα, το παλιό αεροδρόμιο του Αμυγδαλεώνα, παραδοσιακά καφενεία, αυλόγυρους εκκλησιών, μέρη που ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μας ότι θα προσφέρονταν για να ανέβουν παραστάσεις, να παρουσιαστούν ποιητικές βραδιές, να απολαύσουμε μοντέρνο χορό.

Ο Γκόνης μας σύστησε τους ντόπιους συγγραφείς, δίδοντας παραγγελίες για πρωτότυπα έργα. Ο Γκόνης μας έβγαλε από την πληκτική συνήθεια να βλέπουμε απλώς κάποιες συμπαθητικές παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο. Και τέλος κοινώνησε στα μεγάλα αθηναϊκά μέσα την κοσμογονία που γίνεται στην Καβάλα το καλοκαίρι.

Η οποία αλλάζει όψη με τα μεγάλα μπάνερς στους δρόμους όπου μπορεί να βλέπει ο ντόπιος αλλά και ο επισκέπτης τον Παπαδιαμάντη, τον Καβάφη αλλά και τους μεγάλους ποιητές μας.

Ο Γκόνης αποτελεί κεφάλαιο για την Καβάλα. Ιδιαίτερα αυτή την εποχή μπορεί να συμβάλλει στην έτι περεταίρω αναβάθμιση και προβολή της πόλης μας. Η δημοτική αρχή και ιδιαίτερα η Δήμητρα Τσανάκα νομίζουμε ότι το αντιλαμβάνεται και θα πρέπει λοιπόν να εκμεταλλευτεί αυτό το κεφάλαιο. Και ο τρόπος υπάρχει. Να μη το αφήσει να φύγει. Να το κρατήσει ανανεώνοντας το συμβόλαιό του που λήγει τον Οκτώβριο. Θα είναι μια έξυπνη κίνηση που μόνο κέρδος θα φέρει στην Καβάλα μας αλλά θα προσθέσει και πόντους στην ίδια την δήμαρχο σαν πολιτική και αυτοδιοικητική παρουσία.

«Άφησέ με να ’ρθω μαζί σου», Γιώργο Μπότσιο

Ο Γιάννης Ρίτσος δεν είναι μεγάλος ποιητής επειδή έγραψε τον «Επιτάφιο», τη «Ρωμιοσύνη», το «Καπνισμένο Τσουκάλι», τα «18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας»και άλλα πολλά. Είναι μεγάλος ποιητής γιατί έγραψε όλα αυτά αλλά συγχρόνως δημιούργησε και την «Σονάτα του Σεληνόφωτος». Ο συνδυασμός αναδεικνύει το μέγεθός του. Και ίσως γι’ αυτό κάποιοι τον θεωρούν βαθειά λυρικό και όχι πολιτικό ποιητή.

Στη «Σονάτα του σεληνόφωτος» μια ηλικιωμένη γυναίκα που εκφράζει το παλιό, το παρωχημένο, τον κόσμο που φεύγει, αγωνιά καθώς βλέπει το καινούριο να έρχεται, και το οποίο απεικονίζεται στο πρόσωπο ενός νέου άντρα, να κερδίζει έδαφος και να κυριαρχεί και θέλει κατά κάποιο τρόπο να το προσεταιρισθεί.

Του λέει λοιπόν «άσε με να ‘ρθω μαζί σου». Μια φράση που επαναλαμβάνεται σαν επωδός σπαρακτικά σε όλη την διάρκεια του έργου. Κι αυτή η φράση δεν περιορίζεται στο να αποτυπώσει απλά και μόνον την λαχτάρα για έρωτα αλλά και την επιθυμία για ζωή.

Στο πλαίσιο του προγράμματος του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας «Μέρες ερασιτεχνικού θεάτρου» που εξελίσσεται αυτές τις μέρες στο «Παλλάς», το θεατρικό εργαστήρι του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων και Τεχνών Καβάλας επανέλαβε προχθές Κυριακή την παράσταση με το έργο του Γιάννη Ρίτσου «Η σονάτα του σεληνόφωτος σε σκηνοθεσία Γιώργου Μπότσιου.

Ο Γιώργος Μπότσιος αντιμετώπισε με τον προσήκοντα σεβασμό το κορυφαίο αυτό κείμενο του Ρίτσου και με μια λιτή, σχεδόν δωρική σκηνοθεσία, μετέφερε στη σκηνή κι από εκεί στην πλατεία τον λόγο και το πνεύμα του ποιητή, μοιράζοντας το ρόλο της πρωταγωνίστριας σε πέντε γυναίκες εκ των οποίων το κύριο βάρος σήκωσε η Κατερίνα Ηλιάδου. Τόσο εκείνη λοιπόν όσο και οι Μαρία Κολτσακίδου, Νικολέτα Μαρκοπούλου, Αγάπη Τζέλα και Έλσα Βλάχου ανταποκρίθηκαν στο πνεύμα του σκηνοθέτη και με λιτά –επίσης- εκφραστικά μέσα, που πρόδιδαν όμως μια φλογερή εσωτερική δύναμη, μετέφεραν ιδανικά το κείμενο στο κοινό, χωρίς να καταφύγουν σε καμιά περίπτωση στον εύκολο δρόμο του μελοδραματισμού και της δηθενιάς (sic).

Αυτό ακριβώς ήταν που ξεχώρισε στη συγκεκριμένη 35λεπτη παράσταση και την έκανε όχι απλώς προσιτή αλλά ελκυστική στο κοινό που κατανόησε απόλυτα και «βίωσε» το κείμενο. Η απλή, δηλαδή, ανεπιτήδευτη, λιτή αλλά και με έντονη εσωτερικότητα ερμηνεία της Κατερίνας Ηλιάδου και των άλλων κοριτσιών.

«Κούμπωσε» άριστα η πάντα υψηλών προδιαγραφών φωνή της Ελένης Γαλανοπούλου με το κλίμα της παράστασης. Στο ρόλο του αφηγητή ο Νάσος Σανσαρίδης και του νέου ο Κώστας Δελημπαμίδης.

Είμαστε τελικά απαράδεκτοι. Ενώ η παράσταση είχε προγραμματιστεί να αρχίσει στις 9 το βράδι και ξεκίνησε με λίγα μόλις λεπτά καθυστέρηση στις 9.10, υπήρξαν άνθρωποι που ήρθαν δέκα και δεκαπέντε λεπτά αργότερα (μέχρι τις 9.30 ερχόταν διάφοροι αγενείς) οι οποίοι φυσικά δημιουργούσαν πρόβλημα στους πολλούς που ήταν από νωρίς και εγκαίρως στη θέση τους, και διατάραξαν την ατμόσφαιρα της παράστασης που απαιτούσε απόλυτη προσήλωση.

Δυστυχώς δεν θα γλυτώσουμε ποτέ από τους ανάγωγους και τους κακομαθημένους.

Άσε με λοιπόν να ‘ρθω μαζί σου, Γιώργο Μπότσιο, μπας και διασωθώ…

Να είναι ομόφωνη αύριο η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου

Στις 27 Ιανουαρίου 2015, πριν τέσσερις μήνες δηλαδή, έγινε στην Λάρισα αντίστοιχη τελετή μ’ αυτή που επρόκειτο να γίνει και στην πόλη μας πριν λίγες μέρες αλλά αναβλήθηκε την τελευταία στιγμή για τους γνωστούς λόγους.

Παραθέτουμε αποσπάσματα από το επίσημο έντυπο πρόγραμμα της εκδήλωσης της Λάρισας για να καταδείξουμε την διαφορά νοοτροπίας ανάμεσα σε δύο τοπικές κοινωνίες. Στη Λάρισα η εκδήλωση είχε έναν ευρύτατο χαρακτήρα αφού τον διοργάνωσε η Περιφέρεια Θεσσαλίας και η Περιφερειακή Ενότητα Λάρισας μαζί με την τοπική Ισραηλιτική Κοινότητα. Κλήθηκε μια πολύ γνωστή μπάντα από την Κέρκυρα, η Φιλαρμονική Εταιρία «Μάντζαρος», για να εμπλουτίσει το εορταστικό πρόγραμμα και το πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο μητροπολίτης Δημητριάδος και Αλμυρού Ιγνάτιος.

Στην πόλη μας η τελετή αναβλήθηκε την τελευταία στιγμή καθώς η δήμαρχος, όπως και η ίδια κατήγγειλε, δέχθηκε πιέσεις αλλά και απειλές.

Όσο για την τοπική μητρόπολη, εξέδωσε ένα στενόκαρδο κείμενο που όχι μόνον φέρνει βαθειά απογοήτευση όταν το συγκρίνει κανείς με την αντιμετώπιση που είχε η αντίστοιχη εκδήλωση στη Λάρισα από τον πεφωτισμένο ιεράρχη Ιγνάτιο αλλά πιθανόν να δημιουργήσει προβλήματα και στην ένταξη του αρχαιολογικού χώρου των Φιλίππων στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Έναν αρχαιολογικό χώρο για τον οποίο η τοπική Μητρόπολη έχει πολλούς λόγους να νοιάζεται.

Η δήμαρχος Καβάλας Δήμητρα Τσανάκα, είχε το θάρρος να αναγνωρίσει άμεσα το λάθος της, να ζητήσει δημόσια συγνώμη και να ενεργήσει ήδη ζωηρά για την πραγματοποίηση της τελετής σε σύντομο χρόνο. Σημαντικό στοιχείο που θα βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση θα είναι και μια ομόφωνη απόφαση αύριο γι’ αυτό το θέμα, στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου ώστε να αποδείξουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι η κοινωνία της Καβάλας δεν διακατέχεται σε καμιά περίπτωση από ρατσιστικά ή αντισημιτικά σύνδρομα, ότι είναι μια ανεκτική και δημοκρατική κοινωνία όπως το θέλει άλλωστε και η μακρόχρονη ιστορία της.

Και τώρα πώς θα αποκαταστήσουμε το βαριά τρωθέν όνομα της Καβάλας μας;

Η ζημιά είναι μεγάλη. Η εικόνα και το όνομα της πόλης μας υπέστησαν βαρύ πλήγμα. Όχι μόνον σε πανελλήνιο αλλά και σε διεθνές επίπεδο. Πρέπει να ξεκινήσουμε πρώτα - πρώτα απ’ αυτή τη παραδοχή. Και κυρίως να το κατανοήσει και, χωρίς εγωισμούς και πείσματα, να το παραδεχτεί η δημοτική αρχή και προσωπικά η κ. Δήμητρα Τσανάκα. Και να το ομολογήσει με ειλικρίνεια και παρρησία δημοσίως. Με μια απλή, λιτή και από καρδιάς δήλωση συγγνώμης. Η γενναία αυτή κίνηση θα έχει ένα άμεσο και εκτονωτικό αποτέλεσμα και θα αποφορτίσει αρκετά την βαριά σε βάρος της Καβάλας μας ατμόσφαιρα που έχει, χωρίς αμφιβολία, δημιουργηθεί.

Γιατί, κακά τα ψέματα, ό,τι και να δηλώνει η ίδια, όσες ανακοινώσεις και να εκδίδει το γραφείο τύπου του Δήμου, η δήμαρχος είναι εκείνη που φέρει την απόλυτη ευθύνη για την απόφαση της αναβολής της εκδήλωσης των αποκαλυπτηρίων του μνημείου. Και μάλιστα μιας αναβολής που ανακοινώθηκε 48 μόλις ώρες πριν την καθορισμένη μέρα και ώρα πραγματοποίησής της και με μια αιτιολογία που χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Την αφαίρεση δηλαδή του αστεριού του Δαυίδ το οποίο άλλωστε ήταν και το μόνο σύμβολο πάνω στο μνημείο από όπου μπορούσε κανείς να αντιληφθεί ότι ήταν αφιερωμένο στη μνήμη Εβραίων.

Δεν θέλουμε να διερευνήσουμε γιατί και πως κατέληξε σ’ αυτήν την απόφασή της η κ. Τσανάκα. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν άλλωστε πολλά. Πιθανόν να επηρεάστηκε από ακραίες και μισαλλόδοξες φωνές του περιβάλλοντός της. Η ίδια χθες μίλησε για δύο δημοτικούς συμβούλους από την ομάδα της που αντέδρασαν έντονα. Δεν είναι της ώρας να αναλωθούμε σε εικασίες ή σε «αστυνομική» έρευνα. Το κακό έγινε και η ζημιά είναι μεγάλη. Θα μπορούσαμε μάλιστα να αποδώσουμε και μικρό (πολύ μικρό είναι αλήθεια) μερίδιο ευθύνης και στις άλλες παρατάξεις (πλην «Συμπαράταξης Πολιτών») που δεν αντέδρασαν όσο έντονα θα έπρεπε την ώρα που ανακοίνωσε την απόφασή της στο δημοτικό συμβούλιο η δήμαρχος.

Πρώτο μέλημά μας είναι τώρα, σαν δήμος αλλά και σαν τοπική κοινωνία να αποκαταστήσουμε το βαρύ κλίμα που δημιουργήθηκε σε βάρος της πόλης μας.

Οφείλει λοιπόν η κ. Τσανάκα να ζητήσει μια δημόσια συγγνώμη. Κανονικά το μέγεθος του σφάλματος και η ζημία που επέφερε στην εικόνα και το όνομα της πόλης μας αλλά και των Καβαλιωτών εν γένει, αφού τώρα θα μας θεωρούν πολλοί ως μια ρατσιστική και μισαλλόδοξη πόλη, θα μπορούσε σε μια ανώτερη της δικιάς μας κοινωνία να είναι στοιχειώδης λόγος και αφορμή για μια παραίτηση. Δεν περιμένουμε όμως, δυστυχώς, από την κ. Τσανάκα να έχει αυτήν την ευαισθησία. Και δεν το λέμε προσωπικά για εκείνη. Στην Ελλάδα οι κατέχοντες την κάθε είδους εξουσία έχουν χοντρή πέτσα και χαμηλής ευαισθησίας αντανακλαστικά. Τουλάχιστον λοιπόν να γίνουν κάποιες άλλες ενέργειες.

Πρώτο λοιπόν δημόσια και ειλικρινής συγνώμη.

Δεύτερο, άμεση πραγματοποίηση της τελετής των αποκαλυπτηρίων του μνημείου χωρίς καμιά «αισθητική» ή άλλη παρέμβαση επ’ αυτού.

Εξασφάλιση της παρουσίας όλων ή και περισσότερων ανθρώπων και εκπροσώπων εβραϊκών οικογενειών της Καβάλας και εκπροσώπων τόσο της ελληνικής όσο και της ισραηλινής κυβέρνησης.

Καθιέρωση ημέρας μνήμης των 1.484 Εβραίων συμπολιτών μας που εξολοθρεύτηκαν από τους ναζί σε θαλάμους αερίων.

Προσπάθεια προσέγγισης για την αδελφοποίηση της Καβάλας με κάποια πόλη του Ισραήλ.

Εκστρατεία προσέλκυσης τουριστών από το Ισραήλ με σειρά προσφορών, διευκολύνσεων και εκπτώσεων στα τοπικά ξενοδοχεία και σε άλλους χώρους επίσκεψης και παραμονής.

Αυτές και άλλες πολλές πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση θα μπορούσε να σκεφτεί και να πάρει η δημοτική αρχή ώστε να εκτονωθεί με τον καιρό το κλίμα δυσαρέσκειας που δημιουργήθηκε αυτές τις μέρες από τις επιπόλαιες και άστοχες ενέργειες της κ. Τσανάκα.

Όσο για το πολιτικό ζήτημα η δήμαρχος Καβάλας θα πρέπει να αποπέμψει άμεσα τους δύο (όπως η ίδια δήλωσε) δημοτικούς της συμβούλους που αντέδρασαν σφοδρά για το μνημείο και την τελετή και να ζητήσει την παραίτησή τους από το δημοτικό συμβούλιο.

Θα πρέπει επίσης να αποκαλύψει και από ποιους άλλους δέχθηκε πιέσεις όπως είπε επίσης η ίδια χθες μπροστά στις κάμερες και τους συγκεντρωθέντες μπροστά στο δημαρχείο συμπολίτες μας που διαμαρτυρήθηκαν για την απόφαση της αναβολής της εκδήλωσης («Ο δήμαρχος μια πόλης», είπε, «δέχεται καθημερινά διάφορες πιέσεις για διάφορα θέματα»).

Και τέλος θα περιμέναμε και μια αντίδραση από την τοπική εκκλησία αφού ως γνωστόν ο χριστιανισμός και η Ορθοδοξία ειδικότερα, διακηρύσσουν και μέσω της Αγίας Γραφής τον σεβασμό και την προάσπιση της ανεξιθρησκίας των ανθρώπων. Την ειρηνική συμβίωση των ετεροτήτων. Κι όταν λέμε ετερότητες δεν εννοούμε μόνον τις διάφορες θρησκευτικές παραδόσεις αλλά οτιδήποτε διαφορετικό σε έθνος, γλώσσα, φυλή, φύλο, πολιτισμό κ.λ.π. Δηλαδή όχι απλά την επιβίωσή μας αλλά την συμβίωσή μας με τον εκάστοτε «άλλο» μας. Σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο άλλωστε δοκιμάζεται και η αξιοπιστία μας ως χριστιανών.